Vandaag is het alweer zaterdag 5 augustus 2017. Rond half 10 gingen we ontbijten. Ik was alweer vroeg wakker, maar ik lag nog even te lezen. Ik heb inmiddels al 5 boeken uitgelezen, terwijl ik het afgelopen jaar misschien 1 boek uitgelezen heb, haha. Na het ontbijt gingen mijn ouders naar Stadskanaal toe om te winkelen. Ik en Jamilla bleven bij het huisje. Ik voelde mij absoluut niet fit, dus ik vond het helemaal niet erg. Het douchen was alweer een zware onderneming waar ik lang van bij moest komen. Gelukkig hebben we al veel leuke dingen in de 1e week gedaan toen het nog wat beter ging... Jamilla en ik gingen wat spelletjes spelen. We speelden Monopoly (de ouderwetse editie), maar eigenlijk weet ik niet waarom ik daar nog aan begin, haha. Voordat ik mijn 1e rondje gelopen had, was ik al 3x ingehaald door Jamilla die vervolgens alle dingen al aan het opkopen was. Daardoor had ik vanaf het begin af aan al een achterstand. Daarbij landde ik steeds op de vakjes/ straten waar ik Jamilla moest betalen. Uiteindelijk kwam dat natuurlijk niet meer goed en verloor ik wel heel dik. Ik was bankroet (al hield ik het nog een soort van lang vol). Jamilla daarentegen had 17x 50.000. Oeps! Daarna gingen we 6 spelletjes Yahtzee spelen. Ook nu verloor ik, maar nu met weinig verschil. Daarna speelden we nog een keer 6 potjes, maar dan allemaal door elkaar heen en ook die verloor ik (omdat Jamilla de topscore 1x meer gegooid had). Daarna was ik alweer helemaal op en ging ik weer even slapen. De rest van de dag ook rustig aangedaan. In de avond gingen we naar het café voor livemuziek. Ene Hans Harders uit Stadkanaal trad op. Ik moet zeggen, van wat ik gehoord heb nadat hij eindelijk ging zingen, dat het best wel goed klonk! 

Op zondag hielden we eveneens een rustdag. Ik had weer wat gelezen en rond half 10 gingen we weer met zijn allen ontbijten. Het was vandaag heerlijk weer, dus lagen Jamilla, mijn moeder en ik op onze handdoek en in een bikini op het gras. Ik ging lekker verder met het lezen in mijn leesboek en ook dat boek las ik alweer uit. Na een tijdje wisselde ik buiten en binnen met elkaar af. In de middag gingen we nog 2x 6 spelletjes Yahtzee spelen. Ik speelde best goed vandaag. De 1e keer won ik en de 2e keer was ik 4 potjes lang dik de beste, maar helaas ging het de laatste 2 potjes niet zo goed meer, waardoor ik 2e werd. Aan het eind van de middag gingen Jamilla en ik nog even naar het zwembadje (17m lang) op het park. Ik zwom uiteindelijk, met veel moeite, 24 baantjes. Daarna ging ik er weer uit en zat ik nog een tijd van de zon te genieten. Jamilla bleef stug doorzwemmen, totdat ze echt 1600m gezwommen had. Ze wil eind augustus de 100 van Boreft in Bodegraven zwemmen. Dan moeten er 100 banen in een 50m bad gezwommen worden (= 5km). Na het zwemmen gingen we nog een paar foto's maken om vervolgens bij het huisje warm te eten. We aten doperwten met worteltjes, een worstje en aardappelschijfjes. De televisie hadden we ook op het EK voetbal gezet van de dames. Ze hebben met 4-2 de finale tegen Denemarken gewonnen! Knap hoor! In de avond gingen we wederom naar het café toe om wat te drinken. Papa bleef bij het huisje achter. 

Op maandag 7 augustus gingen we naar een marktje/ braderie in Diever. Het was nog best een stukje rijden, maar ik had niets te klagen, want ik zat achterin en las in mijn leesboek. Het marktje was wel leuk, maar niet heel groot. Mijn vader had nog een vogelspin vastgehouden. Dat kon voor €3. Ik deed het uiteraard niet zelf. Brr! Ook had mijn vader nog kaas gekocht. Vroeger kocht hij die wel vaker, maar tegenwoordig was die nergens meer verkrijgbaar tot vandaag. Het is iets met mierikswortel, ui en nog wat. Hij liever dan ik. Daarna gingen we op weg naar Emmen. Jamilla had namelijk een lazer racer X te koop zien staan online. Die wilde ze graag passen, want het normaal zo dure badpak werd voor een spotprijsje aangeboden. Er stond bij dat het pak nog zo goed als nieuw was, maar ze had hem zo snel aan dat je wel kan merken dat hij vaker dan slechts een paar keer gedragen is. Dat werd hem dus niet, maar wel fijn dat ze het even kon proberen. Daarna had ik bedacht om uit eten te gaan, maar toen we eenmaal voor het restaurant stonden, stond er dat hij wegens de vakantieperiode gesloten was op maandagen. Dat was wel echt balen. Toen zijn we maar terug gegaan naar het huisje en gingen we alsnog rijst met gehakt en kerriesaus eten. Morgen nog maar een poging wagen! 

Op dinsdag 10 augustus gingen mijn vader en zus een boswandeling maken. Jamilla had er met name zin in, maar ik voelde mij er niet goed genoeg voor. Enerzijds wilde ik heel graag, maar ja, verstandig is dat natuurlijk niet... Mijn moeder en ik besloten om, na veel wikken en wegen, naar Exloo te gaan. Daar was een braderie/ rommelmarkt. Mijn moeder vindt dat met name leuk en ik vind het vaak ook wel grappig. Het viel qua grootte eerlijk gezegd een beetje tegen, dus waren we daar al snel klaar. Daarna gingen we nog even naar Emmen, omdat ook daar een markt was. Er was een sportevenement (wielerronde) en een markt. Qua sfeer en gezelligheid was Emmen een stuk leuker en groter! Ook daar een beetje overheen gestruind. Daarna was de energie op en gingen we weer terug. Eenmaal terug in het huisje ging ik weer even op bed liggen om bij te tanken. Ik was alweer even in slaap gevallen. Om 16 uur was ik weer wakker en om half 5 gingen we naar Emmen om alsnog uit eten te gaan. Mijn vader was heel stil de hele weg, maar goed, ik besteedde er toen nog geen aandacht aan. Ik dacht dat hij misschien moe was. Het restaurant (Mingh's wokpalace) was erg mooi. We waren nog behoorlijk vroeg, dus moesten we nog even geduld hebben, want het moest allemaal nog een beetje klaar gezet worden. Ik koos ervoor om all- inclusive te doen, want dan konden we ook zoveel drinken als we wilden. Helaas liep het etentje totaal niet zoals gepland. Zoals ik al schreef, was mijn vader erg stil en toen ik er uiteindelijk naar vroeg, barste min of meer de bom. Het gaat al een tijd (10 jaar) niet goed tussen mijn ouders, tussen mijn vader en mij en het hele gezin. Nu kwam dat er allemaal uit, omdat mijn moeder misschien niet meer verder wil met mijn vader... Ze weet het nu niet goed, maar zoals het nu gaat, is het in ieder geval niet goed. Echter was de vakantie ook voor haar een graadmeter om te zien of er nog gevoelens zijn e.d. Mijn vader merkte ook al een tijd dat het huwelijk op deze manier niet stand kon houden en dat zei ook hij (net als mijn moeder) vaak tegen ons. Niet dat wij er iets aan kunnen doen... Toch wilde hij juist in de 2 weken alles goed maken enz. Beiden gingen dus met andere verwachtingen de vakantie in, maar beiden voelden al aan dat het niet goed ging. Wat ik wel jammer vond, was dat het dan precies onder het eten gezegd moet worden. Ik nam ze notabene mee uit eten en dan wordt het helaas toch verpest. Dan denk ik: Waarom nu? Waarom kon het niet gezegd worden voordat we zogenaamd gezellig uit eten zouden gaan? Waarom kunnen we niet 1 avond gezellig weg gaan zonder mokken, zonder problemen en woorden? Toen het hoge woord er bij mijn vader uit was, moest ik erg huilen. Oké, ik wist dat het er misschien een keer van zou komen, maar toch kwam het als een donderslag. Het etentje was natuurlijk niets meer, dus uiteindelijk gingen we redelijk snel weer terug naar het huisje. Mijn ouders rekenden het etentje af, want ik vond het te verpest om überhaupt zoveel geld neer te tellen. De terugreis was erg moeilijk. Ik reed gelukkig, dus had ik afleiding, maar het was een erg zware rit. 

Eenmaal bij het huisje gingen we allemaal zitten. En toen? Niemand zei wat; niemand durfde wat te zeggen/ te beginnen. Daarom begon ik uiteindelijk het gesprek.Toch kwam er weinig van echt praten en iedereen draaide om de kern heen, omdat iedereen bang was om elkaar te kwetsen. Ik maakte wel een hoop verwijten. Voor mij is de band tussen mijn vader toch al slecht. Er is teveel gebeurd in de afgelopen 10 jaar, ik mis veel dingen, ik mis de dingen van toen ik een klein kindje was enz. Ik knalde er een hoop uit, maar dan nog is het slechts een mini deel van wat mij dwars zit. Helaas wordt dan ook gelijk de slachtofferrol tevoorschijn getoverd, waardoor een gesprek erg moeizaam/ niet mogelijk is. Natuurlijk is niet alles fout, maar de dingen die mij dwars zitten, wil ik dan liever op tafel gooien. Ik was ook boos, of beter gezegd teleurgesteld, dat mijn etentje zo in het water viel. Ik was er al een soort bang voor van tevoren, waardoor ik er al minder zin in had dan bijvoorbeeld vorig jaar, maar toch wilde ik het een kans geven. Helaas werd mijn gevoel van tevoren bevestigd... Mijn zus trok het op een gegeven moment niet meer en zij besloot om een rondje te gaan lopen. Ik ging er op een gegeven moment ook achteraan, want ook ik wist mij geen raad meer met de situatie. Samen met mijn zus heb ik heel lang zitten praten op een steen op het park. Dat vond ik erg fijn, omdat we gelukkig samen heel goed alles kunnen delen. We gaan en gingen allebei heel anders om in die jaren met de thuissituatie. Mijn zus ging vooral helpen in het huishouden om de vrede in huis te bewaren. Ik ging daarentegen juist vluchten in mijn studie. Ik sloot mij ervoor af, al deed het mij pijn, maar mijn zus dacht vaak dat het mij niets kon schelen. Mijn zus zat er ook heel erg mee, maar beiden gingen vooral zelf zitten kniezen. Het was erg fijn om nu te kunnen praten met mijn zus. Mijn ouders praatten in de tussentijd ook niet met elkaar. Mijn vader trok zich terug met zijn telefoontje en mijn moeder zat op de bank. Uiteindelijk is ook zij een rondje gaan lopen over het park. Wij, mijn zus en ik, wilden even niet gevonden worden, dus verkasten we naar een plekje waar ze niet zouden gaan kijken. Daarna gingen we nog naar het restaurantje op het park. Ondertussen wel een keer een sms gestuurd dat het goed ging, maar dat we nog tijd nodig hadden. Toen het al bijna donker werd, gingen we een keer terug. Toen we terug kwamen, kwam mijn vader met de mededeling dat hij tijdelijk uit huis gaat en bij zijn broer in zal trekken. Een mededelinng ja, want wij hadden er totaal geen inspraak in. Ik vind het zo moeilijk. Natuurlijk was de situatie eigenlijk ook onhoudbaar, maar wel stabiel. Nu is alles onzeker en ook dat maakt de situatie zeer lastig. Nu vooral heel veel vragen. Ik merk dat ik nu vooral aan mijn eigen hachje kan denken en in die zin dus ook een beetje egoïstisch ben. Eigenlijkk heb ik al mijn energie nodig in het herstel van mijn ziekteproces. Ik krabbelde net weer een beetje op en dan krijg je dit er weer overheen. Hoe moet ik het nog trekken? Hoe houd ik het zelf vol? Waar haal ik nog strijdlust vandaan? Hoe gaat het met mijn school? Heb ik daar überhaupt nog wel zin in? Aan de andere kant denk ik dan ook maar weer dat ik niet voor niets zo hard geknokt heb om in leven te blijven. De strijdlust haal ik wel weer ergens vandaan, maar op dit moment staat mijn wereld op zijn kop... Ik kan niet logisch meer nadenken, ik weet niet hoe ik mij moet gedragen in deze situatie, ik huil alleen maar enz. Mijn vader gaat dus wonesdag (morgen) terug naar huis. Wij mogen nog wel met zijn drietjes hier blijven, maar ja, alsof je "gezellig" vakantie gaat vieren zonder je vader? Kan ik het aan om weer terug naar huis te gaan, vragen te krijgen van mensen uit de buurt/ familie enz.? Ik heb het  nu nog even in het midden gelaten; ik weet het niet meer. 

De dag erna had ik samen met Jamilla en mijn moeder besloten om dan maar met zijn allen terug te gaan. Ik vond het lastig. Vorig jaar was het allemaal moeilijk dat ik later kwam en nog een keer terug ging enz. Toen was ik heel slecht en hadden vooral mijn moeder en ik weinig aan onze vakantie. Nu ben ik relatief "gezond" (nou ja, met stootkuren is het houdbaar) en dan wordt de vakantie alsnog eerder afgebroken... De spullen werden ingepakt en de auto's werden ingeladen. Ik was kapot, ik had slecht geslapen en de huilbuien slokten mijn energie op. Toch wilde ik wel terugrijden, maar ik deed daardoor weinig wat betreft het inladen enz. Ik was nog even gaan douchen en uiteindelijk kwam mijn zus ook onder de douche samen met mij om mij te troosten. Wederom ben ik dankbaar dat ik zo'n lieve zus getroffen heb! Na een tijd was het zover om te beginnen met de terugreis. Jamilla ging met de witte auto en papa terug en ik reed met mijn moeder terug. We reden eerst nog een tijdje achter elkaar aan, nadat we even gestopt waren om uit te checken, maar op de snelweg raakte ik Jamilla algauw kwijt. Ik wilde ook niet te hard rijden, want zo top voelde ik mij niet. Ik wilde liever heelhuids terugkeren dan te snel. Onderweg was ik nog gestopt om het toilet te bezoeken. Eigenlijk wilde ik al bij 2 eerdere tankstations stoppen, maar bij de ene was ik nog niet eens op de helft qua kilometers en bij de andere was de afslag raar aangegeven en reden er motorrijders op de eerste baan, waardoor ik niet op tijd kon uitvoegen. Daarom stopte ik pas bij het volgende tankstation, maar dat duurde zo lang! Gelukkig haalde ik het net op tijd, al kreeg ik aanvankelijk de deur niet dicht. Jammer dan! Daarna even een paar keer diep ademgehaald, heel even gerust en toen gauw weer de weg op gegaan. Hoe langer ik zou rusten, hoe moeilijker het zou worden. In Woerden reed ik eerst nog langs de Lidl. Toen ik weer de bekende omgeving zag, werd ik wederom overvallen door mijn tranen. Nu kon ik weer mensen tegen komen die ik kende, maar daar was ik nog niet klaar vor. Als iemand maar "boe" zou zeggen, zou ik al in tranen uitbarsten. Ook vond ik het moeilijk om te beseffen dat we nu alweer terug waren, terwijl we eigenlijk pas vrijdag terug zou komen... Eenmaal thuis werden de spullen uitgeladen, maar ik kon niet meehelpen, omdat de tassen veel te zwaar waren om te kunnen tillen. Ik zag enkele brieven liggen en 2 van het UMC. Die waren erg belangrijk, want daar zat alle informatie in voor de preoperatieve screening van aankomende vrijdag. Ergens is het maar goed ook dat we eerder teruggegaan zijn, want ik had veel meer afspraken als dat er in mijn dossier stond van het UMC. Ook had ik veel papieren nodig, zoals labaanvragen, een vragenlijst en een ECG aanvraag. Ik word aankomende vrijdag al om 9 uur verwacht in het UMC en mijn laatste afspraak staat rond half 3 gepland. Dat is dus een hele lange dag! Nu hoef ik tenminste ook niet 2 uur eerder al weg te gaan en heb ik ook alle papieren die ik nodig heb. Daarna ging ik op bed liggen; ik kon niet meer. Ik sliep weer 1,5 uur en daarna gingen we eten. Mijn vader pakte al wat spullen in voor zijn verhuizing naar zijn broer. Uitiendelijk is het nu de bedoeling dat hij vrijdag vertrekt. Dan denk ik wel: Waarom zijn we dan eerder teruggegaan? Maar goed, maakt ook niet uit. Het is nu een lastige situatie, zeker als je steeds meer in tassen ziet verdwijnen. Ik belde in de avond nog met een vriendin en dat was wel heel fijn! 

Op donderdag gingen Jamilla en mijn moeder het bed in elkaar zetten op de zolderkamer van mijn oom. Ik hielp met wat dingetjes vasthouden of schroefjes aangeven, maar vaak liep ik ook in de weg. Ik ben nou eenmaal niet zo handig. Mijn vader wimpelde het steeds af, maar ja, als wij het niet doen, staat het bed voorlopig ook niet. Het is lastig, want het voelt dan voor mij alsof ik mijn vader de deur wijs, terwijl het zíjn keuze is... Het is niet zo dat ik hem er zomaar uitgooi, al voelt het wel zo. Mijn moeder en ik gingen met de auto naar de Action om spulletjes te halen voor mijn vader. We moesten een dekbed halen, dekbedovertrekken, matrashoezen, een rollend ladekastje enz. Tja, daar loop je dan in de Action spullen die je normaal voor je eigen uitzet zou kopen, te kopen voor je vader. Niet helemaal wat je je voorgesteld had. Normaal zou het leuk zijn om dat soort dingen uit te zoeken, maar nu was het alles behalve leuk. Eigenlijk wil je van alles kopen, maar ja, eerst maar het belangrijkste maar aanschaffen. Tja, sta je dan een dekbedovertrek uit te zoeken. Dan valt het pas op hoeveel dekbedovertrekken iets met liefde erin verwerkt hebben. Nu niet helemaal toepasselijk, daarom 2 uitgekozen die er ook wel leuk uitzien. Bij de zeeman haalden we nog een onderlaken. Daarna reden we weer terug om de spullen direct naar de zolderkamer te brengen en mijn moeder maakte ondertussen ook het bed op. Mijn zus had met haar vriendje afgesproken en ik liep wel mee, maar bleef beneden wachten. Mijn moeder ging ook de zolderkamer te lijf met de stofzuiger. In de middag ging ik met mijn moeder nog even een rondje rijden op de scooter om even uit te waaien. 

In de avond ging ik nog even langs mijn oom om te kletsen over alles en om te peilen hoe dit de band tussen mij en mijn oom al dan niet zal gaan beïnvloeden. Gelukkig heeft hij mij gerust gesteld dat ik altijd bij hem langs kan en mag komen, dat ik alsnog dingen kan zeggen, dat hij natuurlijk ook dingen van mijn vader hoort, maar dat hij geen partij zal trekken enz. Dat was erg fijn om te weten! Daar maakte ik mij stiekem toch een beetje zorgen over, want ik ben nou eenmaal dol op mijn oompie. Daarna liep ik, met wat vertraging, naar mijn neef. Ik had met hem afgesproken, maar ik had iets langer dan gepland bij mijn oom (zijn vader) gezeten. Ook met hem praatte ik over alles. Het was erg fijn, omdat hij een hoop herkende, aangezien zijn ouders ook gescheiden zijn toen hij wat jonger was. Daarnaast heeft hij een vriend die wat karakteristieke eigenschappen heeft, waardoor hij dingen die ik vertelde ook begreep. Fijn om de herkenning en erkenning te ervaren. Fijn om te zien dat hij, ondanks de scheiding van zijn ouders, er nu op en top bij zit in zijn eigen huisje. Het kan dus toch! De wereld vergaat dus niet... Hij zette mij ook met mijn beide benen weer op de grond. Hij liet mij dingen beseffen die echt belangrijk zijn, maar die je nooit doet/ deed. Hij vroeg naar wat ik wilde en dat ik nu eerst aan mezelf moest denken. Deze week mocht ik nog een beetje blijven jammeren, maar vanaf volgende week moet ik mijn leven op gaan pakken en leuke dingen gaan doen/ genieten. Daar had hij wel gelijk in! Ik besprak ook dat ik dolgraag mijn kamer zou willen verbouwen, maar dat ik het om meerdere redenen niet doe en deed. Uiteindelijk stelde hij voor om met een meetlint mijn kamer om te gaan meten en dan te gaan kijken wat er al dan niet haalbaar is. Dat vond ik wel een goed idee! Ik wil eigenlijk al heel lang mijn bed naast/ onder mijn raam hebben. Ook wil ik gewoon alles nieuw, opgeruimd, schoon, uitgezocht hebben enz. Natuurlijk wil ik ook een goed bed, want mijn bed is nu echt slecht. Ik wil het liefst een verstelbaar bed. Dat is zeker in de periodes van mijn benauwdheid erg fijn, omdat ik dan niet/ slecht plat kan liggen. Na het gesprek met mijn neef had ik weer helemaal plannen, was ik weer wat vrolijker, had ik weer wat doelen enz. 

Op vrijdag 11 augustus had ik de preoperatieve screeningsdag en die was niet mis wat betreft de afspraken. Ik moest er om 9 uur al zijn. Ik begon met het bloedprikken. Het was een hele waslijst aan aanvragen, maar goed, ik hoefde maar 1x geprikt te worden, dus voor mij maakte het niet uit. Nadat ik langs het lab geweest was, werd ik om half 10 verwacht bij de radiologie voor een hart-/longfoto. Zo konden ze de staaldraden in kaart brengen en mijn longen controleren op tekenen van infecties e.d. Het was een richtlijn om rond half 10 voor de foto te gaan, maar aangezien ik al iets na 9 uur klaar was met het bloed prikken, kon ik ook al veel eerder de foto laten maken. Ik was vrijwel direct aan de beurt. Daarna was het even een tijdje wachten, dus gingen we naar het restaurant om wat te drinken. Om half 11 moest ik een hartfilmpje laten maken op de hartfunctieafdeling; een welbekende poli. Ook dat was algauw gedaan en daarna kon ik mij aan de andere kant aanmelden voor het longfunctie onderzoek. Dat was echt een heel kort testje en de medewerkster was heel vriendelijk. Ik ben wel anders gewend in Woerden. Dan deed je zo hard je best en dan werd je nog een beetje afgeblaft. Deze vrouw was super aardig en het blazen ging goed. Daarna had ik weer een gat tussen mijn programma onderdelen en dus gingen we weer naar het personeelsrestaurant. We gingen een lekker soepje eten. Dit keer was het een broccoli- soepje. Ik zag ook nog de chirurg lopen die mijn afgelopen december onder andere geopereerd heeft. Door hem ben ik er nu nog! Dat was wel een soort confronterend. Hij leek alleen wat haast te hebben en hij keek niet mijn kant op, dus zag hij mij niet, maar ik herkende hem direct. Wat zou ik hem graag nog eens willen laten zien wat ik straks allemaal weer kan en hoe goed het dan met mij gaat! Hopelijk kom ik hem nog eens tegen, haha. 

Daarna was het tijd voor de gesprekken met de arts- assistent van de cardiothoracale chirurgie. Ook zij was heel aardig, empatisch en kon mij veel uitleggen over de operatie zelf. Ze legde uit wat ze zouden gaan doen, vertelde het verloop van de operatie en het herstel enz. Aangezien mijn litteken erg lelijk is, wordt er aan beide kanten van het litteken een snee gemaakt. Dan wordt het oude litteken weggesneden, de staaldraden doorgeknipt en verwijderd en de wond weer zo netjes mogelijk gehecht. Ik vroeg nog of het uitmaakt hoe er gehecht wordt, want ze zei dat het nu, net als de vorige keer, weer onderhuids gehecht zou gaan worden, maar als het misschien met krammetjes, gewone hechtingen of iets dergelijks mooier kan worden? Toch denkt zij niet dat het dan mooier wordt. Het mooist is het om het onderhuids te hechten, maar het is wel de vraag hoe mijn lichaam gaat genezen. De vorige keer was mijn hele lichaam in de stress- stand, had ik veel prednison geslikt (wat van invloed is op de wondgenezing), hoestte ik veel (wat druk geeft op de wond) en zaten er staaldraden onder het litteken (wat soms ook voor een bol/ breed litteken). Kortom, nu zijn de omstandigheden wel beter, maar is en blijft de vraag of het nu wel mooi zal gaan genezen. In ieder geval wordt er alles aan gedaan om het toch te proberen en dan zien we het wel. Eigenlijk kan het haast niet lelijker dan de vorige keer en als het wel lelijk wordt, dan is dat maar zo. Hoe dan ook hoort het litteken bij mij en gelukkig heb ik nu zoveel mogelijk de achterliggende problemen/ frustraties/ angsten zoveel mogelijk verwerkt. Natuuurlijk blijft het lastig, maar ik heb wel meer "vrede" met mijn ziekteperiode en het bijbehorende litteken. Ik durf tenminste weer hemdjes aan te trekken en als mensen er naar willen staren, moeten ze dat vooral doen. Nu sta ik tenminste ook wat steviger in mijn schoenen, omdat ik weer vooruitgang merk. We hadden nog een hoop besproken, zoals de bloedverdunners, het "stress- schema" van de prednison, de operatiedag zelf en wat ik qua herstel kan verwachten. De bloedverdunners mocht ik van haar gewoon doorgebruiken. We gaven wel onze zorgen aan, omdat ik ook met de prednison moest starten en mijn INR- waarde daar ook van ontregelt raakt. Toch kon dat volgens haar gewoon. Ook vertelde ze mij dat ik volgende week woensdag al opgenomen ga worden om 1 dag later onder het mes te gaan. Wow, gelukkig komt het dan toch nog goed. Ik was al bang dat het langer zou duren, maar gelukkig word ik alsnog in de week geopereerd die ik oorspronkelijk aangegeven had. Gelukkig zit het me dan toch een keer mee! Daarna hadden we het gesprek met de verpleegkundige. Het anamnesegesprek werd alvast gedaan en er werd verteld waar ik me moest melden, wat er dan gedaan zou worden, dat ik met bed en al naar de operatiekamer gebracht zou worden etc. Voor mij inmiddels bekend terrein zowel als patiënt zijnde en als hulpverlener. Van dat gesprek werd ik eigenlijk niets wijzer. De vragen die ik stelde, konden niet beantwoord worden. 

Daarna had ik weer even geen programma- onderdelen. Van de arts- assistent moest ik rond 14 uur weer langslopen, want dan zou ze ook het prednison recept mee kunnen geven, zodat ik maandag al kan starten met de kuur ter voorbereiding op de operatie. Van mijn longarts uit het UMC moest ik daarmee starten, omdat ik daar 3 indicaties voor heb. Het wordt ook wel een stress- schema genoemd. Ik gebruik nu namelijk 5 mg (of meer) prednison per dag, ik inhaleer teveel corticosteroïden per dag én ik heb ook het afgelopen jaar meerdere malen langer dan 3 weken meer dan 5mg prednison geslikt. Genoeg redenen voor een stress- schema. Normaal gesproken maakt het lichaam zelf extra bijnierschorshormonen aan in stressvolle situaties en psychische stress- situaties, maar door de corticosteroïden die ik inhaleer en de prednison, wordt dat mechanisme mogelijk teveel onderdrukt, waardoor het lichaam niet de capaciteit heeft om extra bijnierschorshormonen aan te maken. Dan kan de bijnierschors niet/ slecht gaan werken en/ of een Addison crise ontstaat, wat levensbedreigend kan zijn. Nee, liever niet... Dan maar weer prednison in hoge dosering slikken (terwijl ik net 2 dagen terug gestopt ben met mijn stootkuur...). 

Toen dat geregeld was, moesten we wederom wat tijd overbruggen, dus ging mijn moeder een broodje eiersalade voor mij halen. Daarna liep ik naar de apothekersassistente van de preoperatieve screening en liet ik mijn moeder alvast naar de apotheek gaan om de prednison op te halen. Ik weet uit ervaring dat dat altijd lang duurt en het gesprek met de apothekersassistente heeft ook geen toegevoegde waarde voor haar. Met de apothekersassistente sprak ik mijn medicatiegebruik door, zodat alles goed in het systeem gezet kon worden en voor de opname bekend was. Daarnaast kon de anesthesiemedewerker dan ook bepalen of er nog medicijnen gestopt dienden te worden of dat ik alles door mag gebruiken. Na dat gesprek moest ik nog 1 gesprek; de anesthesiemedewerkster. Dat was echt het meest zinloze gesprek van de dag, vond ik. Er werd nauwelijks iets verteld, ik wist zelf natuurlijk al veel en alle medicijnen mocht ik doorgebruiken. Het enige wat handig was, was een brief waarin stond vanaf hoe laat ik nuchter moest zijn en dat je tot 2 uur voor de operatie nog wel helder vloeibaar mag drinken. Een probleem: Ik weet niet op welk tijdstip mijn operatie gepland staat... Daarna zat het er eindelijk op en gingen we met de pendelbus terug naar dee P+R- parkeergarage. Daar was het overigens nog een hele zoektocht om erachter te komen waar ik mijn auto geparkeerd had. Het is een hele grote garage, maar je hebt 2 kanten en als je aan de verkeerde kant begint, is het erg lastig. Ik weet het: ik had moeten kijken op welke verdieping en bij welke letter ik de auto geparkeerd had,,, Ik was het alleen vergeten.... Stom! Uiteindelijk na wat rondgedwaald te hebben in de garage, zag ik waar we binnengekomen waren en vanaf daar was ik slechts 1 verdieping omhoog gereden. Toen zag ik de auto al snel staan en konden we vertrekken. 

In de avond had ik afgesproken met Shayna om even mijn hart te kunnen luchten, maar ook om vooral iets te kunnen doen ter afleiding van de thuissituatie. Het was sowieso vandaag een rare dag, want nu was het de dag dat mijn vader het huis verliet en bij zijn broer in ging trekken. Voor mij dus erg moeilijk, maar eigenlijk voor ons allemaal wel. Niemand had het zo gewild, maar met de oude situatie was iedereen óók ongelukkig. Ik ging in ieder geval naar Shayna toe om te praten over de vakantie, de thuissituatie, mijn gevoelens, angsten enz. Dat was erg fijn! Daarna besloten we om "iets te gaan bakken." In de AH besloten we om zandkoekjes te gaan maken. We namen 2 pakketjes en wat dingen om ze te versieren. Daarna gingen we de voorbereidingen treffen. We wilden allerlei figuurtjes maken, maar we konden de vormpjes niet vinden, dus gingen we naar Shayna haar opa en oma om er een aantal op te halen. Het was fijn om lekker bezig te zijn, te stoeien met het deeg, vormpjes uit te drukken (en ze vervolgens heel uit proberen te krijgen) enz.We maakten echt heel veel koekjes; we hadden wel 3 platen vol liggen! De eerste ronde was eigenlijk net iets te lang in de oven geweest, dus bij de 2e en 3e ronde pasten we dat aan en werden de koekjes ook lekkerder. We hadden ruim 80 koekjes, die we helemaal eerlijk verdeelden, haha, Shayna wilde namelijk weten hoeveel we er gemaakt hadden. Laat in de avond ging ik weer terug naar huis. Ik had in ieder geval een leuke avond gehad.