Maandagochtend (6 februari 2017) was ik alweer vroeg in Utrecht. Ik had dit keer bedacht om mijn auto in de P+R parkeergarage neer te zetten, omdat ik een lange dag voor de boeg had en het ruim 8 euro zou schelen met de parkeergarage van het UMC. Vanaf daar pakte ik de bus naar het UMC toe en daarna liep ik weer naar de hartrevalidatie toe. We hadden sport en spel in de oefenzaal. We begonnen met een piepjestest. Vooraf moest de hartslag en de benauwdheid weer gerapporteerd worden. Aangezien ik, door mijn astma, erg benauwd was, zat ik qua Borg- schaal (schaal om de mate van benauwdheid aan te geven) al vrij hoog. Ik kwam het minst ver van iedereen. Na afloop gaf ik de benauwdheid een score van 17. De schaal loopt van 6 t/m 20, dus ik was flink benauwd. Daarna kregen we een badminton racket en gingen we eerst zelf de shuttle hoog houden, probeerden we naar de overkant al spelend te lopen, moesten we de muur aantikken en dan weer de shuttle omhoog slaan en weer de muur aantikken enz. Daarna gingen we in tweetallen heen en weer slaan en moesten we slaan en dan de grond aantikken en weer slaan. Best vermoeiend moet ik zeggen! Daarna gingen we met een stick met een soort rondding aan de onderkant en een bal een soort hockey spelen. Bij de eerste keer dat ik de bal raakte, kwam er direct een hoop kracht op mijn borstbeen. Auw, dat deed pijn. Je staat dan een beetje gedraaid en je moet toch behoorlijk wat kracht uitoefenen om de bal weg te slaan... Nee, dat voelde echt niet fijn. Daarna deden we nog een cooling down en toen was de revalidatie weer voorbij. Ik ging me even douchen, omdat ik een holteronderzoek gepland had staan, waardoor je niet mag douchen. Dan is het wel lekker om het na het sporten te douchen. In de wachtruimte nam ik samen met iemand anders plaats, waarna we opgehaald werden voor het informatieprogramma. Het informatieprogramma was best interessant, maar wel vooral gericht op mensen met een hartinfarct of klepoperatie. Voor mij als patiënt was het niet heel erg interessant, maar voor mijn werk als verpleegkundige kan ik er wel veel van meenemen. Het informatieprogramma duurde ongeveer 2 uur. Best lang dus! Er kwamen dingen aan bod dat je eigenlijk ieder half uur 2 minuten zou moeten bewegen, dat je dagelijks 30 - 60 minuten matig intensieve inspanning moet leveren en voor de FIT- norm 3x per week 20 minuten intensieve zorg moet leveren. Daar komt de gemiddelde Nederlander niet aan... Als je er wel aan komt, heb je een minder risico op hart- en vaatziekten. Ook heb je 2 cholesterolwaardes; LDL en LDH. De LDL moet lager dan 1,8 zijn, maar dat is die bij mij helemaal niet. Hmm, toch een dingetje om eens na te vragen. Zeker in combinatie met de patch en de hartritmeproblemen. 

Na het voorlichtingsprogramma had ik even wat tijd tussen mijn andere afspraak zitten, dus ging ik maar even lunchen. Ik nam erwtensoep, een pistoletje met kaas, een Italiaanse bol met kaas en melk. Om 13 uur had ik mijn fietstest bij de hartfunctie afdeling. Een hele leuke vrouw begeleidde de fietsproef. Het fietsen moest ik doen om te kijken wat mijn hart zou doen bij inspanning. Ik kwam tot 8 minuten en 44 seconden; ongeveer even ver als de vorige keer, maar nu wel met astmatische klachten... Daarna wederom gedoucht (ik wist niet dat het daar kon) en toen kon ik gelijk door voor het aansluiten van de holter. Ik moet zeggen dat het in het UMC wel wat patiëntvriendelijker is. Het zijn echte plakkers met draadjes eraan in plaats van klemmetjes die aan de plakker bevestigt werden. Ook was het kastje een stuk lichter en kleiner dan degene die ik de vorige keer in Woerden had. De plakkers werden opgeplakt en het kastje werd aangesloten. Ook kreeg ik weer een registratielijst mee om in te vullen welke activiteiten ik deed en wat mijn klachten waren (als ik die had). Wederom een dagtaak dus... 

Daarna kon ik eindelijk naar huis. Ik was het ook best wel zat. De hele tijd trilde mijn linker buitenspiegel (ook al bij eerdere ritten), maar nu werd het wel heel erg. Bij de afrit bij Harmelen ben ik de snelweg op het laatste moment alsnog afgegaan, omdat ik mijn spiegel echt bijna aan het verliezen was. Op een carpool plaats ging ik kijken hoe het met mijn spiegel gesteld was, maar echt alleen de spiegel zelf liet helemaal los. Daarom heb ik hem er maar helemaal vanaf gehaald, want ik zou hem anders sowieso verliezen. Ik belde nog even mijn vader, maar hij zei dat ik dat kleine stukje wel naar huis kon rijden. Als je geen spiegel hebt, merk je pas hoe vaak je normaal gesproken in je spiegels kijkt... Gelukkig kwam ik veilig thuis. Ik reed weer langs de huisarts, dus gelijk de verwijsbrief opgehaald. In de auto ging ik even de brief bekijken of die nu wel voldeed aan de voorwaarden, maar ook nu was het niet goed (4e keer). Gelijk maar weer teruggelopen en doorgegeven wat er sowieso niet klopte. Er werd weer een nieuwe aangepaste versie uitgedraaid en toevallig was de huisarts precies op dat moment klaar met een patiënt, dus kon de brief gelijk ondertekend worden. Hopelijk is hij nu wel goed, haha! In de avond was er nog een algemene ledenvergadering van het zwemmen waar Jamilla en ik ook naar toe gingen. Het was een druk bezochte vergadering, waardoor het algauw erg warm werd. 

Dinsdagochtend was het weer mijn wekelijkse "uitje" naar de huisartsenpraktijk om bloed te laten prikken. Bij de trombosedienst lukt het nog steeds niet om mij goed ingesteld te krijgen... Daarna nog even terug mijn bed ingedoken, maar ik had niet meer geslapen. In de middag bleek dat ik, net als vorige week, een INR- waarde van 2,3 had. Nog steeds te laag... Komende dagen ga ik, op 1 dag na, steeds 2 tabletten slikken. Ben benieuwd waar ik dan op uit ga komen, maar goed, volgende week moet ik uiteraard weer geprikt worden. In de middag haalde ik mijn zus op van haar stageschool en daarna reden we nog even langs de Mc Donalds voor een sundae ijsje. Daarna stonden we een beetje vast, maar na een tijdje konden we onze weg vervolgen. In de avond kon ik natuurlijk niet zwemmen, omdat ik dat holteronderzoek had. In de avond nog een aantal spelletjes Yahtzee gespeeld met mijn moeder. 

Op woensdag sliep ik eerst een beetje uit. Ik had 's nachts heel weinig geslapen, maar in de ochtend viel ik toch nog even in slaap. Ik wilde eigenlijk nog een rondje lopen met het holterkastje om, maar ik voelde me erg benauwd en ik was flink aan het piepen. Daarom alleen even mee geweest met het boodschappen doen. Ook had ik weer contact opgenomen met de longeneeskunde poli in Woerden. Uitgelegd wat mijn klachten waren en de secretaresse ging overleggen met mijn longarts. Niet veel later werd ik teruggebeld wat ik kon ophogen (maar dat had ik allang gedaan) en dat ik morgen om 8.15 uur een röntgenfoto moet laten maken en om 8.30 uur door de longarts gezien zou worden. Wel fijn dat ik morgen al langs kan komen en dat er gelijk weer actie ondernomen wordt! 

Om kwart voor 2 kon ik het holterkastje verwijderen; de 48 uur was om. Daarna ging ik met mijn moeder naar het UMC om het kastje en de registratielijsten in te leveren. Helaas was er een ongeluk gebeurt en stond er veel file. Daarom binnendoor via Papendorp gereden. Het duurde wel een tijdje eer we bij het UMC waren, maar we stonden gelukkig niet in de file. Bij de hartfunctie had ik het weer ingeleverd en daarna gingen we weer naar huis. Nu konden we wel over de snelweg terug, dus de terugweg ging wel snel. In de avond nog 2x 6 potjes Yahtzee gespeeld en redelijk vroeg naar bed gegaan, omdat ik mij niet lekker voelde.

Op donderdag 9 februari 2017 had ik 's nachts wederom erg slecht geslapen. Ik was flink benauwd, waardoor ik dus ook veel wakker was. Ik moest nu om tien over 7 opstaan, maar ik was al sinds half 6 wakker. De reden dat ik zo vroeg op moest, was omdat ik weer naar de longarts toe ging. Hierdoor miste ik wel mijn hartrevalidatie en het informatieprogramma. Ik moest eerst bij de radiologie een longfoto laten maken om een mogelijke longontsteking uit te sluiten. Daarna had ik een, buiten de poli om geplande, afspraak. Verteld wat mijn klachten waren en er werd geluisterd naar mijn longen. Mijn longen klonken absoluut niet goed en waren flink aan het piepen. Ik had in ieder geval geen longontsteking, maar wel een zeer onrustige astma en waarschijnlijk een virusinfectie. 6 tot 12 weken na een ziekenhuisopname ben je nog erg kwetsbaar, dus slaat het nu toch hard aan... Ik had toch weer een prednisonkuur nodig, maar als het goed is, knap ik nu wel sneller op. Ik ben benieuwd! Daarna langs de apotheek gegaan om de prednisontabletten op te halen, maar dat kostte nog behoorlijk wat tijd. De apotheek is nu overgenomen door het St. Antonius, dus waren de medicijnen niet bekend bij hun. Eigenlijk moest ik toen maar naar mijn eigen apotheek gaan, maar dat vond ik een beetje raar. Dan zetten ze alles maar in het systeem, want het zal vast niet de laatste keer zijn dat ik daar medicatie op moet halen... Na 45 minuten had ik eindelijk de medicatie gekregen. Het moest per sé eerst allemaal in het systeem staan, omdat ze een check uit willen voeren of de medicatie samen kan met mijn huidige medicatie. Daarna werd er nog gevraagd of ik het medicijn al eerder gebruikt had. Daarop antwoordde ik: "Ik heb het vorig jaar bijna vaker wel dan niet gehad..." Ik ging echt van de ene in de andere kuur over toen... 

In de middag nog even met mijn moeder op de scooter naar Woerden gegaan om een broodje te eten bij "Broodje Midas." Mijn moeder had met een wedstrijd een cadeaubon gewonnen, dus die hebben we maar ingewisseld. We aten allebei een wat chiquer broodje hamburger. Daarna nog even naar de C&A en de Kruidvat gelopen, waarna we weer naar huis gingen. Het kost op het moment vrij veel energie... 

In de avond weer het een en het ander op mijn laptop gedaan. Ik was 's avonds ook behoorlijk rood en ik had het heel warm. Mijn temperatuur kwam uit op 37.9, dus dat viel me alles mee. Even in de gaten houden, dus! 

Op vrijdag 10 februari voelde ik mij absoluut niet lekker. Ik had heel weinig geslapen en ik had veel last van (groene) slijmvorming. Veel erger dan wat ik gister had... Toch kijk ik eerst maar even aan wat de prednison gaat doen; ik heb immers pas 2 prednisontabletjes ingenomen. Ook heb ik het steeds warm en koud. In de middag gingen mijn moeder en ik even boodschappen halen en daarna gingen we mijn zus weer van het station afhalen. Ze was naar de fysiotherapeute in de Meern geweest, omdat daar de enige fysiotherapeute zit die goed kan kraken. 's Avonds aten we sla. Ik was de hele dag lekker bezig met alle blogs in een Word- bestand te plakken, zodat ik alles bij elkaar heb staan. Ik heb best een hoop geschreven vanaf juli 2016... In de avond wederom "The voice of Holland" gekeken. Ik had weer last van bloedneuzen, dus ik denk dat ik nu qua bloedstolling weer door aan het schieten ben naar de te dunne kant... Ik ga het zien dinsdag! 

Zaterdag 11 februari deed ik voor het eerst weer mee met een wedstrijd sinds mijn hartoperatie. Wel weer even wennen en vooral heel leuk! Ik voelde mij 's morgens totaal niet fit, maar ja, ik wilde toch ook wel graag meedoen... Wat kan je verwachten qua tijden na een hartoperatie? Hoe zou het gaan? Enz. Ik had mij ingeschreven op de 200m rugslag en de 50m vlinderslag. BIj het inzwemmen was mijn hartritme alweer aan het klieren. Ik kon maar net 3 banen rugcrawl zwemmen, maar in de wedstrijd moest ik er 8.... Oh, oh! Zou ik überhaupt de afstand kunnen uitzwemmen of zou ik vroegtijdig het water moeten verlaten? Mijn hartslag was tijdens en na het inzwemmen behoorlijk snel en dus zei mijn moeder dat het misschien goed was om een extra tabletje Verapamil 40 mg in te nemen. Ik twijfelde eerst nog, maar ja, het was toch wel slimmer om het wel te doen. Na een tijd wachten was het mijn beurt om richting de startblokken te lopen. Ik zwom in baan 4. Het starten ging heel makkelijk. Makkelijker dan de laatste keer dat ik het gedaan had, want ik kon mij toch alweer iets holler trekken dan toen. Toen was het echt een plat val op het water en nu leek het wel een beetje op duiken, haha. De eerste paar banen heel ingehouden gezwommen, omdat ik niet wist hoe hard ik af zou kunnen gaan zonder mijzelf tegen te komen in het tweede stuk. De eerste 100m ging eigenlijk redelijk makkelijk, maar daarna begon ik het wel te voelen en te merken qua ademhaling. Ik merkte dat de benauwdheid mij in de weg zat, maar toch ging ik dapper door. De keerpunten werden steeds zwaarder, maar toen ik wist dat ik nog maar 2 banen moest, kon ik dat nog wel volhouden. Uiteindelijk tikte ik na 3 minuten en 36 seconden aan. Mijn beste tijd staat op 3.10,00, maar ja, gezien de omstandigheden was dit super goed. Bij mijn laatste 100m rugslag, toen ik het water uitgetild werd na afloop, tikte ik na 1 minuut en 40 seconden aan. Nu ging ik op de eerste 100m al af in 1 minuut en 36 seconden. Als je het zo bekijkt, is het eigenlijk heel goed! Nu heb ik al heel lang nagenoeg niet getraind én zit ik aan de prednison... Ik ben best wel trots dat ik de afstand uitgezwommen heb! Ruim een uur later was het tijd voor de 50m vlinderslag. Ik startte niet vanaf het startblok, maar vanaf de kant. Dit omdat de klap op het water nog best wel hard is tijdens het duiken. Je merkt dan dat je borstkas een soort uit elkaar getrokken wordt en dat doet natuurlijk pijn. Nu ging het starten veel beter, maar het is natuurlijk wel een stuk slomer... Het zwemmen voelde heel krachtig, ik kon om de 5 slagen ademen de eerste baan en de tweede baan verzuurde ik niet eens heel erg. Ik kwam de afstand eigenlijk best wel heel goed door. Ik deed er 39 seconden over en mijn PR staat op 37,75 seconden. Trots dat ik er toch maar weer mooi sta. De tijden komen vanzelf. Eerst maar eens verder met de revalidatie, het kweken van uithoudingsvermogen en conditie opdoen. Het gaf mij toch wel weer wat moed! Ook is wel lekker dat ik nu een 200m gezwommen heb (iets wat nog weinig lukte in de trainingen), want alles wat er komt is over het algemeen toch minder ver. Nu weet ik ook dat ik een 200m kan zwemmen, dus een 50 of 100m is allicht makkelijker! 

De zondag erna had ik lekker een pyjamadag. Lekker wat dingen op mijn laptop gedaan. Lekker een daagje rustig aan, want de komende week staat alweer volgepland.