De operatie is heel goed verlopen. Ik ben er heel erg ontspannen ingegaan. Voor mij was het echt mijn enige redmiddel. Ik kon niet wachten tot ik naar de operatiekamer kon. Ik vond het heel moeilijk om te zien hoe gelaten mijn ouders en zus waren, terwijl het voor mij eindelijk tijd was. Ik was alleen maar hyper en dacht: Oh, eindelijk ga ik straks wel opknappen. Mijn ouders en zus waren juist heel erg bang voor de operatie. Ik dacht echt: Stel jullie niet zo aan... De dag(en) voor de OK kon ik nagenoeg niets meer; echt helemaal niets meer. Ik werd overal bij geholpen. Ik kwam amper op de postoel, kon niet liggen, kon niet slapen van de pijn/ benauwdheid enz. Het enige wat ik dacht was: Eindelijk. Eindelijk gaan ze me helpen. Ik stel me niet aan, er is echt wat mis. Ik hoef me niet meer te bewijzen. Ik voelde dat ik hard achteruit ging en tegelijkertijd deed ik alsof er niets aan de hand was. Ik wilde alles zelf doen en doen alsof ik niet ziek was/ ben. Ik wist eigenlijk totaal niet wat mij te wachten stond qua operatie. Ik wist een beetje wat ik mankeerde en dat het dichtgemaakt zou worden, maar hoe? Dat was ook voor de doktoren onbekend. Hoe zou ik na de operatie zijn? Onbekend. Hoe zouden mijn longen de operatie doorstaan? Ook onbekend. Oftewel ik begon aan iets, terwijl ik eigenlijk ook niet wist waar ik aan begon en zelfs voor de artsen was en ben ik een raadsel. Hetgeen ik mankeer komt zo weinig voor en pas met de bubbeltjesecho van de vrijdag ervoor werd het echt duidelijk. Het zat zo goed verstopt... Ik was echter zo wanhopig dat al mijn hoop gevestigd was op de operatie. Als de operatie niet zou helpen, wist ik het echt niet meer... Het kon gewoon niet meer slechter. Iedereen zei het gaat heel zwaar worden, we gaan er alles aan doen om het je longen te sparen, we gaan extra voorzorgsmaatregelen nemen (prednison via het infuus, antibiotica, longarts kijkt mee enz.). Ik hoorde dat allemaal gelaten aan. Eindelijk ging het gebeuren. 

Toen ik weggebracht werd voor de operatie liepen mijn ouders en zus mee. Vlak voor de operatiekamer namen we afscheid van elkaar. Ik vrolijk, de rest heel gespannen. Pas toen ik zag hoeveel zorgen ze zich maakten, kwam de klap een beetje aan. Ik werd naar binnengereden. Laatste handkus en dat was het. Toen eenmaal binnen best wel heel emotioneel... Toen pas kwam het iets binnen, maar ook weer niet. Was het echt zo erg? Als mijn ouders en zus huilen... Maar ja, ik voelde me zo ellendig... Heel fijn opgevangen door de anesthesiemedewerkers. Ik besefte een mini beetje dat mijn ouders en zus zoveel zorgen om me hadden. Dat kwam binnen. Daarna werd ik door een heel complex heen gereden en ging ik naar de operatiekamer. Echt enorm veel operatiekamers. De kamer werd ik ingereden en vanaf mijn bed schoof ik over naar de operatietafel. Al die tijd had ik de knuffel van mijn opa en oma in mijn hand. Wat geeft een knuffel dan veel steun! Ik mocht hem al die tijd bij mij houden. Hoeveel steun kan je hebben van een knuffel? Nou, heel veel. Sinds ik hem gekregen heb, is die niet meer van mijn zijde afgeweken. Hij is overal mee naar toe gegaan. (Tja, en dan ben ik 20.... maar het is zo fijn om iets tastbaars te hebben). Daarna werden allerlei dingen aangesloten. Ik kreeg plakkers, bloeddrukmeters, saturatiemeters, zuurstofkap, warme dekens enz. over mij heen/ op me. De hartchirurg kwam heel enthousiast binnen en stelde me ook gerust. Ik was heel rustig en geloofde er volledig in. Ik zag op een gegeven moment de hart/long machine. Wow, heftig ding, maar voor mij leek het alsof het een gewoon infuus was. Ik besefte totaal niet dat dat apparaat mij in leven zou houden tijdens de operatie. Dat was waar mijn zus en ouders zo bang voor waren... Het kwam allemaal helemaal niet binnen. Op een gegeven moment waren alle voorbereidingen getroffen en ging de operatie van start. Ik was er helemaal klaar voor. Hoe eerder, hoe beter! 

Uiteindelijk was ik in slaap gebracht en zijn ze zo'n 5,5 uur bezig geweest. Op het moment van schrijven, schiet ik wel vol. Wow, wat lang. Al die tijd met machines in leven gehouden, terwijl ik dat helemaal niet mee heb gekregen. Mijn leven lag dus in het lot van andere mensen. Mijn ouders zaten maar in spanning al die tijd (ik heb daar van tevoren geen moment aan gedacht). Mijn knuffel kwam ik op de IC weer tegen in mijn bed en ook daar is hij geen moment uit beeld geweest.

Een half uur na de operatie, op de IC, schijnt mijn slaapmiddel gestopt te zijn en een uur later ontwaakte ik. Ik kan me alleen herinneren dat ik een irritant buisje in mijn keel had. Die werd er wel heel snel uitgehaald, maar ik deed het schijnbaar heel goed. Eigenlijk hadden ze verwacht dat ik wel een paar dagen aan de beademing zou liggen, maar het ging heel goed. Ik wist door mijn moeder dat ik vooral rustig moest blijven en vooral niet moest praten of wat dan ook. Pff, wat een opluchting toen die eruit was. Ook nog 2x uitgezogen, wat gegeten en gedronken enz. Ik durfde alleen helemaal niet meer te gaan slapen. Ik was zo bang, zo bang dat ze dingen niet zouden opmerken, dat ik het alsnog niet zou overleven, wat als ik pijn zou krijgen? Wat als...? Ik was zo bang! In de avond voelde ik mij echt krachtiger/ fitter enz. Kon wel de wereld aan, dacht ik. Het ging zo lekker. In de avond kreeg ik heel veel pijn en ik was heel moe, maar ik durfde dus niet te slapen... De pijn werd alleen maar erger en kwam niet meer onder controle. Ik was zo in paniek en heb mijn ouders gebeld en naar het ziekenhuis laten komen. Halsoverkop zijn ze naar het ziekenhuis gereden om mij op te zoeken. Mijn zus werd niet veel later wakker en was heel bang dat het foute boel was, aangezien mijn ouders niet thuis waren en het natuurlijk niet heel goed ging. Echt zielig! Ze is zich echt rot geschrokken.

De verpleegkundige kwam heel vaak binnen en waarschuwde de arts in verband met de pijn. Uiteindelijk heel veel sterke pijnstilling gekregen. De eerste keer werkte het amper, maar de tweede dosis gelukkig wel! Ik bleef maar eten en drinken. Ik kon echt niets anders. Ik lag aan enorm veel slangen en er werd regelmatig van alles ingespoten en bloed afgenomen. Insuline werd aangesloten, want mijn bloedsuiker was hoog. Alles was zo eng en wat was ik blij toen mijn ouders eindelijk in het ziekenhuis waren. Ik wist het echt niet meer. Ik kwam er niet meer uit. Uiteindelijk werd ik gekalmeerd en trok ik wat bij. Mijn ouders bleven al die tijd in het ziekenhuis. 

In de ochtend (9/12/2016) volledig geholpen op bed qua verzorging. De verpleegkundige had in het Hofpoort gewerkt en kende dus mijn moeder. Grappig! Zij (Yvon) was echt super lief, net als Gaby en Jolanda. Ze hebben echt heel goed geholpen! Met 2 personen werd ik helemaal gewassen en alle lijnen werden uit de knoop gehaald en nieuwe stickers geplakt. Er werden enkele infusen verwijderd, dus dat was fijn. Het wassen was geen pretje, maar het moest gebeuren. Mijn ouders hielpen me met eten. Eindelijk mocht ik een boterham proberen. Het was heel zwaar, maar ik had zo'n trek en na alleen maar vloeibaar.... Op 9 december (1 dag na de operatie) werd ik overgeplaatst naar B4 oost en dan de Medium care. Ontzettend veel moeten transpireren. Mijn ouders bleven maar natte washandjes op mijn hoofd leggen. Ik kreeg ook heerlijk ijsje... Beetje afkoelen. Mijn moeder heeft me ontzettend goed geholpen. Deed vrijwel alles voor me. Ik kon helemaal niets zelf, terwijl ik juist de regie over alles wilde houden. Ik wist niet meer hoe ik lekker moest liggen, hoe de pijn comfortabeler werd enz. Ik wilde slapen, maar durfde het niet. In de middag viel ik met mijn zus aan mijn bed uiteindelijk toch in slaap. Ik had een super lief kettinkje gehad van mijn zus, maar voelde me zo beroerd dat ik er amper aandacht aan besteedde, maar ik was en ben er echt heel blij mee! Het is zo'n mooi gebaar. Een hartje met 2 onderdelen; 1 van little sister en 1 van big sister. Beiden passen in elkaar, maar zijn samen pas compleet. Nu hebben mijn zus en ik er allebei de helft van. Ook een super lief kaartje gehad. Die van wij horen bij elkaar als.... + .... Er kwam nog veel meer post binnen, want mijn ouders zijn ook nog langs de Heideheuvel gereden om al mijn spullen daar op te halen... Dat is voorlopig niet meer aan de orde. Echt verbazingwekkend hoeveel mensen mij kaartjes stuurden. De meeste zijn vluchtig uitgepakt, omdat ik er nog niet aan toe was, maar ik heb ze allemaal even gauw gelezen. Echt heel fijn! Ze hebben een tijd in een tas gezeten, aangezien ik steeds overgeplaatst zou worden. In principe zou ik IC en dan 1 dag MC hebben en dan naar de afdeling overgaan, maar doordat er geen plek was op de afdeling, bleef ik langer op de medium care. In de middag een ijsje gekregen om af te koelen; ik had het steeds zo warm... In de avond ging ik voor het eerst uit bed. Wat was dat eng en wat een hoop werk, want ik zat vast aan zoveel lijnen... Het ging niet zonder slag of stoot, maar goed, na een tijdje zat ik toch in de stoel... Ik had het ontzettend warm en continu een nat washandje op mijn voorhoofd om wat af te koelen. Ik had heel veel pijn... Ik had per ongeluk mijn bed naar beneden gedaan, maar de PCA- pomp stond in de weg, dus sloopte ik de pomp.... Toen duurde het even eer er een nieuwe pomp gemaakt was en gebracht werd... Tot die tijd moest ik dus nog meer pijn lijden. 

De nacht van 9 op 10 december had ik weer een hele slechte nacht. Heel veel wakker, hyperventileren van de pijn, paniek enz. Het voelde echt alsof er continu messen in mijn borstbeen gestoken werden. Zo'n pijn. Ik kon echt niet meer rustig worden. De verpleegkundige zei wel dat ik op mijn ademhaling moest letten, maar die pijn, het lukte echt niet... Enorme zweetaanvallen volgden. Zodra ik wakker werd, speelde de pijn zo hevig op en duurde het zo lang voordat het weer afzakte. Die stekende pijn... Het gevoel dat ze continu messen in je borstbeen steken... Pff! Mijn moeder kwam die nacht nog een aantal keer naar mij toe. Ze sliep in een familiekamer op B4- West en we appten heel vaak. Als mijn moeder kwam, kon ik wel weer wat rustiger worden na een tijdje. 's Nachts ook nog vernevelt. Ik vond het zo moeilijk om alles over te laten aan andere mensen. Ik vond alles eng en raakte snel in paniek... Ook hoorde ik via de radio dat Jesse Puts goud gewonnen had in Canada op het WK. Toen ik toch met mijn moeder zat te appen, stuurde ik dat ook gelijk. Het smeren van mijn brood ging ook niet zelf, dus dat werd gedaan door de keukenzuster. Met veel moeite toch ontbeten. De pijn was zo ondragelijk, maar wel heel anders als voor de operatie. De medicatie deed vrij weinig, wachtte continu tot ik weer kon drukken, maar het duurde vaak zo lang voor mijn gevoel. Er werd nog een longfoto gemaakt. Ik ging ook heel veel plassen, maar ja, mijn hart werkt weer "normaal." Door de verpleegkundige geholpen met het wassen en daarna mocht mijn moeder weer langskomen. Tussen de middag ging het ineens wat beter. Heel bizar hoe het van slecht naar beter ging. Ik had ook wat minder pijnstilling nodig dan de afgelopen nacht. Ik had wat geslapen en de pijn was op dat moment onder controle. Rond 12.30 uur werd ik uit bed gehaald en heb ik in de stoel gegeten. Rond 13.30 uur kwam mijn moeder weer even langs. Rond half 3 ging ik met de verpleegkundige voor het eerst naar het toilet toe, dus dat betekende ook mijn eerste wandelingetje. In de avond wilde ik nogmaals naar het toilet toe lopen, maar de terugweg ging het niet meer. Ik wilde zo graag meer doen, maar ik kon het nog niet. Dat frustreerde mij enorm. Eerder op de dag was het wel gelukt. Achteraf gezien voelde ik wel signalen in mijn lichaam, maar ja, ik wilde er niet aan toegeven... De pijn nam toe, maar ik durfde niet toe te geven dat ik de pijnpomp meer nodig had... Die avond was ik echt doodop. Mijn jugularislijn (diepe infuuslijn in mijn nek) zou verwijderd worden, maar om 20 uur 's avonds was het nog niet gebeurt. Ook kreeg ik veel last van een infuus in mijn rechterarm. Ik moest alleen nog prednison via het infuus krijgen en dat mag dan weer niet samen met de morfine, dus moest er overlegd worden hoe het dan gedaan zou worden. Het was 's middags al gezegd dat de lijn in mijn nek verwijderd zou worden, dus toen dat in de avond nog niet gedaan was en mogelijk ook niet gedaan zou worden, was ik eigenlijk helemaal over mijn toeren. Ik reageerde zo abnormaal, maar ik was zo moe en lag er maar continu op te wachtten. Dan kwam er weer een patiënt binnen en dan moest ik nog langer wachtten. Ik was het gewoon echt zat; ik kon niet meer. Ik wilde per sé beide lijnen eruit. Desnoods prikten ze maar een nieuw infuus, maar die in mijn arm moest er echt uit... Om 21 uur zelf gebeld naar de verpleging en toen moest ze het nog overleggen. Ze begreep het wel goed, maar nog steeds moest ik wachten. Ik wilde aanvankelijk niet bellen, want ik wilde niet lastig zijn, maar ik was het zo zat. Mijn moeder kwam uiteindelijk nog even langs. Beide lijnen werden een half uur erna verwijderd. Wat vond ik het eng toen die jugularislijn verwijderd moest worden! Ik heb het al zo vaak gezien bij andere patiënten, maar als het om jezelf gaat, is het toch een stuk enger. Ik was zo moe, dat ik ook mijn emoties niet onder controle kon houden... Ik voelde me zo onoverwinnelijk op de dag en dat slechts 2 dagen na de operatie. Toen had ik eigenlijk niet door wat voor zware operatie ik ondergaan had... In de avond had ik weer zo'n terugslag dat ik het moeilijk kon accepteren. 

In de ochtend van 11 december kon ik het weer beter relativeren. Ik snapte echt niet hoe ik mij die dag ervoor gedragen had. Waarom was ik zo bang? Waarom verzette ik mij zo tegen de lijnen? (Als de verpleegkundige 's middags niet gezegd had dat die jugularislijn eruit mocht, had ik me er waarschijnlijk ook niet zo hevig tegen verzet, maar als je weet dat die verwijderd wordt, lig je er continu op te wachten). Het was zo'n opluchting dat ik eindelijk kon slapen zonder steeds in de knoop te raken met die infuuslijnen in mijn nek. Ik wilde niet bellen, omdat ik niet lastig wilde zijn, maar ja, op een gegeven moment trok ik het gewoon niet meer. Ik keek gisteren alleen maar naar wat ik op de dag allemaal had gedaan en dat het in de avond niet meer lukte, viel zo tegen. Aan de andere kant als ik nu bekijk wat ik gisteren gedaan heb, moet ik juist trots zijn dat er al zoveel weer gelukt is. Het komt vanzelf. Ook vind ik het zo lastig, want wat kan ik echt van mijn herstel verwachten? Wat is normaal en wat niet? Wat is een juiste balans tussen activiteiten en rust? (Hoe weet ik dat ik over mijn grenzen ga?). Hoe ga ik om met de tegenslagen? Hoe kan ik omgaan met de (enorm heftige) emoties die zomaar ineens weer kunnen omslaan? Moet ik wel of niet slapen op de dag? Iedereen zegt wel dat ik een hele grote operatie ondergaan heb? Ik dacht alleen maar: Heftig? Ik kan al veel meer dan voor de operatie... Voor mij ging er al een wereld open toen ik gisteren al zoveel kon. Ik zag de "kleine" succesjes niet voldoende, terwijl ik juist al zoveel sprongen gemaakt had. Ik realiseerde mij ook toen pas dat het voor het gezin en andere familieleden erg heftig was (en is). Voor mij was op dat moment het grootste euvel dat vrijwel niemand al die tijd echt door had hoe slecht ik was. Ik deed me natuurlijk ook vaak beter voor dan ik was, maar ja, we zaten met zijn allen in een vicieuze cirkel. Ik had al zo lang mijn klachten aangegeven en ineens beland je met spoed op de operatietafel... Dat vond ik moeilijk om te bekroppen. Aan de andere kant ben ik ook blij dat ik nu al geopereerd ben, want een operatie was hoe dan ook noodzakelijk. Nu sla ik de resterende 10 weken longrevalidatie in ieder geval wel over... Daardoor heb ik toch weer wat tijdswinst. Dan zou ik mogelijk wel "fit(ter)" aan de operatie beginnen, maar dan zou ik daarna voor mijn gevoel weer tig stappen achteruit gaan. Nu kon ik wat dat betreft niet slechter, dus alles was nu toch al beter dan vlak voor de operatie. Nu kan ik tenminste ECHT vooruit (met de nodige tegenslagen). Je weet dat het erbij hoort, maar toch heb ik ze liever niet, haha. Bovendien zou de longrevalidatie waarschijnlijk ook niet voldoende helpen, omdat de klachten toch (grotendeels) door mijn hartprobleem veroorzaakt werden. Nu moet mijn lichaam ook weer wennen aan een "normale" bloedsomloop. 20 jaar functioneert het hart op een verkeerde manier en nu verwacht ik dat ik binnen 2 dagen weer alles kan.... Dombo!

Ik had mij 's morgens voor het eerst gewassen aan de wastafel in het toilet. Ik voelde me weer een klein beetje "mens." Daarna teruggelopen naar mijn bed. Rond half 10 kwam mijn moeder en samen nog even gekletst. Die dag veel tussendoor geslapen en toegegeven aan de vermoeidheid. Ik ging 's middags niet uit bed voor de lunch, maar wel als tegenprestatie afgesproken dat ik rond half 3 met de verpleegkundige een rondje zou lopen. Dan had ik immers even geslapen en dan zou ik wat fitter zijn. Ik ging ook een aantal keer op en neer naar het toilet in plaats van op de po- stoel. Mijn moeder ging ook eindelijk weer lekker in haar eigen bedje slapen. Het ging wel weer goed. Ik kreeg er wel weer een klein beetje vertrouwen in. Ja, 11 december was wel een dag met een omslagpunt. Eindelijk geloofde ik er zelf ook weer een beetje in en merkte ik dat ik vrij veel kon. Ik word wel snel moe van de geleverde inspanning, maar ik herstel ook wel veel sneller dan voorheen. Ja, ik val daarna even in slaap, maar daarna ben ik wel weer fit. Ook met mijn ouders en zus nog een lange tijd in het dagverblijf gezeten en veel gepraat. Dat luchtte bij iedereen wel op. Rond 20.30 uur nog in de stoel gezeten en de gekregen kaarten op mijn gemak doorgekeken en gelezen. Ook foto's gemaakt van de kaarten die nog niet op de foto stonden. Een klein beetje op mijn blog gezet. Morgen komt maatschappelijk werk weer, dus dat is fijn. Daar heb ik wel behoefte aan gezien alles wat er gebeurt is de afgelopen tijd...  

De nacht van 11 op 12 december 2016 ging het goed. Ik was 2x naar het toilet gegaan. Wel met hulp gezien de infuuspompen, maar het ging prima. Qua pijn viel het ook wel mee in vergelijking met hoe het daarvoor ging. Ik had de PCA- pomp nog wel nodig, maar een stuk minder. Later in de nacht sloeg het goede gevoel wel een beetje om. Ik was in de nacht vrij vaak emotioneel. Ik kon echt om alles huilen. Toch ook weer wat paniekerig en angstig. Voor mijn idee piepten mijn longen, maar volgens de verpleegkundige was dat niet het geval. Alles wat ik voelde, was eng. Ik heb totaal geen vertrouwen in mijn eigen lichaam en ik weet ook niet of hetgeen ik voel wel  klopt... De pijn zette toch weer meer op. Ik heb wel dingen opgeschreven waar ik over piekerde, zodat ik dat met maatschappelijk werk kon bespreken. Mijn emoties gingen echt van het ene uiterste naar het andere uiterste. Echt een gevecht tegen mijn tranen... Ik voelde me echt een baby. Mijn moeder zei wel dat het mijn maandenlange opgekropte emoties zijn, maar toch het voor mij een beetje als slappeling aanvoelde. Kijk wat ik al die maanden doorstaan heb en dan ga ik nu om "kleine" dingen janken? Maar misschien juist door alles wat ik heb meegemaakt, was ik nu waarschijnlijk zo emotioneel... Het enige wat ik kon was huilen. Oh, wat wilde ik graag mijn haren wassen en douchen, haha. Ik had zo ontzettend liggen zweten... Na de foto zou de verpleegkundige mij gaan helpen met de verzorging, maar douchen mocht nog niet. Om 9 uur ging ik samen met de verpleegkundige in een rolstoel naar beneden voor een longfoto. Daarna gewassen aan de wastafel met hulp en dat ging alweer beter dan de dag ervoor. Na het wassen, hielp ze me met mijn haren wassen boven de wasbak. Wat is dat lekker! Daarna ook gelijk maar naar het toilet geweest, want anders zou ik alweer heel snel moeten als ik net in bed lag. Daarna was het wel even genoeg geweest en was ik toch een beetje duizelig, maar gelukkig trok dat bij toen ik in bed lag. Ook veel last van haaruitval. Er werd nog een hartfilmpje gemaakt, de longarts kwam nog langs en het pijnteam ook. Het pijnteam heeft de dosering van de pomp verlaagd naar 30mg langwerkend op de dag en dan kan ik zelf nog vrij veel bijdrukken. De onderhoudsdosering is nu gehalveerd. De katheter zou er ook nog even in blijven, omdat ik nog best wel wat morfine krijg en het anders waarschijnlijk niet goed op gang zou komen. Ook kwam de verpleegkundig specialist nog langs. In de middag werd mijn wond bekeken en voor het eerst kon ik hem zelf ook zien. Het is wel een grote wond, maar aan de andere kant, als je je bedenkt wat ze gedaan hebben, is het echt wonderlijk dat die wond niet veel groter is... In de middag had ik een gesprek met maatschappelijk werk. Met behulp van een rolstoel reden we weer naar haar kamer toe, zodat we rustig konden praten. Dat luchtte wel op. Ik voelde me eigenlijk alleen maar schuldig naar mijn ouders en zus toe. Ik heb nagenoeg niets doorgehad van wat hun hebben door moeten maken. Ben dan best gemeen geweest en ze afgestoten, terwijl ze zoveel voor me wilden betekenen/ betekenden. Nu fijn over gesproken. Hoe het gelopen is, kan niet meer teruggedraaid worden, maar ik kan het vanaf nu wel op gaan pakken. Ik kon uiteraard niet stilletjes teruggebracht worden naar mijn kamer, want mijn infuuspomp (morfinepomp) was weer leeg. Mijn zus en moeder zaten ineens in de gang. Mijn moeder zou eigenlijk met mijn vader naar Maarssen gaan, maar ze kon niet meer wachten met mij zien. Mijn zus en moeder gingen samen even naar beneden toen mijn oom en tante, Jan en Jacky, langs kwamen. Jacky had een beertje gehaakt en Bianca (mijn nichtje) had een mooie tekening gemaakt! Een lange tijd gekletst en aanvankelijk was de verwachting dat ik weer een dag op de MC door zou brengen, maar plotseling kon ik ineens toch over naar de verpleegafdeling. Vanaf de MC reden we rechtdoor de volgende kamer in; kamer 11. Jan en Jacky hielpen met de verhuizing. Alles ging op bed en mijn nachtkastje werd meeverhuisd. Wat een zooi had ik inmiddels al verzameld... Maar ja Heideheuvel, Woerden, IC-tas, MC- tas met spullen enz. Ik wist totaal niet meer waar wat was/ lag/ in zat en in zit... In ieder geval ging ik weer een stap de goede richting op. Nu lag ik tenminste op de verpleegafdeling. Na een uurtje gingen ze weer naar huis. Mijn moeder en zus kwamen toen weer terug. Mijn zus vond de pinquïn die ik van Moniek en Martin gekregen had zo leuk dat ze er ook 1 wilde. Ze stal nu iedere keer mijn knuffeltje als ze op bezoek kwam, haha. Van mij mocht ze er ook 1 uit gaan zoeken. Uiteindelijk heeft ze voor een blauwe pinguïn uitgekozen. Niet veel later kwamen ook mijn vader en oma op bezoek. Mijn oma had nog een roze uiltje als knuffeltje meegenomen en een zak drop. Lekker! Daarna wat gegeten, terwijl ik bezoek had. In de avond had ik wel weer meer pijn; toen zat ik wel echt te wachten tot ik weer mocht bijdrukken...