Vrijdag 16 december was dé dag dat ik weer met ontslag mocht uit het ziekenhuis. Na een lange ziekenhuisopname, mocht ik eindelijk weer naar huis. Ik heb van 25 november tot en met 16 december in 2 verschillende ziekenhuizen gelegen; namelijk het Zuwe Hofpoort Ziekenhuis in Woerden en het UMC in Utrecht. De hele nacht had ik niet geslapen. Ik was alleen maar bezig met malen/ piekeren en denken aan hoe het thuis zal gaan. In het ziekenhuis heb je alles en iedereen bij de hand, maar thuis natuurlijk niet... Als ik in het ziekenhuis op de bel drukte, stond er direct iemand, maar hoe zou dat thuis gaan? De hele nacht heb ik van alles van mij afgeschreven. Ik heb een heel lang stuk geschreven waarin ik terugblik op wat ik allemaal meegemaakt heb de afgelopen periode (en dan ben ik vast nog heel veel vergeten, maar goed, het begin is er zullen we maar zeggen). Het was fijn om erop terug te blikken en dingen voor mezelf inzichtelijk te krijgen. Het stuk staat onder de menuknop: "Terugkijkende op een lange periode."

Rond 7 uur viel ik toch heel even in slaap totdat de keukenzuster langs kwam om te vragen wat ik wilde eten. Apart, dit is dan mijn laatste keer eten in het ziekenhuis. Bij alles ga je zo nadenken... Na mijn bestelling doorgegeven te hebben, mijn bed maar eens uitgestapt. Samen met een mede- patiënt aan tafel gegeten en de hele lading aan medicatie ingenomen en mijn inhalatiemedicatie gedaan. Toen was het alweer 9 uur. De tijd vloog voorbij. Ik had aan de verpleegkundige om opgewarmde washandjes gevraagd, zodat ik niet al mijn energie zou verschieten aan het wassen. Zelf een beetje opgefrist en andere kleding aangetrokken. Voor het eerst weer een joggingsbroek, een hemd en een sweater aangedaan. Zelfs dat voelde al raar aan, haha. Daarna ging ik toch nog even wat spullen in de tassen doen. Ik had tegen papa en mama gezegd dat hun dat voor mij moesten doen, maar toch kan ik het niet laten om het zelf te doen. Niet dat ik alles gedaan had, hoor. Ik had ook nog heel wat laten liggen voor hun. Daarna nog even mijn bed ingestapt en met een koptelefoon op muziek geluisterd. De zaalarts kwam langs om nog een laatste keer te luisteren naar mijn hart en longen, de laatste dingen te bespreken, mijn zoveelste vragenlijst te beantwoorden, mijn ontslagpapieren te bespreken (qua plan voor het afbouwen van de pijnstilling en de prednison) enz. Alles werd besproken. Ik had er ook steeds meer vertrouwen in. Ik heb de zaalarts uitgebreid bedankt, gezegd dat ik een kaartje speciaal voor haar geschreven had, ik heel erg blij ben geweest met alles wat zij voor mij gedaan heet, dat ik blij was dat ze helemaal getekend had wat ze precies gedaan hadden met de operatie, dat ze iedere dag de tijd nam om mijn waslijst aan vragen te beantwoorden enz. Het is echt een hele fijne zaalarts! Daarna weer even gelegen. Even een beetje rusten, want ik had nog een zware dag voor de boeg. De verpleegkundige zag dat ik moeite had met het borstelen van mijn haar en hielp mij erbij. Ze vlocht gelijk mijn haren in, zodat ik geen last had van mijn lange haren. Fijn! Niet veel later kwamen mijn ouders met een rolstoel binnen. Wow, het gaat echt gebeuren. Ik ga weer naar huis! Gelijk stroomden de tranen weer over mijn wangen. Wat een mooi, maar ook eng moment. Zal het allemaal wel goed gaan thuis? Kan ik mijn lichaam weer vertrouwen? Enz. Mijn moeder pakte de overige spullen in. Veel spullen lagen onderin in mijn nachtkastje, maar daar kwam ik zelf niet bij. Alles werd gepakt, mijn vader was nog een goed gesprek aan het voeren met een kamergenoot van mij en ik zat toe te kijken vanaf de stoel. Moeilijk, hoor! Ik wilde eigenlijk heel graag helpen en ik had helemaal geen rust in mijn kont. Daarna kwam de verpleegkundige met de ontslagpapieren bij mij en mijn ouders zitten. Ik kreeg 2 enveloppen mee. In de ene enveloppe zat een formulier voor de trombosedienst. Ik ben aangemeld bij de trombosedienst, omdat ik door de patch/ het lapje een verhoogd risico heb op het vormen van bloedpropjes en daarmee een beroerte. De patch is geplaatst om het bloedvat af te dekken, zodat het probleem verholpen werd. In de eerste 3 maanden gaan daar stoffen die normaal ook in een bloedvat zitten tegen aan groeien. De bloedstolsels wil je alleen niet op de aanhechtingsplaatsen en dus moet je bloed goed dun blijven, maar ook weer niet te dun. Dat is dus wat de trombosedienst in de gaten gaat houden en aan de hand van de uitslagen wordt bepaald hoeveel tabletten ik per dag in moet nemen. Best een hele verantwoordelijkheid dus! Verder zat er een afbouwschema in voor de morfine en andere pijnstillers en de prednison. Die had ik ook al met de arts besproken, dus dat zou goed moeten komen. De recepten ontving ik ook. Wat een waslijst, pff! Ik maakte me gelijk al zorgen, omdat het nog veel meer was dan ik de vorige keer had in Woerden. Toen was de apotheek al niet blij met mij en zat ik er uren, dus hoe lang moest dit dan wel niet duren?! Nou ja, we zouden het wel gaan zien... En al die opiaten, als dat maar goed zou gaan... Ik kreeg een lijst mee met leefregels met en na ontslag, zodat ik die nog eens rustig kon doorlezen. In de andere enveloppe zat de brief voor de huisarts met daarin in het kort wat er gebeurt is. Natuurlijk heb ik hem zelf ook even doorgelezen en zoals altijd staan er naar mijn idee veel fouten in, maar goed, in globale lijnen klopt het wel. Ook is er een uitdraai meegegeven van mijn laatste hartfilmpje, zodat de huisarts die ook heeft. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van mijn zaalgenoten en de verpleegkundige. We liepen nog langs de verpleegpost, maar daar zat op dat moment niemand meer. Daarna gingen we naar de apotheek. Daar hebben we wel lang gezeten, maar ondanks de hele lijst, ging het toch heel snel... Ik had aangegeven dat ik nog heel veel medicatie had liggen, dus per medicijn bespraken we of het nodig was om het te leveren of niet. Ik kan beter eerst dingen opmaken. Op de lijst stonden ook de anti-trombose prikjes, maar dat was raar, want ik was al een aantal dagen bezig met de acenocoumarol, dus daar zou ik allang op ingesteld moeten zijn. Bovendien had niemand gezegd dat ik mezelf thuis moest gaan prikken. Normaal wordt dat dan wel aangeleerd... Nu kan ik het natuurlijk wel zelf, maar toch vonden we het raar. De apothekersassistente belde toen toch maar even met de zaalarts en inderdaad bleek dat dat niet nodig was. Ik heb van alle medicijnen een enorme hoeveelheid meegekregen. Echt onwijs veel opiaten e.d. dat ik denk dat ga ik never gebruiken. Alleen de eerste dagen, maar goed, dat brengen we dan wel weer een keer terug.  Beter teveel dan te weinig, zullen we maar zeggen. Na ruim een uur, misschien wel 1,5 uur, was het echt tijd om te gaan. Papa had ondertussen al de tassen naar de auto gebracht en dat was maar goed ook, want we hadden alweer veel spullen. Ook had papa in de tussentijd een broodje kroket gehaald voor mij in het restaurant. Heerlijk! Dat had ik allang niet meer gegeten. Daarna reden we naar de hoofdingang en toen naar de parkeergarage. Wow, ik ben weer buiten. Ik voel de frisheid van buiten. Echt werkelijk overal kan je van genieten nu! In de parkeergarage min of meer achteruit richting de auto gereden, want dan waren de hobbels beter dan wanneer we vooruit gingen. Het lag allemaal net wat ongelijk en anders krijg je steeds een schok tegen je borst. Nu veel minder. Daarna plaatsgenomen in de auto. We gaan op weg naar huis! Hoe vaak heb ik de afgelopen tijd niet gedacht: Kom ik überhaupt nog wel een keer thuis of...? Ga ik het überhaupt overleven? En nu 8 dagen na de (levensreddende) operatie ga ik naar huis. Hoe bijzonder is dat?! De hele weg veel moeten huilen, alle emoties kwamen eruit bij mij maar ook bij mijn ouders. Allen zoveel spanningen. We reden het dorpje binnen. Al het bekende, wat fijn om dat weer te zien. Papa zag mijn oma lopen en dus reden we even gauw langs om even een knuffel te geven. Ze kwam van de supermarkt vandaan. Wat was ze blij om mij in deze conditie te zien! 

Nou daar waren we dan. De auto voor de deur. Toen proberen uit te stappen. Nog een karwei  om vanuit de diepte te komen, maar het lukte. Toen richting de voordeur en toen werd ik verrast door het feit dat er een groot "Welkom thuis" ding op het raam geplakt was en slingers door het hele huis hingen. Het "Welkom thuis" blad hadden mijn zus en vader de avond ervoor samen ingekleurd. Super lief! Gelijk stroomden de tranen over mijn wangen. Wederom omdat ik zo blij was dat ik weer thuis was. Dat ik überhaupt weer thuis was. Het had zo anders kunnen lopen... Dat besef je nu wel steeds meer. Daarna zag ik de kerstboom. Normaal hebben we een mini kerstboom, maar nu een hele grote. Ook toen schoot ik weer vol. We kunnen "gewoon" met zijn allen kerst vieren! Wie had dat gedacht? Dat we de feestdagen nu kunnen vieren... Bijzonder! Daarna neergeploft op de bank en ook in slaap gevallen na het innemen van de medicatie. Toen ik weer wakker was, heb ik allemaal telefoontjes gepleegd. Ik kon eerder toch niet rusten en dan kan ik het net zo goed maar gelijk regelen dan dat ik er het hele weekend tegen aan loop te hikken. Veel gebeld en geregeld, maar daarna had ik wel rust. Zo weet ik nu dat ik het allemaal kan nabespreken met beide huisartsen, dat ik gesprekken kan voeren met de praktijkondersteuner van de huisarts (psychische begeleiding), dat bepaalde medicatie/ geneesmiddelen door de doktersassistente alsnog op recept kwamen, dat de apotheek dat dezelfde avond nog thuis laat bezorgen, dat ik weet wanneer ik naar mijn eigen longarts in Woerden ga enz. Nu veel meer rust. In de avond ben ik zelfs nog met mama naar de Plus supermarkt op het dorp gegaan. In de middag werd ik nog verrast door iemand die een enorme bos bloemen kwam brengen namens mijn oma. Mijn oma had dat online geregeld, zo lief en mooi! De foto's staan onder deze blog. Ik heb veel gepraat met papa, mama en Jamilla. Heel fijn! Het is absoluut geen makkelijke tijd geweest, maar het heeft ons wel dichter bij elkaar gebracht. Er was een proeverij bij de supermarkt op het dorp en ik wilde heel graag nog een frisse neus halen, omdat ik bijna een maand niet buiten geweest was. Mijn moeder had Jamilla naar de zwemtraining gebracht en in de tussentijd gingen we een stukje lopen. Vlak daarvoor had ik nog geslapen, dus ik had genoeg energie. Het lopen ging zo goed. Wat kon ik daar van genieten, zeg! Heerlijk die frisse buitenlucht op mijn gezicht, heerlijk dat ik kan lopen én praten tegelijkertijd, dat ik zonder al te benauwd te zijn de Plus kon bereiken, dat ik zelfs de hele Plus door kon lopen enz. We konden wat biefstuk, zalm en carpaccio proeven. Hmm, lekker! Ook nog 2 yoghurtjes meegenomen met muesli. Tja, dat is een nieuwe verslaving door het UMC, haha. Lekker! Daarna ging ik even op het bankje zitten in de Plus, terwijl mijn moeder in de rij stond voor de kassa. Er was een vrouw voor ons die steen en been klaagde over onbenullige dingen. Ga toch weg. Kijk naar wat echt belangrijk is in het leven... Wees blij met wat je hebt.. Dat is natuurlijk ook omdat ik nu pas door heb hoe kwetsbaar je bent in het leven en dat het leven niet eindig is. Wel merk ik dat ik veel sneller herstel na de inspanning. Ik vraag heel wat van mijn lijf, maar na even gezeten te hebben, trekt het toch ook wel snel weer bij. Daarna naar huis gelopen en lekker op de bank geploft. Blij dat het gelukt was! Dat het zo goed ging. Rond 22 uur lekker mijn bed ingestapt. Ja, mijn eigen kamer! THUIS! HOME SWEET HOME! Ik liet wel mijn nachtlampje aan staan, omdat ik toch niet helemaal in een donkere kamer durfde te slapen. Mijn vader had nog een nachtdienst, dus die ging naar zijn werk. 

Mijn moeder is 's nachts meerdere keren bij mij wezen kijken om het hoekje. Uiteindelijk heeft ze toch mijn nachtlampje uitgedaan. Om half 2 moest ik naar het toilet met haast, maar dat ging goed. Het duurt wel even, maar het gaat prima. Wel alle lichten onderweg aangedaan, zodat het zo veilig mogelijk gaat. Om een uur of 5 wat in paniek, omdat ik benauwd was, maar mijn rug stond een beetje scheef. Ik had al zo lang weinig uren geslapen en nu redelijk wat achter elkaar, dus dat was mijn lichaam niet gewend. Nu had ik al een paar uur niet van houding gewisseld en ik lig alleen maar op mijn rug. Ook moest ik even goed nadenken waar ik precies was. Ik heb inmiddels op zoveel plekken en kamers gelegen, dat ik, zeker als ik wakker ben, erg gedesoriënteerd ben. Dan moet ik even goed kijken en zeggen: Oké, je bent in je eigen kamer. Het slapen lukte wel tot 5 uur. Ik heb wel redelijk wat geslapen, maar wel ook veel wakker geworden. Vanaf 5 uur kon ik weer geen rust krijgen en toch mijn mobiel er maar bij gepakt. Ook hoorde ik mijn vader thuis komen van zijn werk, dus maar even naar beneden gegaan, zodat hij ook zag dat het goed ging. Mijn moeder had alle pillen van 8 uur 's morgens al klaargezet, dus dat moest gaan lukken. Zij was uiteindelijk ook wakker om 5 uur, dus gezegd dat het zelf zou lukken en dat ze niet om 8 uur beneden hoefde te zitten. Het stond immers al helemaal klaar! Rond half 8 de pillen en overige medicatie ingenomen en mijn bed weer ingedoken. Toen alsnog als een blok in slaap gevallen en om 10 uur wakker geschrokken. Daarna hielp mijn moeder mij met wassen. Ik ging in het bad zitten, die we niet gevuld hadden. Met een washand sopte mijn moeder me helemaal in en dan spoelde ik mezelf weer af. Ook lekker mijn haren laten wassen door mijn moeder. Zo lekker! Daarna grotendeels zelf af kunnen drogen. Het voelde heel goed. Daarna wat gegeten en Jamilla bakte nog pannenkoeken ter voorbereiding op de zwemwedstrijd. Van die pannenkoeken ook lekker gesmuld. Daarna ging ik kerstkaarten schrijven voor mensen van de zwemvereniging, zodat mijn moeder en Jamilla ze konden uitdelen tijdens de wedstrijd. Daarna gingen mama en ik nog een rondje lopen, want de kerstkaart voor mijn oom, buren en oma wilde ik graag door de bus gooien. Ook had ik postzegels nodig om de andere kaarten te kunnen versturen. Het rondje werd alleen te groot. Onderweg had mijn moeder heel goed door dat het eigenlijk teveel was, maar ik voelde me op dat moment nog heel goed. Ik wilde kostte wat het kost het kaartje voor mijn oma ook afgeven, maar nee, slim was het niet. Uiteindelijk op een bankje neergeploft en uitgerust. Mijn moeder bracht het kaartje en ik wachtte op het bankje. Het uitrusten deed mij goed, maar toch was het teveel. Wel ook nog langs de Plus gegaan, maar daar ook op het bankje gezeten i.p.v. door de hele Plus heen gelopen. Het zweet brak me aan alle kanten uit, ik werd erg bleek, beetje draaierig, duizelig, mijn hart ging te keer en vooral heel moe. Oké, dat zijn dus wel signalen van het lichaam dat mijn grenzen bereikt zijn. Kijken of ik dat een volgende keer kan voorkomen. Bovendien had ik nu ook al zoveel gedaan van tevoren zonder even te rusten. Als ik vooraf geslapen had, had het mogelijk wel gelukt, maar nu dus niet. Ik had er wel heel erg van genoten. Ook van het uitzicht op het bankje. Wat was ik blij dat ik weer thuis was. Mijn medicatie ingenomen en toen op de bank in slaap gevallen. Achteraf wel heel tevreden met wat ik tot nog toe gedaan had. Toen ik weer wakker was, ging ik weer verder met het schrijven van de kerstkaarten voor familie, enkele vriendinnen, vrienden enz. Ik vergeet nog een hele hoop mensen, sorry!!! Neem het me niet kwalijk... Het kostte wel heel veel energie om de kaarten te schrijven en gedurende de hele dag was ik ermee bezig (afgewisseld met rust en slaapperiodes). Ik merk dat ik dat echt heel hard nodig heb, dus ik kan er beter nu aan toegeven, aangezien ik nu toch in die 6 weken van pure rust zit. Nu mag ik toch nagenoeg niets lichamelijks doen, behalve lopen (onder begeleiding) en straks wil ik natuurlijk fit zijn als ik mag revalideren en sporten. Beter nu investeren dan straks. Tussendoor schoot er van alles door mijn hoofd wat ik nog "moest": doen. Alles maar opgeschreven, zodat ik toch wat rust had. Mijn hoofd is net een vergiet, dus ik moet het wel opschrijven... Ik heb tussendoor veel gepraat met mijn vader.