Ook al was het eigenlijk allemaal wat te vroeg, wilde ik toch van start gaan op het NK masters in Eindhoven. Ik had januari natuurlijk al gemist, ik vind het altijd leuk om zo'n weekend te zwemmen en ik had er al zo lang naar uitgekeken. Vanuit de club was er wat "gezeur." Ik moest een begeleider meenemen die mij in de gaten zou houden op de momenten dat ik in het water lag. Ze durfden als club niet de verantwoordelijkheid op zich te nemen. Enerzijds kan ik het me wel een beetje voorstellen, maar er is nog nooit écht iets fout gegaan. Bovendien zijn er veel meer zwemmers met (verborgen) gebreken. Daarnaast zijn het kampioenschappen voor de masters, dus dan is de kans dat er iets met deelnemers gebeurt allicht groter. Er zitten zoveel mensen in het bad. Als ik mijn race zwem, staan er tenminste 2 officials bij mijn baan en dan heb je ook nog enkele kamprechters langs de badrand. Het moet wel heel vreemd lopen wil het niemand opvallen als ik stop met zwemmen/ op de bodem lig of wat dan ook. Dat valt echt wel op... Daarnaast heb ik ook een training gevolgd waarbij niemand op de kant stond... Waarom mag dat dan wel? Loop ik in een training, met meer en langere afstanden, niet meer risico dan een kort afstandje? Er werd gezegd dat ik anders maar als supporter mee moest. Dan kon ik ook met de ploeg mee, maar dan niet zwemmen. Ja, dag! Dat wil ik niet; ik wil verdorie zelf zwemmen. Ik heb er keihard voor geknokt en dus wil ik meedoen! Gelukkig willen Jamilla, Nils en mijn ouders mij in de gaten houden. Ze hebben allemaal BHV, maar ja, als er wat gebeurt, moet ik het water uitgehaald worden en 112 gebeld worden. De kans dat er wat gebeurt is, in mijn ogen, nihil. Ik heb al meer gezwommen en ook mét mijn astma én een hartafwijking. Nu zijn het met name mijn longen die zich af en toe niet goed gedragen, maar mijn hartafwijking is in principe verholpen. Anatomisch gezien klopt het dan wel niet helemaal, maar het probleem is wel opgelost. Mijn hart is dus wat dat betreft beter dan ooit! Ik hoopte zo dat ik ze, ook al ging ik er zonder verwachtingen in, eens kon laten zien dat ze het verkeerd hadden... Natuurlijk was ik realistisch; ik zou hoogstwaarschijnlijk gezien alle gebeurtenissen geen toptijden gaan zwemmen. Ik ging erheen met het idee dat ik lekker zou zwemmen en kijken waar ik nu stond. Dan kan ik die tijden meenemen naar de volgende wedstrijden om het te vergelijken. De PR's komen ooit wel weer. 

De dagen ervoor gestart met het inpakken van mijn tassen. Dat is niet mijn beste klus en ik begin er dan ook liever vroeg mee. Met behulp van een paklijst van mijn zus had ik alles bij elkaar gezocht. Op vrijdagochtend gingen we richting Eindhoven. Nils reed ook met mij mee. Jamilla en Nils moesten allebei pas in de middagsessie, maar ja, ze konden er zelf niet komen door het ontbreken van een auto en ik moest iemand op de kant hebben staan. 1 en 1 is dus 2; ze reden met mij mee. We pikten Nils op bij de carpoolplaats bij het zwembad en met een muziekje op gingen we rijden. Het laatste stukje liet ik zelfs Jamilla nog even rijden. Van de week had ze voor het eerst in mijn auto gereden en ik gaf dus nu het stuur over, zodat zij ook nog even kon rijden. Ruim op tijd kwamen we aan in het zwembad. 

Ik had eerst wat ingezwommen, een clubgenootje aangemoedigd en daarna mijn wedstrijdpak aangetrokken. Ik begon dus met de 100m vlinderslag in het 50m bad van het Pieter van den Hoogenband stadion. Altijd gaaf om in zo'n groot zwembad te mogen zwemmen. Daarnaast zie je vaak ook nog bekende zwemmers/ coaches en trainers. Denk bijvoorbeeld aan Ranomi Kromowidjojo en Marcel Wouda. De 100m vlinderslag was voor mij het zwaarste nummer van het hele weekend. De eerste 50m ging best goed, maar daarna zat er niet veel meer in en verzuurde ik toch behoorlijk. Ik zwom 1.44,68 en ik ging de eerste 50m af in 43,1. Voor nu gezien de omstandigheden prima, maar wel jammer dat ik het nog niet goed volhoud. Als je kijkt naar het verval, 18 seconden, zie je dat mijn conditie nog niet echt aanwezig is, maar ja, hoe kan het ook anders? Ik was voor nu dik tevreden. Nu bijna hetzelfde als vorig jaar, maar nu ná een hartoperatie. 2 weken terug zwom ik in Den Haag nog 3 seconden langzamer, dus als je het zo bekijkt, zit er toch al weer progressie in! 

In het middagprogramma kwam ik van start op de 50m rugslag en de 100m vrije slag. De 50m rugslag zwom ik net iets boven mijn tijd; 41,64 seconden. Mijn persoonlijk record stond op 40,49. Nu zwom ik dus iets meer dan 1 seconde erboven. Prima dus! Ik had ook een hoge slagfrequentie, want daar lette ik expres op. Vooral het eerste stuk ging heel goed. De 100m vrije slag wil ik maar snel vergeten. Ik zwom namelijk te ver onder water. Ik te ver onder water?! Ja, toevallig had ik het in de trainingen veel geoefend en helaas paste ik dat iets te goed toe in de wedstrijd. Ik ging verder dan het 15m- punt en dus werd ik gediskwalificeerd. Het was ook geen goede race, dus dat mijn tijd hierdoor ook niet telde, vond ik geen probleem, haha. Daarna zat de eerste dag er voor mij alweer op. Ik ging met nog een paar richting het park waar we met zijn allen, verdeeld in 2 huisjes, verbleven. Zo kon ik alvast mijn zwemspullen opruimen/ uithangen en een kamer uitkiezen. Ik koos voor een kamer op de bovenste etage en die zou ik delen met Jamilla. Ik reed mee met teamgenootjes, waardoor Jamilla en Nils met mijn auto naar het park konden. 

Op de tweede dag kwam ik enkel en alleen in actie op de 50m vlinderslag. In de ochtend waren het lange afstanden en in de middag waren het ook niet de beste afstanden. Wel lekker, want ik kon tenminste alles rustig aan doen. Ik ontbeet wel met de rest mee, maar toen de rest naar het zwembad vertrok (ook voor estafettes), bleef ik in mijn eentje achter. Ik vond het niet erg. Lekker rustig even bijkomen, op bed afleveringen van mijn serie gekeken enz. Daarna vertrok ik ook richting het zwembad en kon ik inzwemmen. Met het inzwemmen deed ik ook een startje, maar pff, die kwam hard aan. Mijn borstbeen deed direct zeer. Waarschijnlijk klapte ik iets te hard met de bovenkant op het water... Na wat rust voelde het nog niet helemaal goed. Ik zwom nog wat verder, ook al was het pijnlijk, zodat het uiteindelijk goed zou "schieten." Het ging daarna wel beter, maar pijnvrij was ik niet. Ik nam ook maar een paracetamol in en tegen de tijd dat ik daadwerkelijk moest zwemmen, was her ergste gelukkig afgezakt. De 50m vlinder ging in de wedstrijd super goed. Het duiken ging goed, ik zwom krachtig, dacht aan de tips van Jamilla en ik vocht mij er doorheen. Voor mij was dit dé afstand waarop ik wilde vlammen! Dat deed ik. En hoe! Jamilla en Nils stonden langs de badrand. Nils filmde mijn afstand en Jamilla moedigde me keihard aan. Ik hoor dat altijd wel als ik in het water lig. Na 36,79 seconden tikte ik aan. Wow, dat was een dik persoonlijk record en een bijna evenaring van mijn beste tijd in een 25m- bad (2 tiende). Ik vond het helemaal super! Ik was zo blij! Ik had 37,79 als beste tijd staan, dus een dik record. Ook zwom ik een clubgenootje eruit. Het is wel vaker een strijd tegen elkaar. De vorige keer was mijn tijd naar boven toe gecorrigeerd en was zij net iets sneller op kort bad. Nu was ik op lang bad sneller. Ik kom al dichterbij! Ik ben benieuwd hoe het zal gaan als ik écht kan trainen, conditie heb en dus echt de effecten van de operatie kan merken. Op naar het komende seizoen!

Jammer dat papa en mama alle dagen behalve de zaterdag kwamen kijken, haha. Daarna ging ik met Michiel terug naar het huisje, waarbij we onderweg een stop maakten om boodschappen te halen. We haalden enkele dingen voor het huisje en wat te drinken en knabbelen voor onszelf voor de rest van de middag. We zaten lekker in het zonnetje, kletsten wat en vermaakten ons prima. Veel beter dan al die uren in het bad, haha. 

Rens en Patrick kwamen uiteindelijk ook terug naar het huisje. We deden wat voorbereidingswerk, met name snijwerk, voor het avondeten en daarna gingen we naar het restaurant aan het strandje om wat te eten en drinken. De rest zou pas heel laat komen, dus we hadden alle tijd. Het was hartstikke gezellig! In de avond aten we warm met zijn allen en we speelden spelletjes. 

Toen was alweer de laatste dag aangebroken. Ik voelde mij niet lekker, was benauwd en had last van mijn holtes. Nee, top was ik niet. Toch zwom ik de 50m vrij, 100m rug en 4x50m vrij estafette. Er heerste een vloek op de vrije slag nummers. Ook nu werd ik gediskwalificeerd. Weet je waarop? Op AA oftewel vertrekken voor het fluitsignaal geklonken had. Best knap eigenlijk als je je bedenkt dat je wat dat betreft vrijwel nooit gediskwalificeerd kan worden... Vrijwel de enige redenen om gediskwalificeerd te worden, deed ik dit weekend... Ik zwom wel goed. Ik zwom namelijk laag in de 35 seconden. Dat had op lang bad een dik persoonlijk record betekent, want ik had 37,50 staan van 1 van mijn eerste wedstrijden. Ik meen mijn 3e. Balen! Daarna had ik de 100m rugslag. Ik ging redelijk hard van start en zou het daarna wel merken. Ik merkte het inderdaad behoorlijk. Het tweede stuk was erg zwaar. Uiteindelijk finishte ik in een tijd van 1.36,98. Mijn laatste wedstrijd voor mijn hartoperatie zwom ik in een 25m- bad 1.40 minuten. Dan zie je toch ook wel de progressie. Ik zat slechts 4 seconden boven mijn persoinlijke record en dat is nu en op een 100m prima. 

Toen was toch echt het allerlaatste programmanummer aangebroken. Jammer! Ik vond het een super leuk weekend. Ik heb lekker lol gemaakt, ontspannen en genoten van het feit dat ik er weer stond. Dat hadden we vorig jaar min of meer onmogelijk geacht. Toen vocht ik nog voor mijn leven en nu was ik alweer aan het zwemmen! Ik mocht bij deze estafette als startzwemster. Zo kreeg ik nog een kans om toch een tijd te zwemmen op een vrije slag afstand. Voor mezelf, maar ook in het ploegsbelang, hoopte ik dat ik het nu niet zou verpesten. Ik was erg gebrand om mij nog 1x van mijn beste kant te laten zien. Het was mijn laatste afstand, dus nog 1x alles uit de kast. Met de nodige spanningen vertrok ik van het startblok. Nee, dit keer wachtte ik tot het fluitje geklonken had. Ik ging er vol voor, pakte een hoop water en ademde zo min mogelijk. Ik wilde zo graag mijn tijd evenaren die ik net daarvoor individueel gezwommen had, maar die niet telde. Ik wilde die 37'er uit de boeken zwemmen. Dit lukte hartstikke goed! Mijn moeder, die mij aanmoedigde, keek op het scorebord en zag 33,69 seconden staan. Ze was helemaal verbaasd. Zelf had ik nog helemaal niets door, want doordat het een estafette was, moest ik mij focussen op het verlaten van het water zonder andere zwemmers te hinderen. Toen ik uit het water geklommen was, riep mijn moeder: "Je hebt gewoon een 33'er gezwommen!" Huh, klopte dat wel? Dat kon toch niet? Ik zwom individueel nog 35... Ik had niets zien staan op het scorebord, want dat was algauw weg. Wow, wat gaaf! Nou dan heb ik wel echt revanche genomen. In een 25m- bad had ik ooit een 33,14 gezwommen, maar dat deed ik eind 2015. Daarna ben ik er nauwelijks nog bij in de buurt gekomen. Super gaaf! Heb ik zelfs 2 dikke persoonlijke records gezwommen in het weekend. Dat had ik van tevoren niet durven dromen. En de club vroeg zich af of ik wel moest starten daar...? Ik heb alles uitgezwommen en (voor nu) in prima tijden. Ik ben zo blij en trots dat ik daar alweer mocht staan! In de avond hadden we met de hele ploeg (+ aanhang) gereserveerd bij een sushi- restaurant in Vianen. Dat is iets wat een traditie is na een lang weekend zwemmen. Het was heel gezellig en we hebben lekkere tapas gegeten. Eenmaal thuis was ik helemaal gesloopt, maar dat was niet gek. De spullen pak ik van de week wel een keer uit. Nu eerst slapen, bijtanken en uitrusten.