Sinds begin juni had ik last van mijn astma. Aanvankelijk had ik vooral met het sporten last en gebruikte ik voor het sporten extra medicatie. Ik was ook erg snel vermoeid en ging dan ook vroeg naar bed. Na een tijdje had ik het ook in rust benauwd en werd het sprayen meer. Tot ik op een gegeven moment aan het maximum zat wat het sprayen betreft. Ook sliep ik steeds slechter door de benauwdheid. Ik merkte dat ik het niet alleen zou gaan redden en daarom besloot ik om op 6 juli 2016 contact op te nemen met de poli Longgeneeskunde. Er werd verteld dat ik niet op de poli langs kon komen, dus dan moest ik maar langs de SEH gaan. Tja, zo erg vond ik het nou ook weer niet en dan zou ik daar uren zitten.... Natuurlijk was ik benauwd en ging het niet goed, maar ik had geen koorts, ik liep niet blauw aan en ik was niet zó benauwd dat ik vond dat ik daarheen moest. De SEH is in mijn ogen alleen in geval van nood. Daarom toch maar langs de huisarts gegaan. Daar kon ik al binnen 10 minuten terecht. De huisarts luisterde naar mijn verhaal, deed mijn controles en liet mijn CRP bepalen. Alles was goed, al had ik een snelle hartslag. Mijn longen klonken wel wat vernauwd en ik piepte ook wel, maar niet zo erg als dat ik in januari had (toen had hij mij ook gezien). De huisarts wist het niet zo goed en wilde overleggen met mijn longarts. In samenspraak met mijn longarts werd er toch een prednisonkuur voorgeschreven en ik moest de dinsdag erna op de poli langs komen.

Op dinsdag 12 juli had ik dus een afspraak bij mijn longarts op de polikliniek. Ik had gevraagd waarom hij vond dat ik dan maar langs de SEH moest, omdat dat in mijn ogen wel een stap is die je alleen zet als het echt niet meer gaat. Het bleek dat het erg druk was op de poli, waardoor ik niet langs kon komen. Als ik langs de SEH zou gaan, moest ik hoe dan ook gezien worden door een longarts. Tja, toen snapte ik de beweegredenen wel. De longarts luisterde naar mijn longen en die klonken "niet schoon." Voor mijn gevoel ging het minder dan de week ervoor. Mijn prednison liep dezelfde dag af, dus moest er besloten worden wat er nu gedaan moest worden om mijn astma weer onder controle te krijgen. De longarts vond mij nog "net iets te goed" voor een opname. Daarom besloot hij om de prednisonkuur te verlengen met 14 dagen en langzaam af te bouwen (elke 3 dagen zou er 5 mg van de prednison af gaan) en een antibioticakuur te starten. Ik hoopte dat dat mij er doorheen zou helpen. In januari had ik dit ook gehad en toen werkte het uiteindelijk goed. Daarbij moest ik rust houden en goed luisteren naar mijn lichaam, want als het niet beter zou gaan, zou het resulteren in een ziekenhuisopname... Oeps! Tijdens dat gesprek hadden we ook mijn bloeduitslagen besproken van een tijdje terug. Tijdens de vorige controle afspraak (in juni) werden mijn allergiewaarden bepaald. Mijn IgE (mate van allergieën) was 2981. Normaal ligt de waarde tussen de 0-100... Daarnaast scoor ik heel hoog op graspollen en huisstofmijt. In de nabije toekomst is het de bedoeling dat ik naar een andere longarts ga, mits mijn astma rustig is, om de mogelijkheden te bespreken van immunotherapie. Die longarts is daarin gespecialiseerd. Aangezien het niet heel vaak gedaan wordt, is er 1 longarts die het doet en daar bekwaam in blijft. Zoals ze er nu over denken zou het mij kunnen helpen om in de toekomst minder last te hebben van mijn astma. Gezien mijn allergieën kom ik er wel voor in aanmerking, maar dan moeten de praktische zaken en risico's eerst besproken worden. Op vrijdag, zaterdag en zondag heb ik nog gewerkt; ik had toch bijna vakantie en ik wilde geen studievertraging oplopen. Bovendien ben ik overal benauwd, dus of ik nu werk of thuis ben.... De zondag ging eigenlijk zo slecht dat een paar collega's het ook door hadden (daarvoor had ik er nauwelijks iets over gezegd), ik sliep al weken 1,5 - 3 uur per nacht en de benauwdheid werd alleen maar erger ondanks de prednison en antibiotica. 

Op maandag 18 juli had ik wederom contact opgenomen met de polikliniek en de dag erna mocht ik al langskomen. Toen mijn klachten besproken en het resultaat was dat ik opgenomen moest gaan worden om (gedwongen) rust te houden en te kunnen herstellen... Dat was natuurlijk niet wat ik wilde horen... Ik dacht direct aan de verjaardag van mij en mijn zus (24 juli), mijn opleiding/ werk, de vakantie die er bijna aankwam enz. Ik had het weekend nog gewerkt, was het dan echt zo ernstig? Ik wilde de waarheid zelf niet onder ogen zien. Ik zei: Als ik nou doodziek was, dan snap ik het, maar ik kan nog wel wat dingen (hoewel kunnen...?). De longarts zei op een gegeven moment: "Je bént ook DOODZIEK. Je hebt een zeer lastige vorm van astma. Als je niet beter wordt met de middelen die we je op dit moment geven, is een opname noodzakelijk." Oké, als de dokter zegt dat het nodig is, zal het ook wel nodig zijn... Snik! De dag erna zou ik opgenomen gaan worden, zodat ik nog wat spullen kon pakken, even wat dingen kon regelen en mij er een beetje op voor kon bereiden. Thuis bespraken we ook wat we zouden gaan doen met onze 20e verjaardag, aangezien het de verwachting was dat ik dan nog wel in het ziekenhuis zou liggen. Na een moeilijk gesprek besloten dat mijn zus het "gewoon" zou vieren. Je wordt immers maar 1x 20 en mijn zus hoeft niet haar verjaardag af te zeggen door mij.