Daar sta ik dan. Het begin is er; ik ben vertegenwoordigd door een zwart pionnetje op het bord. Ik moet nog een lange route afleggen. Een weg vol hindernissen, confrontaties, emoties, twijfels, onzekerheden en overwinningen. Gaat het mij lukken om uiteindelijk in het allerlaatste vakje te komen, dat staat voor het oppakken van mijn "normale leven" met zo min mogelijk klachten? Soms voelt het alsof ik er nooit zal komen. Het hangt allemaal af van die ene dobbelsteen in mijn hand. Gooi ik goede of slechte ogen? En beland ik daarmee op een goed of slecht vakje? Mag ik vakjes vóóruit of moet ik achteruit? Ik heb er zelf geen regie over, dat bepaald het lot. Een ding is zeker; ik zal het pad moeten doorlopen om die eindstreep te behalen. Hopen dat ik daar ooit op beland zonder al te vaak teruggestuurd te worden naar start/ de beginvakjes.

Ganzenbord is iets wat we, denk ik, allemaal wel eens gespeeld hebben. Normaal een leuk spelletje (mét de nodige ergernissen). Nooit gedacht dat het nu eigenlijk mijn werkelijkheid is. Mijn spelletje is helemaal niet zo leuk; het is lastig, ingewikkeld, confronterend en zit vol met onzekerheden/ twijfels. Ik ben start net voorbij; ik ben van start gegaan met mijn herstelproces.

Nee, herstellen gaat niet zonder obstakels onderweg. Herstellen gaat met enkele stappen vooruit en weer een aantal stappen achteruit. Het gooien van goede ogen gaat gepaard met meer positiviteit, hoop en energie. Ik probeer dan ook echt te genieten van de leuke dingen die ik op deze dagen kan doen. Al zijn het maar kleine dingen. Dan kan ik er daarna weer even tegenaan.

Afgelopen week gooide ik steeds goede ogen en dan BOEM... Beland ik weer op een slecht vakje. Mijn klachten verergeren weer. Dat komt hard aan, ik raak gefrustreerd, teleurgesteld en de twijfels spelen weer op. Zal ik ooit beter worden? Haal ik die eindstreep wel? Als ik op een slecht vakje kom, kan ik weinig. Dan probeer ik uit te rusten, energie op te doen en te luisteren naar de signalen van mijn lichaam. Ondanks alles is het belangrijk om door te blijven gaan en niet te blijven hangen in de negativiteit/ piekergedachten, anders haal ik die eindstreep nooit. Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan... Ik weet dat er na iedere dag weer een nieuwe dag komt. Een dag waarop ik weer kan dobbelen met de dobbelsteen. Hopen dat ik dan wél weer op een goed vakje terecht kom.

Vooral de moed niet opgeven! Al ga ik 3 stapjes vooruit en 2 achteruit, dan ga ik er alsnog 1 vóóruit. De eindstreep komt er wel, hoewel die nu nog ver weg lijkt. De dag dat ik lekker mijn studie, werk, sport en andere dingen op kan pakken. De dag dat ik sta te stralen met mijn diploma. Het diploma waar een lang verhaal achter zit en mijn bekroning is voor het harde werken. Wat de deuren voor de toekomst opent. Ik ga ervoor!