Vanaf maandag 1 augustus waren we eindelijk weer compleet. Eenmaal aangekomen, had ik mijn verneveling hard nodig. Daarna kon ik lekker eten, want daar hadden Jamilla en papa samen voor gezorgd. Het was tevens mijn lievelingseten: Kip Tandoori. Na het eten het huisje verkend. Mijn kamer was boven, alleen de trap was zo steil, dat het flink veel moeite en energie kostte om naar boven te komen. Eenmaal bij het bed aangekomen eerst op adem gekomen, Moest ik dit meerdere keren op een dag gaan doen? Pff... Op de terugweg wilde Jamilla per sé eerst naar beneden, zodat ze mij eventueel kon opvangen. Nou, ze had het nog niet gezegd of ik zakte inderdaad door mijn benen heen, terwijl ik bijna onder aan de trap was. Jamilla kon mij gelukkig nog redelijk goed opvangen. Oké, nu is het definitief, de trap gaat hem dus niet worden. Daarom heb ik de kamer van mijn ouders uiteindelijk gekregen, waardoor alle spullen ook weer verhuisd moesten worden van beneden naar boven. Die nacht had ik niet heel lekker geslapen en ik was veel wakker. 

De dag erna zijn we even in Dalfsen geweest. Het kostte ontzettend veel moeite en dat frustreerde mij ook. Al gauw was ik door mijn energie heen en moesten we weer terug naar het huisje. Ik ging maar weer op bed liggen. Het hoofd van de praktijkopleiding belde mij aan het eind van de middag. Ik had haar een e-mail gestuurd om haar de situatie uit te leggen. Voor de zoveelste keer mis ik uren in de praktijk, al probeer ik het continu te voorkomen door maar door te gaan. Waarschijnlijk is studievertraging oplopen onvermijdelijk, maar ik hoop op een wonder... 22 augustus heb ik een afspraak om dit alles te bespreken. Ik ben benieuwd. Het vernevelen ging weer terug naar om de 3 uur. 

Op woensdag voelde ik mij nog beroerder. Ik kon niet veel meer dan bankhangen, liggen op bed en slapen. Ik hoopte op een betere dag, want anders zou ik denk ik weer contact op moeten nemen met de poli. De nacht was echter waardeloos. Ik denk dat ik 1,5 uur geslapen heb. Ik was het behoorlijk zat. Ik had gehoopt dat ik na de opname direct weer de oude was. Oké, dat is misschien niet reëel, maar toch... In de ochtend heb ik toch maar weer contact opgenomen met de poli en ik werd iets later teruggebeld door de longverpleegkundige. Zij wilde mij toch wel even zien. Mama had ondertussen alle tassen weer ingepakt, omdat we niet zeker wisten of we wel of niet terug zouden komen. Voor vertrek weer vernevelt. De longverpleegkundige luisterde naar mijn verhaal, deed mijn controles en gaf vooral veel informatie over wat wel of niet normaal is na een opname. Ik wilde geen leuke dingen meer doen, omdat ik bang was voor de gevolgen van mijn activiteiten. De dingen die ik normaal leuk vind om te doen, kon ik nu allemaal niet. Ik was eigenlijk continu bezig met wat ik niet kon in plaats van te kijken naar de (mini) succesjes. Ze zei dat mijn herstel ongeveer even lang zal duren als de aanloop ernaar toe. Ik kreeg het advies om 1x per dag iets leuks te doen en daarna ben ik dan wel kapot, maar dan heb je wel afleiding gehad. Ik moet kleine doelen behalen om uiteindelijk mijn grote doelen te kunnen bereiken. Echter zag ik de trap oplopen niet als een doel. De longverpleegkundige gaat ook contact opnemen met de Heideheuvel om te informeren naar de wachttijden, zodat ik een beetje weet wanneer ik daar terecht zou kunnen. De longverpleegkundige dacht ook dat ik veel baat zal hebben bij de Heideheuvel, dus als 2 mensen het zeggen, dan zal dat toch ook wel zo zijn? Ze wilde dat we weer terug zouden gaan naar Dalfsen, maar dat zag ik nog niet zitten. We zouden eerst een nacht thuis doorbrengen en dan verder kijken. Na het gesprek nog een broodje gegeten en daarna naar huis gegaan. Ik merkte dat ik wel wat meer rust had. Nog wat televisie gekeken en daarna gaan slapen. Heerlijk, na zo'n lange tijd weer in mijn eigen bed slapen! Ik viel als een blok in slaap. 

Die nacht had ik eindelijk wat uurtjes kunnen slapen. De volgende ochtend gingen we weer terug naar het vakantiehuisje. Aan het einde van de dag zijn we nog even naar de braderie in Dalfsen geweest. Daar viel het tenminste niet op hoe langzaam ik liep, haha. Het was wel even gezellig, maar wederom wel vermoeiend. Ik wilde ook even een schoen aanpassen, maar dat ging niet helemaal. Ik wist niet dat dat zo vermoeiend kon zijn?! In de avond nog gegourmet met zijn allen. 

Op zaterdag gingen we even naar de Kartbaan die vlakbij was. Ik heb ook een paar rondjes gedaan, maar het is best vermoeiend. Het was wel super gaaf om te doen en het ging harder dan ik dacht. Daarna weer terug gegaan naar het huisje en weer geslapen. De rest van de dag was ik gelijk niets meer waard. Op zondag hadden we een rustdaagje bij het huisje, wat ik helemaal niet erg vond, haha. Lekker wat in de tuin gelegen, op de tuinstoelen gezeten en op bed gelegen (en geslapen). 

Op de maandag gingen we naar Zwolle. Ik was al sinds eind juni geen winkel meer in geweest, dus ik vond het wel leuk om even wat winkeltjes in te gaan. Ik heb een paar shirtjes gekocht. Tussendoor steeds even pauzes ingelast. In winkels een krukje/ stoel opgezocht. Uiteindelijk wel blij dat het ging, maar bij het huisje was ik kapot. Ook nu weer op bed gaan liggen en geslapen. 

Op de dinsdag nam ik ons gezin in de avond mee naar een wokrestaurant, dus hield ik me overdag rustig om energie te sparen voor de avond. Ik had meerdere restaurants vergeleken met elkaar en daar 1 van uitgekozen. Het was heel gezellig. 

De woensdag was wat minder, veel last van mijn benauwdheid en rustig aan gedaan. Op donderdag gingen we naar Ommen. Daar waren de "Ommer Bissingh" dagen. Wat kraampjes afgegaan en ook nu weer wat shirtjes gekocht. Ook de tassen weer ingepakt, aangezien we de dag erna terug gingen naar huis. Dan zat de "vakantie" er alweer op. 

De dag erna gingen we weer terug naar huis. Ik had mijn spullen opgeruimd en toen was ik wel weer even klaar. In de middag nog even op bed gelegen, omdat het wederom erg inspannend was.