Blog 5: Dag 6 en 7 na de operatie

De nacht van 13 op 14 december had ik 's nachts ook weer een pijnaanval. De "messteken" kwamen weer terug, waardoor ik anders ging ademen en daardoor ook weer extra pijn kreeg. Om 23.30 uur had ik ook al pijn, maar toen vond ik het nog wat te vroeg om de morfinedrank te vragen. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar ja, toen was ik om half 2 wakker. Toen dus wel de morfinedrank gevraagd. Gelukkig verdween toen het gevoel van messteken weer een beetje. Om 5 uur bleek mijn katheterzak een beetje kapot te zijn, dus toen ik naar het toilet ging, lekte de zak. De zak was ook al erg zwaar en vol geworden, omdat ik heel veel plas, maar toen kreeg ik hem ook niet meer opgetild... De verpleegkundige heeft mij toen goed geholpen. Ik sliep, op de momenten dat ik sliep, vrij goed. 

De pijn is met vlagen goed onder controle en dan weer helemaal niet. Het is echt het ene en het andere uiterste. Ik had een tijd geappt met mijn moeder over wat er allemaal de dag van de operatie en op de IC gebeurt was. Ik weet er zelf vrij weinig van... Mijn ouders en zus vonden mij toen eigenlijk heel helder, maar ik heb het zelf niet bewust meegekregen. Ze dachten dat het prima ging, ik leek heel helder en ik was honderduit aan het praten. Juist daarom schrokken ze zo erg toen ik ze die nacht belde... 

In de ochtend kon ik niet goed aangeven wat ik wel of niet voelde. Enerzijds voelde ik mij benauwd en toch ook weer niet. Ik voelde me "aangereden" en toch ook weer niet. Ik wist niet goed of ik wel of geen extra pijnmedicatie moest vragen, omdat ik mij een soort afwezig voelde. Ik was best helder, maar merkte ook dat ik bepaalde dingen niet zo goed door had. Het voelde niet als mezelf en het was een hele rare gewaarwording. Ik had natuurlijk wel heel veel morfine gehad de afgelopen tijd en dan ook de narcose er nog eens overheen.... Niet heel gek, dus... Rond 7 uur besprak ik het met de verpleegkundige en later met het pijnteam. De langwerkende morfine tabletten werden afgebouwd naar 30mg 2x per dag in plaats van 60mg. Kijken hoe dat gaat, maar ik moest het in ieder geval niet te snel willen afbouwen. 

Om half 11 werd mijn katheter verwijderd en gelukkig kwam het in de loop van de dag weer een beetje op gang. Ik voelde totaal geen aandrang, maar als ik iedere 4 uur naar het toilet ging, lukte het wel. Ik moest het niet te lang afwachten, want anders ging het niet goed. Ik heb natuurlijk best een tijd een katheter gehad, dus het moet ook weer even wennen. De longarts kwam ook weer langs. Ik had 's morgens de prednison nog via het infuus gehad, maar in de avond zou ik 20mg prednison als tablet krijgen. Dan morgen kijken hoe het gaat en dan gaan we waarschijnlijk over naar 1x per dag 30mg. Dat wordt dan langzaam steeds een beetje afgebouwd. Ik ben dan begin januari van de prednison af. Longen klonken nu wel heel goed, dus dat is heel fijn om te horen! Ook ging ik weer over op mijn eigen pufjes en de verneveling werd gestopt. Ook moet ik toch het neusspoelen weer oppakken om erger te voorkomen. De longarts van het UMC ging met mijn eigen longarts in Woerden contact opnemen om te vertellen hoe het qua longen ervoor stond, welke adviezen zij heeft en hoe ik na het ontslag vervolgd zal worden. Ik wilde zelf wel weer terug naar mijn dokter, omdat ik wel veel vertrouwen heb in mijn eigen longarts, hij veel over mij weet en het lekker dichtbij is. Om 12 uur ging ik lekker douchen. Ik heb er echt van genoten! Het was wel nog met hulp, maar zo lekker dat ik er weer van kon genieten! De hechtingen van mijn thoraxdrains werden ook verwijderd. Zo daar zijn we ook weer van af! 

In de middag kwam Danny (een collega van mijn vader op bezoek) en Maureen (een vriendin van de HAVO). Ook was mijn vader er, dus best een drukke boel. Maureen had nog wat tijdschriften en een boek meegenomen. Danny had 2 knuffels en een kaart meegenomen. Lief! Er waren nog 3 kaarten binnengekomen; 1 van een oud klasgenootje van de HAVO, een kerstkaart van mijn opa en oma en een kerstkaartje van mijn oom en tante. 

Aan het einde van de middag, toen mijn moeder klaar was met haar werk, hadden we een gesprek met de zaalarts gepland staan. In het gesprek werd er uitgelegd wat mijn aangeboren hartafwijking precies inhield, welke gevolgen de hartafwijking had, hoe het verholpen is tijdens de operatie, hoe mijn borstbeen met staaldraad aan elkaar gemaakt is enz. Heel fijn om dat te weten, omdat ik toch graag wil weten hoe en wat. Ook krijg je regelmatig vragen van mensen, maar nu kan ik tenminste uitleggen wat er aan de hand was met mijn hart. Verder bespraken we nog het ontslag. Eigenlijk wilden ze mij morgen al ontslaan uit het ziekenhuis, maar ik wilde toch eerst aankijken hoe het qua pijn zou gaan en/ of ik een beetje de nacht door kon komen. Het was mij net wat te vroeg om, al ging het een halve dag goed, gelijk de volgende ochtend met ontslag te gaan. Als beide dingen goed zouden gaan, zou ik tenminste weer een beetje vertrouwen terug krijgen. Ook had mijn moeder nog een plantje en een Rituals setje meegebracht van 2 verschillende collega's. Lief dat ze zo meeleven! Samen met mijn moeder had ik in de avond nog een rondje gelopen. Best een groot stuk gelopen. We gingen ook vanaf B4 Oost nog langs de intensive care. Ik wilde eigenlijk nog eens kijken op de afdeling en/ of laten zien aan een verpleegkundige hoe het nu ging. Ook een beetje ter afsluiting. Ik had zo weinig van de IC meegekregen. Degenen die bij de balie zaten, vonden het prima als we een stukje op de IC zouden lopen. Ze waren helemaal niet verbaasd dat ik er nog even langs wilde, want dat deden wel meer mensen. Ze vonden het alleen maar leuk om te zien dat het toch alweer zo ging na zo'n grote operatie. Helaas zag ik geen bekende verpleegkundige, maar ik zag wel de kamer waar ik gelegen had. Het scheen dat je vanaf mijn kamer zo de familiekamer in kon kijken, maar ik heb dat helemaal niet in de gaten gehad. Ik had in gedachten dat er alleen een gangkant was... Ook dacht ik dat ik in een andere box gelegen had. Gek hoe je dat zo anders lijkt te herinneren. 

De nacht van 14 op 15 december kwam ik redelijk goed door. Ik had wel 1x om de Oramorph gevraagd, maar verder ging het qua pijn best aardig. Ik had wel weer een beetje last van obstipatie, dus weer meer laxantia ingenomen. Mijn longen gingen ook goed, dus ook op dat terrein weer wat meer vertrouwen. Ook had ik 1 trapje gelopen en dat ging ook goed. Ik viel er niet eens van af, haha. Dingen die ik lang niet gekund heb, lukken nu wel weer. Het was echt fijn om de vooruitgang te merken! Mijn zaalgenoten waren heel gezellig. Veel met ze gekletst en samen aan de tafel gegeten. Ik had op de dag nog een medicatielijstje gemaakt qua tijden waarop ik alle medicijnen in moet nemen. Een hele waslijst en wel 6 verschillende tijden... Hoe ga ik dat ever allemaal goed innemen zonder iets te vergeten? Samen met mijn moeder even een soort systeem bedacht. Mijn moeder ging alle medicatie uitzoeken die thuis aanwezig waren. Ik wist totaal niet meer wat ik wel en niet op voorraad had, omdat er medicatie thuis lag, in de Heideheuvel lag, in Woerden lagen en nu dus ook in het UMC... Verder had ik aan mijn moeder gevraagd of ze nog "bedankt kaarten" konden kopen, zodat ik die op de afdelingen, aan artsen en de poli's kon afgeven. Daarna even uitgerust in bed en zelfs in slaap gevallen, totdat de zaalarts mij wakker kwam maken. Nog veel vragen kunnen stellen (ook naar aanleiding van het gesprek van gisteren) en op zich zie ik het wel zitten om naar huis te gaan morgen... 

Inmiddels was het alweer half 11, dus de hoogste tijd om te gaan douchen. Mijn moeder had nog niet eens gegeten op dat moment; ik dacht dat ik lui was... Bij het douchen kreeg ik hulp bij mijn haren en met het afdrogen/ spullen aangeven. De rest ging zelf! De verpleegkundige vlocht mijn haar nog in. Ik kon eindelijk eens goede/ leuke foto's sturen naar mijn moeder via WhatsApp, haha. Shayna kwam 's middags op bezoek en we gingen lekker even naar het dagverblijf. Even een rustigere omgeving. Ze had weer zelfgemaakte taart meegenomen. Lekker! Veel samen gekletst. Gezellig! Jamilla kwam vlak voordat Shayna wegging. Ook met Jamilla nog een tijd in het dagverblijf gezeten, totdat ze wilde eten. Ze wilde ook nog trainen in de avond, dus moest ze al vroeg eten. Uiteraard kwamen mijn ouders ook nog op bezoek, maar toen zaten we weer even in het dagverblijf. In de avond ging ik aan tafel alle kaarten schrijven. Het waren er 10, dus behoorlijk wat om te schrijven. Ik had voor de chirurg, de arts die mij als eerste zag op de poli (van het GUCH- team), een andere arts van de GUCH- team, de B4 west en de B4 Oost (+ medium care) verpleegafdeling, de hartfunctie afdeling, de lieve zaaldokters van B4 west, 1 zaaldokter van B4 Oost, de IC- afdeling en de verpleegkundig specialist allemaal een persoonlijke kaart geschreven. Daarna ging ik samen met de verpleegkundige gekeken welke kaarten zij kon bezorgen/ versturen voor mij via de binnenpost en welke ik af kon geven. Aangezien een deel voor specialisten/ disciplines van de cardio thoracale chirurgie waren en een aantal voor de algemene cardiologie, verdeelden we het. Degene die cardio gerelateerd waren, bracht ik weg naar B4 West en de rest deed zij voor mij. Aanvankelijk wilde ik ook langs de IC, maar ik was zo moe, dat ik ook die kaart aan de verpleegkundige af gaf. Op B4 West kwam ik nog een van mijn favoriete verpleegkundige tegen, dus nog een tijdje staan praten. Leuk! Daarna viel ik als een blok in slaap, haha.