Vandaag, vrijdag 28 juli 2017, startte onze eerste dag van de zomervakantie. Ik bleef lekker wat langer liggen nadat ik rond 8 uur mijn medicijnen ingenomen had. Ik was wel weer wat aan het piepen en zagen. Nou ja, misschien hebben ze daar betere lucht? Om een uur of 10 ging ik mijn bed uit en ging ik mij klaarmaken voor vertrek. De laatste spulletjes ingepakt, toch nog gauw een extra leesboekje meegenomen, nog 2 sporthemdjes (voor als we gaan lopen of fietsen ofzo), mijn pufjes, mijn dekbed enz. Mijn moeder was al goed bezig geweest, want zij had al bijna alles ingeladen. Mijn auto kreeg bijna niets, die van papa vrijwel alles. 

 

Om 12 uur waren we zover en konden we richting Schoonloo (Drenthe) rijden. Aangezien Jamilla nog in Spanje zit en zich dus iets later bij ons voegt, waren we nu met zijn drieën verdeeld over 2 auto's. Mama reed met mij mee. Mijn navigatiesysteem, mijn Google Maps en radio stonden allemaal aan. Papa had daarentegen geen idee hoe we moesten rijden. Ik vind het toch best een soort van knap dat je zonder de weg te weten blindelings vertrouwd op mij. Ik bedoel: als hij ons kwijt raakt, weet hij niet meer hoe of wat... Ik zou het niet kunnen...

 

Het rijden ging best wel goed, al is het altijd lastiger, omdat je met 2 auto's rijdt en je dus op elkaar moet letten. Zal ik wel inhalen of niet? Kan papa dan ook mee? Papa zegt wel dat ik daar niet op moet letten, maar ja, dat doe je toch... Onderweg had ik nog een irritant rijdende bestuurder voor mij in een bestelbusje. Continu was die aan het remmen en ik zat erachter wat te duwen, omdat hij ook structureel op de linkerbaan bleef rijden van een 2- baans weg. Als je toch merkt dat iemand je wil passeren en sneller rijdt, ga je toch even terug naar de 1e baan? Ik kon ook moeilijk zien wat er op de 1e en 2e baan gebeurde, omdat het een vrij hoog busje was. Papa ging hem nog een keer rechts voorbij, maar zelfs toen had de bestuurder niet het geniale plan om eens terug te gaan naar de andere baan... 

 

Op een gegeven moment ging mijn auto steeds meer hobbelen. Eerder deed hij dat ook al een beetje, maar onderweg werd het steeds erger. Als ik onder de 95 km/ uur of boven de 115 km/ uur reed, ging het wel redelijk, maar daartussenin echt niet. Dan veranderde mijn auto in een boemelwagentje en stuiterde hij over het wegdek heen. Dat reed niet bepaald fijn. Aangezien ik wel sneller en langzamer kon rijden, kon ik niet zo goed bedenken wat het was. Het zou geen klapband kunnen zijn, maar het voelde wel een beetje zo. Het stuur trok steeds, dus moest ik veel bijsturen. Hmm, wat kon dat zijn? Ik belde papa onderweg op en vroeg of hij iets vreemds zag. Hij zag wel dat het probleem vermoedelijk rechts achter was. Dat kon in mijn beleving wel kloppen. Toen hing hij op, maar ja, ik wist nog steeds niet wát er dus aan de hand was. Dat er iets niet klopte, was in ieder geval duidelijk... Bij een parkeerplaats vlak voorbij Zwolle (mama wilde liever niet bij Zwolle de snelweg af), was ik gestopt. Ik wilde liever niet meer doorrijden, maar papa keek mijn auto na en zag verder niets. De schokdempers, de vering en mijn wiel zagen er als normaal uit. Tja, toen reden we toch maar weer verder, maar voor mij was het niet fijn rijden. Wat is er met mijn geliefde autootje aan de hand? Moet die straks afgesleept worden? Hoe lang ben ik hem dan kwijt? Is het iets ernstigs? De eerste benzinepomp reed ik voorbij, want ik wilde liever dan maar doorrijden om zo ver mogelijk in de buurt van ons vakantieadres te komen. Dan kunnen we hem ook makkelijker ophalen. Papa wilde alleen juist wat drinken en eten, dus die was niet helemaal blij met mijn keuze, dus bij het daarop volgende tankstation stopten we alsnog. Inmiddels werd het steeds erger. Ik zei al tegen mama: "Het is alsof er meer band over het wegdek gaat. Alsof het sleept. Straks gaat mijn band aan flarden." Bij het tankstation aten we een heerlijk broodje gezond en dronken we wat. Papa keek nogmaals mijn auto na. Ik zei dat het leek alsof mijn band wat scheef stond, maar dat was volgens papa niet zo. Tja, zoveel verstand heb ik er niet van... Papa had gecontroleerd of mijn wiel goed vast zat en toen gingen we het toch proberen. Ik heb liever dat mijn auto bij het park staat of in ieder geval in de buurt dan dat hij tig kilometer verderop achtergelaten moet worden... Dan bel ik op het park direct met de ANWB. Aangezien papa achter mij reed, zag hij nu wel dat het goed mis was. Hij seinde met zijn lichten en zodoende stopten we bij hetzelfde tankstation bij de vrachtwagen parkeerplaatsen. Nee, foute boel. Einde oefening... 

 

Ik belde ondertussen de ANWB op. Inmiddels weet ik hoe het werkt, want toen we de vorige keer met die van papa gestrand waren, had ik ook gebeld. Ik gaf de gegevens door en vertelde dat mijn vader het eruit vond zien als een soort slag in mijn wiel. In ieder geval draaide het wiel een soort om zijn eigen as. In plaats van recht draaien, draaide die meer dan normaal naar de zijkant. Verteld dat ik bij bepaalde snelheden minder last had en met andere juist extreem veel. Ik gaf mijn locatie met behulp van een hectometerpaaltje door. Ze vroeg al direct: "Staat u bij een Texaco pomp?" Dat klopte. Ik zei dat ik bij de vrachtwagenparkeerplaatsen en dus achter het benzinestation stond. Toen was het wachten. Tegenwoordig krijg je al direct een sms met een link daarin. Als je op die link klikt, zie je precies hoe lang het nog duurt en bij de laatste 5 minuten kan je zien waar die rijdt. Tijdens het wachten kwam er ook een politieauto met een volgende auto de parkeerplaats opgereden. Nog een beetje sensatie tijdens het wachten! Toen we zagen dat de ANWB er over 5 minuten zou zijn, gingen we wat meer in het zicht staan. Papa klom, slimmer dan ik, op een bankje en zwaaide naar de bestuurder van de ANWB. We stonden ook echt helemaal achteraan op de parkeerplaats. De man van de ANWB plaatste een luchtkussen en een soort blok onder mijn auto, waardoor mijn auto opgetild werd en mijn band los kwam te staan van de grond. Hij zag al snel het probleem en mijn reservewiel was nodig. De achterbak werd leeggehaald (krat met spullen, paraplu's, ventilator e.d.) en mijn wiel werd vervangen. Mijn wiel had een flinke bobbel, waardoor die scheef en op de verkeerde plek ging slijten. De koordlagen (termen van papa) waren zelfs zichtbaar. Papa zei: "Zo versleten heb ik een band nog nooit gehad..." De band zelf had eigenlijk nog voldoende profiel, maar door die bobbel was het aan de zijkant gaan slijten (waar je normaal niet of nauwelijks op rijdt). De band zag er behoorlijk krom uit. De man van de ANWB zei ook dat het goed was dat we gebeld hadden, want anders zou ik hoe dan ook een klapband gekregen hebben met mogelijk veel meer schade dan nu. Helaas was mijn reserveband ook geen topband, dus dit is een tijdelijke oplossing... Hij adviseerde om zo snel mogelijk 2 nieuwe banden aan te schaffen. Die 2 moeten dan aan beide kanten achter gemonteerd worden en degene die nu linksachter zit, wordt dan mijn reservewiel. Die is verder nog prima, maar je kan beter 2 dezelfde banden hebben achter. Morgen dus gelijk maar even regelen! Ik was al lang opgelucht dat het "maar" mijn band was, want ik zag het al helemaal voor me: een takelwagen, mijn geliefde wagentje die afgevoerd werd en gelijk een stuk minder vrijheid. Banden heb je toch wel een keer nodig. Ik had al ingecalculeerd dat ik in ieder geval in december wel 1 of meerdere nieuwe banden nodig zou hebben. Nu komt het alleen iets eerder.

 

Daarna konden we onze weg weer vervolgen en wat reed dat heerlijk! Ik had weer een betere wegligging, ik kon weer heel licht sturen en we stuiterden niet de hele auto door. Nog 46 km moesten we rijden. Bij afslag 31 moesten we eraf. Ik hield er al rekening mee en liet een langzaam invoegende vrachtwagen voor. Papa had geen zin om daar op te wachten, dus die haalde ons in. Tja, ik deed het niet voor niets, want ik zag dat we er al heel snel af moesten. Toen moesten we dus gauw papa bellen dat hij er ook af zou gaan. Gelukkig lukte het allemaal net op tijd. Daarna stopte hij aan de zijkant van de weg, waardoor een andere man en ik wat in de problemen kwamen, maar uiteindelijk kwam het goed. Uiteindelijk kwamen we aan bij het park. Mijn ouders gingen zich inchecken, terwijl ik mijn pufjes nam. Daarna gingen we aan de achterkant het park op, althans, dat was de bedoeling, maar we reden er voorbij. De vrouw van de receptie had gezegd bij de witte vlaggen moeten jullie het park op. Het waren alleen oranje vlaggen, dus twijfelden we. Het was ook niet heel goed aangegeven, dus dat werd keren. Daarna was het zoeken naar het huisje. We hebben nummer 16, maar door een rare plattegrond waren we ook daar voorbij gereden. Ik kon op een gegeven moment niet meer verder. Huh, hoe kan dat nu? De plattegrond hadden we bekeken, maar het leek echt alsof we het goed gedaan hadden, maar niet dus. Daarna reden we sloom terug. Ik noemde wat nummers en zei op een gegeven moment: "Mam, dit is nummer 16." Ik wist alleen niet dat het ons huisje was, want als je de plattegrond bekeek, leek het heel anders. We seinden naar papa dat het ons huisje was. Papa kon zo parkeren en ik moest even een stukje achteruit. We waren er!

 

Het huisje ziet er mooi uit. 2 grote slaapkamers boven, 1 wat kleinere beneden, een wat kleinere woonkamer, een grote keuken, 2 douches en 2 toiletten, waarvan er 1 gescheiden is van de douche. Beter! De spullen werden uit de auto getild en daarna gingen we boodschappen halen. De boodschappen gingen we halen in Assen bij de Lidl en de Jumbo. De hele achterbak van papa lag vol met boodschappen. Ook haalden we een elektrisch tennisracket om ongedierte mee te vangen. Daarna gingen we terug naar het huisje om de boodschappen op te ruimen en de spullen uit te pakken. Ook maakte ik mijn bed op met lakens die mij erg deden denken aan het ziekenhuis. Ook zo'n zelfde onderlaken met een strook eraan, zodat het beter blijft zitten. Rond 19.30 uur aten we eindelijk een warme maaltijd. We hadden nog even wat gezeten en mijn moeder en ik gingen nog even naar de ingang van het park. We keken naar het zwembadje, de receptie, informatieborden, fietsen die we kunnen huren en het "stamcafé." Het stamcafé noemen ze ook wel het Grand café. We namen lekker 2 ijsjes. Het zijn echt heerlijke (grote) bolletjes schepijs. Het was een sjoelavond, maar veel oudere mensen sjoelden. We voelden ons niet zo geroepen om ook mee te doen, haha. Daarna gingen we naar bed. Wat was ik moe! 

 

Op zaterdag gingen we aan het eind van de middag richting Emmen. Mijn auto had 2 nieuwe banden nodig, dus reden we naar een Kwik-fit toe. We waren eigenlijk in de onderstelling dat het zo gedaan zou zijn, maar het duurde uiteindelijk 2,5 uur. Er was ook maar 1 soort band beschikbaar voor mijn auto, omdat de maat van mijn banden niet een veel gebruikte maat is. Anders moeten ze eerst besteld worden, maar ja, ik wilde wel liever in ieder geval 1 goede band hebben... In de tussentijd gingen we bij de Mac Donalds wachten, maar daar was geen wifi, dus gingen we, na het eten van een ijsje en het meenemen van kipnuggets, terug naar de garage om daar te wachten. Daar was wel goed internet en er was een koffie- en thee automaat. Mama ging uiteindelijk lopend naar de Lidl om boodschappen te halen voor het gourmetten en het eten voor zondag. Ondertussen zaten de nieuwe banden onder mijn auto, had ik afgerekend (bijna 200 euro) en konden papa en ik ook richting de Lidl. Wel een hoop geld, maar goed, de banden had ik sowieso wel een keer nodig gehad... Na de Lidl gingen we door naar de Jumbo. Daar haalden mama en ik de laatste spulletjes. Daarna was ik al behoorlijk "op." Ik had een flinke terugslag van gisteren en toen we bij het huisje aangekomen waren, ging ik zo'n 2 uur op bed liggen (en slapen). Daarna was ik weer een beetje fit en gingen we direct gourmetten. Lekker vleesjes, aardappeltjes en wat groenten gebakken op de plaat. In de avond gingen mijn moeder en ik nog naar voren bij het "Grand café." Daar zou livemuziek en een karaoke avond zijn, maar we zagen/ hoorden alleen maar livemuziek. De vrouw die zong, zong best wel goed. Tot een uur of 22.30  uur bleven we daar. We namen 2 bolletjes ijs en wat drinken en zaten daar ook op de wifi. In het huisje hebben we namelijk geen internet... Papa ging al vroeg slapen, omdat hij morgen weer op en neer moet naar huis om Jamilla op te halen. Zij landt rond een uur of half 12 op Schiphol en werd dan naar huis gebracht. Papa zou haar dan weer mee naar ons vakantieadres nemen. 

 

Op zondag 30 juli was papa al vroeg weg. Mijn navigatiesysteem had ik uitgeleend, zodat hij makkelijk de weg naar huis kon vinden. Ik had gister al alles uitgelegd, dus dat sprak voor zich. Mama was ook al vroeg opgestaan. Ik was rond 7.40 uur wakker, omdat er veel heen en weer geschoven werd met de eetkamerstoelen. Toch bleef ik nog even liggen, nadat ik mijn medicijnen ingenomen had. Niet veel later ging ik snel onder de douche. Ik liet zowel de deur als het raam open staan op de boven verdieping, omdat ik weer benauwd ben en de stoomvorming dan absoluut niet fijn is... Zo snel mogelijk ging ik weer onder de douche vandaan. Daarna ging ik ontbijten en mijn moeder liep ondertussen naar de receptie om wat folders op te halen. We moesten nog even kijken wat we gingen doen, maar uiteindelijk kozen we ervoor om in Drauwen een boomkroonpad te gaan bewandelen. Dat was amper 10 km van ons huisje vandaan. Het eerste deel was als het ware onder de grond, dus was dat aangekleed met wat beelden/ muurdingen van dieren die onder de grond leven. Met wenteltrappen gingen we omhoog tot we bij het pad kwamen tussen de bomen door (en hoog boven de grond). Er waren een hoop bordjes die meer informatie gaven over bepaalde dieren e.d. 

 

Het was best wel grappig, maar we hadden wel verwacht dat het pad een stuk langer zou zijn... Er stond namelijk dat er routes van 3 t/m 16 km waren, maar dat waren dus gewone boswandelingen. Wij volgden een gele route (3km), maar toen we bij de grote weg kwamen en eigenlijk aan de overkant weer het bos in moesten, besloten we om over de weg terug te lopen. Het begon namelijk een beetje te regenen en eigenlijk was het voor mij ook wel genoeg geweest. Ik ben best benauwd, maar ik wil me dan ook niet laten kennen, want ik wil niet dat mijn benauwdheid mijn vakantie beïnvloed... We zagen toen aan de rechterkant van de weg weer een geel paaltje en dus gingen we aan dezelfde kant waar we het bos uitgekomen waren weer het bos in. Zo liepen we toch nog het laatste deel van de route. Daarna gingen we bij het restaurantje wat drinken om daarna met de auto een andere weg terug te rijden. Bij het Grand café namen we nog een ijsje en genoten wij nog even van het zonnetje. Ondertussen hadden we zowel met papa als Jamilla contact via WhatsApp. Jamilla was weer veilig geland en onderweg naar huis. Papa was al vroeg thuis. Rond half 3 gingen ze weer richting het vakantieadres. Ik lag, nadat we bij ons huisje aangekomen waren en een pannenkoek gegeten hadden, nog ruim 2 uur te slapen. Ik was kapot en moest flink uitrusten van de geleverde inspanning. In de avond aten we Kip tandoori. Uiteraard hoorden we Jamilla haar vakantieverhaal en zagen we foto's. Mooie en gave foto's! Papa en ik gingen nog een spelletje Yathzee spelen. Ik had uiteindelijk gewonnen al gingen we lange tijd gelijk op. Jamilla en mama gingen nog even over het park lopen en besloten nog te gaan zwemmen in het zwembadje op het park. Ik had er geen puf meer voor. 

 

Dinsdag stonden we al vroeg op, omdat we naar de zeehondencrèche gingen. Het was nog ruim 75 km rijden en om 11 uur hadden we een rondleiding geboekt. Rond half 9 gingen we ontbijten met zijn allen. Ik had ook de cardiothoracale chirurgie gebeld van het UMC, want ze hadden mijn preoperatieve screening aanstaande vrijdag ingepland. Dan zijn we nog op vakantie en om 2x 160km te gaan rijden, gaat mij ook net even wat te ver... Helaas zitten ze er (in ieder geval voor dit specialisme) alleen op vrijdagochtend, dus zal ik onze laatste vakantiedag extra vroeg op moeten staan om er op tijd te zijn. Wel irritant, want ik had alles heel duidelijk doorgegeven. Had mij dan in juli al opgeroepen... Ik heb tussendoor notabene nog een keer gebeld. Ik hoop wel dat het allemaal goed komt en dat ik wel in de week van 14 augustus geopereerd word... 

 

Daarna was het tijd om te vertrekken. Jamilla reed nu de hele weg naar Pieterburen. Bij aankomst bleek dat de rondleiding enigszins overboekt was en dat onze naam niet op de lijst stond. Tja, ik had toch echt de entreebewijzen in mijn e-mail staan en we hadden er ook al voor betaald. Dat is hun probleem dan. De datum en tijd klopten bij ons. Uiteindelijk gingen we met een grote groep de rondleiding volgen door de binnen- en buitenverblijven. Als er zeehondjes binnenkomen, komen ze eerst de intakeruimte in. Daar worden ze helemaal onderzocht, getemperatuurd, gewogen, gemeten, er wordt bloed geprikt en eventuele verwondingen worden behandeld. Hierdoor kan er per individu een juiste behandeling gegeven worden. De zeehondjes/ huilers worden ook gemerkt. Daarna komen ze in fase 1 terecht. Daar worden ze nauwlettend in de gaten gehouden. Ze worden verzorgd in hun eentje of met zijn tweeën. Het zijn verwarmde, rustige en afgesloten ruimtes. Ze krijgen vispap te eten door middel van een slang. Ze zijn namelijk nog niet krachtig genoeg om zelf vis te eten. De vispap is erg vettig en daardoor krijgen de zeehondjes meer energie. Als ze goed genoeg zijn, gaan ze naar fase 2. Hier leren ze zelfstandig te eten (eerst uit de hand tot ze het zelf kunnen). Ze krijgen nog hun verdere behandeling en kunnen makkelijk van elkaar gescheiden worden om bijvoorbeeld te wegen of te temperaturen. Daarna gaan ze naar de 3e en laatste fase. Hier komen ze extra aan, leven ze al buiten en zijn ze aan het wennen aan hun naderende vrijlating. De dierenarts bepaald wanneer het moment daar is om ze vrij te laten. Tijdens de rondleiding zagen we ook dat de zeehondjes gevoed werden. Ook zagen we nog een bottenshow. 

 

Na Pieterburen gingen we nog even naar Groningen. We zagen onder andere de Martinitoren. Ik heb nog een leuk broekje en sokken gekocht. 

 

In de avond gingen we nog even zwemmen op het park en daarna gingen we in het stamcafé nog even zitten. 

 

Op woensdag 2 augustus bleef ik bij het huisje. Ik voelde mij al een paar dagen niet top en ik wilde graag een beetje uitrusten. We waren al die dagen al bezig geweest, dus een rustdag was ook wel lekker! Papa, mama en Jamilla gingen naar Emmen toe om wat winkeltjes te bekijken. Ik ging een beetje op bed liggen, wat lezen in een boek van Tess Geritsen, wat puzzelen en zelfs nog wat foto's inplakken in mijn fotoboek. Alles op zijn gemak! Aan het eind van de middag gingen we gourmetten. Ik had dat via een smsje gehoord, want ik moest het vlees vast uit de vriezer leggen, haha. Wederom had ik weer heerlijk gegeten. Lekker zalm, gehakt, worstjes, kipfilet en nog veel meer. In de avond gingen we weer even in het Grand café zitten, nadat Jamilla haar baantjes gezwommen had in het zwembad. 

 

Op donderdag hadden we na het ontbijt het plan om naar het klimpark in Grollo te gaan, maar het begon te regenen toen we de deur uitstapten. Aanvankelijk was het wat motregen, maar algauw ging het steeds harder. We gingen eerst nog wat boodschappen halen in Rolde en daarna besloten we dat het niet handig was om naar het klimpark te gaan. Alles zou nat zijn en dan moet je nog allerlei hindernissen over. Daarnaast ben je dan snel koud en regen en kou gaan niet zo goed samen met mijn longen. Daarom besloten we om naar Veendam te rijden om te kijken of dat een leuk plaatsje was. We aten een lekkere ijscoupe met verse aardbeien en slagroom. Daarna keken we bij nog wat winkeltjes, maar ik had verder niets gevonden. Het was ook maar een klein plaatsje. Daarna gingen we weer richting het huisje, ook al scheen de zon toen wel. Voor mij was mijn energie op, doordat mijn benauwdheid mijn energie opslokte en ik ook niet zo veel geslapen had 's nachts. Ik ging bij thuiskomst dan ook even op bed liggen en viel al snel in slaap. Voor het avondeten werd ik gewekt. In de avond, een uur of 19, gingen we met de auto richting het Grand café. Daar gingen we nog wat drinken en internetten. Om 20.15 uur deden Jamilla en ik mee aan de Bingo- avond. 

 

Vrijdag 4 augustus. Inmiddels is de eerste vakantieweek alweer om. Wat gaat dat toch snel. Vanmorgen stonden mijn moeder en ik vroeg op om richting het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen te gaan. Ik moest door het starten van 2 stootkuren voor mijn astma extra gecontroleerd worden. Zo zien we wel veel verschillende ziekenhuizen van binnen, al ben ik er, afgezien van mijn werk, liever niet (als patiënt, familielid of iets anders). 

We hadden nu de autoweg naar Assen toe, waardoor we niet al die dorpjes door hoefden en rotondes moesten nemen. Dat reed in ieder geval een stuk lekkerder. Daarna een patiëntenpas laten maken en toen doorgelopen naar het laboratorium. Voor mij was het allemaal nieuw om niet door mijn eigen trombosedienst geprikt te worden, dus vroeg ik hoe ik aan de nieuwe doseringen zou komen en/ of hoe het geregeld zou worden. Degene die mij prikte, was volgens mij pas begonnen en na wat gestamel, kwam er alsnog geen antwoord. Nou ja, we zouden zien of het goed zou komen. 

 

Daarna reden we nog langs de Lidl om lege flessen in te leveren en weer wat drinken in te slaan. Nu we toch in Assen moesten zijn, konden we het maar beter met elkaar combineren. Bij terugkomst gingen we ontbijten en daarna besloten we om nogmaals een poging te wagen om naar het klimpark te gaan. Dit keer was het 's morgens nog wat frisjes, maar al gauw begon het zonnetje te schijnen en konden we genieten van de heerlijke, regenvrije, dag. Jamilla en ik gingen samen klimmen. Onze vader maakte leuke foto's en onze moeder ging kijken naar hoe we het parcours aflegden. Daarna vertrokken ze beiden naar het restaurantje en gingen Jamilla en ik samen verder. Het was best een apart klimpark, want je moest je continu overal zelf aanvast maken met de karabijnen (en het katrol als je een zipline had). Dat was iets wat ik eigenlijk niet gewend was. Nou ja, gewend? Ik heb vroeger een paar keer geklommen in een klimpark op turnkampen en toen werd je vastgemaakt door een instructeur en kon je het hele parcours af zonder je steeds vast en los te moeten maken. Na een uitgebreide instructie was het zover om te klimmen. Het waren leuke, uitdagende en soms best lastige parcoursen. Je had 6 verschillende, maar uiteraard hebben we ze lang niet allemaal beklommen. Op een gegeven moment was mijn energie helemaal op. Dat resulteerde in het niet af kunnen maken van een hindernis. Ik moest mij eigenlijk op kunnen trekken, maar doordat ik geen kracht meer had en benauwd was, lukte dat niet meer. Jamilla was achter mij bezig en na enkele verwoedde pogingen, lukte het toch om weer overeind te komen. Ondertussen kwam er ook al een instructeur/ medewerker om mij van het parcours af te halen. Ik stond inmiddels weer op het platform, maar voor mij was het echt klaar. Volgens Jamilla was ik behoorlijk rood. De instructeur maakte mij vast aan hem en liet mij toen aan een touw naar beneden zakken tot ik weer op de grond stond. Jamilla maakte haar parcours af en daarna stopte zij ook met het klimmen. Ik voelde soms best mijn borstbeen (na een zipline en/ of bij een beoaalde beweging). Ook kwam ik nogal hard tegen een houten plank aan, doordat ik een beetje verkeerd tegen een kussen kwam na de zipline. Ach, dat zal wel blauw gaan worden. Al met al was het super leuk en gaaf om te doen! Daarna aten en dronken we nog wat bij het restaurantje om vervolgens terug te gaan naar ons huisje. Ik ging nog een tijdje op bed liggen en daarna aten we warm. Jamilla en ik gingen samen nog even naar het café.