Afgelopen nacht (18 december 2016) ging ik rond 22 uur naar bed, maar pas om een uur of 24 viel ik in slaap. Ik lag nog even wat te klooien met mijn mobiel, maar ja, niet zo slim... Tot half 3 wel redelijk geslapen, maar verder... Nee, veel en lange periodes wakker gelegen. Het slapen voelt enerzijds als tijdsverspilling. Ik slaap op de dag ook al zoveel. Waar doe ik goed aan? Beter wel of niet op de dag rusten of allebei? Ook had ik wel wat pijn en ik voelde me benauwd. Toch weer de Ventolin erbij gepakt, maar dat gaf geen verlichting. Om 5 uur hoorde ik dat mijn moeder en zus opstonden om te gaan zwemmen, dus ging ik ook even naar beneden. Ik zei dat ik veel last had van hartkloppingen, een raar gevoel, transpireren, benauwdheid, bleek, pijn, moeite met doorademen, gejaagd was, niet mijn rust kon vinden enz. Uiteindelijk toch nog even in slaap gevallen, maar niet heel lang. Om 7 uur weer naar beneden gegaan en alvast wat dingen gedaan. Dat gevoel bleef maar bestaan, maar ik dacht dat trekt wel bij als ik wat afleiding heb... Ook mijn medicatie ingenomen, een briefje opgehangen voor de trombosedienst dat ze moeten kloppen op het raam, formulieren klaargelegd, brood gesmeerd, vla gepakt, computer aangezet enz. Alles tegelijk en er kwam niets uit mijn handen en/of alles zat tegen. Zo wilde ik wat printen, maar de cartridges waren natuurlijk allemaal leeg en toen had ik het vervangen en deed hij het niet goed enz. Iedere keer wilde ik een taak afmaken en dan dacht ik oh, ja, dat moet ook nog en dan vergat ik weer waar ik mee bezig was... Veel telefoontjes gepleegd, maar veel mensen kon ik niet/ slecht bereiken. Daardoor kon ik nog weinig van mijn lijstje strepen... Ik bleef maar bezig, maar echt niets wilde. Ik was wel heel moe, maar ik wilde niet rusten, omdat ik dan nog meer last zou hebben van dat nare gevoel. Uiteindelijk om 10 uur toch op de bank gaan liggen en in slaap gevallen. Om iets voor elf uur kwam eindelijk de trombosedienst. Ze zouden er tussen 8 en 11 zijn, maar dit was wel heel erg op het nippertje. Het was nu de eerste keer, dus kwam er een hoop bijkijken. Pasjes werden gecontroleerd, huidige medicatie werd opgeschreven (waar op het formulier natuurlijk veel te weinig ruimte voor was), een informatie boekje werd uitgereikt, bijzonderheden verteld enz. Het duizelt me nu allemaal nog wel. Ze komen de volgende keer ook thuis prikken, maar ze kon nog niet zeggen wanneer het de volgende keer is. Ook zou ik vanavond gebeld worden over de dosering, een e-mail ontvangen en morgen via de post een trombosedienst pas ofzo. Op allerlei manieren weet je dus welk aantal mg je in moet nemen. Toch hoopte ik dat het allemaal goed zou komen. De vrouw zelf was niet heel vriendelijk, maar goed, als het maar goed komt... Het heeft gewoon nogal wat consequenties als je niet goed ingesteld bent. Je kan anders een hartinfarct, longembolie of hersenbloeding oplopen. Dat zijn dingen die ik echt niet wil. Na alle informatie werd er bloed via een buisje afgenomen. 

Om half 1 voorzichtig tegen mijn moeder gezegd dat ik mij ABSOLUUT NIET lekker voelde. Ik kon het niet goed thuisbrengen, maar er gebeurde van alles in mijn lichaam en het was niet goed. Ik voelde me zo benauwd na een toiletbezoek, terwijl ik dat vrijdag en zaterdag helemaal niet zo erg had. Ik zei ook dat mijn hartslag onregelmatig aanvoelde en heel snel ging. Mijn moeder voelde aan mijn pols en mijn hartslag ging inderdaad onregelmatig/ irregulair, maar toen nog niet heel snel (88x per minuut). Dat viel wel mee. We vertrouwden het niet en dus belde mijn vader even met het ziekenhuis om te overleggen, omdat ik best wel wat klachten had en het echt anders ging dan bijvoorbeeld vrijdag en zaterdag. Ik voelde mij juist zo goed vrijdag en zaterdag.... Wat was er aan de hand? Was de operatie nu al voor niets geweest? Ik was echt heel bang.... Ondertussen belde de agoog van de Heideheuvel nog op mijn mobiel om te informeren hoe het nu ging. Gelijk het hele verhaal uitgelegd. Daarna kreeg ik de arts aan de lijn die mijn vader gebeld had. Ik moest vertellen wat ik voelde, welke medicatie ik gebruikte en samen spraken we het vervolg af. We spraken af dat het handig was om direct naar het ziekenhuis te gaan, want tussen 14 en 16 uur was er een inloopspreekuur voor recent geopereerde patiënten. Gelijk afgesproken dat ik diezelfde middag nog langs zou komen en mij moest melden op B4 Oost. Ik moest mij nog omkleden, dus moest ik de trap op naar boven. Ik kwam de trap op, maar hoe? Nee, dat voelde echt niet goed: slappe benen, transpireren, enorm benauwd, hartkloppingen, snelle hartslag, bleek gelaat, verzuurd, trillerig, gejaagd, vermoeid enz. Boven weer het zuurstofmetertje op mijn vinger gezet en toen zag ik dat het zuurstofgehalte en mijn hartslag enorm wisselden. Ik ging van 238 slagen per minuut naar 160 en weer terug. Af en toe zakte die heel even naar de 100x om vervolgens weer boven de 200x per minuut uit te komen. Het wisselde heel rap af. Ook het zuurstofgehalte varieerde van 84-100% en weer terug. Het begon dus met een niet lekker gevoel en een onregelmatige hartslag en later kwam pas die enorm snelle hartslag. Vanaf boven riep ik mijn moeder en die kwam direct naar boven. Ik liet het zien en ze zei: dit is atrium fibrilleren. Het is onschuldig, maar wel schijtvervelend. Die enorm hoge hartslag was wel iets waar ze zich zorgen over maakte; meestal zitten mensen rond een frequentie van 150x per minuut, maar boven de 200?! Na het omkleden spullen gepakt en naar het ziekenhuis gegaan. We namen de tas vol medicatie, mijn schrijfblok, pufjes, portemonee enz. allemaal maar voor de zekerheid mee. Mijn vader en ik gingen snel naar het ziekenhuis toen. Onderweg vroeg mijn vader vaak of het ging, maar ik zei steeds dat het wel ging, terwijl het eigenlijk helemaal niet ging, maar anders zouden we ons allebei nog veel meer opwinden... Vanaf de auto moest ik een mini stukje lopen naar de rolstoelen, maar pff, dat ging moeizaam.... Helemaal buiten adem en met bovenstaande klachten, plaatsgenomen in de rolstoel. Tevens ook iets wat ik liever niet doe, maar nu was ik alleen maar blij met die rolstoel. Mijn hartslag was van dat kleine stukje inspanning zelfs opgelopen naar richting de 250x per minuut. Tja, niet zo gek dat ik mij zo beroerd voelde.  Bij de verpleegpost hadden we ons gebeld en daar zag ik gelijk al een bekende verpleegkundige. Dat was wel fijn! Het verhaal kort uitgelegd en zij zou het doorgeven aan de arts dat ik er was. We moesten plaatsnemen in het dagverblijf. Na 45 minuten werd mijn vader wat ongeduldiger en ging hij vragen of er iemand kon komen. Wat voelde ik mij beroerd, zeg! Ook liep maatschappelijk werk die mij tijdens de opname zo goed begeleid heeft langs om te informeren hoe het ging. Zij stond op het punt om iemand te vragen, maar toen kwam gelukkig de arts eraan om ons op te halen. Ik werd naar de behandelkamer gebracht. Er werd een hartfilmpje gemaakt, ik werd aangesloten op de hartmonitor, er werd bloed geprikt, een infuus ingebracht enz. Het infuus inbrengen was nog een dingetje, omdat ik zoveel infusen gehad heb tijdens mijn opname, was er nauwelijks een plekje over. De eerste keer lukte het ook niet, maar de tweede keer ging het prima. Gelukkig deden ze het infuus gelijk inbrengen, want dan was dat maar vast gebeurt. Er werden vragen gesteld en de dienstdoende cardioloog werd gebeld. Normaliter kan de arts het zelf wel afhandelen, maar mijn hartfrequentie was zo hoog dat ze wilde overleggen. Bij de meeste mensen is het wel een snel ritme en slaat het hart ongeveer 150x per minuut, maar bij mij kwam die ruim boven de 200 (soms zelfs 250). Aanvankelijk wilden ze gelijk cardioversie doen, maar gezien het feit dat ik om 12 uur nog gegeten had en je 6 uur nuchter moet zijn, besloten ze om het eerst met medicatie via het infuus te verlagen. Ik kreeg Amidarone via het infuus toegediend. Ik zakte wel iets, maar vloog ook zo weer naar de 215x per minuut toe. Dat was niet het doel... Ik zou rond de 100x per minuut en het liefst nog lager uit moeten komen en in een normaal ritme. De arts legde heel goed uit wat er gebeurde. Er was inderdaad sprake van atrium fibrilleren (wat mijn moeder al zei). Atrium fibrilleren houdt in dat het ritme totaal ontregeld is en dat het heel snel gaat. Het is dus een hartritmestoornis. Normaal komen er vanuit de sinusknoop elektrische signalen dat ervoor zorgt dat eerst de boezems en dan de kamers samentrekken. Dat is de hartslag (vaak tussen de 60 en 90x per minuut) en dat zorgt er ook voor dat het bloed door het lichaam heen gepompt wordt. Bij atrium fibrilleren slaat het hart op hol, doordat de boezems ook signalen afgeven en gaan trillen. Het meeste bloed blijft dan in de kamers staan en slechts 1/3e van het bloedvolume wordt door het lichaam rondgepompt. Dat verklaard dus ook de klachten die ik had; de duizeligheid (door een lage bloeddruk), de benauwdheid (doordat er zo weinig bloed rondgepompt wordt), het lage zuurstofgehalte, de vermoeidheid, het transpireren, de bleke huidskleur (door het weinig bloed dat rondgepompt werd), het trillen, het gejaagde gevoel, het angstige gevoel, het enorme bonkende hart, de slappe benen, het zien van sterretjes, moeite hebben met praten enz. Heel fijn dat het zo duidelijk uitgelegd werd. Ook werd er gezegd dat het in principe heel onschuldig is, maar dat het vooral schijtvervelend is. Het komt na 1/3 hartoperaties voor. Het moet natuurlijk wel verholpen worden, maar het kan ook zelf weer weggaan. Bij mij was het wel veel te hoog, dus werd het verholpen. Mijn hart leverde de hele dag al topsport. Wat voelde ik mij beroerd...

Zoals ik eerder al zei, deed ik niets op het medicijn via het infuus, dus moest ik een cardioversie krijgen. Maar wat is een cardioversie? Bij een cardioversie wordt het te snelle en onregelmatige ritme omgezet in een normaal (sinus)ritme. Dat gebeurt door een elektrische schok toe te dienen aan het hart. Dat wordt gedaan als je veel klachten hebt en het lichaam onvoldoende zuurstof krijgt. Het hart wordt dan 1-2 seconden stil gelegd en als het ware gereset. 

De verpleegkundigen zetten alles klaar. Degene in opleiding ging het nu voor het eerst doen. De noodkar, de uitzuigapparatuur, de beademingsapparatuur enz. werden allemaal gecontroleerd. Alles voor het geval dat. Ergens gaf het wel een fijn gevoel, maar ook een beangstigend gevoel. Er werd verteld wat het inhield. Natuurlijk weet ik er vanuit mijn zorgachtergrond wel het een en het ander vanaf, maar het is toch wel heel anders als je het zelf krijgt... Dan zie je het apparaat wat de schok toe gaat dienen, de elektrodes/ plakkers die de schok geven aan het hart en welke voorzorgsmaatregelen er allemaal genomen moeten worden enz. Na het klaarzetten van de spullen moest ik nog tot 19 uur wachtten, omdat ik toen pas lang genoeg nuchter was. De anesthesist, cardioloog, een MC- verpleegkundige in opleiding en een MC- verpleegkundige kwamen binnen en er werd besproken wie ik was, wat ze zouden gaan doen, wie welke taak had, hoe het zou gaan, of ik er tegen op zag, wat ik zelf graag wilde enz. Ze noemden het een time-out. Mijn vader moest wachten op de gang. Ik had aangegeven dat ik het best wel heel eng vond en dat ik het fijn zou vinden als er gezegd werd wat er gedaan werd. De anesthesist was heel vriendelijk en vertelde alles. Zo belangrijk, want dat geeft veel vertrouwen. De cardioloog was alleen de kamer uitgerend, omdat hij per sé eerst mijn gegevens en bloeduitslagen in de computer wilde controleren. Op dat moment schrok mijn wachtende vader, want hij hoorde ineens geen piepjes meer en een rennende cardioloog uit de kamer van je dochter... Hij zat dus in de rats. Ging het wel goed daar binnen? (Terwijl ze alleen nog maar aan het voorbereiden waren op de cardioversie). Voor hun (de zorgverleners) is het routinewerk, maar voor mij natuurlijk niet... Dan is het wel fijn als ze je gerust stellen door veel uit te leggen.  Er werden 2 aluminium schijven/ plakkers op mijn borst geplakt en die worden verbonden met de defibrillator. Daarna hadden ze mij via het infuus narcosemiddel gegeven. Ik kreeg propofol toegediend via het infuus. De verpleegkundige zei dat ik wat kriebels zou voelen in mijn arm en dat ik niet veel later wat licht in mijn hoofd zou worden en slaperig zou worden. Toen voelde ik  het nog niet, maar twee tellen later wel. Ondertussen hield de anesthesist het zuurstofmasker voor mijn gezicht. zodat ik wat extra ondersteund zou worden... Ik moest 3x diep in en uit ademen en daarna gewoon normaal ademen. Het duurde heel lang (voor mijn gevoel) voordat ik in slaap viel, maar toen ik keek naar de verpleegkundige knikte hij bemoedigend toe. Dat gaf vertrouwen/ rust en niet veel later lag ik in slaap. Toen ik sliep hebben ze 1x een schok toegediend met de defibrillator. Daarna werd ik weer langzaam wakker, schijn ik honderduit te hebben gepraat (geen flauw idee van) en was alles weer goed. Het enige was dat ik heel erg moe was. Ik at de warme maaltijd op die mijn vader eerder op de dag al apart had laten houden door de keukenzuster. Ik liep weer trap met de verpleegkundige en dat ging goed. Daarna kon het infuusnaaldje eruit en kon ik weer naar huis. Op de terugweg sliep ik in de auto de hele weg met mijn katje in mijn hand. 

Die nacht sliep ik heel goed. Om half 3 nog een oxazepam en paracetamol ingenomen. De paracetamol was wat verlaat, doordat ik mijn medicatie van 18 uur pas om 20 uur ingenomen had. Om 8 uur kwam mijn moeder mij wekken voor de pillen. De hele dag voelde ik mij prima. Lekker wat energie, makkelijk trap op en af, enkele telefoontjes gepleegd, weinig slaap nodig gehad, wat op mijn blog bijgeschreven, fotoboeken besteld, mijn eigen longarts een e-mail gestuurd enz. Met mijn zus hield ik een spelletjesmiddag; even zussentijd vrij maken. Ook was mijn neef jarig en nog even kort langs geweest (ze wonen zo dichtbij). Gelijk mijn oom en oma nog gezien, dus dat scheelde. In de avond ging het ook goed. Toen ik wilde slapen niet meer. Weer hartkloppingen en veel buikpijn. Ben er 's nachts wel 12x uit geweest... Continu aan de def. Steeds trap op en af, maar pff, wat was ik weer benauwd. Om een uur of 6 ging mijn zus uit haar bed, dus gevraagd of ze mijn spullen naar beneden wilde verkassen. Dan maar beneden op de bank, ben ik in ieder geval dichter bij het toilet... Mijn buik deed enorm pijn en ik voelde me weer alles behalve lekker. Uiteindelijk denk ik 2x een half uur geslapen. 

Inmiddels is het dus woensdag 21 december 2016. De hele nacht al aan het tobben geweest. Om 8 uur de medicatie ingenomen, maar pff, zelfs daar zag ik tegenop. Het kostte weer zoveel moeite allemaal. Het eten en drinken hoefde ik al helemaal niet te proberen, maar ja, om half 10 toch maar een door  boterham naar binnen gewerkt. Ik wil natuurlijk ook dat mijn wond goed geneest en daar zijn voedingsstoffen voor nodig... Ook een heel klein beetje gedronken. Daarna moest ik mij omkleden, maar pff, wat een moeite. Mijn moeder had het al van boven gehaald, dus dat scheelde, maar zelfs met het omkleden was ik al buiten adem... Daarna gingen we gelukkig met de auto (ik als bijrijder) naar de huisarts op het dorp. Normaal een mini stukje, maar nu echt een stuk lopen wat ik niet zag zitten. Mijn vader zette mij voor de deur af, maar zelfs de stukjes van de auto naar de wachtkamer en van de wachtkamer naar de spreekkamer waren al te ver... Het was wel een fijn gesprek met de huisarts die mij begeleidt heeft tijdens de moeilijke periode. Ik wilde graag de periode nabespreken, vertellen waar ik tegen aan liep, wat ik liever anders had gezien, bespreken wat bepaalde beweegredenen waren enz. Ik heb enerzijds wel wat verwijten, maar anderzijds ben ik hem voor bepaalde dingen ook weer dankbaar. Het is voor alle partijen moeilijk geweest, omdat het niet duidelijk was wat ik echt mankeerde. Het is altijd op mijn astma gegooid, maar achteraf gezien zijn er toch al wel signalen geweest die toch niet helemaal op astma duidden... Wat ik het moeilijkst vond, was de, voor mijn gevoel, eenzame strijd en het bewijzen tegenover de medici. Het wordt zo snel op je psyche of je leeftijd gegooid. Ach, je bent 20... Ach, het zal wel psychisch zijn als het met onderzoeken niet aan te duiden is, terwijl er achteraf dus heel veel meer achter blijkt te zitten. Dat heeft de drempel wel steeds hoger gemaakt om contact op te nemen. Nu heb ik dat uit kunnen spreken (overigens is dat niet alleen van bij de huisarts voorgevallen, maar ook bij andere specialisten). Ook wist hij (nog) niet wat er gebeurt was sinds november. Hij wist dat ik doorgestuurd was naar de SEH, maar het hele vervolg niet. Met behulp van tekeningen het functioneren van mijn hart voor én na de OK een beetje uitgelegd wat er aan de hand was en wat er gedaan is. Het was voor hem dus ook nog niet duidelijk dat ik inmiddels een open hart OK ondergaan heb. Daarnaast had ik mijn verhaal/ terugblik op de periode meegenomen, zodat het wat inzichtelijker werd wat ik allemaal meegemaakt heb... Ik zat er op een gegeven moment wekelijks en achteraf had dat wel alarmbellen moeten doen laten rinkelen. Normaal zat ik er echt vrijwel nooit... Het belangrijkste vind ik dat er lering getrokken kan worden uit mijn situatie en dat een herhaling mogelijk voorkomen kan worden. Verder besproken dat, hoe moeilijk de periode ook is en was, het ook wel heel veel inzichten geeft in wat echt belangrijk is in het leven. Ook heeft het de band tussen het gezin wel enorm veranderd (in positieve zin). We gingen er allemaal op een andere manier mee om, terwijl we allemaal hetzelfde einddoel hadden. Achteraf had het handiger geweest om er opener over te praten... Verder besproken dat er nu klinisch genetisch onderzoek gedaan wordt om te kijken of alle "vreemde" klachten onder een syndroom geschaard kunnen worden. Hopelijk geeft dat ook meer duidelijkheid over mijn toekomst, kan ik kinderen krijgen, hoe kan ik mijn leven straks op gaan pakken enz. Voor nu is er nog heel veel ook onduidelijk, maar dat zal de tijd uit moeten wijzen. 

In de middag voelde ik mij steeds beroerder worden. Op een gegeven moment voelde mijn moeder mijn pols en toen was mijn hartslag weer heel onregelmatig. Ik had ook weer dezelfde klachten als maandag. Mijn moeder ging weer met het UMC overleggen en het gevolg was dat we weer langs moesten komen. De frequentie leek nu wat lager dan de vorige keer. Mijn vader was net  wat boodschappen aan het halen in Woerden, dus die moest weer naar huis komen... Samen met mijn ouders vertrokken we wederom naar het UMC, maar onderweg stonden we nog een tijd in de file vanwege een ongeluk... Eenmaal op de afdeling aangekomen, werden we weer naar de onderzoekskamer gebracht, de arts stelde wat vragen aan mij en voerde lichamelijk onderzoek uit en de verpleegkundige maakte een hartfilmpje. Op het hartfilmpje was te zien dat ik weer atrium fibrilleren had en mijn frequentie was nu 180x per minuut. Later werd er bloed afgenomen, wat overigens pas lukte na de derde keer. Ik ben nog zo bont en blauw van alle prikken/ infusen, dat het erg moeilijk is om een plekje te vinden. De arts ging weer overleggen met de cardioloog, maar de lab-uitslagen waren niet met spoed aangevraagd, dus daar ging wat tijd overheen... De uitslagen waren goed, al had ik wel wat verhoogde ontstekingswaarden, maar dat kan goed passen bij de darmklachten die ik had. Waarschijnlijk heb ik een darminfectie, waardoor mijn ontstekingswaarden wat verhoogd zijn. De darminfectie in combinatie met de recente open hart OK zijn nu waarschijnlijk de uitlokkende factoren geweest. Eigenlijk had ik afgelopen maandag al medicatie mee gekregen moeten hebben om hartritmestoornissen (hopelijk) te voorkomen, maar er zat ergens een kink in de kabel. Ook al hadden we het maandag wel gevraagd, het was niet goed doorgekomen en dus ging ik zonder medicatie naar huis... Aan de hand van de (bloed)uitslagen werd besloten dat ik, gezien ik de vorige keer niets/ weinig deed op de medicatie, opnieuw een cardioversie zou gaan krijgen. Er werd weer een infuus geprikt en ik werd alvast aangesloten op de hartmonitor. Toen was het wachtten tot de verpleegkundige, de cardioloog en de anesthesist tegelijkertijd tijd hadden. Ik had om half 10 nog gegeten (daarna expres niet meer), dus kon de cardioversie op zijn vroegst om half 4 plaatsvinden. Tot die tijd ging het wachten wel, maar daarna duurde het voor mijn gevoel zo lang...  Ik voelde mij in de tussentijd zo beroerd en zelfs het toilet bezoeken was al teveel. Met de rolstoel bracht mijn moeder mij erheen en dan ging het net aan. Op een gegeven moment weet je echt niet meer hoe je het zoeken moet. Mijn vader had weer een echt bed en een warme maaltijd geregeld voor na de cardioversie. Gelukkig had iedereen om 18.15 uur tijd. De procedure werd weer uitgelegd, maar waar ik de vorige keer zo bang was, kon ik nu alleen maar opgelucht zijn toen ze gingen beginnen. Er werd weer een time- out moment gehouden en de plakkers werden geplakt. Daarna moest ik weer ademen door het zuurstofmasker en kreeg ik het slaapmiddel via het infuus toegediend. Toen ik weer wakker werd, waren mijn klachten weer zo goed als verdwenen. Wederom een flinke opluchting! Daarna merk je pas weer hoe moe je eigenlijk bent. Nog een stukje gelopen en het voelde uiteindelijk wel weer goed. In het begin was ik nog wat kortademig, maar dat kwam vermoedelijk nog door het slaapmiddel. Het infuusnaaldje werd weer verwijderd, maar door de bloedverdunners bleef de insteekopening lang nabloeden. Daarna konden we het ziekenhuis weer verlaten. In de auto zag ik nog een lief mailtje van mijn eigen longarts. 

De nacht die volgde sliep ik, afgezien van de vele toiletbezoeken na, goed. Ik voelde me weer (naar omstandigheden) goed. In de ochtend stond ik weer om 8 uur op, omdat ik mijn medicatie in moest nemen en de trombosedienst vanaf 8 uur op de stoep kan staan. Dit keer ging het prima met het bloedprikken en gelijk de wijzigingen ten aanzien van mijn medicatie doorgegeven. Ik slik nu geen morfinesulfaat meer, geen movicolon en geen temazepam meer. Ook verteld dat ik wederom een cardioversie gehad had in verband met ritmestoornissen en dat er een tablet bij is gekomen om hartritmestoornissen te voorkomen (Verapamil). Vanmiddag hoor ik weer de nieuwe doseringen en wanneer ze mij de volgende keer komen prikken. Dit keer ook fijn gepraat over alles wat ik meegemaakt heb. Daarna heeft mijn moeder mij geholpen met het badderen. Eindelijk weer een keer in bad gezeten. Heerlijk! Op het haren wassen en het afdrogen van mijn rug na, gaat het vrijwel zelf. De rest van de dag lekker rustig aangedaan, wat spulletjes opgeruimd en mijn blogs wat bijgewerkt. Om 12 uur en 14 uur mijn medicatie ingenomen en wat gegeten. Het gaat echt goed vandaag. Gelukkig! Na het eten ging ik me even omkleden en ook dat ging een stuk makkelijker dan gisteren, haha. Mijn bestelde (lege) fotoboeken en lijm zijn binnen; nu de foto's nog... Dan kan ik lekker gaan beginnen met het fotoboek maken en daarmee ook het verwerkingsproces. 

Daarna met mijn vader richting de huisarts gelopen. Waar ik gister al buiten adem was na het ministukje vanaf de auto naar de praktijk, heb ik nu het hele stuk vanaf ons huis naar de praktijk gelopen. Wow, wat een verschil. Heerlijk om weer even te genieten van de frisse buitenlucht. Wederom een heel fijn gesprek gehad met de huisarts. Nu had ik het gesprek met de vrouwelijke huisarts. Eigenlijk hetzelfde besproken als met de andere huisarts. De  mannelijke huisarts had haar al wat bijgepraat en zij had zich goed ingelezen in hetgeen er allemaal gebeurt was. Het is fijn om het gesprek gevoerd te hebben, omdat het mij wel helpt in de verwerking van dit alles en ook om straks weer verder te gaan. Het is fijn om mijn emoties te uitten van de afgelopen tijd. Natuurlijk hadden er dingen anders gedaan kunnen en moeten worden, maar het is fijn om ogen te openen, zodat dit mogelijk bij anderen voorkomen kan worden. Ik wil verder met mijn leven, ik wil kijken naar mijn toekomst en dit achter mij laten. Dat is ook hetgeen waar ik al die tijd voor geknokt heb en de komende tijd voor ga knokken. Ik wil straks mijn leventje weer oppakken, lekker werken, mijn studie afmaken, sporten enz. Het was voor mij erg fijn om begrip te ervaren voor mijn situatie, mijn ziekteproces en emoties. Vanaf nu gaan we met een frisse blik de toekomst tegemoet! Het vertrouwen in de medici komt langzaam aan wel weer terug. Dit is in ieder geval al een stap in de goede richting! Samen met mijn moeder teruggelopen naar huis. Ook de terugweg ging goed. Ben benieuwd of de ritmestoornissen weg blijven met de medicatie. Als ik morgen ook een goede dag heb, zal het toch iets moeten doen, haha. 

Tijdens het gesprek belde de trombosedienst dat ik 1 tabletje van de bloedverdunners moest innemen. Het lijstje is weer naar mijn e-mail gestuurd. Toen ik naar het lijstje keek, zag ik dat mijn INR nu 5,5 was. De streefwaarden zijn tussen de 2,5 en 3,5. Dit is dus aan de hoge kant. Dat vermoedden had ik al. Dat had ik van de week al gezegd tegen mijn moeder, aangezien ik op een INR van 3,1 toch 2 tabletten in moest nemen. Dat leek me al wat veel. De dagen erna moest ik 1-2-1 tablet(ten) innemen, maar goed, hun hebben er vast meer verstand van dan ik.... Ook bloedde ik gisteren al zo erg na, na het verwijderen van het infuusnaaldje en het bloedprikken. Nu moet ik de komende 3 dagen 1 tabletje innemen. En dan 2-1-2-1-2-1. Dinsdag word ik in ieder geval weer gecontroleerd, dus ik ben benieuwd hoe het dan is... (Het wordt langer door gedoseerd). 

Bij thuiskomst had mijn vader al voor het eten gezorgd. Mijn ouders en zus aten pasta en ik een pizza, omdat ik niet tegen pasta's kan. Met zijn  vieren gegeten aan de tafel. Daarna lekker wat tv gekeken en met mijn laptop gezeten.