Vandaag, woensdag 14 juni 2017, had ik eindelijk de gesprekken in de praktijk. Eigenlijk had ik die vorige week woensdag al, maar door de opname kon dat toen helaas niet doorgaan... Nu ging ik dus in de herkansing. Ik had om 10 uur een afspraak met de praktijkopleidster van de kort verblijf en met het hoofd van de praktijkopleiding. Dat betekende dat ik dus vroeg uit bed moest. Ik stond om 7 uur op en toen alles gedaan. Om tien over half 8 ging ik vernevelen en om 8 uur ging ik weg van huis. Ik had ervoor gekozen om met de trein naar Leiden te gaan, want er zouden veel pollen zijn, het zal geheid vermoeiend zijn en ik zou dan sowieso niet in de file staan. Ik had mijn auto geparkeerd en ik liep naar het station. Dat was alweer even geleden, haha. De trein reed stipt op tijd, dus om 7 over 9 kwam ik aan in Leiden. Hoe vaak ik deze reis wel niet gemaakt heb... 

Vanaf het station liep ik naar het LUMC en daar ging ik even in de bibliotheek zitten. Ik wilde nog even wat protocollen erbij zoeken, controleren of ik in de computer kwam en/ of mijn verpleegdossier omgeving het deed. Alleen het laatste lukte niet. Ik heb immers bijna 1 jaar niet meer ingelogd, dus de codes was ik allang vergeten. Die van de computer moet ik regelmatig vervangen, omdat het ook die van mijn mail is en dat kan ook vanaf thuis. Daarna was het tijd om via de loopbrug naar het onderwijsgebouw te gaan. Ik zat er uiteraard wat aan de vroege kant. De praktijkopleidster was er ook wat te vroeg, dus samen alvast wat kennis gemaakt. Ik had haar vorig jaar 1x gezien en gesproken, maar ja, daarna natuurlijk niet meer. Nu een beetje gepraat over de leerwerkplaats, de afdeling, dat ik graag wilde starten enz. Het hoofd van de opleiding had uiteraard al contact gehad via de e-mail, dus globaal gezien wist zij al wel wat. Om 10 uur had ik het gesprek met zowel de praktijkopleidster van de afdeling als het hoofd van de praktijkopleiding. Ik moest in het kort vertellen hoe mijn jaar eruit gezien had. Tja, probeer dat maar even samen te vatten... De rode draad had ik in ieder geval verteld. Daarna gingen we al vrij snel over op het hier en nu. Ik wil gaan starten in de praktijk, ook al weten we niet hoe het gaat lopen qua gezondheid. Ik zei meerdere malen: "Ik kan moeilijk thuis gaan wachten op de volgende exacerbatie. Laat mij maar starten en dan zien we wel hoe het gaat. Niemand, zelfs de specialisten niet, weet hoe het zal gaan lopen. Gelukkig heb ik van beiden goedkeuring om 2x 2 uurtjes te gaan werken vanaf volgende week. Ik had daar al een beetje rekening mee gehouden met het inplannen van de afspraken, dus spraken we nu af dat ik op maandag en donderdag naar de afdeling ga. Er werd gevraagd hoe laat ik dan wilde beginnen, maar dat liet ik over aan de praktijkopleidster. Ik weet immers niet wat het handigst is, aangezien ik nog niet eerder op de afdeling geweest ben. We spraken af dat ik mij om half 8 meld op de afdeling en dan wacht zij mij daar op. Dan maak ik ook gelijk de dagstart mee en kan ik eerst een beetje kennis maken met het team. Daarnaast zal ik een gesprekje aangaan met de teamleiding om te bespreken wat ik wel en niet kan doen als ik er ben. Maandag zal sowieso een rommeldaagje worden, maar misschien dat ik donderdag al beetje in de patiëntenzorg kan? Ik zal daar dus komende week meer over gaan horen. Ik had nog gevraagd bij wie ik moest zijn om in het verpleegdossier te kunnen, maar dan moest ik even langs de ICT. Verder heb ik gehoord dat ik helaas vermoedelijk wel meer vertraging op ga lopen dan ik aanvankelijk ingecalculeerd had. Ik dacht: ik heb 1 jaar dat ik nog moet doen en dan ben ik er. Schijnbaar werkt dat toch niet helemaal voor het BIG-register, dus dat moet helemaal uitgerekend gaan worden. Zorg voor later. Nu eerst maar een begin gaan maken in de praktijk. Ook zal er eind augustus of begin september een gesprek plaatsvinden met school om te kijken qua examens enz. Wat moet ik nog wel en wat niet? Het scheelt natuurlijk dat ik toch dat ene anatomie examen ook nog gemaakt heb en behaald heb. Na het gesprek was ik erg opgelucht. Eindelijk gaat er weer een deur naar mijn diploma open. Ik mag bijna mijn witte pak weer aantrekken. Hoe lang heb ik daar al niet naar uitgekeken? Hoeveel vechtlust is er al die maanden (en nog steeds) voor nodig geweest om dit punt te bereiken? Ik had echt een geluksmoment. Trots dat ik weer door de gangen liep in "mijn" ziekenhuis. Ja, ik zie mezelf er wel weer lopen in mijn uniform! Met zoveel motivatie moet het toch goedkomen, haha. 

Daarna had ik nog een half uurtje tussen het volgende gesprek zitten, dus ging ik direct maar even langs de ICT- helpdesk. Daar zorgde iemand voor een nieuw wachtwoord en die kan ik maandag invoeren. Het is een eenmalige, dus kan ik hem daarna gelijk aanpassen naar een eigen wachtwoord. 

Vervolgens liep ik richting het poortgebouw van het LUMC. Dat is het gebouw waar de bedrijfsarts onder andere in gevestigd is. Ik kwam nog een collega tegen met wie ik een tijd heb staan kletsen. Gezellig! Daarna meldde ik mij aan bij de receptie en wachtte tot ik aan de beurt was. Het was nu met een vrouwelijke bedrijfsarts. Ik kende deze mevrouw nog niet, maar het is een super fijne bedrijfsarts. Zo meelevend, begripvol en aardig. Ze snapt mij heel goed, heeft door hoe belangrijk mijn studie voor mij is, was oprecht geïntresseerd in mijn verhaal, dacht mee enz. Uiteraard moest ik uitleggen wat mijn hartafwijking precies inhield, hoe het zover heeft kunnen komen, waarom het nooit eerder ontdekt is, hoe het nu gaat en welke beperkingen ik nu heb enz. Ze had ook gelezen dat ik alweer opgenomen geweeest was in de tussentijd, dus ook daar hadden we het nog over. Wat was de reden dat ik weer een opname nodig had, wat hebben ze gedaan, is de oorzaak bekend enz. Ik vertelde dat mijn astma opvlamde als gevolg van de vele allergieën (met name de pollen). Dat is nu hetgeen mij het meest in de weg zit, maar waaraan ik niet kan ontkomen. Dat is dus iets wat nu in het UMC verder bekeken gaat worden. Nog maar even vermeld dat ik in augustus nog geopereerd ga worden en dus iets vertraging op zal gaan lopen... Over 4 weken hebben we een evaluatiegesprek over hoe het re-integreren tot dan toe is verlopen. Dan ben ik ook 1 maand ziek, dus moet er vanuit het UWV ook een eerste jaars eind evaluatie ingevuld worden. Dit wordt gedaan om zoveel mogelijk mensen uit de uitkering te houden. Na 2 jaar ziektewet kom je in de uitkering terecht. Bij zo'n eerste jaars evalautie wordt dan geïnventariseerd hoe het eerste jaar is verlopen, wat de beperkingen en mogelijkheden zijn, hoe het 2e jaar aangepakt gaat worden, wat er aangedaan wordt om niet in de uitkering terecht te komen, hoe belastbaar je bent enz. We gaan er natuurlijk vanuit dat ik straks weer aan het werk ben, maar het is noodzakelijk om het wel in te vullen. Dan voldoen we in ieder geval aan al het papierwerk. 

Na een vrij lang, maar fijn gesprek, kreeg ik ook van haar toestemming om een start te gaan maken. De eerste 2 weken dus 2x 2 uurtjes en daarna uitbreiden naar 6 uur per week. Ik ben zo benieuwd! 

Ik liep weer richting het station en haalde bij de HEMA een belegd stokbrood met ham. Lekker even lunchen in de trein! Ook in de trein dacht ik aan het feit dat ik volgende week weer van start ga. Ik zag het LUMC liggen en ik ben zo trots dat ik daar 1 van de werknemers ben en mag zijn. Ze hebben als werkgevers/ opleiding aanbieders zoveel vertrouwen in mij uitgesproken, zoveel tijd gegeven om te herstellen, regelmatig contact opgenomen en zij ondersteunen mij goed. Dat hoor je helaas ook wel eens anders...  

Eenmaal thuis lekker wat gedronken en mijn kussens van boven gehaald. Ik was toch best wel moe geworden van alles, maar ik wilde aanvankelijk niet gaan slapen. Ik voelde mij nog zo hyper. Toch duurde het niet lang eer ik weer in slaap viel op de bank.

Op donderdag 15 juni 2017 had ik wel een redelijke dag. Ik had uiteraard wel mijn vernevelingen nodig, maar toch ging het wel redelijk. Ik was erg moe, maar verder niet. Ik was wederom bezig met het opzoeken van enkele ziektebeelden. Het wordt al een heel bestand, maar ik vind het leuk om mij weer te verdiepen in de praktijk! Vlak voordat ik naar de fysiotherapeut moest, had ik nog een keer vernevelt. Daarna ging ik weer 1- op- 1 trainen. Ik liet het een beetje aan haar over, want dan zou ik zelf in ieder geval niet te veel doen. Ik begon nu met 2x 6 minuten cardio. De eerste 3 minuten op het step- apparaat wist ik niet hoe snel ik er weer af wilde, maar toch zette ik door en uiteindelijk lukte het wel. Mijn lichaam reageerde wel vrij heftig op de geleverde inspanning en mijn hartslag vloog omhoog (160x per minuut). Daarna ook op de loopband op 5 km/ uur gelopen. Dat ging eigenlijk vrij goed. Oké, ik moet niet erbij hoeven te praten, want dan let ik niet zo goed op mijn ademhaling en gaat het moeizamer. Toch verbaasde me dit onderdeel wel. Mijn hartslag steeg nog wat verder door, ik trilde enorm, transpireerde flink en had slappe benen. Pff, toch een jasje uitgedaan. Daarna een tjidje gewacht totdat alles weer een beetje wegtrok. Daarna gingen we verder met de krachtsonderdelen. Hierbij ook flink het gewicht verlaagd ten opzichte van de laatste keer, maar dan ging het ook prima. Uiteraard lette ik nu goed op mijn ademhaling. Normaal moest ik tussen de onderdelen door ook nog op- en afstappen op een verhoging, maar dat zou volgens de fysiotherapeute teveel van mijn lichaam vragen. Al met al was ik toch tevreden. Ik was weer aan het opbouwen, maar toch ook balen dat ik alweer zoveel ingeleverd heb... Eenmaal thuis viel ik toch weer even in slaap op de bank, maar daarna had ik ook wel weer energie. 

In de avond had ik zoveel zin om te gaan trainen, dus ging ik sinds lange tijd weer naar het zwembad. Ik had voor mezelf bedacht dat ik al tevreden zou zijn als ik het een kwartiertje vol zou houden, maar het ging eigenlijk wonder boven wonder goed. Ik kon 200m achter elkaar zwemmen, maar alles ging op 1 tempo. Versnellen zat er niet in, dus met afstanden van 50 meter merkte ik dat wel. Al met al heb ik 45 minuten in het water gelegen en zwom ik 1550 meter! Tussendoor moest ik af en toe wat langer rust houden om mijn hartslag weer te laten verlagen. Gelukkig had ik vooraf ook al een kortwerkend tabletje ingenomen, omdat mijn hartslag in rust al 110x per minuut was, dus was inspanning leveren erg moeizaam, maar door het tabletje ging het nu een stuk beter. De laatste paar dagen is het ritme weer meer van streek... Voor nu was ik tevreden! Dit had ik vorige week nog niet verwacht.

Op vrijdag 16 juni stond ik redelijk op, maar wel wat benauwder dan gisteren. Er zat nog net iets te kort tijd tussen het vernevelen, dus ging ik eerst naar de supermarkt. De aardbeien waren op en ik ben, zeker nu ze in de aanbieding zijn, verslaafd aan aardbeien op brood. Dan maar eerst boodschappen halen. Ik nam ook een taartje mee voor Jamilla. Ze hoort vandaag of haar meesterstuk goedgekeurd is en/ of ze wordt uitgenodigd voor het CGI- gesprek. Dat is het laatste gesprek dat ze heeft voordat ze haar diploma, als het goed is, in ontvangst mag nemen. We gaan er vanuit dat ze gewoon goedkeuring krijgt, haha. Verder nam ik nog wa andere boodschappen mee. Uiteraard nam ik de kar mee en nam ik een scan- apparaat. Dat scheelde zowel tillen (en dus kracht) en veel buk- en tilwerk (en dus energie). Eenmaal thuis kreeg ik een aantal aanvallen achter elkaar. Waarvan? Geen idee. Ik vernevelde gauw, maar het zakte niet af. Binnen 1 uur nog een keer vernevelt en toen nam het ietsje af. Toch had ik de hele dag al beetje een drukkend gevoel op mijn borst, was ik steeds klam, trilde ik erg, was ik erg moe, voelde ik mij kortademig/ benauwd, had ik hartkloppingen enz. Nee, ik was niet lekker. Ik lag veel te rusten op de bank en deed erg rustig aan. In de middag zette ik de groenten en de worstjes op. De aardappels deed ik nog niet, want dat zou niet meer lekker zijn tegen de tijd dat we daadwerkelijk zouden gaan eten. Alleen dat klaarmaken was al veel te veel, dus ook daarna maar weer rustig aangedaan. Bij het avondeten toch maar weer een kortwerkend tabletje ingenomen. Dat hielp een klein beetje, maar nog steeds was het ritme niet normaal. Hopelijk is het morgen weer goed. Ik ben wel heel benieuwd naar het kalium als die dinsdag geprikt wordt, want toen ik met ontslag ging na de opname, was mijn kalium binnen de normaalwaarden. Ik moest toen nog even doorgaan met kaliumtabletten tot maandagochtend. Daarna is het gestopt zonder verdere controle. Toen had ik verder weinig ritmeproblemen, maar nu sinds gister en vandaag weer heel veel. Ik vernevel natuurlijk nog steeds, dus wellicht is het kalium toch afwijkend wat nu de ergere ritmeproblemen veroorzaakt... In de avond nog maar nieuwe medicatie besteld. Dat gaat ook weer hard. Ik had 120 vernevelampullen gehad, maar binnen krap 1 week is de helft er al doorheen gegaan... 

Op zaterdag 17 juni 2017 was ik lekker aan het luieren. Ik was er 's nachts een paar keer uitgegaan om te vernevelen en in de ochtend ook (en medicatie ingenomen), maar daarna ging ik nog even terug mijn bed in. Niet dat ik nog in slaap gevallen was, maar wel lekker gelegen. Op een gegeven moment ging ik eruit, wat eten en drinken en mij aankleden. In de middag/ avond stond er een wedstrijdje op het programma. Ook nu had ik mij enkele weken geleden, toen het nog goed ging, opgegeven. Nu had ik wel heel veel zin om mee te doen, maar ik wist wel dat ik er nauwelijks iets van zou kunnen verwachten. Ach, het meedoen is al leuk. Ik had prima afstandjes; de 100m wisselslag, de 50m vrije slag en de 50m vlinderslag in de estafette. Dat moest te doen zijn, want donderdag deed ik dat ook al een paar keer in de training. De rest van de dag deed ik naast de voorbereidingen voor de wedstrijd niets anders dan rusten. Ik lag veel op de bank, was nog even in slaap gevallen en vernevelde op bepaalde tijdstippen. We moesten rond 16 uur weg van huis en de wedstrijd duurde tot kwart voor 8. Dat betekende dat ik ook problemen had met de verneveltijden. Hoe dan ook moest ik daar een keer vernevelen, dus zo uitgekozen dat het het gunstigst uit kwam. 

De wedstrijd was nog net niet in onze achtertuin. De wedstrijd vond namelijk plaats in Nieuwkoop. Een super oud zwembad dat weinig voorsteld, maar toch altijd goed zwemt... Bij het inzwemmen voelde het eigenlijk best wel goed aan. Oké, mijn hartslag daar gelaten, maar er zat toch best wat kracht in vandaag (zeker in vergelijking met donderdag). Ik had heel rustig aangedaan, wat keerpunten geoefend en twee keer gedoken. Zelfs met het duiken ervaarde ik geen pijnklachten van mijn borstbeen. Top! Rond 17.45 uur ging ik mijn wedstrijdpak aantrekken. Eigenlijk had ik een ander badpak uitgekozen, maar op de een of andere reden had ik die niet in mijn tas zitten; die lag nog thuis. Gelukkig heb ik er altijd 2 (of meer) mee, dus dan mijn andere pak maar aan. Na het omkleden haalde ik uit mijn auto mijn vernevelapparaat. Ik zocht een plekje op met een stopcontact, wat overigens niet mee viel, en vernevelde. Daarna de spullen weer opgeborgen, een extra tabletje voor mijn hartritme ingenomen (ik had een hele snelle hartslag), mijn badpak helemaal aangetrokken en teruggegaan naar het zwembad. Ik was al vrij snel aan de beurt. Eigenlijk stond het later gepland, maar we liepen juist een beetje in. De 100m wissel ging best goed. Ik ging lekker af op de vlinder en de rugslag zonder dat het heel veel moeite kostte. Daarna kwam de schoolslag; mijn slechtste slag. Bij het inzwemmen had ik nog een paar tips van mijn moeder gehad, welke ik tijdens de wedstrijd toepaste. Ik had nog nooit zo goed water gepakt met de schoolslag, haha. Daarna kwam nog 1 baan borstcrawl en wonder boven wonder had ik nog wat lucht over om deze baan uit te zwemmen. Ik was nog niet eens zo heel erg verzuurd. Alleen mijn hartslag vloog omhoog, maar verder ging het prima. Ik zwom 1.31,30 en mijn beste tijd stond op 1.29,76. Hartstikke goed dus voor nu! Op een 100m slechts 1,6 seconden boven mijn tijd. Dat met zo weinig/ niet trainen, met een prednisonkuur, vernevelapparaat afhankelijk en na een recente ziekenhuisopname. Hartstikke goed dus! Helaas zakte daarna mijn hartslag niet meer verder af dan 150x per minuut. Dat is vooral erg lastig en vermoeiend. Het is alsof je continu topsport aan het leveren, terwijl je allang geen inspanning meer levert... Ik had het al aangevoeld, dus had ik al een tabletje ingenomen, maar ik had er uiteindelijk nog een nodig. Al vrij snel moest ik daarna weer zwemmen, maar ja, met zo'n hoge hartslag is dat al wat lastiger. Toch zwom ik een 34'er, wat 1 seconde boven mijn tijd was. Niet slecht dus. Tot slot zat ik nog in een estafette waarbij iedereen 50m vlinderslag zwom. Ik had gevraagd of ik als startzwemster mocht en dat mocht gelukkig. Dat betekende dat ik nog een kans had om mijn tijd te verbeteren. Ik zat in de 2e estafette, maar iemand uit de eerste estafette had zich afgemeld, waardoor de indeling toch nog op zijn kop moest. Eigenlijk zou ik dan in de snelste estafette thuis horen, maar de club besloot iemand anders in die estafette erbij te zetten. Ik vond het prima, want dan bleef ik tenminste als startzwemster staan. Ik zwom ondanks de ritmeproblemen slechts 0,4 seconde boven mijn pas verbeterde tijd. Ik zwem nu constant 36'ers. Dat beloofd wat voor komend seizoen! Nu met zo weinig trainingsuurtjes gaat het al goed, dus als ik straks meer conditie heb... Ik had in ieder geval bewezen dat ik eigenlijk in de snelste estafette hoorde, want het clubgenootje zwom ruim 1 seconde langzamer. Ik was meer dan tevreden over de wedstrijd. Op naar komend zwemseizoen! 

Op zondag hadden mijn zus en moeder bedacht om te gaan winkelen. Beiden wilden ze een jurkje uitzoeken voor de bruiloft van een achterneef. Mijn vader had nachtdienst gehad, maar wilde ook mee met het winkelen in Zoetermeer, dus gingen ze met zijn drieën. Ik bleef thuis om uit te rusten van gisteren en voor te bereiden op morgen. Het is morgen alvermoeiend genoeg, dus dan kan ik beter niet al mijn energie vandaag al verspillen... Anders heb ik morgen echt een terugslag/ slechtere dag en dat wil ik natuurlijk voorkomen! Ik deed dus lekker rustig aan, keek een serie, puzzelde wat, pakte mijn tas in en sliep af en toe. Lekker chillen! Ik had nog wat appjes gestuurd naar Julita. Morgen sta ik aan haar gekoppeld. Zij gaat mij inwerken op de afdeling in die 2 uurtjes dat ik er ben, dus dat is hartstikke leuk en gezellig. Het scheelt al dat je weet dat je met een bekende staat! Ik vind het wel spannend; allemaal nieuwe collega's, nieuwe afdeling, nieuwe werkafspraken, andere specialismen en patiëntencategorie, ineens kort verloop van patiënten in plaats van langdurige zorg enz. Hoe zou mijn lichaam zich houden? Red ik die 2 uurtjes? Wat kan/ moet ik doen? Wat wordt er van mij verwacht? Enz. Na iets meer dan 11 maanden niet gewerkt te hebben, is het toch allemaal weer erg spannend.

In de avond ging ik nog even met mijn moeder op de scooter een rondje rijden. Er zijn dan minder pollen dan midden op de dag en met een zonnebril op, beschermde ik mij zo goed als ik kon. We aten bij een ijssalon in de Meern lekker 2x 2 ijsjes op een hoorntje en gingen toen weer richting huis. Eenmaal thuis vernevelt en daarna gauw mijn bed ingedoken. Het gaat een kort nachtje worden, aangezien ik er nog een paar keer uit moet om te vernevelen en mijn wekker op 5.15 uur staat.