Vandaag, maandag 19 juni 2017, was het eindelijk zo ver. Ik ging weer 2 uurtjes werken op de afdeling in de praktijk. Wat had ik daar naar uitgekeken! Ik stond om 5.15 uur op en maakte mij klaar voor mijn werk. Om kwart voor 6 vernevelde ik nog een keer en toen was het tijd om te vertrekken. Mijn vader bracht mij naar Leiden, omdat hij dat leuk vond en mij wilde helpen. We gingen met de auto en waren ruim op tijd. Ik kon lekker rustig aan lopen naar de kledingautomaten en daarna kleedde ik mij om in de lockerruimte. Mijn kluisje was een grote stofbende van binnen. Nee, je kon zien dat die al lange tijd niet gebruikt was, haha. Eenmaal omgekleed en wat pennen in mijn zakken gestopt te hebben, was ik klaar om naar de afdeling te gaan. Uiteraard met de nodige spanningen in mijn lijf. Ik maakte voor het thuisfront nog enkele foto's van mij in mijn witte pak. Wauw, dat voelde weer goed! Wat had ik lang naar het moment uitgekeken... 

Op de afdeling meldde ik mij bij 1 van mijn collega's. Julita, mijn voormalig klasgenootje, zou mij gaan inwerken, maar zij was nog met een opnamegesprek bezig, dus moest ik nog even op haar wachten. Er werd mij wel alvast laten zien waar ik mijn tassen kwijt kon en daarna ging ik mij aan iedereen voorstellen. Het lijkt me een heel leuk team. Ik werd dan ook warm ontvangen en iedereen wist van mijn komst. Dat was fijn! Om half 8 werd er een dagstart gedaan. Ik werd nogmaals geïntroduceerd en verder werden de bijzonderheden van de dag doorgenomen. Na de algemene dagstart was er ook nog een dagstart voor de leerwerkplaats.  Dat had ik aanvankelijk niet helemaal door, maar later wel, haha. Iedereen kan dan zijn of haar leerdoelen vertellen en dan kan er rekening gehouden worden met elkaar. Stel je wil een handeling verrichtten bij een patiënt en een andere leerling heeft een patiënt met die handeling, kan je er dus bijgeroepen worden om de handeling uit te voeren. Zo kan je beter aan je eigen leerdoelen werken. Overkoepelend staan er gediplomeerde verpleegkundigen die alles in de gaten houden en de leerlingen begeleiden bij het leerproces. Zij zorgen ook voor het bewijsmateriaal. Daarna gingen Julita en ik kijken naar de patiëntenindeling en de patiëntendossiers lezen. Na enig gestoei met het aanmaken van een nieuw wachtwoord, kon ik gelukkig inloggen. Ik las de 3 patiënten die we hadden en de onduidelijkheden bespraken we. 2 van de 3 waren al richting de operatiekamer, omdat zij als eerste stonden ingepland, dus hadden we uiteindelijk slechts 1 patiënt die nog opgenomen moest worden. De patiënt kwam om 8 uur, dus hadden we even de tijd om wat dingen door te nemen. Zo werd mij laten zien waar alles klaargelegd wordt voor de opnames. Er is een hele plank met allemaal patiënteninformatie/ spullen voor degene die opgenomen worden. Daarbij is er een onderscheid gemaakt tussen wie er als 1e, 2e, 3e en 4e ingepland is. Als je dus weet hoe laat jouw patiënt ingepland is, kijk je op die plank en zie je dus de patiënteninformatie. Wel heel handig! Ook toonde ze mij waar je ziet hoe laat iemand gepland staat, waar je de pre-operatieve screening kan bekijken (waar veel info te vinden is) en hoe je weet welke arts voor de patiënt zorgt. 

Daarna was het al tijd om de patiënt op te gaan nemen.. Voor het opnemen van de patiënt staat ongeveer een half uur gepland. Julita deed het opnamegesprek met de patiënt en ik zat erbij en keek naar hoe zij het deed. Het is vooral belangrijk om te vragen naar het medicijngebruik en te kijken of dat overeenkomt met de gegevens in het systeem, de contactgegevens, te vragen naar het wel/ niet nuchter zijn en naar de bijzonderheden. Tijdens het opnamegesprek kom je ook al snel achter (belangrijke) dingen. Verder geef je de patiënt een polsbandje, voer je de controles uit en vertel je dingen over de operatie en de voorbereidingen hierop. Gelukkig heb ik al op een chirurgische afdeling gezeten, dus dat heb ik denk ik snel onder de knie. Ik maakte ondertussen ook nog een praatje met de patiënt en diens naaste. Tijdens het opnamegesprek werd ook besproken hoe het gaat als de patiënt met ontslag zou gaan. Voor deze patiënt moesten nog enkele hulpmiddelen aangevraagd worden, maar verdere verzorging was niet nodig. Wederom een voordeel dat ik al eerder op een chirurgische afdeling gezeten heb, want toen heb ik ook veel transferaanvragen gedaan. Nu wist ik dus ook exact hoe ik dat moest invullen. Verder kreeg ik nog een rondleiding over de afdeling. Dan weet je tenminste een klein beetje hoe of wat, haha. Al vrij snel was het half 10, wat betekende dat mijn tijd er alweer op zat... De praktijkopleidster kwam nog langs op de afdeing om te informeren hoe het ging. Ze had ook mijn praktijkopleidster van de vorige afdeling meegenomen, dus dat was wel heel leuk. Zij had gehoord dat ik weer begonnen was vandaag, dus wilde zij mij graag even zien. We kletsten nog wat met zijn allen. Mijn nieuwe praktijkopleidster vroeg hoe ik mijn eerste werkdag ervaren had. Uhm, hartstikke goed! Jammer dat het alweer tijd was, haha. Ze vroeg hoe het ging qua vermoeidheid, maar dat is nu nog moeilijk in te schatten. Dat kan ik pas echt vanavond/ morgen zeggen. Donderdag koppel ik dat dus aan haar terug. Daarna verliet ik de afdeling weer en ging ik mij omkleden. Dat vond ik wel moeilijk. Je wil het liefst de hele dag doorgaan, maar ja, ik moet opbouwen en vooral niet over mijn grenzen gaan... Anders heb ik veel terugvallen en dat wil ik juist voorkomen. Wel fijn dat mij 2 uur is opgelegd, want zelf zou ik anders niet snel aan willen geven wanneer het teveel is/ wordt. Vaak voel ik dat ook pas als het al te laat is...

Mijn vader zat al die tijd bij het restauraant in de buurt met zijn tablet. Die vermaakte zich wel. Ik liep ook nog even langs het Servicepunt voor het personeel. Aan mijn pasje heb ik zo'n trekkoord zitten, zodat je heel gemakkelijk je pasje kan scannen om in de computer in te loggen. Nu had ik hem dus maar even aan een keycord gedaan, maar dan moet je hem steeds om je nek doen en van je nek afhalen, omdat het te kort is om hem te scannen. Gelukkig was er nog 1 zo'n hanger, dus had ik mazzel! 

In de middag eerst vernevelt en toen even op de bank gelegen. Mijn vader haalde nog zijn werkkleding op in Maarssen bij een DHL- punt en hij nam ook een lekker broodje kip mee. Die had hij mee naar huis genomen, zodat we samen konden eten. De rest van de dag lekker rustig aangedaan, maar ik voelde mij eigenlijk vrij goed. In de avond nog even op de scooter naar de Meern gereden om ijsjes te eten met mijn moeder. 

Op dinsdag voelde ik mij niet helemaal super. Ik was in de ochtend met name erg aan het piepen. Misschien dat het kwam als gevolg van de geleverde inspanning van gisteren, maar ik had 's morgens ook buiten in de natuur gelopen. Ik moest namelijk bij de huisarts bloed laten prikken om zowel mijn kalium, nierfunctie en INR te controleren. Waar ze mij geprikt had, werd al direct blauw. Mijn bloed zal waarschijnlijk wat te dun zijn of ze heeft misschien een beetje door mijn ader heen geprikt... Daarna was ik nog even een blokje om gaan lopen, omdat ik behoefte had aan wat beweging. Ik wil toch het bewegen weer langzaam uit gaan breiden, dus dan is een rondje lopen al een stap in de goede richting... Al met al had ik toch een redelijk rondje gelopen, vond ik zelf. Voor gezonde mensen is het niet zo ver, maar voor mij was het nog best een stuk. Daarna was ik nog even teruggegaan naar bed. Wat dus de exacte reden was voor het piepen, weet ik niet, maar met enkele vernevelingen trok het uiteindelijk wel weer wat bij in de loop van de dag. 

In de middag ging ik met mijn vader lunchen bij de Bosrand. Ik nam een broodje warme beenham. Die zijn daar altijd zo lekker! Daarna gingen we nog even kort langs mijn oma om vervolgens naar huis terug te lopen. Mijn vader wilde nog wat boodschappen halen, maar ik bewaakte mijn grenzen en ging dus direct door naar huis. Voor mij was het even genoeg geweest. Thuis weer vernevelt en toen nog even op de bank gelegen. Mijn INR was ook bekend en dat was behoorlijk te dun... Nu was die 5.9, terwijl die tussen de 2,5-3,5 zou moeten zijn. Tja, dat verklaarde in ieder geval een mini blauwe plek op mijn knie en een flinke bloeduitstorting bij de prikplek. Voor het eerst sinds de operatie mocht ik helemaal geen bloedverdunner innemen. Dat was apart, haha. 

In de avond ging het eigenlijk best goed. Ik voelde mij goed genoeg om toch nog even wat baantjes in het zwembad te gaan zwemmen. Ik ging er wederom in met de gedachte dat alles langer dan 15 minuten mooi meegenomen was. Ook al voelde ik mij op de dag niet super, ging het trainen daarentegen juist hartstikke goed. Het was ook wel een fijne training, want alles zwommen we op 70-80% en/ of alleen armen of benen, dus dat kan ik ook goed meedoen. Daarnaast waren het wat langere afstanden en niet veel sprintwerk, waardoor het tempo al wat lager ligt. Ik vind het op dit moment heerlijk om weer wat langere afstanden te gaan zwemmen en dus wat conditie op te kunnen bouwen. Anders kom ik niet verder dan 100m en nu deed ik zelfs weer 300m achter elkaar. Mijn hartslag vliegt in het begin wel snel omhoog en alle kanten op, maar na het inzwemmen is mijn lichaam iets meer gewend aan het leveren van de inspanning en blijft mijn hartslag constanter (wel hoog), waardoor ik er minder hinder van ondervind. Met sprintafstanden heeft mijn lichaam wel meer moeite. Na 48 minuten verliet ik het water. Daarna heel rustig aan omgekleed en ook nog even mijn te smerige auto door de wasstraat gehaald. Kan ik hem tenminste weer eens aanraken, haha. 

Op woensdag was ik al vroeg op om te vernevelen. Ik dacht dat ik nog terug naar bed kon, maar helaas had ik mij vergist in de tijd dat ik naar de fysio toe moest. Ik dacht dat ik er om 13.15 uur moest zijn, maar ik moest er om 9.15 uur al zijn. Toen er dus maar uitgebleven, mijn spullen bij elkaar geraapt en naar de fysio vertrokken. Het trainen ging al een stuk makkelijker dan de week ervoor. Ik deed de cardio onderdelen nu weer ieder 8 minuten. Ik koos dit keer voor de hometrainer en de loopband. Op de loopband liep ik nu met een snelheid van 5,5 km/ uur, dus alweer 0,5 km/ uur harder en het ging nog makkelijker dan de vorige keer ook. Daarna ging ik verder met de krachtsonderdelen. Ik had overal de oefening weer iets verzwaard ten opzichte van vorige week. Ook moest ik nu het stepding er weer bij pakken na iedere oefening. Die hadden we de week ervoor overgeslagen, maar nu deed ik dus alles van mijn schema en waren de oefeningen op zichzelf al uitgebreid/ verzwaard. Dat gaat weer de goede kant op. Als ik volgende week net zo kan uitbreiden, zit ik misschien dan of de week erna weer op het beste niveau sinds de hartoperatie... Dat zou mooi zijn! Uiteraard had ik wel heel veel last van het transpireren en mijn hartslag was ook flink hoog. 

Eenmaal thuis dook ik eerst weer in het bad om weer fris en fruitig te zijn. Daarna wat gegeten en naar de Plus gelopen om wat te halen voor het avondeten. Ik was ook nog langs de huisarts gelopen, omdat ik weer een schimmelinfectie in mijn mond heb. Nu schrijft ze weer Nystatine voor. Ik had dat vanuit het ziekenhuis nog enkele dagen gebruikt, maar toen gestopt toen de kuur afgelopen was. Echter vernevel ik nog steeds frequent en slik ik nog steeds prednison (al is de dosering al een stuk lager). Daarna was ik nog even op de bank in slaap gevallen, waarna  ik weer energie had om nog even wat ziektebeelden op te zoeken voor de afdeling. Om kwart over 3 moest ik weg van huis om naar de psycholoog te gaan. We gingen nu weer EMDR doen over de operatiedag en alles daar omheen. Dat bleek de vorige keer nog een stuk gevoeliger te liggen dan ik eigenlijk dacht. Ik kan er prima over praten, maar als je echt over je emoties en gevoelens moet praten, is het een ander verhaal. Schijnbaar zat er toch nog wat dieper weggestopt.... Het was uiteraard een vermoeiende en emotionele sessie, maar wel fijn om het toch nog een keer gedaan te hebben. Ook nu kwamen er veel gevoelens, gebeurtenissen en dergelijke omhoog. Hopelijk werkt het goed en kan ik er straks echt "goed" op terug kijken. Daarna naar huis gegaan. Ik moest mij eerst weer verkleden, want ik had echt abnormaal veel getranspireerd. Echt niet normaal meer. Ik hoop dat de endocrinoloog daar iets mee kan, want ik schaam me dood. Ik kan alleen maar zwarte shirtjes aan, want anders is het echt niet om aan te zien. Dagelijks moet ik meerdere keren een ander shirtje aantrekken om fris te blijven. Dat je met dit weer een beetje last hebt, snap ik, maar dit is echt niet normaal meer... Het klopt niet. Daarna at ik een lekkere bak sla op. Ik had hem nog aangevuld met kipreepjes, geraspte kaas, een gekookt ei en een appel. Lekker! In de avond, toen mijn moeder inmiddels ook thuis gekomen was van een daagje varen met een collega, gingen we nog even een rondje rijden op de scooter. We gingen een rondje Haarzuilens en daar dronken we ook nog wat op een terrasje. Daarna reden we weer terug naar huis en bleek ik toch wel erg moe te zijn van alles. Gauw vernevelt en mijn bedje ingedoken. Morgen weer een werkochtendje! 

Vandaag was het weer zo ver. Ik mocht weer naar de afdeling toe. Ik had best goed geslapen en relatief weinig vernevelt in de nacht. Het gevolg was natuurlijk dat ik 's morgens een stuk benauwder was, maar gelukkig trok dat ook wel weer bij na de medicatie. Ik was zo moe van gister (waarschijnlijk ook van die EMDR- sessie) en ik had expres al een oxazepam ingenomen in de avond, zodat ik ook beter kon slapen. Dat werkte dus! Om kwart over 6 vertrok ik van huis en ging ik met de auto richting Leiden. Ik was er rond 7 uur, dus ik kan nog wel iets later weg de volgende keer. Ook dit keer stond ik gekoppeld aan mijn klasgenootje, dus dat was fijn. We hadden nu 4 patiënten waarvan er al 2 voor OK waren. 1 patiënt mocht met ontslag. Ik zag hoe de artsenvisite ging, waar je de leefregels na ontslag kan vinden, hoe de poli afspraken geregeld worden en waar je dat kan vinden, wat er verder geregeld moet worden enz. Aangezien er een taalbarrière was, voerde ik het ontslaggesprek telefonisch met de dochter van de patiënt. Dat deed ik alweer zelf, waarbij Julita meeluisterde, maar ik wist eigenlijk prima wat ik moest vertellen. We hadden het ook van tevoren al besproken. Leuk! Uiteraard heb ik nog wel enkele dingen gedaan. Toen zat mijn tijd er alweer op. Wat gaat dat toch snel voorbij... Net iets na half 10 werd ik gebeld door het UMC. Er waren plekken vrijgekomen bij een andere endocrinoloog en mij werd gevraagd of ik misschien aankomende maandag kon komen. Gelukkig was er 's middags plek, waardoor ik 's morgens kan werken. Fijn dat het toch eerder kan, want op dit moment heb ik toch wel heel veel klachten... Anders had ik pas in augustus gekund. Daarna kleedde ik mij weer om en ging ik met de auto terug naar huis. Ik was niet heel moe, maar na het vernevelen en wat eten, viel ik toch eventjes in slaap. 

Ik had ook de huisarts nog gebeld om te horen of er nog wat uit het bloedprikken gekomen was. Alles was goed op mijn kalium en INR na. Mijn kalium was wederom aan de lage kant. Dat blijft ook maar steeds zakken... 

In de avond ging ik nog even trainen. Het zwemmen ging best wel goed. Er stonden wederom vrij lange afstanden op het programma. Het inzwemmen alleen bestond al uit 1 km... Dat hebben we uiteraard niet gedaan; we moesten uiteindelijk 600m zwemmen, maar ik was al gestart, waardoor ik dat niet meegekregen had. Na 700m werd ik gestopt en konden we verder met het volgende programma onderdeel. Uiteindelijk heb ik heel veel meters gemaakt, namelijk 2250m. Wow! Het scheelt natuurlijk wel wat er op het programma staat, want nu hadden we 500m benen met zoomers en 12x 50m techniekoefeningen, dus dat is wel een stuk makkelijker vol te houden dan hele slag of snelheidssetjes. Na de training zag ik een clubgenootje hardlopen/ rennen en toen dacht ik: Huh, waarom is hij aan het rennen? Waar is zijn zwemtas? Waarom rijdt hij niet mee met zijn moeder die ook in het zwembad was? Ik deed mijn raampje naar beneden en vroeg het aan hem. Het bleek dat zijn moeder nog aan het vergaderen was en hij of moest wachten of naar huis moest lopen. Dat vond ik sneu, dus bood ik hem een lift aan. Dat zou hem allicht een stuk schelen. Ik had geen idee waar hij woonde, maar zijn huis bleek in Snel en Polaenen te staan, dus bracht ik hem maar gewoon helemaal naar huis. Zo ver was dat nou ook weer niet omrijden. Hij was helemaal blij en voor mij was het een kleine moeite. Mijn auto rijdt wel, haha. 

Op vrijdag 23 juni 2017 had ik op een verjaardag van mijn vriendin na geen afspraken/ verplichtingen. Eventjes een beetje bijkomen. Lekker wat gepuzzeld, tv gekeken en zelfs nog even geslapen. In de nacht had ik echt heel weinig geslapen, dus dan op de dag maar even bijslapen... Om 14.45 uur ging ik met de auto op weg naar Montfoort. Ik had een kaartje geschreven en een cadeaubon meegenomen. Ze wilde eigenlijk spulletjes voor haar uitzet, maar ja, wat is leuk/ past bij andere dingen? Bovendien nemen dan veel meer mensen dezelfde dingen mee. Dat vind ik dan niet zo leuk, dus dan maar een VVV- bon. Dan kan ze zelf kijken wat ze ermee wil doen. Ze werd nu 18 jaar en dat betekent dat ze nu ook zelfstandig mag autorijden in plaats van onder begeleiding en ze mag nu ook drinken. Voor mij is dat alweer zo lang geleden, haha. Op de verjaardag waren wat familielesen en enkele vriendinnen. We gingen nog even buiten in het zonnetje zitten en kletsten wat. Om kwart voor 5 was het voor mij wel even genoeg geweest. Van tevoren had ik al gezegd dat ik het niet heel lang uit zou houden, maar goed, het gaat erom dat ik toch even langsgeweest ben! 

Thuis mijn medicatie genomen en toen even gerust alvorens ik naar het zwembad ging. Ik wil graag weer conditie op doen, dus nu het nog kan, wil ik ook lekker zwemmen. Straks is het zomervakantie en zit het seizoen erop. Ik had dit jaar al zo veel trainingen gemist. Denk dat ik misschien 3 maanden bij elkaar getraind heb? (Als ik dat überhaupt al gehaald heb). Het trainen ging vrij goed. Van tevoren wel een kortwerkend hartritme tabletje ingenomen, want ik had alweer een hartslag van 130 in rust, dus dat moest ook wel. Gelukkig zakte die daarna wat, zodat ik toch inspanning kon leveren. Bij de foto's staat wat ik tijdens de training gezwommen heb. Met die 50- 100- 150- 200- 200- 100- 50 heb ik heel veel vlinderslag gezwommen. Zo deed ik beide 50 meters en een 100m helemaal in vlinderslag en de rest deed ik de heenbanen in vlinderslag en de terugbanen in rugcrawl. Uiteindelijk heb ik meer dan 600m vlinderslag gedaan tijdens de training. Ik wil toch mijn moeder er nog een keer uitzwemmen op de vlinder, haha. Nee, ik vind de vlinderslag gewoon heel leuk, maar het staat jammer genoeg heel weinig op de trainingen. Tja, bij slag naar keuze is het vaak niet ideaal gezien de lange afstanden, dus dan maar een beetje aanpassen en dan toch redelijk wat vlinder zwemmen! Vlinder is een kwestie van veel oefenen en doen. Na de training aten ik en mijn moeder nog warm