Op woensdag 18 januari ging ik eindelijk weer zwemmen! Mijn moeder ging ook trainen, dus kon ik achterop bij haar op de scooter, aangezien ik officieel nog niet mag rijden. Het is dan ook een beetje zonde om dan net de laatste dag risico te nemen... Als ik een ongeluk krijg/ veroorzaak, ben ik ook niet verzekerd. Dan kan ik dat nooit meer terugbetalen. Bovendien ben ik ook nog eens een beginnende bestuurder, dus dan wil ik helemaal niet veel risico nemen. Ik kan en wil echt niet meer zonder mijn rijbewijs, haha. Sinds eind oktober had ik geen training meer bijgewoond, omdat ik te ziek was. In november had ik nog 1x tijdens mijn 2 weken longrevalidatie gezwommen, maar verder niet meer. Wat was het weer fijn om eindelijk weer in het water te kunnen liggen. Waar ik de laatste trainingen slechts een half uurtje (mét heel veel rust tussendoor) en niet meer dan 50m achter elkaar kon zwemmen, ging het nu al een heel stuk makkelijker (ook al  heb ik al die tijd amper iets gedaan qua beweging en heb ik vooral heel veel op de bank/ in bed gelegen). Enerzijds was het nu nog best zwaar, maar als ik het vergelijk met voor de operatie alweer zoveel makkelijker... Ik verzuur niet meer zo snel, ik kan makkelijker ademen (in plaats van achter mijn adem aanhollen), mijn hartslag wordt niet meer zo snel zó hoog, ik herstel veel sneller na rust, ik kan langere afstanden zwemmen (200 à 300m, maar nog niet zo vaak) en ik ben niet meer zo duizelig en moe na de training! Ik heb in totaal 1800m gezwommen (bijna 3x zoveel). Wel merk ik dat ik nagenoeg geen conditie/ uithoudingsvermogen meer heb, maar goed, dat is logisch en dat gaat wel weer komen. Op 2 februari heb ik een intakegesprek voor de hartrevalidatie en de week erna ga ik in principe 2x per week 1 uur sporten  op maandag en donderdag onder begeleiding. Verder weet ik nog niet hoe het programma eruit gaat zien. Ik kom in ieder geval wel in de beste groep, omdat ik wat dat betreft meer kan en sneller zal herstellen (naar verwachting) dan oudere mensen. Ik ben normaal sowieso heel sportief en druk bezig qua werk, studie en reizen. Bovendien is het voor de meeste echt een aanslag op het lichaam, omdat ze van goed naar slecht gaan en weer op moeten bouwen. Ik ga van (zeer) slecht naar goed (als het goed is). Ik heb echt zin om te gaan revalideren; ik wil zo snel mogelijk weer op niveau komen. Na het zwemmen ben ik nog even mijn bed ingedoken, totdat er beneden iemand behoorlijk hard op het raam aan het kloppen was. Ik dacht dat het de apotheek zou zijn, maar het was iets verrassender... Het was namelijk iemand van een bloemenwinkel. Het was voor mw. van Veen, maar ja, voor wie van de 3? Voorzichtig gespiekt op het kaartje en toen bleek dat het van de Educatie Zorgsector van mijn werk was. Super lief en ik heb een heel mooi boeket gekregen. 

In de middag had ik weer contact met het hoofd van de praktijkopleiding van mijn studie. Iedere maand hebben we contact en gelukkig kon ik nu wat beter nieuws brengen dan afgelopen maand. Ik krijg namelijk steeds meer goede dagen en ik heb weinig last gehad van hartritmestoornissen. Dit jaar heb ik het nog helemaal niet gehad. Over een maand hebben we weer contact, aangezien ik dan bezig ben met de hartrevalidatie, dus dan kijken we weer hoe het dan gaat. Ook heb ik haar bedankt voor het mooie boeket met bloemen. 

Op donderdag 19 januari mocht ik eindelijk ook weer autorijden. Autorijden mag pas 6 weken na de operatie, dus officieel is vandaag dus de eerste dag dat het weer mag. Vandaag dus gelijk maar even uitgeprobeerd of ik nog auto kon rijden, haha. Ik heb namelijk ruim 8 weken niet gereden, doordat ik na de hartkatheterisatie niet mocht rijden en ik daarna al opgenomen lag in het ziekenhuis. Toch was het alsof ik het gisteren nog gedaan had. Eerst samen met mijn moeder een klein stukje door het dorp gereden en daarna naar de apotheek in Woerden gegaan. Ik moest er nog een medicijn ophalen en voor mijn oma moesten we nog Fantomalt halen, aangezien ze steeds afvalt (ook al doet ze wel erg haar best). Daarna reden we door naar de Bosrand om een broodje te eten. Vervolgens ging ik nog een stukje door de mooie omgeving van Zegveld. Na het rijden was ik zo moe dat ik op de bank in slaap viel... Na het eten weer mijn zwemspullen gepakt en Jamilla uitgezwaaid. Zij (en mijn moeder) gaan het hele weekend zwemmen in Maastricht op de NK masters. Helaas kan ik er nu nog niet aan meedoen, maar ik hoop dat ik er in mei op de lange baan ook weer bij kan zijn. Met dat doel voor ogen, ging ik ook nu weer naar de training om conditie op te bouwen en te herstellen. Helaas ging het dit keer niet zoals ik gehoopt had. 30 minuten lang ging het best wel goed. Helaas kreeg ik na 45 minuten last van hartritmestoornissen en zat ik weer rond een frequentie van 240x per minuut. Ik was juist nog best lekker aan het zwemmen, maar toen was ik onder water na mijn keerpunt en toen merkte ik al dat het weer niet goed ging. Aan de overkant het water verlaten... Toen rustig aan terug gelopen en zowel de Flecaïnide als de kortwerkende Verapamil ingenomen. Mijn hartslag wilde niet echt afzakken, dus mijn spullen maar weer ingepakt, gedoucht en heel lang gedaan over het omkleden. Uiteindelijk zakte mijn hartslag wel wat, maar hij bleef veel te hoog én onregelmatig. Ook al bood Astrid aan om mij thuis te brengen of mij door Rens te laten rijden, zodat mijn auto weer terug was, heb ik toch het aanbod afgeslagen. Eenmaal thuis was mijn hartslag nog lange tijd niet normaal en hoog. Uiteindelijk voelde ik hem wel weer omslaan, maar daarna sloeg het helaas nog wel een paar keer om. Voor de zekerheid toch maar niets meer gegeten en gedronken en naar bed gegaan. Uiteindelijk is het gelukkig met de medicatie weer goed gekomen. Ik was al bang dat ik weer naar het UMC toe moest, maar gelukkig niet...  Normaal heb ik de tabletjes om hartritmestoornissen te voorkomen om 8 uur (verapamil en Flecaïnide) en 20 uur (Flecaïnide). Nu trainde ik tot 20 uur en ik denk dat dat in combinatie met de inspanning toch een uitlokkende factor was.

Op vrijdag sliep ik enigszins uit. Vandaag ging dan ook mijn moeder naar Maastricht en aangezien ik toch om 8 uur mijn medicatie in moet nemen, kon ik toen "afscheid" nemen. Rond een uur of 12 ging ik met mijn vader een broodje eten. Daarna reed ik verder naar Zoetermeer. In Zoetermeer een paar winkeltjes bekeken, maar al gauw was ik toch best moe. Het aanpassen van kleding is nog erg moeilijk en vermoeiend, dus dat zoveel mogelijk beperkt. Wel even bij de Primark geweest en 2 vesten (1 zwart sportvest en 1 gewoon zwart vest) gekocht en een trui met allemaal kleuren gekocht. Ook heb ik nog een nieuw paar schoenen gekocht en een boek gekregen. Het boek is van dezelfde serie als de 2 boeken die ik al heb. Daarna met mijn vader in een restaurantje wat gedronken en nog een paar winkeltjes in geweest. Ik denk dat ik totaal in 7 winkels geweest ben. In ieder geval al meer dan een paar maanden terug; het begin is er... Op de terugweg reed mijn vader terug, want ik was zo moe dat ik in de auto ging slapen. Sowieso kan ik altijd goed slapen in de auto (als bijrijder) en we wilde ook nog uiteten gaan, dus daarom maar even mijn ogen dicht gedaan. Mijn vader reed helemaal binnendoor terug, maar ik merkte er niets van. In Haarzuilens gingen we in een authentiek restaurantje wat drinken, omdat we nog wat tijd moesten overbruggen. Daarna reed ik weer naar de wok toe. We hebben heerlijk gegeten en genoten van het eten. 

Op zaterdag 21 januari ging ik voor de derde keer deze week naar de training toe. Ik moet zeggen dat ik het wel heel verleidelijk vond om in mijn bed te blijven liggen, maar ja, ik wilde toch ook wel graag zwemmen. Het was vannacht weer onder 0, dus ik moest ook mijn autoruiten laten ontdooien. Daar had ik alleen qua tijd niet helemaal rekening mee gehouden, dus werd het alsnog een beetje haasten. Uiteindelijk kwam ik toch nog (ruim) op tijd aan. Het zwemmen ging best lekker, al was het echt een programma waar je u tegen zegt. Inzwemmen: 3x 400m wisselslag in omgekeerde volgorde. Uhm, juist ja... Toch ging ik mij er 1x aan wagen. Ik was best verbaasd, want het ging wel. Alleen de 100m vlinderslag in de 400m heb ik niet helemaal gedaan. Ik deed daarvan 50m in vlinderslag en 50m in rugcrawl. Maar hé, ik kan weer een 400m achter elkaar zwemmen! Daarna stond er 4x 100m vlinderslag op het programma met zoomers. 2x 100m vlinderslag lukten en de andere 2 heb ik in 50m's gezwommen, maar wel in totaal alles van de vlinderslag gezwommen. (Uiteraard stond er nog meer op het programma). Ook nog geoefend om met een snorkel op een keerpunt te maken. Ik heb ooit een snorkel aangeschaft, maar er amper mee gezwommen, aangezien ik daar steeds te benauwd voor was. Daarom ging ik het nu maar weer eens uitproberen. Na wat mislukte pogingen, verkeerd aanzwemmen en verslikkingen verder, lukte het uiteindelijk wel. Ik ben alleen snel geneigd om door mijn neus te ademen, zeker na het keerpunt, maar ja, dat is natuurlijk niet zoals het moet. Ook ben ik gewend om, terwijl ik keer, al uit te blazen, maar als je met een snorkel zwemt, moet je juist op het moment dat je weer boven komt hard uitademen om het water uit je snorkel te krijgen. Ik zal er de komende tijd nog wel wat op moeten oefenen, haha. 

Eenmaal thuis weer even terug mijn bed ingegaan. Dit keer bleef ik niet eens zo lang liggen, maar wel even bijgekomen. Toen mijn vader ook wakker was, gingen we lekker ontbijten met croissantjes en vers geperste sinaasappelsap. De rest van de dag lekker rustig aangedaan. Ik had mijn nagellak er weer afgehaald en nu roze nagellak opgedaan, wat gepuzzeld, televisie gekeken, dingetjes gedaan op mijn laptop enz. In de avond aten we soep en afbakbroodjes. Daarna speelden mijn vader en ik nog enkele spelletjes triominos. Tja, dit keer verloor ik... Daarna weer lekker rustig aangedaan.

Op zondag deden mijn vader en ik ook vrij weinig. Wel hielden we een Yahtzee- marathon gedaan. We hebben uiteindelijk 4x 6 spelletjes gedaan. 2x won ik en 2x won mijn vader. Bij 1 spelletje gooide ik wel 7x Yahtzee, haha. In de avond kookte mijn vader speciaal voor mij. Ik at rode bieten, aardappelen en een kipschnitzel. 

Maandagochtend begon ik weer met het innemen van mijn medicijnen om vervolgens naar de huisartsenpraktijk te gaan voor het bloedprikken. Wederom moest ik weer geprikt worden, omdat ik nog steeds niet goed ingesteld ben. Daarna nog even terug mijn bed ingegaan, maar om 10 uur werd ik wakker gebeld. Ik werd namelijk gebeld door de hartrevalidatie dat er een plekje gekomen was voor aankomende donderdag, dus dat komt mooi uit. Hoe eerder, hoe beter! In de middag ging ik samen met mijn moeder naar mijn oom en tante toe in Nieuwegein. Zij wilden al eerder naar ons toe komen, maar het kwam er steeds niet van of ik moest naar het ziekenhuis voor hartritmestoornissen. Nu gingen we ze zelf maar bezoeken. Daarna reden we nog even langs mijn opa en oma die ook in Nieuwegein wonen. Ook daar nog wat gekletst. Mijn opa moest naar de huisarts, maar dat is nog wel een lang stuk, dus hebben we hem even afgezet en daarna gingen we zelf ook naar huis. Aan het einde van de middag kreeg ik weer een overzicht van het aantal tabletjes acenocoumarol (bloedverdunner) ik de komende week moet slikken. Ook deze week zat ik weer veel te laag (en is het bloed dus dikker dan het moet zijn). Dit was al de 5e week op rij dat ik niet tussen de grenzen zat, dus toch maar eens de trombosedienst gebeld, maar ik moet het maar afwachten. Ik heb alleen geen zin in de complicaties/ gevolgen van het verkeerd instellen van de bloedverdunners... 

Op dinsdag 24 januari moest ik wederom vroeg mijn bed uit, maar nu voor de psycholoog. Eindelijk mocht ik over de afgelopen 16 maanden praten. Fijn dat ik na een maand wachten eindelijk hulp ga krijgen. Nu was het weer een soort intakegesprek om ook de hulpvraag te beoordelen en een "behandelplan" voor te stellen, dus vanaf de volgende keer gaan we er verder mee aan de slag. Nu moet ik in ieder geval een chronologische lijst maken met alles wat er de afgelopen maanden gebeurt is, wat ik vervelend vond, welke opmerkingen ik naar vond enz. Veel werk dus... In de avond ging ik weer zwemmen. Ik was met het omkleden mijn litteken even vergeten, omdat ik in gesprek was met iemand. Helaas kreeg ik toen al de eerste nare en vooral ook kwetsende opmerking naar mijn hoofd geslingerd... Voor mij is het litteken nog heel beladen door alles wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt, dus ik kan er nog niet naar kijken zonder daaraan te moeten denken. Als ik dat verwerkt heb, kan ik het litteken waarschijnlijk ook beter accepteren, maar nu ben ik nog niet zover. Daarom had ik ook erg veel moeite met de opmerking die erover gemaakt werd... Helaas kon ik ook de training niet volledig uitzwemmen, maar moest ik na een half uur het water verlaten doordat mijn hartslag te hoog werd en onregelmatig was. Daardoor kwam ik helemaal niet meer vooruit, dus dat was balen... 

Woensdagochtend ben ik niet gaan trainen, want dat vind ik, zeker met de hartritmestoornissen, zonde van het vroeg mijn bed uit moeten. Ik heb lekker uitgeslapen. De rest van de dag bleef ik thuis en begon ik met mijn "huiswerk" van de psycholoog. Pff, wat een werk. Je wordt dan nogmaals op de feiten gedrukt, omdat je nogmaals alles moet oprakelen en ziet hoeveel ik heb moeten doorstaan... Ook heb ik de GUCH- poli gebeld over het ritme wat erin en eruit schiet. In de middag werd ik door de cardioloog teruggebeld en die zei dat ik morgen een hartfilmpje moet laten maken, bloed moet laten prikken en vrijdag rond 10 uur nuchter op de poli moet komen. Ik ben benieuwd.