Maandag 27 maart had ik natuurlijk weer de revalidatie. Dit keer was het weer sport en spel in het zwembad. We deden een intervaltraining. We moesten eerst wat banen inzwemmen en daarna 10 banen zo hard mogelijk. Daarbij was het wel noodzakelijk om op je grenzen te letten en eventueel rust te nemen als het niet meer ging. Ik had er, ook al is het mijn sport, toch veel moeite mee. Na 4-5 banen moest ik rust nemen. Mijn hartslag vliegt onwijs snel omhoog en ik zit dan gelijk tegen mijn plafond aan. Ik kan dan niet meer verder, moeite met ademhaling, verzuring enz. Na 2 minuten rust deden we weer 10 banen, maar als je de eerste keer buiten adem was na de inspanning, was het de bedoeling dat je de intensiviteit zou verlichten. Ik ging expres meer glijden en liet mijn benen wat meer dobberen. Dit herhaalden we nog eens 2x. In totaal dus 4x 10 banen gezwommen. Tja, het lijkt heel wat als je mij vergelijkt met de andere deelnemers, maar ik hoor veel meer en harder te kunnen zwemmen... Daarna gingen we nog een partijtje waterpolo spelen. Ik had zelfs een aantal keer gescoord! Na afloop raakte ik nog in gesprek in een nieuwe deelneemster. Ze had ook heel atrium fibrileren gehad, dus dat was erg herkenbaar. In de middag heb ik nog een uurtje geleerd. Ik had het een beetje verwaarloosd... Na het uurtje was ik kapot en kon ik niet meer. Toen maar op de bank gelegen en naar mijn serie gekeken. In de avond heb ik nog eten gemaakt, maar het was erg zwaar. We hadden gekookte aardappelen waarbij dus veel warmte vrijkomt en daar had ik flink last van. Ik was heel benauwd, dus geen goede combinatie. In de avond dacht ik even in bad te gaan, maar ook dat was geen goed idee. Het douchen bij de revalidatie was al pittig, maar badderen helemaal. Na enkele minuten ben ik er maar gauw weer uitgegaan. Een tijd gezeten, zodat ik opgedroogd was en daarna pas omgekleed. Het kostte zoveel energie... 

De nacht was weer een drama nacht. Ik had amper geslapen. Ik was héél benauwd en heel erg aan het piepen. Als ik sliep werd ik weer wakker van het gepiep vanuit mijn longen. Nee, dat ging echt niet goed. Ik was al een tijd steeds kortademig/ benauwd, maar zo snel als dat het nu doorbrak... Pff! Ik was blij toen het eindelijk 8 uur was; toen kon ik eindelijk de huisarts bellen. Ik wilde eigenlijk mijn longarts bellen, maar die kan je pas rond half 9 bereiken en beide dagen had ik om 15 uur een afspraak in het UMC. Dan wordt het wel lastig om op korte termijn gezien te worden. Zeker omdat het wel erg slecht ging met mijn longen. Daarom maar langs de huisarts gegaan. Gelukkig kon en mocht ik rond kwart over 10 al langskomen. In de wachtkamer maakte ik behoorlijk veel herrie. Heel veel piepen en zagen. Ik vond het best een beetje gênant, maar ja, ik kan er ook niet veel aan doen. Uitgelegd hoe het ging en na wat onderzoekjes/ controles bleken enkele waardes wat afwijkend en/ of verhoogd. Ik had wat verhoging, mijn bloeddruk was wat hoog en mijn hartslag was 126. Mijn longen (en hart) werden beluisterd. Niet dat je überhaupt een stethoscoop nodig had, want ik maakte veel lawaai... Mijn ontstekingswaarden werden geprikt, maar die bleken mee te vallen. Daarna ging ik weer terug naar de huisarts. Ik zou weer prednison krijgen voor een week. Het is wel heel lastig, omdat het moeilijk is om te weten wat de klachten veroorzaakt (hart of longen). Hopelijk knap ik met de prednison snel op. Even volhouden nog! Eenmaal thuis lag ik veel op de bank. Wat series bekeken en gelegen. 

Om 14 uur moest ik weer richting het UMC. Ik had eindelijk de hartecho's, waarbij ik hoop dat er meer duidelijkheid komt wat al mijn klachten veroorzaakt... Een echo was met contrast (bubbeltjesecho), dus bracht de dokter een infuusnaald in. Ik gaf aan waar het normaliter het makkelijkst te prikken is en gelukkig ging het in 1x. Morgen krijg ik de uitslag. Ben benieuwd. Enerzijds wil ik niet horen dat er iets is, maar anderzijds wil ik ook gewoon opknappen en als het te behandelen is, gelijk doen. Als er niets uitkomt, betekent het weer verder zoeken en eerlijk gezegd ben ik daar een beetje klaar mee. Ik wil behandelen en door. Ik wil vooruit gaan en verschil merken! 

De rest van de dag/ avond lag ik als een ziek vogeltje op de bank. Soms zakte ik wat weg om vervolgens wakker te worden van mijn eigen piepende ademhaling. Ik ben heel moe, maar ik kan gewoon niet slapen vanwege de benauwdheid. 

Woensdag 29 maart ging ik, na een onrustige en korte nacht, eerst maar wat eten. Het ging moeizaam door de benauwdheid, maar goed, met de prednison zal het straks een stuk makkelijker gaan! Daarna nog kort wat geleerd. In de middag een gebakken ei op brood gemaakt en daarna ging ik samen met mijn moeder weer op pad naar het UMC. Ik kreeg te horen dat er (helaas) geen oorzaak gevonden is die mijn klachten kunnen veroorzaken. Oké, ik ben blij dat er geen problemen meer zijn op cardiaal gebied, maar ja, het verklaard niet mijn klachten die ik nog altijd heb... Nu kreeg ik het advies om toch op longgebied maar weer eens verder te gaan kijken. Het kan zijn dat ik slecht/ langzaam opknap na de operatie, want zoals de dokter zei: "Je hebt wel een hele zware operatie ondergaan wat ook veel op psychisch gebied doet." Dat is inderdaad ook wel zo en als je hart/ lichaam al 20 jaar verkeerd gefunctioneerd heeft, zal het misschien ook langer duren voordat het lichaam er weer helemaal aan gewend is. Anderzijds zijn de klachten ook wel vreemd en had hij ook verwacht dat ik toch beter zou zijn. Misschien is er op longgebied nog iets te behalen? Gelijk maar gebeld naar de longpoli in Woerden, maar ik probeerde een afspraak te maken, maar dan zou ik pas 3 mei terecht kunnen (mijn afspraak stond op 15 mei). Tja, dat schiet niet erg op. Daarom maar geopperd of het mogelijk was om een telefonisch consult in te plannen. Dan kan ik het in ieder geval alvast bespreken en horen hoe mijn longarts er over denkt... Morgen word ik gebeld. Hopelijk kan hij mij helpen! 

In de Meern nog een sundae ijsje gegeten met mijn moeder met aardbeiensaus. Het was niet de specialiteit van de medewerker (veel gemorst), waardoor vrijwel alles onder de plak zat, haha. 

In de avond nog wat afleveringen bekeken van de serie die ik volg (Pretty little liars). Ook nog naar Idols gekeken. Morgen vieren mijn ouders hun 27e trouwdag. Morgen dus een feestdag, al moet papa deze nacht en komende nacht werken. Vrijdag gaan we als het goed is uiteten met Nils erbij. 

Op donderdag 30 maart was het de 27e trouwdag van mijn ouders. Jamilla zat eerst op school, mijn vader sliep (had nachtdienst) en mijn moeder was vrij. Aan het einde van de avond gaven Jamilla en ik hetgeen we voor ze bedacht hadden in de vorm van een kaart en een bosje rode rozen. Om half 5 vertrokken we naar IJsselstein. Ik reed er naar toe, maar het was al best pittig en ver. De pannenkoeken waren erg lekker, maar man, wat kostte dat een hoop lucht/ energie. We zaten eerst aan een tafeltje, maar er zat een houten scheidingswand en er lag veel stof, dus dat werd hem niet. Daarom zijn we wat verhuisd. Buiten zitten was ook geen optie, want zodra iemand een sigaret opsteekt... Foute boel! Uiteindelijk heb ik 2,5 pannenkoek gegeten. Ik nam 1,5 appelpannenkoek en 1 met hamblokjes. De kaaspannenkoek was meer kaas dan pannenkoek, dus die bleek flink te voeden. Gelukkig had ik daar niet voor gekozen... Voor mij was het een hele zware avond; vooral qua benauwdheid. Het ging echt slecht en zeer moeizaam. 

De dag erna, vrijdag 31 maart, zouden we aanvankelijk uiteten gaan, maar gezien hoe het gister ging, hebben we dat maar even geschrapt. Nils zou ook mee gaan met het uiteten, maar die werd ook afgebeld. Wel hadden we in de avond allerlei lekkere hapjes en genoten we er toch nog een beetje van. Ook deze dag was maar moeilijk door te komen. Opknappen doe ik nog niet ondanks de prednison. 

In het weekend de dagen overleefd op de bank. Veel hoesten, proesten en een hoop slijm dat in de weg zat. Veel meer deed ik niet. Op beide avonden ging het erg slecht en vooral op zondag was ik aan het overwegen om langs de SEH te gaan, maar uiteindelijk toch niet gedaan in verband met de afspraak bij de klinisch geneticus. Als die niet stond, was ik allang naar de SEH gegaan. Ik voelde mij echt extreem beroerd. In de avond hadden we eten besteld; gyros met patat. Lekker makkelijk en lekker!