Vanaf vandaag (12 januari 2017) gaat mijn 6e en laatste week in van absolute rust. Het schiet nu op! Vanaf volgende week mag ik weer autorijden, mag ik weer in het water liggen (mits mijn wond helemaal dicht is), een beetje sporten, binnenkort starten met revalideren enz. Ik kan niet wachten, haha. Dan krijg ik mijn vrijheid tenminste weer een beetje terug!

Vanmorgen ook voor het eerst in een jaar tijd weer eens nagellak opgedaan. Al die tijd ging het niet met de bneauwdheid, maar nu ging ik het eens proberen. Het ging best goed. Ik merkte natuurlijk wel wat, maar het viel me alles mee! 

In de middag had ik een afspraak bij mijn eigen longarts. We bespraken hoe de afgelopen periode was, dat hij blij was om te zien hoe ik er nu bij zat, dat ik (helaas) nog wel astma heb (maar tot nu toe wel in mindere mate), met welke medicatie voor de longen ik wel en niet door ga etc. Ook nog beelden gezien van de CT- scan van 25 november. Verder nog gevraagd of er een verklaring was voor de hevige pijnklachten vanaf 29 november, maar zowel op long- als hartgebied kunnen de artsen het niet verklaren...  We hadden het nog over hoe moeilijk het was voor de artsen. De klachten die ik had, konden van de longen of het hart komen. Aangezien ik wel reageerde op de behandelingen voor mijn astma, leek het allemaal verklaard te kunnen worden. Op een gegeven moment kwamen ze achter die 2e bovenste holle ader. Daardoor is er uiteindelijk verder gezocht en zijn ze achter mijn hartafwijking gekomen. Als ik geen astma gehad zou hebben, zouden ze er wel sneller achter gekomen zijn, maar goed... Mijn longarts zei ook dat hij zoiets nooit meer mee zal maken, omdat het zó zeldzaam is. Het belangrijkste is natuurlijk toch dat ik nu tenminste weer kwaliteit van leven heb en dat ik uiteindelijk weer ga herstellen. 

Toch merk ik wel dat ik het zwaar vind om het echt te verwerken. Hoe doe je dat? Er is zoveel gebeurd, dus waar moet ik beginnen? Ik hoop dat mijn psychologe mij hierbij kan helpen! Ik heb ook echt wel behoefte aan het praten over de afgelopen periode, dus ik kan niet wachten totdat het 24 januari is... Naast het verwerken, vind ik het ook wel lastig om straks met het zwemmen me om te kleden, want ja, iedereen ziet het natuurlijk direct. Nou vind ik het bij mijn eigen vereniging nog niet zo heel erg, omdat de meesten toch wel weten wat er is gebeurd. Waar ik het meest tegen op zie, is als ik straks weer wedstrijden ga zwemmen, want dan zie je (naast veel bekenden) ook veel vreemden. Die zullen het wel snel doorhebben... Bij bepaalde badpakken zal ook een deel van het litteken te zien zijn. Tja, ik weet dat het erbij hoort, maar toch zal ik het wel lastig vinden. Je wordt er dan toch continu aan herinnerd... Enerzijds zien mensen wel direct wat voor soort litteken het is en zal het misschien respect opleveren, anderzijds zullen er ook genoeg zijn die gaan smoezen/ wijzen etc... Net als een saunabezoek of als je in de zomer een bikini aan doet... Enerzijds heb ik een hoop meegemaakt en zou ik trots moeten zijn dat ik er nog ben; dat ik het overleefd heb, dat ik straks weer in het water lig, dat ik straks weer mee kan gaan doen met zwemwedstrijden etc. Ik zou me er eigenlijk niet druk om moeten maken hoe anderen reageren, maar voor mij voelt het toch ook een beetje als een verminking van mijn lichaam. Dat laatste zal met de tijd wel gaan slijten, maar de eerste keren zullen best pittig zijn. Als ik de periode leer verwerken en accepteren, zal ik het litteken ook meer accepteren (denk ik). Het is natuurlijk niet niets om zo jong al zo'n groot litteken te hebben (17 cm). 

In de avond ging ik mij ook beseffen dat het straks nog best pittig gaat worden om weer in te stromen in de opleiding. Ik bedoel: nu doe ik weinig/ niets en straks moet ik het ineens weer op gaan pakken (al is het met een re-integratieplan, maar toch... Ik ga straks toch naar een andere klas, ik moet dan weer wennen aan de toetsen/ examens/ opdrachten etc., het is precies het examenjaar, nieuwe locatie qua school, de opdrachten in de praktijk enz. Ook moet ik nog naar een nieuwe afdeling toe, maar ga ik daar direct re- integreren of ga ik eerst nog naar de afdeling toe waar ik mijn 3e jaar gezeten heb? Iedere keer komen er mailtjes voorbij van school (opdrachten, PowerPoints, informatie over examens e.d.). Dan baal ik echt dat ik thuis zit en de rest van mijn klas gewoon verder gaat. Ik wil ook! :( Nou ja, het is in ieder geval een goed teken dat ik alweer een beetje aan school en werk kan denken, al moet ik eerst maar eens gaan revalideren! Mijn tijd komt nog wel! 

Op vrijdag voelde ik mij weer ellendig; misselijk, slecht geslapen, 's nachts zo'n 5 minuten een op hol geslagen hart (terwijl ik aanvankelijk sliep) en helaas nog steeds veel pijn... Mijn moeder stelde nog voor om even naar de stad te gaan, maar ik voelde me daar al te slecht voor. Eigenlijk de hele dag een beetje televisie gekeken, dingetjes op mijn laptop gedaan en gerust. In de avond nog The voice of Holland gekeken. Nee, ik had mijn dag niet vandaag. Op naar morgen! 

Op zaterdag14 januari had ik eigenlijk bedacht om thuis te blijven, maar mijn vader ging met mijn oma boodschappen doen en daarna wat eten bij de Bosrand. Ik ging onverwachts ook mee naar de Bosrand. Daarna gingen we nog een rondje rijden door de mooie omgeving van Zegveld. In Mijdrecht hebben we bij de Hema nog wat gedronken. Ook kreeg ik van mijn oma nog leuke oorknopjes. Daarna viel ik al bijna in slaap in de auto; zo vermoeiend was het dus nog wel... Toch een leuke middag gehad. 

Op zondag ging ik mee naar de regiokampioenschappen van mijn zus. Vorig weekend en dit weekend vonden de regiokampioenschappen plaats. Ik vond het toch wel leuk om even te kijken en gelukkig kon ik ook meerijden met Astrid. Jamilla zwom de 400m vrije slag en aanvankelijk lag ze eerste, toen haalde iemand anders haar weer in, maar aan het einde liet zij toch zien wat ze waard was; goud! Gaaf om te zien! Ook zwom ze de 100m rug en ook hier won ze de gouden plak. Op de terugweg was ik behoorlijk gesloopt. In de avond gegeten en een serie gekeken op mijn telefoon. Verder heb ik nog mijn medicatie tassen uitgezocht. Van bepaalde medicatie en opiaten heb ik hele voorraden gekregen en van andere medicijnen ben ik er inmiddels aardig doorheen. Nu dus weer nieuwe medicijnen besteld en een tas met medicijnen die ik niet meer gebruik (en die dus terug kunnen naar de apotheek) gemaakt. 1 hartritme medicijn kon ik niet online bestellen, dus het herhaalrecept ga ik morgen maar inleveren bij de huisartsenpraktijk. Daar moet ik toch heen voor bloed prikken door de trombosedienst. 

Maandag 16 januari 2017 moest ik al vroeg richting de huisartsenpraktijk om mij weer te laten prikken. Alle afgelopen nachten lag ik steeds vanaf een uur of 4 wakker tot 8 uur vanwege de pijnklachten, maar deze nacht sliep ik tussen die periode wel door. Om 7 uur had ik wel heel veel pijn en kon ik echt niet meer liggen, dus toen er maar uitgegaan. Anders zou ik er rond half 8 uitgaan, dus dat half uurtje maakt dan ook niet uit... Bij de baliemedewerkster van de huisartsenpraktijk gaf ik mijn recept af en daarna nam ik plaats in de gang voor het prikken. Links mogen ze van mij even niet prikken, want die kant is te beurs/ hard. Rechts is alleen wat moeilijker, maar na iets heen en weer bewegen, lukte het uiteindelijk wel. Ik maak er een sport van om te kijken of ik het zelf al een beetje in kan schatten (gelijk, hoger of lager aan/dan de streefwaarden). Dit keer zei ik al: Ik denk dat ik te laag zit, want ik heb nu ineens helemaal geen bloedneuzen meer... Toen ik weer thuis was, ging ik verder met een paar pagina's in mijn fotoboek te beplakken. In de middag ging ik samen met mijn moeder op de scooter naar Woerden. Daar even een paar winkeltjes bekeken, een taartje gegeten en wat ijsthee gedronken bij de Pompier. Algauw werd ik toch best wel heel moe, maar ja, ik was er al (voor mijn doen) vroeg uit en ik had al het een en het ander gedaan. In de avond aten we kip tandoori, maar de kip was niet uit de vriezer gehaald, dus gingen we nieuwe kip halen bij de Plus. Rond 17.30 uur kreeg ik van de trombosedienst mijn nieuwe schema door. Ik zat veel te laag dit keer; 1.9 (terwijl ik tussen de 2,5- 3,5 moet zitten). Ik had het dus alweer goed. 

Op dinsdag 17 januari sliep ik eerst weer lekker uit. Ik was aardig moe geworden van de 3 voorgaande dagen. Mijn ouders gingen even samen naar Maarssenbroek. Ik vond mijn kastje beneden echt een bende, dus ging ik die maar een beetje opruimen. In het begin ging het wel, maar daarna werd het toch algauw teveel, omdat je toch in een rare houding zit. Toch ben ik wel blij dat het weer wat opgeruimd was, maar nu moet ik het qua pijn helaas bekopen... Ik had ook weer gebeld naar de GUCH- poli over de hartrevalidatie en de afspraken. Nu zijn de afspraken in mei gepland (dus inderdaad over 4 maanden) en er zou nogmaals achter de hartrevalidatie aangegaan worden. Ook de apotheek gebeld of mijn medicatie vandaag bezorgd kon worden, aangezien we gister niet thuis waren toen ze voor de 2e keer langskwamen. Als het goed is zou het vandaag alsnog bezorgd gaan worden. Aan het einde van de middag werd ik gebeld door iemand van de hartrevalidatie. Op 2 februari heb ik een intakegesprek waarin onder andere mijn doelen opgesteld worden. Ik had ook gelijk gevraagd op welke dagen ik zal gaan revalideren en dat zal waarschijnlijk maandag- en donderdagochtend worden. Volgende week maandag moet ik dat dan maar even doorgeven aan de trombosedienst, want dan kan ik alleen op dinsdag geprikt worden... (het kan alleen op maandag/ dinsdag en donderdag). Ook zal ik waarschijnlijk de week na 2 februari echt gaan starten.