Wat een avond en nacht. Ik had in de avond nog geprobeerd om stukjes op Facebook te zetten, mijn klasgenootjes op de hoogte te houden en mijn blog bij te werken. Ik wilde het continu al doen, maar steeds lukte het niet. Het is zo'n gekkenhuis geweest de afgelopen dagen. Ik heb zoveel doktoren aan mijn bed gehad, onderzoeken ondergaan, gesprekken gevoerd, informatie ontvangen, vragen kunnen stellen enz. Was en ben echt kapot van alle emoties, onzekerheden van de afgelopen tijd, zorgen over alles, mijn toekomstbeeld enz. Nee, wat ik probeerde en hoe graag ik iedereen ook middels berichtjes op de hoogte wilde houden, ik kon het niet meer. Ik heb me zo verschrikkelijk beroerd gevoeld. Zo bizar een maand geleden zwom ik nog in Woerden een zwemwedstrijd (waarbij ik exact op mijn PR zwom) met al deze problematiek. Tja, een doorzetter ben ik dus wel.... Het was en is ook hetgeen waar ik mijn kracht uitgehaald heb. Hoe beroerd ik ook was, dat was voor mij "het leven." Het was mijn enige houvast om het met name ook psychisch te kunnen behappen. Gisteren een hele stapel kaarten ontvangen van mensen die het naar de Heideheuvel gestuurd hadden (omdat mijn ouders en zus al mijn spullen daar opgehaald hebben). Echt heel lief om te zien hoeveel mensen mij steunen. Enorm bedankt voor alle lieve berichtjes/ kaartjes/ telefoontjes enz. Ook alle lieve Facebookberichtjes. Zo lief! Ik heb ze vrijwel allemaal gelezen, maar ja, te weinig energie om erop te reageren, haha. Kreeg een aantal kaartjes met een hoop emotionele waarde. Zo kreeg ik een kaart van mijn klasgenootjes en ik kan zeggen; die kwam hard binnen. Net als andere kaartjes van collega's en vrienden/ kennissen. Het was zo'n stapel aan kaarten. Echt bizar hoeveel mensen aan me denken! Toen pas kwam de klap een klein beetje voor me. Het ging inderdaad niet goed, ik zal niet samen met mijn klasgenootjes afstuderen (hoe hard ik ook gevochten heb), ik zal nog heel lang bezig zijn met herstellen, terwijl ik het liefst vandaag nog als verpleegkundige aan bed wil staan... Het voelde voor mij al die tijd een beetje als een eenzame strijd, maar ik sta/ stond er absoluut niet alleen voor. Iedereen leeft zo verschrikkelijk mee, maar voor mij voelde het alsof niet mij begreep en ik altijd mezelf moest bewijzen tegenover medici, maar ook de omgeving enz. Ik kreeg vaak het idee dat het wel mee viel. Oke, ik heb een operatie nodig, maar ach zoveel haast zit er ook nog niet achter (februari). Ik heb heel veel dingen aangegeven, maar die werden (voor mijn gevoel) weinig opgepakt, terwijl, achteraf gezien, de doktoren in het Hofpoort al zoveel wisten... Alleen is het nooit zo hardop gezegd, omdat het natuurlijk allemaal zo zeldzaam was. Echter heb ik daardoor ook niet beseft hoe zwaar het is/ dat ik echt doodziek was enz. Tja, dingen konden niet verklaard worden, dus ik hoorde alleen maar dit is goed en dit ook. Terwijl ik zelf dondersgoed door had dat het echt de verkeerde kant op ging, maar ja, op een gegeven moment weer je niet meer wat je nou wel of niet voelt... Daarom leg je de drempel ook steeds hoger...

In de avond was ik dus zo bezig met dingen op Facebook zetten enz. dat ik de pijn eventjes negeerde (althans..). Toen moest ineens alles tegelijk, verging ik van de pijn, kwam alles ineens even binnen, zat ik in de knoop met alle snoeren enz. Ik baalde overal van. Was zo teleurgesteld in het lichaam van mij. Zoveel mixed feelings. Gelukkig mocht mijn moeder blijven slapen en die heeft mij gelukkig goed geholpen. Mijn vader en zus hadden ook wel willen blijven slapen, maar ja, dat ging natuurlijk niet... 

Ik heb de hele nacht steeds een uurtje geslapen (als ik dat al deed) en dan werd ik weer wakker van de pijn/ benauwdheid of allebei. Arme moeder... Ik heb haar af en toe flink gepijnigd... Zo ontzettend veel pijn gehad dat ik, toen ik om half 6 wakker was, zo opgewonden was dat de nacht er op zat. Dat ik eindelijk geholpen ga worden en nu hopelijk écht kan gaan herstellen! Heb zoals vrijwel alle nachten dus weinig geslapen, maar ik ben blij dat het dagelijkse gevecht tegen de pijn/ benauwdheid en alle andere beperkingen ook verholpen gaat worden (als het goed is). Het kan absoluut niet slechter worden dan het nu al is... Ik ben zo benieuwd naar hoe het verder zal gaan en hoe mijn toekomst eruit gaat zien! Lekker de radio aangezet en nog wat dingen op mijn mobiel gedaan. 

Om kwart over 6 kwam de verpleegkundige de controles doen. Mijn bloeddruk was 140/102 en hartslag was ook hoog. Tja, niet zo heel gek, haha. De verpleegkundige kon ook de opluchting van mijn gezicht aflezen. Nog even gepraat. Ook de prednison via het infuus gekregen en medicatie ingenomen. Een klein beetje door mijn moeder opgefrist, op de postoel geweest en het mooie knalgele OK- jasje aangetrokken. Mijn vader en zus kwamen ook al vrij vroeg naar mij toe. Ik was behoorlijk aan het shaken, trillen, kon amper het water in mijn glas houden enz. Toch ook wel weer heel veel kracht, omdat ik weet dat ik hierna zal verbeteren! Nog een paar laatste foto's gemaakt en nu aan het afwachten tot ik naar de operatiekamer gebracht ga worden! Ik dacht waarom zoveel foto's? Ik ben er straks gewoon weer! Ik zie er nu niet uit, haha.