Op donderdag 17 augustus was het zover. Ik moest mij om 9 uur melden op afdeling B4 Oost voor mijn operatie. Een welbekende afdeling... Het was wel moeilijk om weer naar dezelfde etage te gaan als waar het nog geen 9 maanden geleden allemaal begonnen was. Toen was ik voor mijn hartkatheterisatie en slokdarmecho opgenomen op B4 West; het begin van de diagnose en alles wat er daarna nog volgde. In december lag ik, na mijn operatie, op B4 Oost en nu zag ik ook weer de medium care en de zaal waar ik toen gelegen had. Dat was best even moeilijk, maar toch probeerde ik de gedachten zo snel mogelijk van mij af te zetten door diep adem te halen. Als je je bedenkt wat ik vorig jaar rond deze tijd allemaal niet kon... Nu besef je wel steeds meer hoeveel je eigenlijk vooruit gegaan bent ten opzichte van een half jaar geleden. Vooral als je denkt aan de vakantie in 2016 en dan 2017... Dat kan je goed vergelijken met elkaar. Dan ben ik nu al zoveel beter! Daar moest ik me maar aan vast houden. 

 

Ik werd naar een 2- persoonskamer gebracht waar een man lag. Het was gelukkig net een kamer naast waar ik toen gelegen had. Ik wachtte samen met mijn zus op de kamer en later voegden papa en mama zich ook bij ons. Een verpleegkundige die al veel voor mij gezorgd had (Hans), ook tijdens de cardioversies, had de zorg voor mij. Dat gaf wel een vertrouwd gevoel. Hij ging eerst bloed afnemen om mijn bloedgroep, antistoffen en INR- waarde te laten bepalen. Daarna werd mij nog het een en het ander uitgelegd. Op zich is het een vrij kleine ingreep; zeker als je het vergelijkt met wat ik al doorstaan heb. Nu is het in principe alleen een wond van de huid, maar het borstbeen en mijn hart worden (zoveel mogelijk) met rust gelaten. De zaalarts kwam ook even met mij praten, de procedure uitleggen en gaf mij de gelegenheid om nog vragen te stellen. De prednison had ik ook al snel gekregen, zodat ik die in kon nemen. Helaas bleek mijn INR- waarde 3,5 te zijn, terwijl ze hem het liefst tussen de 2-2,5 wilden hebben. Mijn moeder en ik waren er al een beetje bang voor, dus had ik mij dinsdag al een keer extra laten controleren, maar toen was die keurig. Helaas nu dus niet, omdat ik ook ter voorbereiding op de operatie prednison in hoge dosering moest slikken. Prednison ontregeld vaak ook je INR- waarde. Ik kreeg in overleg met de arts 10ml vitamine K. Dat zorgt ervoor dat je INR gaat dalen. Ik moest ook alvast douchen met Hibiscrub. Ik had gister expres nog een bad genomen, omdat ik dacht dat fatsoenlijk wassen er een tijd niet in zou zitten, maar ik was de wasbeurt met Hibiscrub vergeten. In het UMC laten ze de patiënten zich preoperatief wassen met desinfectie middel, maar in het LUMC krijgt geen enkele patiënt het. Apart eigenlijk. Zo doende ging ik mij dus nog een keer douchen en mijn haren wassen. 

 

Om 13 uur werd er weer bloed afgenomen om te kijken of ik al voldoende gedaald was. In principe werkt het medicijn pas na 6 uur, maar daar was nu onvoldoende tijd voor. Om 13 uur was mijn INR 3,4. De zaalarts kwam mij het slechte nieuws brengen; mijn operatie zou gecanceld worden. Oh, wat baalde ik, zeg! Ik had het juist zo gepland vanwege mijn studie, ik had mij expres nog een keer laten prikken en toch was het niet goed... De hele dag zit je in spanning, ben je nuchter en wacht je af om om 14.15 uur alsnog te horen dat het niet door zou gaan. Zo frustrerend. Waarom moet bij mij altijd alles op een moeilijke manier gaan? Waarom gaat er nooit eens iets in 1x goed? Waarom moet ik altijd alle zeldzame dingen krijgen? Waarom moet ik last krijgen van ritmestoornissen die zich bij 1 op de 3 mensen voor doen? Waarom kunnen de staaldraden er in principe bij iedereen inblijven en moet ik weer de pech hebben dat ze eruit moeten? Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar rationeel weet ik dat het totaal geen zin heeft om zo te gaan denken... Het was verschrikkelijk balen, maar dat komt ook door alle gebeurtenissen zowel in de thuissituatie, mijn huidige gezondheidssituatie en het hele afgelopen jaar. Alles bij elkaar was het even teveel. Gelukkig stuurden zij mij niet naar huis, maar word ik morgenochtend nogmaals geprikt om te kijken of het dan wel door kan gaan. Wel balen dat je nu een extra dag in het ziekenhuis moet doorbrengen, terwijl je ook leuke dingen had kunnen doen en/ of ik een begin had kunnen maken met het opruimen van mijn spullen uit mijn kamer. Nu was het een nutteloze "vakantiedag." 

 

Mijn buurman, met wie ik al een tijdje gekletst had, probeerde mij weer een beetje op te beuren. Hij zei: "Nou, dan gaan we morgen gewoon samen geopereerd worden. We gaan er vanavond een leuke avond van maken en morgen kunnen we samen nuchter zijn, worden we beiden geprikt en gaan we allebei onder het mes. Morgen komt het allemaal goed en gaat het gewoon door." Echt lief. Laat ik me daar maar aan vast houden!

 

Ik had eigenlijk vrijdagochtend met mijn longarts afgesproken om hem te bellen en dan eventueel langs te gaan op de poli of hij bij mij. Nu had ik hem 's middags gebeld om de situatie uit te leggen. Uiteindelijk wilde hij mij na zijn spreekuur wel zien op de poli. Hij vroeg of ik langs kon lopen. Tja, dat kon natuurlijk prima, want ik mankeerde toch nog niets. Om 16 uur mocht ik langslopen. 

 

In de tussentijd kwam de chirurg nog langs om te praten. Hij legde ook uit dat hij 2 sneetjes zou maken om de draden eruit te halen, maar hij had ook gehoord dat het litteken niet mooi was, dus wilde hij dat ook even zien. Hij deelde de mening van zijn collega chirurgen en mij wel. Nu gaat hij dus, zoals ik vrijdag ook op de preoperatieve screeningsdag besproken had, het oude litteken weghalen en dus 1 grote snee/ wond maken. Dat litteken gaat hij ook onderhuids hechten en hopelijk gaat het dan mooier genezen. De chirurg was wel heel eerlijk dat hij ook niet wist of het nu mooier en beter zou genezen, maar hij gaat wel zijn best doen om de kans daarop zo groot mogelijk te maken. Ik heb wel 2 kleinere littekens die wel redelijk mooi genezen zijn en door mijn bleke huidskleur nauwelijks opvallen. Die zijn in ieder geval een stuk mooier genezen dan het litteken van mijn hartoperatie. Het zou dus wel mogelijk kunnen zijn... Ik ben benieuwd. Als het toch open moet, kunnen ze het maar net zo goed proberen. Als het niet mooi geneest, is het niet anders. Het was wel een fijn gesprek, ik kon mijn vragen goed bespreken, hij kwam erg vakkundig en menselijk over enz. Dat gaat vast goed komen. Ik heb wel vertrouwen in hem! 

 

Daarna ging ik door naar de longpoli, waar ik met mijn longarts de afgelopen periode besprak, die qua longen toch erg onrustig geweest was. We gaan het nu nog even aankijken met de onderhoudskuren en de huidige (inhalatie)medicatie. Het heeft nog niet heel veel tijd gehad om te bewijzen dat het goed kan werken. Daarnaast was de vakantie een bron aan (onvermijdbare) prikkels, wat mijn astma absoluut niet ten goede deed. Over 3 maanden kom ik weer langs op de poli en blaas ik van tevoren een longfunctie. Als er in de tussentijd wat is, moet ik mailen om te overleggen. Daarnaast heb ik ook weer stootkuren meegekregen voor als het mis gaat. De anderen zijn nu natuurlijk op. Nu heb ik van de antibiotica 2 kuren en van de prednison 30 stuks gekregen. Ik hoop ze natuurlijk niet nodig te hebben, maar ja, je weet het maar nooit. De stootkuren ging ik ook maar gelijk ophalen bij de apotheek, want na mijn hartkatheterisatie was ik ook zo snel ingestort dat ik die middag alweer bij mijn huisarts zat. Nu ga ik in het weekend met ontslag, dus stel dat het nodig is, is dat een stuk lastiger... Dan kan ik het maar beter alvast in huis hebben. Het duurde wel mega lang, maar uiteindelijk had ik het. 

 

Daarna kon ik weer terug naar de afdeling en kreeg ik al vrij snel mijn warme maaltijd. Ik had andijvie, aardappelpurree en een varkenshaasje uitgekozen. Het was wel lekker, maar vrij weinig (zeker als je de hele dag niets/ nauwelijks gegeten hebt). Mijn ouders en zus waren rond 14u weggegaan, want mijn vader moest nog werken en ze hoefden toch nergens meer op te wachten. Ik vermaakte me met 2 turnfilms op Netflix, wat puzzelen en lezen. Mijn moeder kwam in de avond nog terug op haar scootertje. Samen gingen we nog een soepje eten in het restaurant en als troost een kipcorn. Hmm, ik ben altijd zo dol op soep! Om 22u vroeg ik nog een boterham, omdat ik vanaf 24 uur niet meer mocht eten. Daarna ging ik een beetje slapen, maar ik lag veel wakker. 

 

Vrijdagochtend werd ik geprikt door het laboratorium. Ik hoopte zo dat mijn waarde gezakt zou zijn. Gelukkig kan je het online ook zien, dus ik hield het goed in de gaten. Eindelijk kwam het erop te staan; 1.4. Yes, dat was in ieder geval goed om geopereerd te worden (eigenlijk zelfs aan de lage kant, maar in ieder geval geen reden om de OK niet door te laten gaan). Ik moest mij wederom met Hibiscrub wassen. Nu voelde het ook wel als tijdverdrijf. Lekker sloom douchen en voor je het weet, ben je alweer een half uur verder. Rond een uur of kwart over 11 mochten Jamilla en mama komen. Papa kwam wat later, want die had nog nachtdienst gehad. Ik hoorde dat er 1 grote OK voor mij zat en die zou in theorie tussen 11 en 15 uur klaar kunnen zijn. Een ruim tijdsbestek, dus. Aan de verpleegkundige had ik gevraagd of en wanneer ik mijn ouders mocht vragen om te komen, maar ze mochten vanaf dat moment al komen. In de tussentijd gewacht, wat gelezen, het resterende deel van de tweede turnfilm gekeken via Netflix en gepuzzeld. Dit keer had ik wat meer moeite met het nuchter zijn, maar goed, het is voor het goede doel! 

 

Om 13 uur kwamen de verpleegkundigen mij halen. Mijn buurman moest nog wat langer wachten. Ik moest alles uittrekken, een OK- jasje aan, haarelastiek uit, sokken uit enz. Daarna nog even naar het toilet gegaan en toen was het tijd om mij naar het operatiecomplex te brengen. Voor de deuren, net als de vorige keer, nam ik afscheid van mijn ouders en zus. Ik werd naar hetzelfde wachtplekje gereden. Daar vond de overdracht plaats en werden mij allemaal vragen gesteld. De allergieën werden besproken en er werden andere ECG- plakkers gehaald, omdat ik van de ronde snel rode bultjes/ uitslag en brandplekjes krijg. Van de vierkante niet. Daarna moest ik nog weer een hele tijd wachten. De mannelijke verpleegkundige (Peter) zette de radio bij mijn bed aan en een poosje later kreeg ik van een collega van hem nog een tijdschriftje. Dat maakte het wachten wel een stuk aangenamer! Na 1 uur gewacht te hebben, ging de verpleegkundige bellen naar de operatiekamer. Ik was nog in beeld, maar het nam uiteindelijk iets meer tijd in beslag dan ze aanvankelijk voorzien hadden. Dan wist ik dat maar. Voor mij was het het belangrijkste dat het door zou gaan. Natuurlijk is wachten vervelend, maar ze zorgden goed voor mij en echt nerveus was ik gelukkig ook niet voor de operatie. Ik vond het alleen vervelend voor mijn ouders en zus, want die zouden in de veronderstelling zijn dat ik al lang onder het mes zou liggen... 

 

25 minuten later kwam de anesthesist bij mij langs. Ook nu werden er weer allerlei vragen gesteld en uitleg gegeven. Ik werd naar de operatiekamer gereden (nummer 11) en het bed werd zo neergezet dat ik over kon schuiven op de operatietafel. Enkele operatieassistentes stelden zich voor. De operatietafel voelde best zacht en warm aan. Ik kreeg direct weer warme dekens over mij heen gelegd (lekker!) en ik werd goed gepositioneerd. De chirurg was ook al aanwezig en er werd een time- out gehouden. Er werd mij gevraagd hoe ik heette, wanneer ik geboren ben, wat ze gingen doen enz. De taakverdeling werd besproken en er werd doorgesproken dat ik wel antibiotica zou krijgen tijdens de operatie. Ook zouden ze verdoving in het wondgebied achter laten. Dit werd gedaan, omdat ik een GUCH- patiënt ben en ze zo min mogelijk risico willen lopen. Ondertussen werden de ECG- plakkers weer opgeplakt, een bloeddrukband om mijn arm aangebracht, een saturatiemeter aangesloten en bracht iemand anders het infuus in aan de rechterkant. Ze ging het in mijn hand proberen en het lukte gelukkig in 1x. Ik had mij al ingesteld op meerdere pogingen, want rechts heb ik niet zoveel goede vaten en/ of kunnen ze vaak het infuus niet opschuiven. Wel wilden ze het infuus per sé rechts hebben, waarschijnlijk door mijn hartafwijking, maar niemand kon mij echt duidelijk zeggen wat de achterliggende reden was. Iemand had er in ieder geval goed over nagedacht, dus er zal wel een goede reden achter zitten. Nou ja, hij zat in 1x, dus prima. Het infuus werd aangesloten en de anesthesist hield al een kapje met extra zuurstof voor mijn gezicht. Ik voelde me al wat draaiierig worden van een sterke pijnstiller en vlak daarna werd het slaapmiddel toegediend. Ik werd ondertussen steeds minder helder. Op een gegeven moment voel je jezelf wat wegzakken. Dat voelt best wel eng, maar ik weet ook uit ervaring dat je dan vooral goed moet letten op je ademhaling. Zo lang je je daarop focust, raak je niet zo snel in paniek en val je niet veel later echt in slaap. Daarnaast luister je naar de bemoedigende woorden van de operatiemedewerkers en de anesthesist. Die zeggen ook precies wat ze doen en wanneer je wat kan voelen. Ze zeiden dat ik in goede handen zou zijn, dat ze goed op mij gingen letten en dat ze erop toe zouden zien dat de chirurg goed werk zou leveren. Het zijn maar enkele woorden/ zinnen, maar het helpt wel. Je moet je toch aan hun overgeven... Voor mij is het wel al een beetje bekend terrein, want met de cardioversies, de hartkatheterisatie en de hartoperatie werd ik ook onder narcose gebracht. Dan voel je hetzelfde, dus het overlaten word voor mij steeds makkelijker. Bovendien hebben ze ook zo'n ingewikkelde OK kunnen uitvoeren, dus moest dit ook wel goed komen. Daarna was ik dus in slaap gebracht en hebben ze mij geopereerd. Om 14.50 uur lag ik op de operatietafel en om iets voor half 5 lag ik op de uitslaapkamer. Ik had nog wat extra zuurstof in en er liep nog een infuus. Bij het wakker worden, had ik veel pijnklachten, maar gelukkig deden ze daar gauw wat aan. Uiteindelijk hebben ze 3x 2,5mg morfine gegeven en toen werd ik gelukkig wat comfortabeler. Ook was ik enorm aan het rillen en klappertanden, dus gaven ze mij pethidine. Daarop zakte het nare gevoel heel snel af. Ik werd wat wakkerder en kreeg wat meer mee van de omgeving. De chirurg zou later langs lopen op de afdeling, want ik was nog niet zo wakker toen hij er op de uitslaapkamer was... De verpleegkundige had nog een ijsje gegeven toen ik goed wakker was. Hmm, daar had ik wel trek in. Ik had toevallig recent nog een wetenschappelijk artikel gelezen van het LUMC dat waterijsjes direct na de operatie een pijnstillend effect kunnen hebben. Dit is overigens wel bij mensen na een galblaasoperatie onderzocht. Een andere medewerker begon over dat stukje, dus dat was wel grappig. Ze gaven de ijsjes al heel lang, alleen was er nog nooit onderzoek naar gedaan (behalve bij keelamandelen verwijderen). Zodoende kletsten we daar nog wat over. Ook werden enkele dekens weggehaald, want ik lag op een gegeven moment helemaal te transpireren van de warmte. 

 

Om kwart voor 6 werd ik opgehaald door de verpleegkundigen van de avonddienst van B4 Oost. 1 van de 2 had ik gesproken afgelopen vrijdag en beiden hadden mij in december verpleegt (al kon ik mij er maar 1 herinneren, haha). Degene die bij mij stond, Alexandra, was heel aardig. Ik werd geïnstalleerd, de controles werden herhaald en ik kreeg 2 beschuitjes en wat limonade. Jamilla hielp mij met het eten en drinken en smeerde mijn beschuitjes. Eerst moest het bed wat omhoog en beetje bij beetje ging dat, ook al was het wel gevoelig. Het eten van een beschuitje met hagelslag, is niet de handigste combinatie als je zelf nog minimaal kan bewegen en/ of goed overeind kan zitten... Moeilijk om niet te knoeien in bed. Jamilla haalde steeds weer kruimels en hagelsslagjes weg uit mijn nek. Het drinken was ook wat moeizaam, maar heerlijk. Ik had echt flink dorst. Daarna ging mijn vader richting huis, want hij had nog een nachtdienst. Mijn moeder en zus gingen in het restaurant wat eten en drinken. Ik ging in de tussentijd even bijkomen. Mijn buurman en ik kletsten ook nog wat. Hij was namelijk alweer een tijd terug (ook al werd hij later geholpen). Ik werd nog een paar keer gecontroleerd en kreeg oxynorm tegen de opspelende pijnklachten. Ik was ook op de po in bed geholpen. Dat was 1 van de weinige keren, want zelfs toen ik mij nog zo beroerd voelde, ging ik toch op de po-stoel. In bed is het toch een stuk lastiger. Ik vroeg nog een paar keer of die er echt goed onder stond, maar de verpleegkundige dacht van wel. Na een lange tijd proberen, kwam het toch weer mondjesmaat op gang. Helaas was de po toch niet goed gepositioneerd, dus was het bed nat... Ik had al afgesproken om om 20u even aan tafel te zitten om mijn warme maaltijd op te eten, dus werd er tijdelijk een mat overheen gelegd. Jamilla en mama namen nog een raketje mee toen ze weer langs kwamen nadat ze wat gegeten hadden. Wederom erg lekker en verkoelend. Om 20 uur ging de verpleegkundige mijn maaltijd opwarmen en daarna hielp ze mij uit bed. Ik zat eerst op het randje van mijn bed, maar de hele wereld draaide voor mijn ogen. Na enkele minuten trok het ergste gevoel een beetje weg en liep ik onder begeleiding naar de tafel. Blij dat ik zat! Ik at wat kibbeling, gekruide aardappelblokjes en een salade met dressing. Het smaakte mij best! Ondertussen bleef de verpleegkundige op mijn kamer en nadat ze klaar was, ging ik gauw terug mijn bed in. De duizeligheid was alweer flink toegenomen en ik wilde niet omvallen... Ook kwam de pijn weer hevig terug en dus kreeg ik weer de oxynorm. Om 22 uur ging ik onder begeleiding naar het toilet. Dit keer had ik al een tijd op het bedrandje gezeten, zodat de duizeligheid al weggetrokken was. Nu ging het al een stuk beter. Om 24 uur weer gegaan, toen durfde ik het zelf aan. Toen ik weer terug mijn bed in wilde, kwam de verpleegkundige van de nachtdienst net haar eerste rondje lopen. Ik had wel wat pijn, maar ik sprak af dat ik het nog even aan ging kijken. Als het te erg zou worden, zou ik wel om de oxynorm vragen. Uiteindelijk rekte ik het tot 1 uur. Om 5 uur had ik weer veel pijn, dus kreeg ik mijn paracetamol een stuk eerder. De pijn was alleen al teveel aanwezig, waardoor ik een half uur later alsnog de oxynorm nodig had. Daarna viel ik toch nog even in slaap. Rond half 8 kwam de prikdienst weer een buisje bloed afnemen om mijn INR te bepalen, zodat de arts mijn bloedverdunners tot over het weekend kon doordoseren. De verpleegkundig specialist liep ook al vroeg bij mij langs. Ik zou nog 10 stuks oxynorm meekrijgen, het en verder waren er geen bijzonderheden. Rond 9 uur ging ik mij een beetje opfrissen, maar toen ik in de badkamer stond, bedacht ik mij dat ik nog een waaknaaldje had zitten in mijn rechterhand. Laat ik nu net rechtshandig zijn... Of het moest even ingepakt worden of de verpleegkundige moest hem er alvast uithalen. Ik zou toch over 2 uur weggaan. Dan kan hij er ook net zo goed al uit. Ze haalde hem inderdaad eruit en daarna moest ik de insteekopening nog even afdrukken. Ondertussen moest ze nog enkele patiënten van en naar de radiologie vervoeren, maar daarna had ze tijd om mij even te helpen met mijn bovenkleding. Ook kreeg ik weer de oxynorm, want ik had alweer veel pijn, wat mijn ademhaling ook belemmerde. Daarna nog een tijdje gewacht tot mijn vader mij kwam ophalen. Er werd nog een kort ontslaggesprekje gevoerd en de papieren werden kort toegelicht. Ook werd mij gevraagd om een enquête in te vullen over de opname via een tablet. Uiteraard heb ik dat gedaan. Ik scoorde alles op ruim voldoende of goed, want de zorg tijdens deze opname was gewoon goed! Daarna wilden we de opiaten/ pijnstillers ophalen, maar de apotheek in het UMC is alleen doordeweeks geopend, dus moesten we naar onze eigen apotheek in Woerden. Het rijden naar huis ging goed, maar wel met behulp van een kussentje ter hoogte van mijn wond om de gordel niet te laten rusten op de wond. Nu zat het zachte kussentje ertussen, wat gelukkig ook een stuk minder zeer deed. Bij de apotheek duurde het even en ik merkte dat de paracetamol begon uit te werken. Thuis heb ik die dan ook direct weer ingenomen. Daarna lag ik even op de bank om een beetje bij te komen van alles. Ik viel zelfs nog even in slaap. 

 

Mijn zus en moeder gingen in de avond nog naar de Woerdense vakantieweek. Mijn zus had, het zal weer eens niet zo zijn, vrijkaartjes gewonnen om naar de familieavond te gaan via een Facebook- actie. Ik vond dat ze ondanks alles toch moesten gaan. Zij hebben ook hun ontspanning nodig. Daarnaast is het ook stom om niet te gaan als je notabene kaartjes gewonnen hebt. De pijn heb ik ook als ze wél thuis zijn. Bovendien zijn mijn vader, oom en neef allemaal in de buurt/ woonachtig om de hoek, dus mocht er echt wat zijn... Voordat ze weggingen werd er van alles klaargezet en/ of dichterbij geschoven. Mijn dekbed werd weer naar boven gebracht en die van mijn zus werd over mij heen op de bank gelegd, zodat ik naar bed kon als ik wilde, maar zowel beneden als boven onder een dekentje kon kruipen zonder hem zelf te hoeven verslepen. Ik keek wat televisie, maar het overgrote deel luisterde ik naar de radio via de televisie. Al vrij vroeg ging ik naar boven, omdat ik lastig gevallen werd door een mug en toch wel erg veel pijn had. 

 

De dagen erna ging het nog wat moeizaam. Ik had nog best wel wat pijnklachten, maar ik merkte wel dat het steeds beter ging. Waar ik de oxynorm eerst nog 6x per dag nodig had, ging ik algauw terug naar 4x en uiteindelijk nam ik maandag de laatste. Door de oxynorm kan de stoelgang vast lopen. Dat merkte ik helaas ook. Ik nam veel zakjes movicolon sinds ik thuis kwam, maar toch kwam het niet op gang. Pas na 6 dagen kwam het langzaam aan weer op gang. De wond ziet er tot nu toe nog heel moooi uit; echt een dun streepje. Ik ben zo benieuwd hoe het zal zijn na 1 maand, want de vorige keer begon het ook na 4 weken minder mooi te worden. Ik hoop echt dat het nu een dunne streeep blijft die uiteindelijk wit kleurt en zodoende een stuk minder zal opvallen dan de vorige keer!