Maandagochtend, 13 februari 2017, was ik wederom vroeg uit mijn bed. Ik moest weer naar het UMC toe voor de hartrevalidatie. Mijn vader ging mee en reed naar Utrecht toe. Ik had dit keer weer sport en spel in het zwembad; het leukste onderdeel van de revalidatie. We moesten eerst weer een beetje heen en weer zwemmen. Daarna deden we een soort circuitje. Er waren 4 onderdelen en ieder onderdeel deed je een minuut. Samen met een andere hartrevalidant zat je bij 1 onderdeel. De onderdelen waren: 

1. Tegen een stroomversnelling inzwemmen en dan weer terugzwemmen.
2. Met een soort stok moest je heen en weer zwemmen. Steeds als je aan de overkant was, moest je een soort zeshoekig blok aan de stok rijgen. Dan zwom je met de stok en het blok eraan vast terug naar de overkant. Dit moest in totaal 4x (want er waren 4 blokken). Dan kijken wie het snelste was. 
3. Met een soort gekleurde slang moest je een soort squatbewegingen in het water maken. De slang tilde je weer uit het water om het vervolgens onder water te duwen. Hierdoor voel je de weerstand van het water. Ook moest je de slang onder water duwen en dan omhoog springen. 
4. Met zo'n zelfde stok als bij oefening 2 moest je nu de blokken er in de lengte eraan rijgen. Dan moest je de stok onder water duwen en vanuit je onderarmen weer boven water duwen (oefening gericht op je biceps en triceps). 

Het circuitje deden we in totaal 3x. Daarna hadden we een grote plank en waren we in 2 teams onderverdeeld. 1 iemand moest op de plank liggen en de andere teamleden moesten zo snel mogelijk het teamlid dat op de plank was heen en weer zwemmen/ rennen. Als de een op en neer geweest was, moest het volgende teamlid op de plank liggen. Dit deden we net zo lang tot iedereen er opgelegen had. Tot slot deden we nog in teams badeendjes vanaf de overkant ophalen door te zwemmen/ rennen door het water. Daarbij mocht je maar 1 badeendje per keer meenemen. Daarna was het nog wat dobberen in het water op 3 van die slangen. Toen was de training alweer klaar. Daarna omgekleed, nog wat gekletst met de vrouwelijke revalidanten en toen weer naar huis gegaan. 

Thuis nog een beetje gezeten aan het voorbereiden voor het praktijkleerplan vanaf september als ik weer begin met de praktijkopdrachten. Nu alvast een beginnetje daaraan gemaakt. Zo moeten er dingen in staan als: wie je bent, welke leerstijl je hebt, welke stages je gelopen hebt, je CV, je opdrachten, planning, bewijsmateriaal, plan van aanpak, persoonlijke leerdoelen, welke verpleegtechnische handelingen je wil behalen enz. Heel veel staat daar dus in. 

In de middag bedacht ik me dat ik nog steeds een nieuwe tandarts afspraak in moest plannen. Daarom maar gelijk even gebeld. De secretaresse vroeg: "Huh, ben je al zo lang niet geweest?" Geantwoord dat ik ziek geweest ben, maar ik had niet zoveel zin om erover te praten. Echter kwam ik toch niet helemaal weg met het antwoord, want het is toch een dorpje en dus weten de mensen vaak wel meer van elkaar dan in een stad. Uiteindelijk moest ik het dus alsnog zeggen... 

Op dinsdag zat ik weer bij de huisartsenpraktijk om bloed te laten prikken. Dit keer was het een heel stuk drukker in de wachtkamer dan vorige week. Na 20 minuten wachten, was ik eindelijk aan de beurt. De vrouw kon helaas niet goed prikken en zat behoorlijk te zoeken met de naald. Op een gegeven moment was het wel genoeg geweest en begon het echt pijn te doen. Toch wilde ze het niet zomaar opgeven, maar van mij moest ze stoppen. Liever nog een keer prikken dan zo lopen zoeken... Aan de andere kant ging het wel goed, dus dat was fijn. Ook mijn medicatiewijzigingen (prednison), temperatuur, bloedneuzen van afgelopen donderdag en ritmeproblemen doorgegeven. Tja, ze moeten alles weten... 

In de middag was ik wederom bezig geweest met het praktijkleerplan. Het is wel heel lastig als je nog niet weet hoe, waar, op welke afdeling en wanneer je weer in gaat stromen. Ik kan nog niet zeggen in welke week/ weken ik welke opdracht uit wil voeren. Ook heb ik mijn opdrachten nog op mijn werk liggen, doordat het vorig jaar in juli zo anders liep dan verwacht... Toch heb ik het meeste voor kunnen bereiden en de rest komt wel weer een keer. In de middag belde ik ook weer naar de apotheek. Ik had nog steeds niet het foutief overgemaakte geld (in september) naar de apotheek teruggestort gekregen. 

In de avond voelde ik mij verre van lekker. Ik was toch weer benauwd, beetje rillerig, hoofdpijn, ritmeproblemen enz. Toch ben ik wel even naar het zwembad gegaan en bleek dat het zwemmen ondanks de klachten toch best goed ging. Ik had wel de ritmemedicatie iets eerder ingenomen en toen bleef het ritme redelijk goed bij de geleverde inspanning. Ook kon ik voor het eerst weer een beetje sneller zwemmen. De andere trainingen kon ik maar op 1 tempo zwemmen en nu deed ik 3x (4x 50m borstcrawl) bijna maximaal mee met de rest. Ik kon degene voor mij best goed bijhouden. Na iedere 4x 50m moest je 200m rustig doorzwemmen, maar dan redde ik het bijvoorbeeld 100 of 150m, maar hé, ik kon weer een beetje versnellen en ik kon best wel veel zwemmen. Ik heb uiteindelijk 53 minuten kunnen zwemmen met veel minder rust dan 2 weken terug! 

Op woensdagochtend kon ik ook niet uitslapen, omdat mijn zus met haar kleuterklas een uitstapje had naar het ziekenhuis. Zij en onze moeder hadden van alles geregeld om te bekijken in het ziekenhuis. Alleen waren er onvoldoende ouders om de kinderen te vervoeren naar het ziekenhuis, dus reden zowel mijn vader als ik met een stel kleuters erheen. De kinderen konden bij de ambulance kijken en de ambulancebroeders speelden met 1 kindje een situatie na waarbij het kindje zogenaamd was aangereden en pijn had aan zijn been. Ze lieten wat dingetjes zien, meetten het zuurstof van het kindje en legden een spalk aan om het "pijnlijke" been. Ook mochten de kinderen via de zijkant de ambulance in om hem van binnen te bekijken. Aan de achterkant werden ze er weer uitgetild door de ambulancebroeder. Daarna reden ze de auto nog iets naar voren en lieten ze de juf, Jamilla dus, plaatsnemen op de brancard. Super schattig was dat de meeste kindjes best wel bang waren en dus een knuffel mee mochten nemen. Toen hun juf op de brancard lag, gaven enkele kindjes hun knuffel aan de juf, omdat ze wel wat steun kon gebruiken, haha. Vlak daarna werd de ambulance opgeroepen en moesten ze zo snel mogelijk alles inladen en vertrekken. Ze deden nog heel kort de sirene aan en de zwaailichten werden uiteraard ook niet vergeten. De kinderen vonden het prachtig. Ik maakte ondertussen een hoop foto's, want Jamilla moest dit allemaal regelen voor een schoolopdracht. Ze moet het uitje verantwoorden door middel van foto's. Daarna gingen ze verder naar de grote wasmachines, de beddenwasstraat, de kledinguitgifte automaat en de kleding inwerpbak. De kinderen vonden het heel interessant om te zien hoe het pak uit de automaat kwam en dat het pak verdween door middel van een klep. Daarna liepen we allemaal naar de klinische apotheek. Daar worden veel medicijnen klaargemaakt achter glas en in speciale pakken. De kinderen kregen allemaal een groene muts op en keken hun ogen uit. Ze hadden op school samen met hun juf een doktershoek, operatiekamer, ziekenhuis en huisartsenpraktijk nagebouwd. Er was ook nog een vader van een kleuter aanwezig in de apotheek; hij werkte daar. Daarna werd de rondleiding voortgezet naar de 2e etage waar 1 kamer gerbuikt werd voor een bed, een tillift, een weegschaal enz. De kinderen vonden het heel leuk om op het bed plaats te nemen en dan de knopjes in te drukken, zodat ze omhoog en omlaag gingen. Met een stuk of 8-10 gingen ze dan op en neer. Daarna deden mijn moeder en ik de juf in de tillift hangen. Ook hierbij kozen we een kleutertje uit die op het knopje mocht drukken. Ik hielp de kinderen bij het wegen en ook hun gewicht werd vastgelegd. Op school hadden ze zich al gemeten en dan konden ze met die gegevens nog wat dingen doen. Daarna ging de gehele klas in het dagverblijf zitten waar ze hun schoolfruit kregen en limonade mochten drinken. De groep werd in tweeën gesplitst, zodat de ene helft mee kon kijken hoe de buizenpost werkt. Ook dit was kortgesloten met het laboratorium. Er werd in plaats van echt materiaal een zak drop verstuurd. Je raad het al... Daarna was het natuurlijk tijd om naar het laboratorium te gaan om te kijken of de buis met drop aangekomen was. De kinderen vonden het prachtig om te zien dat het aangekomen was. Ook in het laboratorium mocht rondgekeken worden. Daarna zat de rondleiding erop en gingen alle ouders, chauffeurs en juffen met de kleuters terug naar school. Ik merkte wel dat alleen het lopen en wat gillende kinderen al behoorlijk veel energie kostten. Ik had best weer wat last van mijn borstbeen... 

Om 11 uur zou ik door de praktijkopleiding gebeld worden om de stand van zaken te bespreken. Aangezien het al bijna tijd was, bleef ik in mijn auto wachten op het telefoontje. Er kwam alleen geen telefoontje, dus na een half uur ben ik toch maar gaan rijden. Ik had nog een paar keer zelf geprobeerd te bellen, maar niemand nam de telefoon op. Een uur later kreeg ik wel iemand te pakken en bleek dat de afspraak vergeten was. Ik weet nog niet wanneer ik wel gebeld ga worden, maar goed, dat merk ik vanzelf wel. Ook werd ik gebeld door de beautysalon voor het inplannen van de massage. Het duurt nog wel een tijd, maar het staat nu op 23 maart gepland. Lekker! Na snel wat gegeten en gedronken te hebben, moest ik alweer richting de psycholoog. Ik had eigenlijk helemaal geen zin, omdat ik juist genoten had van de ochtend en dan weer over niet leuke dingen moest babbelen. Nog een baalmomentje volgde, want ik stond om half 2 voor de deur, maar de afspraak bleek om half 3 te zijn... Grr! Misverstandje, denk ik... Samen met mijn moeder even naar de Action in Woerden gegaan en een ijsje gegeten. Daarna was het alweer tijd om wederom naar de psycholoog te gaan. We gingen weer verder met waar we de vorige keer gebleven waren. Na afloop ging ik nog even tanken en reed ik een klein rondje via Zegveld en zijn mooie omgeving terug. Het was heerlijk weer, dus ik genoot ervan. Daarna reed ik nog even langs mijn oma op het dorp om vervolgens naar huis te gaan en neer te ploffen op de bank. Pff, ik was moe maar voldaan. 

Op zondag 19 februari gingen Jamilla en ik uit eten. Ze wist van tevoren wel dat we uiteten zouden gaan, maar ik had nog niet gezegd waar we zouden gaan eten. Jamilla probeerde vaak te raden; Itoshii (Lisse), Shizen (Vianen), de wok (Harmelen/ Huizen), Luxor (Leiden) e.d. Ik ging expres een stuk omrijden door richting Breukelen te rijden en dan de A2 op te gaan. Toen we richting Breukelen reden vroeg Jamilla: "Gaan we bij van der Valk eten?" Toen dacht ik: Huh, hoe kan ze het raden als we hier rijden? Daarna had ik pas door dat er in Breukelen ook een van der Valk zit... Uiteindelijk wist ze dat we naar Vianen gingen, dus moest het wel Shizen worden of toch van der Valk? Toevallig liggen beide restaurants bij dezelfde afslag. Ik wilde natuurlijk naar van der Valk rijden, maar in plaats daarvan nam ik per ongeluk de oprit naar de snelweg terug. Oeps. Toen nog een poging gedaan en toen kwamen we er wel, haha. We hebben heerlijk gegeten. We hadden onbeperkt eten en drinken (Live and cooking), dus dat is altijd goed! Het eten was erg goed en de vis was ook echt van hele goede kwaliteit. Een hele gezellige avond!