Maandag 15 mei 2017 bleef ik thuis. Mijn moeder had van de week nieuwe eetkamerstoelen gekocht die vandaag bezorgd zouden worden. Het zijn mooie stoelen met wieltjes. De oude stoelen hebben ze ook direct meegenomen. 

Op dinsdag 16 mei 2017 ben ik, achterop de scooter van mijn moeder, naar Utrecht gegaan. Het was echt een warme dag. Ik had aanvankelijk een vest aangetrokken, maar eigenlijk was dat al te warm... Helemaal toen we in Utrecht waren en van de scooter afstapten. Onderweg reden we door de natuur heen. Echter ontkwamen we niet aan de pollen, grassen en bomen. Iedere keer reageerde ik weer ergens op; net gemaaid gras, beukenboom, bepaalde planten/ begroeiing enz. Zo rustig is mijn astma dus nog niet... In Utrecht een paar winkeltjes bekeken en geluncht. We bestelden bij de Hema een lekker broodje (tonijnsalade) en ik nam er nog een kommetje kippensoep bij. Lekker! Verder niets gekocht. Hoog Cathrijne was wel enorm veranderd. Ik was er natuurlijk al lang niet meer geweest, maar je zou het echt niet meer herkennen! Op een gegeven moment werd ik toch wel erg moe. Het looptempo werd steeds lager, ik werd wat bleker, ik zei niet zoveel meer enz. Ik had alleen geen zin om het toe te geven. Ik vond het juist wel even fijn om onder de mensen te zijn. Al probeer ik het te ontkennen, mijn lichaam wil daarna gewoon niet meer, dus ik zal er wel naar moeten luisteren. Daarna zijn we weer naar de scooter gegaan en reden we, dit keer zonder vest, terug naar huis. Eenmaal thuis ben ik weer op de bank in slaap gevallen. Jammer dat het lopen/ slenteren toch nog erg veel van mijn lichaam vraagt. Ik kan wel redelijk wat, maar lopen is nog wel erg moeizaam. Hopelijk verbetert dat ook snel! 

Op woensdag had ik een afspraak bij de bedrijfsarts van het LUMC. Ik was daar sinds vorig jaar augustus niet meer geweest. Deze bedrijfsarts gaat alles overdragen naar een andere bedrijfsarts. Dat is voor mij wel lastig, maar goed, wat moet moet. Ik moest natuurlijk in het kort samenvatten wat er allemaal gebeurt was sinds augustus 2016. Ehm, juist. Hoe gaan we dat doen? Er is me nog al niet wat gebeurt in de tussenliggende periode! De belangrijkste puntjes heb ik genoemd, maar als je later terugdenkt, merk je toch dat je veel zaken vergeten bent te noemen. Nou ja, de rode lijn in het verhaal is in ieder geval bekend. 

Aangezien het ook erg warm was, had ik een hemdje aan. Als ik een hemdje aan heb, komt het litteken vrijwel altijd boven het hemdje uit. Ook nu, dus de bedrijfsarts had het al direct waargenomen. Echter durfde hij er nog niets van te zeggen, omdat hij niet wist of ik het litteken al wel of niet had. Door mijn verhaal kwam hij er natuurlijk achter. Ook verteld dat het op dit moment naar omstandigheden wel redelijk gaat. Oké, mijn longen reageren nog op alles (vandaag was ik wederom aan het piepen, waarschijnlijk als gevolg van de pollen) en mijn hartritme is soms nog ontregeld, maar overall gezien kan ik al een stuk meer dan dat ik tot nu toe kon. Ik begin toch wel weer een beetje nerveus te worden, want aankomende september hoop ik mijn opleiding te kunnen vervolgen. Echter moet ik ook nog re-integreren voor die tijd. Ik kan en wil mijn droom uiteraard niet opgeven, dus heb ik gezegd dat ik graag een start wil gaan maken aan de re-integratie periode. Kijken hoe het gaat, of het lukt, op hoeveel uur ik uitkom en/ of ik dus daadwerkelijk mijn opleiding kan vervolgen. Ik wil het op zijn minst een kans geven om te proberen of ik vanaf september weer mee kan doen. Nu klinkt dit relatief simpel, maar ik moet zeggen; ik heb er veel van wakker gelegen, over gepiekert, aan gedacht, nagedacht over wat er gebeurt als het niet lukt, heb ik een plan B, wat zou ik dan willen, hoe gaan we verder enz. Het zal een zeer spannende tijd worden. Ik wil gewoon zo graag dat diploma halen! De bedrijfsarts is wat huiverig, omdat ik, helaas ook in zijn termen, een gecompliceerde casus ben. Als zoveel onafhankelijke artsen/ mensen het zeggen... Kon ik in plaats van alleen mezelf ook hem nog gaan overtuigen... Ik zie dat de deadline almaar dichterbij komt en dat maakt me onrustig, dus wil ik liever zo snel mogelijk starten met het opbouwen, omdat ik dan nog wat speling heb. De bedrijfsarts wil eerst medische gegevens opvragen. Ik vroeg dus: "Van welke van de meer dan 25 verschillende artsen die ik gehad heb?" Om nog maar te zwijgen van alle SEH- artsen en co- assistenten. Gelukkig hoefde het alleen van mijn longarts en de cardioloog. Helaas gaat daar natuurlijk ook weer wat tijd mee verloren. Verder had ik een hoop vragen, maar nergens kon een antwoord op gegeven worden. Van hem hoeft het allemaal niet zo snel, want ik heb 2 jaar ziektewet. Ja, dat is allemaal leuk en aardig, maar zo werkt het niet met mijn opleiding... Over 3 weken, op 7 juni, heb ik een afspraak bij de andere bedrijfsarts. Hopelijk kan ik dan spoedig gaan starten op een geschikte afdeling! Daarnaast ga ik mijn telefonische afspraak met het hoofd van de praktijkopleiding omzetten naar een gewone afspraak. Ik was nog even langsgelopen, maar er was niemand aanwezig. Toen ik belde, hoorde ik dat er de hele dag niemand was, dus moet ik morgen maar even terugbellen.

Daarna reed ik weer terug naar huis. Al met al was ik toch best een tijd onderweg geweest en dat merkte ik behoorlijk aan mijn lichaam. Ongemerkt en gemerkt, gingen er natuurlijk ook veel zenuwen vooraf aan het gesprek, wat veel energie kost. Ik viel wederom op de bank in slaap.

Enerzijds ben ik opgelucht dat de eerste stap eindelijk gezet is, maar het is jammer dat mensen zo terughoudend zijn, het over het algemeen somberder inzien en mijn hoopvolle stemming laten verminderen. In heel veel situaties loop ik tegen hetzelfde aan. Veel mensen zeggen dat ik dingen niet kan, maar keer op keer heb ik tot nog toe bewezen dat ik het wel kon. Zo zeiden ze vroeger met turnen: "Zij zal nooit over de pegasus kunnen komen met de springplank." Mijn schooladvies in groep 8 was het VMBO, want de HAVO zou te moeilijk zijn. "Nou je gaat wel verlenging van je opleiding krijgen als gevolg van je gebroken voet," maar toch had ik binnen de deadline mijn opdrachten af. Tja, dat ik achteraf alsnog verlenging kreeg, had een andere oorzaak. Daar kon ik verder niets meer aan doen. Toen ik zo ziek was in het UMC zeiden de artsen: "We weten niet of je de operatie zal overleven en als dat wel lukt, weten we alsnog niet of je überhaupt wel van de beademing af zou kunnen komen. Je zal wel een aantal dagen (of langer) aan de beademing liggen." Toch heb ik bewezen dat ik een vechter was, want al vrij snel, nadat ik op de intensive care lag, ging ik van de beademing af. Kortom men weet het nooit zeker en ook over deze situatie zal men niet weten hoe het zal gaan verlopen. Bovendien ben ik zo'n complex geval voor de medici en is het zo zeldzaam, dus niemand weet ook wat uiteindelijk het hoogst haalbare zal zijn. What doesn't kill you makes you stronger! So, let's try! Ik ga de zwem- en fitnesstrainingen met nog meer motivatie tegemoet.

Op donderdag had ik de botdichtheidsmeting. Dat werd gedaan om te kijken hoe het met mijn botten gesteld is als gevolg van de vele prednisonkuren die ik de afgelopen tijd gehad heb. Door de prednison kunnen mijn botten brozer worden/ geworden zijn. Daarom wordt daar nu een keer naar gekeken, zodat ik eventueel extra calciumtabletten (+ vitamine D) moet slikken om te voorkomen dat ik snel mijn botten breek. Het onderzoek zelf was best wel apart. Ik moest mij uitkleden en mocht alleen mijn ondergoed aanhouden. Daarna moest ik op een onderzoekstafel op mijn linkerzij gaan liggen met mijn rug en schouders tegen een plank. Daarna ging er een scanner steeds een stukje verder. Zo kon mijn hele rug gescand worden. Toen dat klaar was, moest ik op mijn rug liggen en werd er vanaf mijn navel naar mijn heupen toe gescand. Tot slot werden beide heupen gescand. Dat was wel apart, want er werd een soort verzwaard driehoek tussen mijn onderbenen ingezet. Mijn voeten werden toen aan het driehoekig ding vastgezet met klitteband. Mijn heupen werden 1 voor 1 gescand. Daarna zat het onderzoek er weer op en kon ik weer naar huis.

In de avond ging ik weer trainen. Ik merk dat ik langzaam aan weer progressie maak. Ik kan het steeds beter aan. 100- 150 meter kan ik nu wel redelijk goed achter elkaar zwemmen. De borstcrawl is nog wel pittig, maar met rugcrawl of wisselslag lukt het prima.