Zondag 2 juli werden in Bodegraven de clubkampioenschappen gezwommen. Onze vereniging was er ook voor uitgenodigd, maar uiteindelijk waren er slechts 6 zwemmers die zich opgegeven hadden. Ook dit weekend werd het zwemmen in het 50m buitenbad gedaan, dus waren we weer afhankelijk van het weer. Dit keer viel het reuze mee. Oké, helemaal droog was het aan het begin niet, maar nu scheen tenminste af en toe de zon nog. Voor de officials waren er tenten opgezet. Daar kan Woerden nog wat van leren. Omkleden kon ook in een speciale tent, maar ik deed het in het toiletgebouwtje. Ik had mij opgegeven voor de 50m vlinderslag, 50m rugslag, 50m borstcrawl en de 100m rugslag. Het klinkt als een vol programma, maar de wedstrijd duurde ook vrij lang, dus viel het reuze mee. Ik had er meer dan genoeg tijd tussen zitten. In de pauze werd er een bommetjescompetitie gehouden. Hiervoor werd 1 coach per vereniging gevraagd om te fungeren als lid van de jury. Onze vereniging beschikte niet over een coach, dus offerde ik mij op als "coach." Lachen! Met, hoe kan het ook anders, een afbeelding van een bom met een nummet erin, kon je aangeven welk bommetje uit die ronde het beste was. Ik stond dus met 5 A4 vellen in mijn handen en per ronde stak ik de afbeelding met het, in mijn ogen, juiste nummer omhoog. Over het algemeen waren we het als jury redelijk eens met elkaar. 2x waren er evenveel stemmen gegeven aan 2 kinderen, dus moesten die nog een extra keer tegen elkaar battelen. Van mijn eigen club deden Wim, Patrick en Ian mee, maar die moesten allemaal tegelijk en waren uiteindelijk allemaal niet door (al stemde ik natuurlijk op 1 van mijn eigen clubgenootjes in die ronde)... Het was wel grappig. Daarna ging de wedstrijd weer verder. Ik zwom, naar verwachting, niet zo goed, maar ach... Ik vond het zwemmen zelf al lekker. Ik was nu wel iets sneller op de vlinderslag ten opzichte van de week ervoor. Ik was wel 1x 2e, 2x 3e en 1x 4e, maar alleen bij de senioren werden geen medailles uitgereikt. Verder werd het wel bij alle leeftijdscategorieën gedaan. Beetje jammer weer. Hoor ik eigenlijk 3x op het podium thuis, krijg ik niet eens een medaille...

Op maandag 3 juli moest ik weer werken. Dit keer mocht ik iets uitbreiden en mocht ik 3 uurtjes werken. Ik zou eigenlijk met Julita gekoppeld staan, maar zij had zich ziek gemeld. Ik werd daardoor ingedeeld bij eigen kamers, maar dat vond ik zelf nog niet goed. Ik heb slechts 8 uurtjes in totaal gewerkt op de afdeling en ik weet nog niet eens hoe ik iemand moet opnemen, hoe de artsenvisite gaat, wie wat regelt, wat voor werkafspraken er zijn enz. Degene die overkoepelend zou staan, vond dat ook nog niet zo handig, dus gingen we samen op werken, maar dat betekende wel dat we samen veel patiënten hadden. Daarbij kwam ook dat ik nu niet in mijn account kon, omdat ik op "uit dienst getreden" stond. Blijkbaar liep mijn oude contract per 1 juli af... Dat wist ik in de ochtend nog niet, dus ik vond het raar dat ik nergens meer in kon. Toen we tijd hadden, belde ik met de ICT en die verwees me weer door naar het servicepunt personeel. Die zeiden op hun beurt weer dat ik dat door moest geven aan de teamleiding, maar ook zij wist niet hoe het moest, dus werd het weer doorgespeeld naar mijn praktijkopleidster. Nou ja, als iemand er maar achteraan gaat en het weer omgezet wordt... Nu moesten we ons in 7 patiënten inlezen, maar ik heb normaal Google al open staan om dingen op te zoeken, maar ja, dat ging nu niet, dus moest de begeleidster veel uitleggen. Ik ken al die afkortingen nog niet en bepaalde ziektebeelden/ onderzoeken ken ik ook nog niet. We stelden prioriteit in welke patiënt we eerst gingen lezen. Er lagen al patiënten, dus die lazen we eerst. De opnames kwamen daarna allemaal tegelijkertijd binnen. Ik doe nu nog geen opname zelfstandig, dus hielpen 2 andere collega's ons. Ik keek mee met het opnamegesprek en deed ook de controles. Verder plakte ik de naamstickers op en deed ik het polsbandje om bij de patiënt. Een poosje later kwam er nog een patiënt voor ons. Daarbij deed ik wel het opnamegesprek. Mijn begeleider keek mee. Het opnamegesprek zelf lukt prima, maar als er gevraagd wordt naar de operatietijd enz. kan ik daar nog niet zoveel over zeggen. Dat deed dus mijn collega. Nu weet ik ook waar en hoe ik dat terug kan vinden. Daarna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik had het alweer 3 uurtjes volgehouden en dat ging prima.

Toen ik mij omgekleed had, ging ik gauw nog wat water drinken, want na 11 uur moest ik nuchter zijn voor een onderzoek. In de ochtend had ik in de trein nog brood gegeten, want ik mocht wel 3 sneetjes brood eten als ontbijt met of kaas of zoetbeleg. Voor de rest mocht ik niets. Eenmaal thuis aangekomen, kon ik heel kort even zitten om vervolgens met mijn vader weer door te gaan naar het UMC. Ik moest een hartfilmpje laten maken in verband met het wel of niet voorschrijven van de antibiotica. Daarvoor moest ik eerst langs de longpoli lopen om een aanvraag op te halen. Ik kon direct plaatsnemen in de wachtruimte en het hartfilmpje werd al vrij snel daarna gemaakt. Daarna was het nog te vroeg voor de echo's van mijn buikorganen, dus wachtte ik met mijn vader bij een koffiecorner. Mijn vader nam wat te drinken en ik nam uiteraard niets. Daarna was het tijd om mij aan te melden en kon ik plaats nemen in de wachtruimte. Dat duurde even, maar uiteindelijk was ik aan de beurt. Ik moest regelmatig inademen en mijn adem vasthouden, zodat alle organen beter in beeld gebracht konden worden. Na 30 minuten was het onderzoek afgelopen. Ik ging met mijn vader naar het restaurant van het ziekenhuis en ik koos daar wat dingen uit om te eten. Na ruim 8 uur nuchter te zijn, had ik inmiddels best wel wat trek gekregen! Ik nam een Italiaanse bol met eiersalade, een kipcorn en aardbeitjes om los op te peuzelen. Hmm! Daarna gingen we weer richting huis. Ik was toch  best wel een beetjee moe van alles en op de bank viel ik dan ook eventjes in slaap. 

Dinsdag 4 juli had ik weer een afspraak bij de fysiotherapeute. Jamilla was alleen haar brood en koekjes vergeten mee te nemen naar haar school, maar aangezien ik toch naar de fysio moest, had ik gezegd dat ik het wel even langs zou brengen. Daardoor moest ik ook vlotter weg dan gepland. Gauw naar haar school gereden en het afgeleverd. Daarna ging ik richting de fysio, maar toen kwam ik erachter dat ik geen handdoek bij me had, dus ging ik toch maar even een handdoek kopen bij de Action in de buurt. Ik transpireer zo erg dat ik dat wel hard nodig heb... Suf dat ik het vergeten was, maar ja, ik moest haasten om het bij mijn zus af te leveren, waardoor ik zelf dus ook wat vergat. Het was de laatste keer 1- op- 1 trainen en vanaf volgende week ga ik in principe weer de medisch fitness groep in. Ik moest nu de 6 minuten fietstest doen om te kijken hoe het met mijn conditie gesteld was. Bij de test moet je hartslag eerst boven de 120x per minuut zijn en dan pas begint de test. Ik had nog geen 3x de trappers rond gehad en ik zat al op een hartslag van 120, dus dat beloofde niet heel veel goeds voor de test. Mijn hartslag kwam rond de 140x per minuut uit op. Dat houdt in dat mijn conditie nog steeds slecht/ zeer slecht is (volgens hun schema). Eigenlijk zou je natuurlijk verwachten dat ik na die weken wel wat meer conditie zou moeten hebben, maar ja, tijdens de opname van begin juni heb ik toch weer een flinke jas uitgedaan. Nu zit er dus objectief gezien weinig verbetering in, maar subjectief zat er wel wat verbetering in. We gaan dus nog maar even door met de fysio, maar nu mag ik wel weer meedoen in de groep. Ik deed nu ook de beide cardio- onderdelen 10 minuten, maar ook nu was dat toch nog vrij pittig. Vooral het 2e onderdeel; de loopband. Daarna vervolgde ik de rest van mijn programma. Ik merk wel dat de krachtsonderdelen weer beter gaan en dat ik meer gewicht aan kan. De fysiotherapeute heeft nu ook een schema gemaakt met oefeningen voor als het slecht/ minder gaat. Dan kan ik dat schema volgen en vanaf daar weer langzaam opbouwen. Na de fysio ging ik in bad om vervolgens wat bij te slapen om energie op te doen voor het etentje met mijn klasgenootjes. In de avond wilde ik natuurlijk wel fit genoeg zijn. Het afscheidsetentje (een BBQ) werd bij een strandtent in Katwijk gehouden. Het was met mijn (oude en bijna allemaal geslaagde) klasgenootjes bij dezelfde strandtent als waar we vorig jaar geluncht hadden. Er was een kok ingehuurd door ons om te zorgen voor het vlees, zodat we het niet allemaal zelf hoefden te doen. Het was leuk en tegelijkertijd erg lastig om al mijn klasgenootjes weer te zien. Ik had ze alweer een lange tijd niet gezien en als je weet dat bijna iedereen geslaagd is, is dat wel een dubbel gevoel. Ik hoorde daar eigenlijk ook bij... Hoe graag ik het zo ook gun, is het toch voor mij erg lastig om te accepteren dat het mij (nog) niet gelukt is... Iedereen zegt heel makkelijk (en daar probeer ik zelf ook i te geloven): "Je hebt wel meer levenservaring opgedaan. Je weet wel wat je patiënten doormaken. Je wordt er wel een betere verpleegkundige door. Je gezondheid gaat voor. Je moet trots zijn dat je het überhaupt overleefd hebt. Jouw tijd komt nog wel." Toch zijn dat in zulke situaties loze woorden. Op die momenten kan je er niets mee en ben je met name gefrustreerd. Algauw probeerde ik dat weer van mij af te zetten en gingen we er vooral van genieten. Lekker een beetje bijkletsen met iedereen, horen naar welke afdelingen iedereen toe gaat, wat voor speech ze wilden voordragen op de diplomeringsdag enz. Het eten was ook heerlijk! Rond een uur of 9 vertrok ik weer, want ik moest de volgende dag weer werken en ik had nog ruim 1 uur rijden voor de boeg. Gelukkig had ik op de terugweg een normale route, want heen had ik de toeristische landweggetjes route... 

De volgende dag werd ik weer op werk verwacht. Ik werkte samen op met een collega die ik al enigszins kende. Ik kon nog steeds niet in mijn account, dus las ik weer mee. We hadden al 2 patiënten die opgenomen waren en we kregen er nog 4. Mijn collega nam een patiënt op voor een andere collega, dus ging ik mij richten op de 2 patiënnten die er al lagen. Ik stelde mij vast voor, deed de gordijnen open, informeerde hoe ze wilden wassen en vroeg of ik nog wat voor ze kon betekenen. Nadat ik niets meer voor ze kon doen, ging ik kijken of ik voor iemand anders wat kon doen. Zo doende heb ik een bedje opgemaakt voor een andere collega (met veel onderbrekingen, omdat ik regelmatig gebeld werd). Daarna was mijn collega klaar en gingen we samen verder. We maakten een bedje op, hielpen de patiënt naar de badkamer enz. Toen de artsen visite wilden lopen, was mijn begeleidster alweer bezig met een opname. De artsen vroegen of ik chrirugische patiënten had. Die had ik wel, maar ja, ik had nog nooit een visite gezien op deze afdeling, dus wist ik ook niet waar ik op moest letten. Ik zei dat ik nieuw was op de afdeling en dat ik liever nog visite onder begeleiding wilde lopen, omdat ik nog niet weet waar ik wel en niet op moet letten, maar uiteindelijk keek een andere collega mee en deed ik het alsnog zelf. Nou ja, ook best. Het ging ook prima. Toen mijn collega terug was, had ik haar weer bijgepraat. Daarna kwam er weer een opname voor ons. We hadden 's morgens afgesproken dat ik die patiënt op zou gaan nemen. Ik zei dat ik in ieder geval het opnamegesprek wel zelfstandig kon doen, maar dat ik vermoedelijk wel tegen een aantal dingen aan zou lopen. Ik ging gewoon kijken hoe ver ik kwam en dan zou ik de rest navragen bij mijn collega. De patiënt kwam voor een onderzoekje waarbij vooraf extra vocht toegediend moest worden op de afdeling, dus dat was verder niet moeilijk of bijzonder. Ik had veel dingen uitgelegd, omdat het voor de patiënt allemaal onduidelijk was en daarna koppelde ik de bijzonderheden terug aan mijn collega. Ik vroeg ook of het noodzakelijk was dat hij een operatiejasje aan kreeg, want mijn inziens was dat niet echt zinvol, maar mijn collega vond het toch wel netjes om het wel te doen, dus liet ik de man het jasje aantrekken. Daarna prikte zij een infuus en maakte ik vast een infuussysteem klaar. Zij sloot het verder aan, want dat was alweer even geleden voor mij. Mijn begeleidster ging naar de diplomering van Julita, dus was ik het laatste half uur even aangewezen op een andere collega. Ik kreeg nog wat opdrachtjes en rapporteerde alvast wat dingen. Ook voerde ik de controles en glucose nog in. Dat kon ik eerder nog niet doen, aangezien ik mijn account niet in kon, dus deed ik het op haar na (met haar toestemming). Daarna ging ik weer op huis aan. 

Ik had weinig tijd toen ik thuis kwam, want ik moest al vrij snel weer door naar de psycholoog. Daar had ik het vooral over de huidige moeilijke momenten; iedereen om je heen is geslaagd en heeft foto's van het diplomeren. Ik had dat ook zo graag gewild. Ik heb er zoveel voor gedaan. Ik heb echt alles geprobeerd, maar toch is het niet gelukt. Dat is moeilijk. Soms voelt het zo onrechtvaardig. Waarom ik?! Gaat het mij ooit wel lukken? Hoe zal mijn traject eruit komen te zien? Hoe lang ga ik erover doen? Wat zal voor mij het hoogst haalbare worden? En nog ontelbaar veel andere vragen. Natuurlijk ben ik blij dat ik alweer 6 uurtjes per week werk, maar voor mij gaat het uitbreiden toch wel heel langzaam. Ik wil in september mijn opleiding oppakken, maar dan moet ik wel heel wat uur meer werken dan wat ik nu doe... Het is fijn om dat er even uit te kunnen gooien. Dan kan ik daarna met frisse moed weer verder kijken!

Na de psycholoog ging ik nog even langs mijn oma. Ze ziet er vrij slecht uit de laatste tijd, dus wil ik haar wat frequenter bezoeken, want eerlijk gezegd maak ik mij wel zorgen over haar. Bij de bruiloft (24 juni) was ik al erg geschrokken, maar ik vond haar er nu nog weer wat slechter uitzien. Ik had eerst aangebeld, maar ik dacht dat ze niet thuis was of dat er misschien iets anders was, want ik stond echt al een lange tijd voor de deur te wachten. Uiteindelijk kwam ze aangestrompeld met de rollator. De rollator gebruikte ze normaliter alleen buiten, maar nu had ze hem hard nodig. Daarbij klonk ze erg kortademend en was ze op de terugweg alweer flink uitgeput. Ik pakte zelf maar wat drinken voor ons, terwijl ze dat normaal eigenlijk altijd zelf wil doen... Ze heeft zo weinig energie op het moment. Waarschijnlijk komt het door haar spierziekte, maar goed, ze maakt geen fitte indruk. Even ter vergelijking: 4 weken terug liep ze nog met de rollator naar ons op het dorp, haalde ze haar eigen boodschapjes en vond ze het helemaal geweldig als iemand haar even meee nam ergens naar toe. Nu wist ze niet hoe snel ze "nee" moest zeggen op de vraag of ze een rondje wilde rijden. Nee, sinds haar val laastst heeft ze toch een behoorlijke jas uitgedaan. Ik hoop dat het de komende weken weer zal verbeteren. 

Op donderdag 6 juli was het voor Jamilla haar dag. Ze zou haar diploma gaan krijgen na 4 jaar hard werken. Ze is eindelijk officieel juf! Op de dag had ik lekker rustig aan gedaan en was ik nog even naar mijn opa en oma toegereden. Ik had ze sinds hun cruise van Amsterdam naar Noorwegen niet meer gezien, dus het werd hoogtijd! Ik kreeg alle foto's te zien. Ik moet zeggen: Het zag er prachtig uit. Heel chique! Verder veel bijgekletst en de tijd vloog daardoor ook voorbij. Rond 15.15 uur ging ik weer richting huis. We aten gauw wat warm eten, kleedden ons om en vertrokken richting Montfoort om Nils op te halen. Daarna reden we door naar de Marnix Academie. Ik was er slechts 1x langsgeweest, maar nog nooit binnen geweest. Voor mij was het nu dus de eerste en laatste keer, haha. 

Na een tijdje mochten we de zaal in en namen we plaats op de tribune. De afgestudeerden uit die ronde namen plaats op het podium. Het Marnix- koor (of wat er dan nog van over is) zongen wat liedjes. Daarna werden er 2 toespraken gehouden. Er werd ook nog een diplomeringslied met de zaal gezongen. Nou ja, dat werd gepoogd. Het was op een vrij lastige melodie en dan ook nog in kanon. Ik kan sowieso al niet zingen, dus ik ondernam dan ook geen enkele poging. Daarna was het tijd om naar de lokalen toe te gaan, waar de studiecoach een praatje hield en de diploma's uitreikte. In Jamilla haar groepje werden in totaal 9 gediplomeerden persoonlijk toegesproken met behulp van een PowerPoint. Voor iedereen had de studiecoach enkele foto's uit hun meesterstuk en/ of portfolio gehaald, wat kenmerkende woorden op de dia gezet, een (door de student bedachte) quote enz. Bij iedereen werd er aan de toespraak een persoonlijk tintje gegeven. Uiteraard had hij bij Jamilla een artikeltje toegevoegd over het zwemmen, waarbij zij toen een hoop gouden medailles gewonnen had. Bij het laatste meisje was het niet helemaal goed gegaan met de foto's, want er stonden 2 foto's en een quote op die afkomstig waren van Jamilla. Beetje sneu voor dat meisje! 

Wij hadden nog rozen meegenomen en Nils een bosje bloemen. Die gaven we nadat ze haar diploma getekend hadden en het lokaal konden verlaten. Als afsluiter was er een borrel met wat hapjes in de kantine. Erg leuk gedaan! Daarnaast was er ook nog een ijskraampje. Nou dat zullen ze bij mijn school niet zo goed geregeld hebben, haha. Nadat we Nils thuis afgezet hadden, zei hij dat hij ook nog een cadeautje had voor ons allebei voor als we jarig zijn (en bij Jamilla ook voor het slagen). Thuis bekeken we het en het was echt super lief! Voor Jamilla had hij een hotelovernachting in een onbekende stad cadeau gedaan via Supriseme. Daarbij weet je heel lang niet waar je naar toe gaat en enkele dagen van tevoren (of de dag zelf?) hoor je pas waar je heen gaat. Super schattig. Ik kreeg ook al een leuk douchesetje met allemaal lekkere dingen erin. Hmm, dat ga ik zeker lekker gebruiken! 

Vrijdag had ik een dag dat ik helemaal geen verplichtingen had en dus ook even helemaal niets deed. Ik wilde eigenlijk wel wat winkels bekijken, maar 's morgens voelde ik mij niet echt lekker en fit, dus besloot ik dat het verstandiger was om gewoon rust te nemen. In de avond was het weer wat bijgetrokken en begon gelukkig mijn medicatie ook zijn werk te doen. Ik ging toch even naar het zwembad, want het was de laatste training van het seizoen. Kan ik in ieder geval zeggen dat ik het seizoen afgesloten heb. Niet dat het ooit echt gestart is voor mij, maar toch. Het was toch nog een gewone training en ik kon redelijk bijblijven, maar wel iets minder makkelijk als eerder. Na 50 minuten was ik niet meer vooruit te branden, dus ging ik maar uit het bad. We maakten nog even een foto van de zwemmers die er waren en daarna gingen we uitgebreid douchen. Met Shayna reed ik daarna richting "De Beren" in Woerden, want we hadden afgesproken om daar te gaan eten na de training. Het was even zoeken naar een parkeerplek, maar uiteindelijk hadden we er 1 gevonden die redelijk dichtbij was. Het enige nadeel was dat ik wel file moest parkeren, maar wonder boven wonder draaide ik hem er zo in, haha. Oefening baart kunst, haha. Ik had het de laatste tijd wel vaker geprobeerd, dus dat wierp nu zijn vruchten af. Daarna gingen we lekker eten. Ik nam een zalmsallade als voorgerechtje, kipspiesjes met friet en een Brusselse wafel als toetje. Het was allemaal heerlijk. We bleven nog lang kletsen, dus bestelden we nog een klein gerechtje los. We deelden een kleine portie kipspiesjes. Daarna ging ik Shayna weer afzetten bij haar auto en gingen we allebei op huis aan. 

Zaterdag 8 juli 2017 had ik met Laura afgesproken om te gaan lunchen bij Brownies en Downies in Woerden. We hadden elkaar al even niet meer gesproken, dus even lekker bijkletsen. We waren daar allebei nog niet geweest, dus wel leuk om dat ook eens uit te proberen! Ik bestelde een broodje gezond, wat echt heel rijkelijk belegd was. Hoe moest ik dat allemaal op eten? Nou ik zat in ieder geval goed vol, haha. Daarna gingen we nog naar de Torino's om een ijsje te halen. Het was hartstikke gezellig. 

Op zondag voelde ik mij niet zo lekker. Ik bleef lekker thuis, terwijl Jamilla, Nils en mijn vader naar Zoetermeer gingen. Mijn moeder moest weer werken. Ik viel in de middag zelfs nog in slaap gevallen. Ik had ook nog wat afleveringen gekeken van mijn serie.