Op maandagochtend (10 juli 2017) moest ik weer werken. Ik ging met de auto naar mijn werk, omdat ik daarna nog een gesprek had en dan lekker gelijk door naar huis kon. Anders zou ik misschien net mijn treintje missen en dus een half uur moeten wachten op de volgende. Dat vond ik een beetje zonde van mijn tijd, dus vandaar dat ik met de auto ging. Ik stond nu weer samen met Julita ingedeeld. We hadden zorg voor enkele patiënten. Helaas was mijn account nog steeds niet geregeld, dus zat ik eerst mijn tijd te verdoen om te wachten tot Julita klaar was met de opname en we samen in konden lezen. Ook nu had ik weer lekker gewerkt, al was het jammer dat we 's morgens niet zoveel te doen hadden. Sommigen werden pas later opgenomen... Wel hadden we een patiënt bij wie de katheter verwijderd moest worden. Dat moest met behulp van antibiotica gebeuren, maar het was wat onduidelijk hoe het nou zat. Uiteindelijk het revalidatieplekje gebeld waar de patiënt verbleef en het nagevraagd. Ik had ook het opnamegesprekje gedaan. De medicatie liet ik over aan Julita, want dat overzicht heb ik nu nog niet. Het was al met al wel een leuk ochtendje. Het was ineens alweer half 11 wat betekende dat ik weer klaar was met werken. Mijn praktijkopleidster kwam naar de afdeling toe, zodat we samen naar het andere gebouw konden lopen voor het gesprek. 

Het gesprek had ik dus samen met mijn praktijkopleidster en het hoofd van de praktijkopleiding. We bespraken hoe het re- integreren tot nu toe ging, wat we verder gaan doen, hoe we gaan uitbreiden, wanneer we weer gaan evalueren e.d. Volgende week mag ik in ieder geval naar 2x 4 uurtjes toe, dus dat is fijn! De week erna doe ik het ook. Na mijn vakantie (en mogelijk al operatie) ga ik nog 1 week 2x 4 uurtjes doen. Daarna mag ik 3 dagen doen, waarbij ik 2 dagen 4 uur werk en 1 dag 3 uur. Daarna kijken we weer verder. Ik ben benieuwd! Uiteraard wil ik meer weten over de dingen die nu nog onduidelijk zijn. Ik zei ook eerlijk dat ik zelf de regie wil hebben, maar ja, dat gaat gewoon niet, maar dat vind ik lastig. Ik wil weten hoe het straks zal gaan met school, hoeveel tijd ik nog over mijn opleiding ga doen, hoe mijn verdere route eruit zal komen te zien enz. 

Na het gesprek ging ik wederom langs de ICT- helpdesk. Daar bleek dat mijn account inderdaad omgezet was, maar bij het servicepunt moest ik dat weer laten controleren. Zij gaven toen toestemming om mijn account open te zetten. Echter sta ik nu tot 1 januari in dienst en dus heb ik begin volgend jaar dezelfde problemen... Woensdag nog maar even aankaarten. Voor nu kan ik er in elk geval in! 

Daarna reed ik weer naar huis. Thuis wat gegeten en daarna moest ik alweer door naar het UMC in Utrecht. Mijn zus en vader gingen een rondje auto's bezichten doen. Mijn zus wil namelijk een eigen auto voor volgend schooljaar kopen, dus moeten er een hoop auto's bekeken worden om te zine of het wel of niet iets is. Ze had een zwarte auto gezien en daarin had zij ook een proefritje gemaakt. Het was een super snelle auto, zei ze. Het enige nadeel is dat hij vrij groot is, maar ja, dan heeft ze in ieder geval voldoende ruimte om alle zooi van thuis naar school te verplaatsen, haha. Als juf heb je nou eenmaal veel ruimte nodig! Ze gaat er nog over nadenken en nog even verder kijken. Het mooie is wel dat ze alleen maar kijkt naar auto's die heel snel zijn. Ik heb een 1300cc motor en mijn vader een 1600cc, maar zij kijkt vooral naar de 1800cc en meer. 

Mijn moeder ging met mij mee naar het UMC. We vertrokken wat eerder om in het restaurant nog wat te eten. We namen een lekker soepje en een snack. Daarna was het tijd om naar de afspraak met de internist/ endocrinoloog te gaan. We gingen alle ingezette onderzoeken bespreken. Gelukkig is er niets uitgekomen, behalve dat ik de ziekte van Pfeiffer doorgemaakt heb. Tja, dat was ons al bekend, want Jamilla had het eerst. Voor de rest was alles normaal. Kunnen we dat in ieder geval uitsluiten. Bij mij weet je het immers maar nooit. Nu wordt het overmatige transpireren dus geweten aan de vele en langdurige stootkuren prednison. Toch is het wel lastig, want er is niets aan te doen. Nou ja, minder prednison gebruiken, maar ja, daar worden mijn longen dan weer niet zo blij van... Gezien het feit dat het over mijn hele lichaam is, is het ook niet mogelijk om bijvoorbeeld botoxinjecties te gebruiken of wat dan ook. Lastig, maar het is niet anders. Daar komt het eigenlijk op neer. Wel wilde ze voor de zekerheid nog 2 waardes laten prikken die eventueel bij een carcinoom zouden kunnen passen. Dat kan ook het overmatige transpireren verklaren. Gelijk maar weer bloed laten prikken. Ik had, na eerder overleg met mijn moeder, gelijk mijn trombosekaart meegenomen, want op de een of andere manier had ik al zo'n vermoeden. Anders moet ik morgen wéér geprikt worden, maar dat vind ik een beetje zonde... Het prikken duurde vrij lang, maar dat kwam doordat ze wat moeite hadden met het invullen van de trombosekaart in het systeem. Ze adviseerde mij ook om in de avond in de UMC patiëntenomgeving te kijken, want dan kon ik de waarde morgen doorbellen naar de trombosedienst. Er keek nog iemand mee met het prikken. Eigenlijk was het plan dat zij het zou doen, maar er moest een speciaal soort spuitje afgenomen worden met bloed voor een bepaling, dus moest het met een vlindernaaldje geprikt worden en dat mocht zij nog niet... 

Daarna gingen we weer terug naar huis. Ik dacht eigenlijk dat de zwem4daagse om 18 uur van start ging, maar het was pas om 19 uur, dus ging ik eerst warm eten en daarna naar het zwembad. De zwemtrainingen zijn natuurlijk allemaal afgelopen, maar ja, ik wil wel lekker blijven bewegen nu het enigszins gaat. Vandaar de keuze om mee te doen met de zwem4daagse in Harmelen. Het was wel een stuk rustiger en lekkerder zwemmen dan in Woerden. Nu kon je het tenminste zwemmen noemen, haha. In Woerden was het echt een wandel4daagse in het water en/ of was je voortdurend aan het watertrappelen, haha. Nu had ik 2,5 km gezwommen. Eigenlijk hoef je maar 500 of 1000m per dag te zwemmen, maar ja, ik wil wel wat uitdaging hebben, dus ga ik gewoon vaker het water in. De badmeesters kijken hun ogen uit en zijn helemaal verbaasd dat ik zo snel de banen zwem en dus weer opnieuw het water in duik. Ik was dan ook binnen 1 uur en 4 minuten klaar met 2500m zwemmen (mét alle inhaalmomenten van andere deelnemers). Ik vind het heerlijk om een beetje te bewegen. In de avond ging ik redelijk op tijd naar bed, want morgenochtend moet ik weer vroeg op. 

In de avond keek ik, zoals mij geadviseerd was, naar mijn INR- waarde. Helaas kon ik die nergens vinden. Wel was er een andere stollingswaarde zichtbaar, maar niet hetgeen wat nodig was voor de trombosedienst. Dat was balen, want ik dacht het juist mooi te combineren en nu moet ik morgen dus alsnog geprikt worden. Daarnaast wordt Jamilla morgen geopereerd, wat betekent dat ik niet naar de vaste prikttijden kan, dus dan moet ik het in het ziekenhuis laten doen in de hoop dat er dan nog ergens tijd voor is, want ik heb morgen nog een vrij druk programma... 

Op dinsdag moesten we met zijn allen vroeg op. Jamilla werd vandaag aan haar keelamandelen geopereerd. Ze heeft zo vaak keelontstekingen en laatst zelfs een nierontsteking als gevolg van de keelontsteking. Hoog tijd dus om die ellendige dingen te laten verwijderen. Helaas is het voor volwassenen een stuk onplezieriger dan voor kinderen. Gelukkig zijn die van mij er al op kinderleeftijd uitgehaald... Ze moet ook 1 nachtje in het ziekenhuis blijven, omdat het risico op nabloedingen hoger is dan bij kinderen. Het wordt dus de eerste opname van Jamilla. Ze moest zich om kwart over 7 al in het ziekenhuis melden, dus dat was erg vroeg. Het hele gezin ging met haar mee. Ze werd opgenomen, mocht een mooi OK- jasje aantrekken enz. Voor mij het welbekende riedeltje. Ook hoorde mijn moeder weer een boorgeluid, wat haar direct deed denken aan de tijd rond mijn operatie (net als het operatiejasje, maar gelukkig was deze blauw en niet geel). De OK liep al gelijk uit, terwijl zij eigenlijk als eerste gepland stond. De reden was dat de arts er nog niet was. Uiteindelijk ging ze rond 9 uur naar het operatiecomplex. Ik ging daarna door naar beneden om bloed te laten prikken. Dat ging vrij snel en in 1x goed, dus dat scheelde. Mijn ouders bleven in het ziekenhuis wachten tot de operatie klaar was, al hadden ze allebei nachtdiensten. Ik moest door naar de fysio om mee te doen met de medisch fitness groep. Ik koos dit keer voor het fietsen en het roeien. Het fietsen ging prima 10 minuten lang, maar het roeien daarentegen was echt nog heel zwaar. Ik hield om de 3 minuten pauze, maar dan nog was het erg zwaar. Vooral mijn hartslag vloog omhoog, waardoor ik gewoon een stuk minder kan. Het zal wel een groot deel te wijten zijn aan mijn conditie, maar het is echt een verschil met bijvoorbeeld lopen, fietsen of steppen. Daarna mijn krachtsonderdelen gedaan. Dat gaat wel goed. Na 40 minuten werd er weer een circuitje gedaan. We waren met 7 personen, dus ook 7 verschillende onderdelen. Na 4 onderdelen kon ik echt even niet meer, dus toen een onderdeel overgeslagen. Ook deed ik niet alles even fanatiek mee als dat ik gewend ben van mijzelf. Ja, misschien leer ik het toch om mijn grenzen aan te geven, haha. Wel lastig om te zien dat andere mensen (die een stuk ouder zijn) het wel kunnen, maar goed, je weet ook niet wat iemand anders mankeert. Ik heb natuurlijk diverse problemen. Daarna lekker even gedoucht om direct erna weer richting het ziekenhuis te gaan. De operatie van mijn zus had amper een half uur geduurd en ze was ook slechts een half uur op de verkoever, dus dat was wel heel snel gegaan. Ik had voordat ik vanmorgen uit het ziekenhuis ging nog een knuffeltje uitgezocht. Tja, ik kon het niet laten, want ik kreeg ze ook iedere keer en nu was het de eerste keer voor mijn zus dat ze überhaupt in het ziekenhuis moest blijven, dus dan moet zij natuurlijk ook een knuffeltje krijgen. Ik kon natuurlijk niet kiezen welke de leukste was, maar mijn moeder en vader hielpen mee met de keuze en uiteindelijk is de keuze gevallen op een schattig aapje. Toen ik haar na de operatie op ging zoeken, bracht ik ook gelijk het aapje langs. Ze was nog niet misselijk op dat moment, wat mij nog enigszins verbaasde. Ook had ze al 2 ijsjes en wat ijswater op. Ze was nog wel heel moe en haar keel was wat pijnlijk. Ik bleef dan ook niet lang, want dan kon ze lekker uitrusten (net als ik, want ik was ook erg moe). Net toen ik bijna in slaap viel, appte ze mij dat ze al gebraakt had. Ik had nog teruggestuurd dat ze dan beter om wat tegen de misselijkheid kon vragen, maar dat achtte ze toen nog niet nodig, dus keek ze het even aan. Uiteraard ging dat natuurlijk niet. Uiteindelijk kreeg ze dus alsnog wat tegen de misselijkheid. Ze stuurde ook dat de 2e keer kwam doordat ze haar paracetamol ingenomen had. Tja, dan heeft ze die natuurlijk ook direct weer naar buiten gegooid, dus adviseerde ik haar om de verpleegkundige te vragen of ze die niet nog een keer moest innemen (bijvoorbeeld als zetpil), want anders bouwt ze ook geen goede pijnspiegel op. Inderdaad, niet veel later kreeg ik een appje dat ze weer paracetamol gekregen had. Toch was ze eigenwijs, want ze wilde geen zetpil (ook al stelde de verpleeegkundige dat daar ook voor). De rest van de dag lag ze veel te slapen en was ze veel aan het braken. Ze had veel dingen tegen de misselijkheid gehad, maar dan nog hielp het niet goed. 

Rond 15 uur lag ik weer in het zwembad om dag 2 van de zwem4daagse te voltooien. Ook nu zwom ik weer 10x het parcoursje, waardoor ik wederom 2,5 km zwom. Mijn stempel had ik dus weer dubbel en dwars verdiend. Ik had in 2 avonden tijd al meer gezwommen dan de totale afstand die je eigenlijk in 4 dagen tijd zou moeten afleggen. Ik had nog even gekletst met een moeder van 2 kinderen met wie ik beiden vroeger geturnd heb. Nu zit 1 ervan op tennis en de ander op dezelfde zwemvereniging als ik, dus komen we elkaar nog regelmatig tegen. Nu zwom 1 van haar dochters en zij zelf ook mee, dus dat was wel grappig. Daarna vertrok ik weer richting mijn zus. Ook nu was ze nog erg slaperig en er kwam maar weinig uit. Ach, ik zat er even bij en dat is het belangrijkste. Al snel sliep ze weer. Niet veel later ging ik terug naar huis. Mijn moeder haalde een maaltijd bij de Jumbo. Ik at een kip kerrie met rijst maaltijd. Inmiddels was het al 19 uur en ging ik naar boven. Ik was best wel moe van alles en ik had beide dagen niet op de dag geslapen, dus was het 's avonds even op. Normaal zou ik het prima gered hebben met alleen het werk en mijn zus, maar meer alle dingen die er extra bijkomen, maken het zwaar. Bovendien is 2x 2,5 km zwemmen ook behoorlijk inspannend, dus dat ik moe was, was dan ook niet gek. 

Woensdagochtend, 12 juli 2017, werd ik weer op mijn werk verwacht. Ook nu ging ik weer met de auto. Dit keer omdat het keihard regende en het voorlopig ook niet droog zou worden. Dan scheelde het een aantal keer natregenen. Nu stond ik weer aan een collega gekoppeld met wie ik ook al regelmatig samengewerkt had, dus dat was fijn. We zorgden voor 3 patiënten, maar 1 werd al bijna opgehaald voor een onderzoek en de ander kwam pas om 10 uur. De derde patiënt kwam nog later, dus die heb ik helemaal niet gezien. Voor die ene patiënt die al bijna opgehaald werd, had ik even een PA- formulier meegegeven en een patiëntensticker op het formulier geplakt. Ik kon nu gelukkig weer zelfstandig lezen, omdat ik in mijn account kon. Dat was wel fijn, want dan kan ik zelf al een hoop opzoeken en op mijn eigen tempo lezen. Bij 2 van de 3 begreep ik wat er moest gebeuren, maar bij de 3e patiënt snapte ik er niet zoveel van, dus daar keken we samen naar. Ik snapte de indicatie voor het onderzoek niet en ook het specialisme waaarvoor de patiënt opgenomen werd, kon ik niet rijmen met hetgeen ik las in de naslag. Nadat we het besproken hadden, had ik door wat de reden was van het onderzoek, wat er aan de hand was met de patiënt en waar ze naar op zoek waren. Bij een andere patiënt was er sprake van een hematologische aandoening. Tja, dat is mijn terrein, dus kon ik weer dingen uitleggen aan mijn begeleider. Zo leren we nog wat van elkaar. Ook had ik nog wat dingen opgemerkt qua bloedafnames, dus dat was ook leuk. Ik had nu een veel beter totaaloverzicht. Dat is fijn om te ervaren. Ook al ben ik er een lange tijd uitgeweest, merk ik toch dat er nog een hoop is blijven hangen. 

Daarnaast hadden we een tijdje geen patiënten, dus konden we aan de slag met mijn inwerkchecklist. Ik had nog puntjes open staan die we allemaal langs liepen. Ze vond het zelf ook wel leuk en goed om weer even na te denken over alles, want dat is voor haar ook weer even verhelderend. Daarnaast stel ik natuurlijk ook heel wat vragen. Je "roest" toch een beetje vast in bepaalde gewoontes, waardoor een nieuw inzicht soms tot andere dingen kan leiden. Ik heb enorm veel geleerd in deze 3 uurtjes! 

Na mijn werk had ik weer een gesprek gepland staan, maar dit keer bij de bedrijfsarts. Ook daar besprak ik hoe het ging met re- integreren, of er beperkende factoren zijn, wat voor werkzaamheden ik al kan en wat ik absoluut niet kan enz. Voor het UWV zijn zij verplicht om een 1e jaars evaluatie op te maken met een inzetbaarheidsprofiel. Na 1 jaar ziek zijn is dat nodig om te kijken hoe het 2e ziektejaar ingevuld kan/ moet worden om iemand uiteindelijk weer aan het werk te krijgen in de eigen of een andere functie. Alles ter voorkoming van een uitkering die door het UWV verstrekt moet worden. Daar kom je gewoon niet snel voor in aanmerking en het proces daarvoor moet voldoen aan strenge eisen, waaronder het inzetbaarheidsprofiel. Voor nu is het enigszins deprimerend om te lezen, omdat het vooral je beperkingen benadrukt. Daarnaast noemde de bedrijfsarts dingen als het inschakelen van een arbeidsdeskundige. Samen met deze persoon kan er gekeken worden naar andere functies naast de functie waarvoor je re- integreert. Het UWV wil namelijk ook liever niet je salaris aanvullen als blijkt dat je met een andere (minder belastende) functie hetzelfde kan verdienen. Dan moet je dus een andere takenpakket gaan uitvoeren. Verder zal de arbeidsdeskundige aanbevelingen doen. Zo denkt de bedrijfsarts bij mij dat ik misschien niet/ nooit meer nachtdiensten zou mogen draaien, onregelmatig werk een slechte invloed heeft op mijn gezondheid en twijfelt ze of ik ooit op mijn huidige contracturen terug zou kunnen komen. Daar was ik het niet echt mee eens, dus heb ik flink van mij laten horen. Enerzijds snap ik hun zorgen, maar voor mij zijn het ongegronde zorgen. Ik wil geen stempel krijgen die ervoor zorgt dat ik misschien niet kan en mag werken op een afdeling die ik graag zou willen en/ of de kans op een baan aanzienlijk verminderd. Nee, ik wil niet anders zijn en ik zal bewijzen dat iedereen het (wederom) verkeerd inschat/ ingeschat heeft! Ze mogen me eigenwijs vinden, maar ik weet beter. Ik kan nu al zoveel taken aan en dat in slechts 6 uurtjes per week... Daarnaast heb ik eerder ook onregelmatig gewerkt, fanatiek gesport, leuke dingen gedaan enz. met én een slecht functionerend hart én longproblemen. Waarom zou ik dat dan nu, nu mijn hart gerepareerd is, niet kunnen?! Met mijn longen heb ik nooit in het ziekenhuis gelegen tot vorig jaar. Toen speelde mijn (toen nog onbekende) hartprobleem ineens op en dat had een slechte uitwerking op mijn longen. Mijn longen hebben een flinke opdonder gehad, maar als straks de rust hersteld is, zal dat vermoedelijk ook een stuk beter gaan! Bovendien heb ik nu ook onderhoudskuren en kan ik direct met 2 stootkuren beginnen als het mis gaat. Ook krijg ik andere inhalatiemedicijnen die mogelijk beter werken. Ik hoop en denk dat ik dan prima in staat ben om alles normaal op te gaan pakken op mijn oude niveau. Ik heb wel eerder geschreven; hoe kan het dat ik bijvoorbeeld 3x per week kan zwemmen en kan fitnessen als ik een slechte gezondheidssituatie heb? Nee, het zijn vlagen van mindere periodes, maar ik ben wel krachtiger dan ik al heel lang niet geweest ben. Nu functioneert mijn hart normaal (al klopt het anatomisch gezien niet). Natuurlijk zal ik echt nog wel een keer opgenomen moeten gaan worden, maar ja, daar valt niet aan te ontkomen. Zelfs na enkele dagen vakantie had ik al een opname nodig, dus het is niet reëel om te zeggen dat het dan door het werken komt. Ook in rustperiodes heb ik klachten. Begrijp me niet verkeerd: iedereen is hard bezig om mij aan het werk te krijgen en mijn opleiding te laten vervolgen. Dat is hartstikke fijn. Hun moeten ook kijken naar de lange termijn enz... Ik snap hun beweegredenen heel goed, maar ik wil me niet zonder slag of stoot neerleggen bij het bovenstaande. Ik weet wat ik wil en dat zal ik op wat voor manier dan ook bereiken! Ik ben niet al zo ver gekomen om alsnog mijn droom op te geven... Na mijn diploma kan ik altijd nog anders beslissen als blijkt dat het werk aan het bed te belastend is. 

Daarna naar huis gereden en wat gegeten. Jamilla was ook weer thuis uit het ziekenhuis en lag met een dekentje op de bank. Ze ziet er nog best wel zielig uit, maar ze houdt al wel weer iets binnen. Ze praat nog amper, dus het is vrij stil. Op een gegeven moment ging ik met mijn deken bij haar op de bank liggen en viel ik even in slaap. Eindelijk mijn tekort gekomen slaap van de afgelopen dagen inhalen (nou ja, ik sliep maar 1 uurtje, maar daarna had ik weer veel energie). Met mijn moeder at ik samen sla en voor Jamilla werd er een apart prakje gemaakt van worteltjes een aardappelpurre wat ook nog eens fijngemaakt werd en vervolgens wat afgekoeld was. 

In de avond ging ik voor de 3e dag op rij naar het zwembad om mijn banen te zwemmen. Ook nu zwom ik weer 100 banen in een klein uurtje. Wederom 2500m gezwommen! Zo dat is 7,5 km deze week! (Nog een bewijs dat het toch echt beter gaat). Het was nu wel een stuk drukker dan gisteren. Later op de avond werden we gebeld door opa. Oma moest vanmiddag van de huisarts direct naar de SEH toe van het St. Antonius nadat er 's morgens bloed geprikt was. Haar nierfunctie bleek weer flink gedaald te zijn, terwijl die de vorige keer ook al gedaald was. Nu was er sprake van dat zij, als het zo door gaat, ze aan de dialyse moet. Wow, dat is even schrikken. Moeten straks beide oma's dialyseren... Hoe ernstig de situatie was, kon opa ook niet vertellen. Ze moesten plotseling na een belletje naar de SEH zonder dat ze de reden ervan wisten en ze klachten had. Morgen ga ik met mijn moeder maar even langs. 

Op donderdag 13 juli 2017 ging ik 's middags eerst naar het zwembad voor de laatste dag van de zwem4daagse. Ik zorgde dat ik er iets voor aanvang was, zodat ik als (1 van de) eerste in het water kon liggen. Ik kon nu best wel goed doorzwemmen, helemaal toen ze op een gegeven moment kinderen vroegen om te gaan dansen. Het was namelijk disco zwemmen, dus dat vonden de kinderen allemaal leuk. Daardoor was het bad op een gegeven moment zo goed als verlaten en kon ik mijn 100 banen makkelijk afleggen. Pas toen ik de laatste 3 banen wilde afleggen, zag ik ineens mijn moeder zitten. De laatste baan deed ik in vlinderslag. Toen zat ook mijn 2e zwem4daagse er weer op. Ik kreeg bloemen van mijn moeder en daarna haalde ik mijn bewijs op dat ik alle 4 de avonden gezwommen had. Met het bewijs kon ik in de kantine mijn oorkonde en medaille halen. Ook kreeg je een ijsje van het zwembad. MIjn moeder kreeg er ook 1. 

Na het zwemmen gingen mijn moeder en ik met de auto naar het ziekenhuis in Nieuwegein. Mijn oma wilde niet meer naar het St. Antonius vanwege nare ervaringen, maar ze had nu geen keuze. We waren benieuwd hoe lang ze het vol zou houden daar. Toen we naar de afdeling liepen, bleek dat ze alweer naar huis was. Tja, dat is typisch mijn oma... Daarom gingen we maar richting hun huis om ze daar op te zoeken. Mijn oma had wat onderzoeken gehad en mocht daarna naar huis. Morgen moet ze weer terugkomen voor het bloedprikken en dan wordt ze in de middag gebeld door de zaalarts over de vervolgstappen. Waarschijnlijk werd de verslechterde nierfunctie onder andere veroozaakt door de hoge dosering metformine (voor de suiker), de antibiotica (vanwege een blaasontsteking) en de plasmedicatie. Die antibiotica was er het laatst bijgekomen, dus waarschijnlijk was dat nu de boosdoener. Nu waren doseringen gewijzigd en de kuur was afgelopen. Hopelijk hersteld de nierfunctie zich dan wel weer. Nu viel het ook nog mee qua functie (30%). Mijn andere oma zat op een gegeven moment op 16% (inmiddels iets hoger door de prednison). 

Eenmaal thuis aten mijn moeder en ik samen warm. Mijn zus voelde zich niet lekker. Het viel haar allemaal best wel tegen. Ze dacht dat het zo gedaan was en ze veel sneller zou herstellen. Daarnaast heeft ze regelmatig veel pijn en gaat het eten en drinken niet zoals ze wil. Ook is ze af en toe misselijk.

Op vrijdag had ik lekker een rustig daagje. Ik was weer wat benauwder en piep weer een heel klein beetje. Grr!