Vandaag, 21 november 2016, had ik enorm slecht geslapen. Om half 7 maar mijn bed uitgegaan, omdat er van slapen toch niets terecht kwam. Veel last van mijn holtes en oren. Iedere keer zat mijn neus weer dicht en ik was/ ben erg gespannen voor de afspraken van deze week. Lekker langzaam omgekleed, ontbeten enz. Daarna naar Roké gereden. Mijn moeders scooter is 1 of 2 weken terug gemold bij het zwembad en daarna gemaakt. Alleen stonk de scooter erg naar benzine en lekte die ook benzine. Hierdoor ging mijn vader op mijn moeders scooter richting Roké (de scooterzaak) en ik met de auto, zodat mijn vader bij mij in kon stappen. Daarna nog een zoutoplossing neusspray gehaald bij de Jumbo en toen, weliswaar als bijrijder, naar het UMC gegaan. Ik had daar een afspraak met een apothekersassistente en een pre- operatieve screening voor de onderzoeken van aankomende woensdag. De apotheek ging vrij vlot, al was het natuurlijk een hele waslijst aan medicatie om in het systeem te zetten... Daarna naar een anesthesist in opleiding gegaan om weer vragen te beantwoorden. Zelf had ik ook nog een aantal vragen, aangezien ik verder helemaal geen informatie gehad heb, behalve een e-mail met mijn afspraken en 2 aanvragen (ECG en lab). Veel vragen kon ze niet beantwoorden en het was ook nog niet bekend hoe laat ik geholpen ga worden. Daardoor weet ik dus ook niet vanaf wanneer ik nuchter moet zijn en hoe laat ik mijn tabletjes in moet nemen. De anesthesist in opleiding twijfelde ook of het niet te gevaarlijk is om mij een roesje te geven in plaats van algehele narcose door mijn longproblemen en saturatiedalingen. We, ik en de professor, hadden juist expres afgesproken dat het met een roesje gedaan zou worden (of zonder), aangezien het anders zó lang zou duren eer ik terecht kon. Ik baalde er, op zijn zachtst gezegd, wel van. Nu had ze het overlegd met een algemene anesthesist en die verwacht dat het geen probleem is, maar het moet toch overlegd worden met de anesthesist van het hartteam Vanmiddag gaat ze overleggen met die anesthesist en dan word ik teruggebeld. Oftewel ik weet nog steeds niets en ik kan de hele dag in spanning afwachten. Ik kan er nogal boos om worden, want als het niet via een roesje mag, kan het woensdag waarschijnlijk geen doorgang vinden, kan ik pas in januari terecht, heb ik mijn revalidatie voor niets (tijdelijk) stop gezet, heb ik me voor niets erop voorbereid en ben ik nog niets wijzer (terwijl mijn klachten steeds erger worden én ik al heel lang op duidelijkheid wacht). Ik kan eigenlijk geen maximale inspanning leveren (zonder klachten) tijdens mijn revalidatie, waardoor ik ook niet het optimale eruit kan halen. Waarom moet bij mij altijd alles op de moeilijke manier gaan? Waarom zit mijn lichaam zo bijzonder in elkaar? Waarom heb ik altijd die zeldzame problemen, waarvan zelfs doktoren in het duister tasten...? Ik weet dat het niet werkt, maar soms word je er wel moedeloos van... Ik wil beter worden! Ik wil mijn normale leventje weer oppakken!

Op de terugweg nauwelijks iets gezegd. Ik moest het nog even laten bezinken. Thuis een croissantje gegeten en nog 2 pannenkoeken. De hele middag in spanning gezeten en geprobeerd om wat afleiding te zoeken. Om een paar minuten voor 4 heb ik zelf maar weer contact opgenomen, aangezien ik hun zelf tot 16 uur zou kunnen bereiken. Rond kwart voor 5 werd ik eindelijk teruggebeld dat het woensdag hoe dan ook doorgaat en dat ze toch in gaan zetten op een roesje, maar dat dat woensdag nog wel wordt bekeken. Het kan dus alsnog algehele narcose gaan worden, maar in principe gaat het via een roesje. Gelukkig gaat het toch door! Hopelijk weet ik snel wat er aan de hand is. 

In de avond een uitgebreid bad genomen en even langs mijn oom geweest om de bakvormen terug te brengen. Daarna Hunted gekeken. Wat is dat gaaf om te zien! 

Op dinsdag voelde ik me behoorlijk beroerd. Zoveel last van mijn holtes. In de ochtend meegelopen naar de supermarkt en alleen geholpen met het scannen van de producten. Ook haalden we bij de visboer nog een portie kibbeling. Hmm! Daarna een hele tijd gechilld en veel mijn neus gesprayed. Ook zoveel mogelijk spullen voor mogen ingepakt. 's Middags een spelletje gedaan met mijn vader (waarbij ik uiteindelijk won). In de avond aten we sla, wat mijn vader klaargemaakt had. Na het eten gingen mijn moeder en ik nog even naar Leidsche Rijn, omdat mijn moeder een boekje op moest halen voor haar les van aanstaande donderdag. Daardoor kon ik gelijk even een kijkje nemen op haar nieuwe afdeling. In Vleuten nog 2 ijsjes gegeten en bij de Dirk van de Broek kerstkaarten gekocht. Bij thuiskomst nog een keer lekker even in bad gezeten. Redelijk vroeg naar bed gegaan, aangezien ik er weer vroeg uit moet morgen. 

Op woensdag 23 november was het dé dag. Om kwart over 6 moest ik op staan, zodat we, mijn moeder en ik, om kwart voor 7 met de scooter richting het UMC konden. Het voordeel was dat ik nu niet hoefde te eten, aangezien ik toch nuchter moest zijn. Eenmaal in het UMC aangekomen, moest ik mij meldden bij de Centrale Opname balie. Daar vandaan konden mijn moeder en ik naar de radiologie voor een hart-/ longfoto. Daarna langs het laboratorium gegaan om bloed af te laten nemen. Vervolgens moesten we naar de 2e etage voor een hartfilmpje. Alles ging vrij vlot. Daarna weer teruggegaan naar de Centrale Opname balie om vanaf daar met een vrijwilliger naar de afdeling gebracht te worden. Ik werd opgenomen op de afdeling B4 west. Een kort gesprekje gehad met de verpleegkundige, controles laten meten, mijn maaltijd gekozen voor de avond en afgewacht tot ik naar de hartkatheterisatiekamer toe mocht. De verpleegkundig specialist en 2 zaalartsen kwamen ook nog langs. De verpleegkundig specialist vertelde nogmaals wat er gedaan zou gaan worden en waar ze naar op zoek zouden gaan. Het zou via mijn lies gedaan worden en bij beide onderzoeken zou ik in slaap gebracht worden. Ook nog wat vragen gesteld aan de verpleegkundig specialist. Hij werd gebeld dat mijn bloed irregulaire antistoffen bevat. Dat heb je normaal alleen na een bloedtransfusie of zwangerschap, maar ik heb beiden nog nooit gehad, dus dat is wel heel vreemd. Het is wel belangrijk om te weten, omdat ik, mocht ik in de toekomst bloedtransfusies nodig hebben, speciaal doorgekruist bloed moet gaan krijgen. Het blijft vreemd, maar gelukkig had het nu geen invloed op mijn hartonderzoeken. Pfiew! 

Om even voor 11 mocht ik mijn OK- jasje aantrekken en werd ik naar de hartkatheterisatiekamers gereden. Eerst in een wachtruimte met bed en al geparkeerd en een mutsje op gekregen. Ik had als pre- medicatie nog geen paracetamol gekregen en bij een sedatie hoort dat wel, dus kreeg ik daar alsnog de paracetamol. Daarna werd ik door 2 operatiemedewerkers opgehaald en naar de hartkatheterisatiekamer toegereden. In de kamer overgeschoven vanuit mijn bed naar de tafel, waarbij rekening gehouden werden met mijn privacy en er werden direct lekkere warme dekens over mij heen gelegd. Vrijwel de hele kamer stond vol met mensen en de artsen waren nog voor de laatste keer de beelden aan het bekijken achter een scherm. Iedereen was op hun beurt bezig om mij voor te bereiden op de onderzoeken, stelden zich voor en vertelde wat ze gingen doen. Een verpleegkundige maakte een praatje en zei dat ik moest proberen om het maar zoveel mogelijk over mij heen te laten komen. In zo'n geval kan je wat dat betreft weinig anders, maar ondanks alle mensen, drukte, plakkers/ snoeren die aangesloten werden, saturatiemeters en bloeddrukband die aangesloten werden, zuurstofslangetje die alvast ingedaan werd, apparaten en schermen die goed neergezet werden etc. voelde ik mij toch op mijn gemak. Ook moest ik nog 2 infusen krijgen; 1 voor het roesje en de ander voor de contrastvloeistoffen van beide onderzoeken. Eerst lukte het aan de ene kant niet door een klepje in het bloedvat. De 2e poging lukte wel. Aan de andere kant was precies hetzelfde probleem... Die kant was wel heel erg gevoelig, dus dat werd hem uiteindelijk ook niet. In totaal dus 4x geprikt, maar goed, toen zaten ze er wel in. Zelfs mijn cardioloog/ professor kwam nog even een kort praatje maken en mij succes wensen. Er werd heel veel empathie getoond en iedereen zorgde voor een ontspannen sfeer, waardoor het voor mij ook makkelijker was om het over mij heen te laten komen. Ik voelde mij wel in goede handen en kon niet wachten op de resultaten van de onderzoeken. Daarna het slaapmiddel gekregen via mijn infuus (hoewel het bijna een soort narcosemiddel was; Propofol), dus heb ik verder niets meegekregen van de katheterisatie of slokdarmecho. Daarna werd ik naar de uitslaapkamer gebracht, waar ik bijna 2 uur gelegen heb toen ik eenmaal wakker was. Het scheen vrij lang geduurd te hebben voordat ik wakker werd. Ik merkte wel dat ik weer in het bed overgeschoven werd en dat mijn naam af en toe geroepen werd, maar ik was niet in staat om op dat moment al te reageren. Mijn zuurstof daalde zowel tijdens de slokdarmecho als op de uitslaapkamer, dus kreeg ik een aantal liter zuurstof toegediend. Ik was, toen ik eenmaal bij was (wat heel lang duurde) behoorlijk benauwd en pijnlijk. De moeder van een vriendin van het turnen verzorgde mij op de uitslaapkamer. Zij gaf mij een vernevelaar met combivent erin en 2x morfine. Daarna werd ik wat misselijk, dus ook daar kreeg ik wat voor (Zofran). Ook was ik heel erg aan het rillen, wat ook niet stopte met behulp van warme dekens, dus kreeg ik Pethidine. Daarna stopte het gelukkig en dat was toen wel heel fijn. Het rillen kostte tevens veel inspanning. Ook moest ik op een gegeven moment plassen, maar op de po in bed en in lighouding ging dat niet. De bladderscan gaf 300ml aan, dus wilde ze aanvankelijk 1-malig katheteriseren, omdat ik er wel last van had. Uiteindelijk besloot ze om toch, in overleg met mij, een verblijfskatheter te geven en dan te kijken hoeveel er af zou lopen. Als er meer dan 500ml af zou lopen, zou ik ermee naar de afdeling gaan en dan zou die voor de nacht verwijderd worden, omdat ik dan toch weer mocht gaan lopen en zitten, maar aangezien ik nu nog best lang plat moest liggen, zou het anders wachten zijn op weer een volle blaas. Als er minder in zou zitten, zou die direct daarna verwijderd worden. Er zat zo'n 850 ml in, dus bleef die er nog even in. Zo'n probleem vond ik het eerlijk gezegd niet, want ik moest toch nog ruim 6 uur plat liggen... Rond half 4 had ik met een telefoon van daar even gebeld naar mijn moeder, aangezien ik al heel lang weg was, dus ik wilde even mijn moeder gerust stellen. Alles bij elkaar nam het toch veel meer tijd in beslag dan we verwacht hadden van tevoren, maar ik ging al een half uur later van de afdeling weg, ik moest nog een half uur wachten voordat ik naar de hartkatheterisatiekamer toe kon en vervolgens nam de voorbereiding ook nog veel tijd in beslag (door het prikken van de infusen wat niet wilde lukken). Rond half 5 ging ik weer terug naar de afdeling samen met de verpleegkundige en mijn moeder. Daar werd mijn lies gecontroleerd, controles gedaan en heb ik wat krackers gekregen. Nog best lastig; plat liggen en een kracker eten... Gelukkig hielp mijn moeder waar het kon. Wat had ik een trek! Niet veel later kwam het avondeten en ook dat liggend gegeten. Gelukkig had ik voor aardappelpurree gekozen, haha. Rond 21.30 uur mocht het drukverband eindelijk verwijderd worden (na 6 uur plat gelegen te hebben). De katheter werd ook direct weer verwijderd. Toen nog 1 uur bedrust gehad, maar wel in alle houdingen mogen zitten. Na het uur mocht ik eindelijk even een stukje lopen. Wat kan dat dan lekker zijn. Het wondje had niet veel nagelekt en dat is juist een goed teken. Daarna mijn medicatie ingenomen en gaan slapen. De verpleegkundig specialist kwam in de avond ook nog even langs om te vertellen wat er gevonden was. Er is een zeldzame vorm van een atrium septum defect (ASD) gevonden. Dat is een gaatje in mijn linker boezem wat te maken heeft met mijn bovenste holle ader links en de sinus coronaire (het vat waar de kransslagaders in uitmondden). Ergens vind daar een ruime uitwisseling van zuurstofarm en rijk bloed plaats. Dat is dus hetgeen waar ze mij al van verdachtten. Het is helaas alleen te verhelpen met een operatie... Dat betekent dus een zware open hart OK, waarbij ze het gat gaan sluiten. Door het gat is mijn rechterkant harder gaan werken, waardoor die overbelast is. Waarschijnlijk ga ik eerst mijn longrevalidatie afmaken en dan zal ik ergens in februari geopereerd gaan worden, zodat ik, wat longen betreft, zo goed mogelijk de operatie in ga. Het is wel fijn dat er nu iets gevonden is en dat daar wat aan te doen is. Natuurlijk is het spannend, maar als ik daarna mijn leventje weer op kan pakken, is het het dubbel en dwars waard. Nu kan ik nauwelijks iets en verzwak ik steeds verder, doordat ik van de ene in de andere infectie over ga. Na de operatie zal ik mogelijk ook een stuk minder last hebben van mijn astma en/ of luchtweginfecties. 

De nacht een beetje geslapen, maar niet heel veel. In de ochtend nog steeds heel benauwd. Nog 1x vernevelt, maar dat deed nauwelijks iets. Het is sinds gisteren erg toegenomen. Mijn lies en longen werden door de zaalarts beluisterd en de lies werd nogmaals gecontroleerd op nabloeden/ blauwe plek enz. Dat zag er allemaal goed uit, alleen klonken mijn longen beduidend slechter. Ik dacht dat ik het thuis wel af zou kunnen en ik wilde lekker naar huis toe. Helaas nam de benauwdheid een steeds heftigere vorm aan, dus belde ik mijn agoog om het resultaat van de onderzoeken te bespreken en te vragen waar ik met de benauwdheidsklachten het beste naar toe kon gaan. Ze adviseerde om langs de huisarts te gaan, aangezien het onhaalbaar was om naar Hilversum toe te gaan (tot 4 dagen na katheterisatie mag je niet veel inspanning leveren/ fietsen/ autorijden e.d.). 's Middags nog gebeld naar de huisarts of ik met enige vorm van spoed langs kon komen. Rond half 4 kon ik daar terecht, dus dat was heel fijn. Mijn longen klonken behoorlijk slecht en mijn CRP was 58 (normaliter, hoe ziek ik ook ben, komt die eigenlijk nooit boven de 5 uit). De huisarts had gelijk al zoiets van hier moet antibiotica en prednison voor gestart worden, terwijl ik zelf dacht dat 1 van de 2 middelen ook wel zou kunnen, maar goed, ik was allang blij dat ze door had hoe benauwd ik was. Ik kreeg prednison 30mg en claritromycine 2x daags 500mg. We spraken af dat ik de dag erna rond dezelfde tijd langs zou komen, zodat ze mij nog even kon zien voor het weekend en kon kijken of ik wel of niet opknapte. In de avond kwamen de medicijnen binnen, dus toen heb ik ze direct ingenomen. Ook nog 2x vernevelt. Ik baalde dat ik de verneveling toch weer zo vaak nodig had, want ik was juist zo trots dat ik het helemaal had afgebouwd in de Heideheuvel! 

De nacht erna was echt drama. Amper geslapen, heel benauwd, ik wist niet hoe ik comfortabel kon liggen, mijn holtes waren aan het klieren, veel hoofdpijn en veel keelpijn. Nee, dit ging niet goed. Mijn moeder en zus nog gezien in de ochtend en beetje gekletst, maar pff, wat voelde ik me ellendig. Om 11 uur ging het steeds slechter, mijn Peakflow meter gaf nu 400 aan, terwijl ik normaal rond de 510 uit kom/ kwam. Ten opzichte van gister was die ook al verder gezakt. Daarnaast had ik enorm vaak saturatiedalingen naar de 87/89/91/93%. Af en toe was het juist ook weer goed. Het schommelde nogal. Regelmatig voelde ik mijn hart tekeer gaan en dan ging het zuurstofgehalte weer omhoog en dan deed mijn hart weer wat minder en zakte het zuurstofgehalte ook weer. Om 11 uur toch maar weer de huisarts gebeld of ik niet eerder langs kon komen, aangezien ik al vermoedde dat ik doorgestuurd moest worden naar het ziekenhuis. Gelukkig kon ik om 10 voor 12 weer terecht. Mijn longen klonken inderdaad niet rustig, maar mijn CRP was een heel klein beetje gezakt. Toch vonden zowel de huisarts als de assistente (die de ontstekingswaarden controleerde) "gelukkig" ook dat ik veel slechter oogde dan de dag ervoor en dat ik zo het weekend niet veilig in kon gaan. De huisarts ging overleggen met een longarts uit het ziekenhuis met als gevolg dat ik langs de SEH moest. Mijn vader bracht mij erheen, aangezien ik door de katheterisatie niet zelf mag rijden. Daar werd natuurlijk hetzelfde riedeltje herhaald als de vorige keer; bloed prikken, bloedgas prikken (wat helaas 2x moest en niet fijn is), infuus inbrengen, longfoto maken, hartfilmpje maken, CT- scan van de longen (om een ontsteking of longembolie uit te sluiten), SEH-arts spreken enz. Na alle onderzoeken bleek dat mijn bloedgas wat afwijkend was, mijn longfoto goed was, mijn CRP toch weer hoger was als bij de huisarts en op de CT- scan zag de longarts toch dat ik een beginnende longontsteking heb. Er is ook nog een paar keer overlegd met de cardiologen in het UMC. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik wederom opgenomen moest gaan worden en dat ik de antibiotica via het infuus moest gaan krijgen verdeeld over 3 giften op een dag. Ik krijg nu cefuroxim 3x per dag 1500 mg (dubbele dosering). De prednison wordt weer naar 50mg gezet in plaats van 30mg. Verder weer regelmatig vernevelen, zuurstof gekregen, controles iedere 4 uur, bloedkweken afnemen bij koorts etc. Door wat zuurstof hoefde mijn lichaam iets minder hard te werken. Alles wordt er tegen aangegooid om mij zo snel mogelijk weer "op te lappen." Aanvankelijk werd ik nuchter gehouden, dus dat betekende dat ik vanaf 10 uur in de ochtend (1 boterham) niets meer op had tot een uur of 18. Gelukkig mocht ik op een gegeven moment weer wat eten en drinken. Na ruim 6 uur op de SEH gelegen te hebben, werd ik naar de Neuro/Long afdeling gebracht naar een 4-persoonskamer. Daar nogmaals brood gekregen als (lunch en) avondeten. Ook een appel gegeten die mijn oma gisteren gebracht had. Op de afdeling en de SEH ook nog een aantal keer vernevelt. Verder had ik al een lange tijd niet geplast en helaas lukte het ook niet. De bladderscan gaf 400 aan, maar uiteindelijk zat er bijna het dubbele in mijn blaas. Dit keer zelf gekatheteriseerd; ik heb er immers de spullen voor. Mijn zuurstofslang is verlengd, zodat ik naar de badkamer kan, want zonder zuurstof gaat het nauwelijks (zeker niet als ik inspanning moet leveren). Om 24 uur de tweede gift antibiotica via het infuus toegediend gekregen. Ook werden de controles gedaan en mijn saturatie was weer rond de 93%. Ik voelde me wat warm/ klam en zweterig, al was dat nu niet terug te zien in mijn temperatuur. Ik had weer even vernevelt en toen ben ik in slaap gevallen. Gezien de controles à 4 uur moesten en ik om half 4 wakker was, gebeld naar de verpleging, zodat dat ook direct gecontroleerd kon worden (was ook afgespoken, want anders zou ze me niet veel later wakker maken). Rond half 7 werd de antibiotica weer gegeven, zodat ik nu op normale tijden uit kom. Het kraantje was niet helemaal goed gesloten en/of het dopje zat er niet helemaal goed opgedraaid, waardoor er een bloedbad ontstond. Ik merkte het doordat het ineens heel warm werd, maar ik dacht dat het misschien een reactie op de antibiotica was, totdat ik zag dat die bloederig was. Zelf gelijk het kraantje zo gedraaid dat er niet nog meer bloed kon lekken en toen de verpleging gebeld. Helaas was mijn bed toen al behoorlijk rood geworden, dus die werd ook gelijk maar verschoond. Daarna niet meer geslapen, dus het was vooral een nacht waarin ik veel wakker was en/of lag. 

In de ochtend weer ontbeten en pas laat gaan douchen. Het douchen viel niet mee door de stoom en de inspanning, dus gewacht op de verpleegkundige, terwijl ik aan het adem happen was. Pff, dat viel behoorlijk tegen... Met het afdrogen helemaal geholpen en daarna een tijd op bed bijgekomen. De rest van de dag was ik ook weinig waard. Tot 2x toe een retentieblaas gehad van 650ml en in de middag zat er weer 1150ml in... Grr! Vanaf vandaag 50mg prednison, verdeeld over 2 tijdstippen. In de middag nog een half uurtje in slaap gevallen. Daarna kwam mijn moeder op bezoek, maar ze bleef niet zo heel lang, zodat ik ook nog een beetje kon uitrusten. Als ik stil lig gaat het, maar als ik ook maar iets doe, gaat het al niet meer en dip ik qua saturatie. In de avond kwamen mijn ouders en zus nog op bezoek. Nog wat appeltjes gekregen en van mijn zus een tas en een lief kaartje! In de avond, rond 20 uur, heel benauwd geworden. Een aantal keer vernevelt en uiteindelijk trok het gelukkig wel weer iets bij, maar toch de hele nacht last gehouden. 

Wel een iets betere nacht gehad qua slapen. Om 6 uur weer de antibiotica gekregen via het infuus en direct erna tintelde mijn arm heel erg, maar het infuus zat in ieder geval wel goed. Apart. Daarna niet meer kunnen slapen. In de ochtend weer ontbeten en een lekker schoon bedje gekregen. Daarna weer een tijd moeten bijkomen, voordat ik weer kon douchen. Ook nu was het douchen absoluut geen pretje en moest ik geholpen worden met afdrogen en aankleden. Daarna weer veel uitgerust. Mijn lies begint wat blauwer te worden, maar het valt mij echt nog reuze mee. Ik ben nog blauwer van die infuusprikken en bloedgas prikken, haha. Mijn moeder kwam 's morgens nog even buurten, aangezien ze aan het werk was. De arts kwam weer langs en luisterde naar mijn longen. Voor mijn gevoel zit er iets meer beweging in het slijm in mijn longen, maar ik ben (nog) niet krachtig genoeg om het op te hoesten. Verder komt er wel heel veel zooi uit mijn neus en eindelijk neemt daardoor ook de druk op/ van mijn holtes af. Verder nog gevraagd wanneer zij verwacht dat ik met ontslag mag. Ze vond het moeilijk in te schatten, maar ik moet sowieso rekening houden met dinsdag of woensdag, hoewel zelfs dat misschien nog wel vroeg is... Daarna de Heideheuvel gebeld om door te geven dat ik er dus weer een paar dagen niet zal zijn... Als ik mij weer wat beter voel, moet ik weer een keer bellen om te bespreken hoe en wanneer ik mijn programma weer voort ga zetten. Rond half 2 viel ik weer in slaap, waardoor ik wakker schrok toen de verpleegkundige weer langs kwam om de antibiotica toe te dienen. Daarna nog gekeken naar de laatste seizoenswedstrijd van de formule 1. Weer een mooie wedstrijd! Jammer dat het wedstrijdseizoen erop zit... Om 16 uur weer heel erg benauwd geworden en heel veel moeten hoesten. Dat hield een uur aan, terwijl ik net daarvoor nog vernevelt had, maar goed. Uiteindelijk om 17 uur nogmaals vernevelt. Nu had ik ook Fluimucil om uit te proberen (had mijn moeder voorgesteld) omdat het slijm met name de benauwdheid veroorzaakte (voor mijn gevoel). Rond 17.30 uur zakte de benauwdheid  en het hoesten eindelijk een beetje af. Verder met enige regelmaat gekatheteriseerd, maar heel af en toe lukt het toch om iets zelf te plassen. Er zit dus iets vooruitgang in, maar goed gaat het nou ook nog niet... Mijn moeder kwam 's avonds nog een keer op bezoek en toen voelde ik mij beduidend beter. Ze kwam precies op tijd, want het restaurant beneden was tot 19 uur open en met slechts 4 minuten speling haalden we het net. Ik had echt even zin in een ijsje en ik wilde even van de kamer af zijn. Nou, mijn moeder keek me aanvankelijk raar aan. Dat had ze na vanmiddag niet verwacht, hihi. Beneden, met een zuurstoftankje en een rolstoel, even een ijsje gegeten. Hmm, lekker! Daarna was ik ook wel weer erg moe, maar goed, dat komt door al dat hoesten en die benauwdheid. Bizar hoe snel het ineens om kan slaan; van niet benauwd naar benauwd en weer terug. Voor mijn moeder was het ook wel fijn dat ze zag dat het nu weer een stuk beter ging, want 's middags was ik echt beroerd.