Vandaag werkte ik weer samen met een werkbegeleider op de leerwerkplaats. Ik begon met aanvankelijk 3 patiënten waarvan 1 eerste OK (die voor enkele uren ingepland stond) en 1 die pas om 11 uur opgenomen moest worden. Ik ging dus eerst alles voor mijn andere patiënt doen die er al lag en naar huis zou gaan. Ik had gezorgd dat ik de papieren alvast klaar had liggen en dat de secretaresse de poli afspraak ging maken. Voor de rest kon de patiënt alles zelfstandig, dus had ik daar niets aan te doen. Voor het douchen nog even het naaldje verwijderd. Voor mijn andere opname ging ik alvast alles op de kamer neerzetten, stickers plakken, OK- jasje dichtknopen etc. Ik had verder toch niets te doen en dat zou mij straks weer schelen. 

 

Toen ik op een gegeven moment langsliep, zag ik een man in de kamer zitten, maar ik zou een vrouw krijgen. Huh, wat ging er mis? De collega was al bezig met de man opnemen, maar er was niets gecommuniceerd met mij. Achteraf bleek dat er voor die man een 1- persoonskamer geregeld moest worden en dat mijn patiënt een stukje verderop kwam te liggen. Mijn naamstickers waren ook weggedaan. Tja, kon ik weer opnieuw beginnen, maar goed, maakt niet uit. De patiënt had ik opgenomen en verder niet zoveel bijzonders. Daarna ging ik met een patiënt van een andere student naar het stiltecentrum op het Leidse plein, omdat ze kaarsjes wilde aansteken voor haar dierbaren. Met de rolstoel bracht ik de patiënt. De patiënt was er heel dankbaar voor. Het is misschien een lastig iets, maar wel heel fijn dat we dit voor de patiënt konden regelen! 

 

In de middag kreeg ik mijn eerste OK terug. De patiënt had een hoge hartslag en ik zag met de saturatiemeter dat het wel onregelmatig moest zijn. Daarom ging ik voelen en ik kon heel duidelijk merken dat de patiënt aan het boezemfibrilleren was. Tja, ervaring zullen we maar zeggen... Met de artsen overlegd en die kwamen ook even langs. De patiënt was er al mee bekend, maar had ook al een infarct, herseninfarct en beroerte doorgemaakt, dus ik zat niet helemaal rustig toen ze zeiden dat we een pols tot de 160 mochten accepteren (terwijl de bloedverdunners gestopt waren door de operatie). Ik stelde al voor om een hartfilmpje te maken, maar de artsen wilden eerst met de cardioloog overleggen. Uiteindelijk moest er toch een hartfilmpje gemaakt worden. Tja, dat dacht ik al. Ook werd de medicatie (metoprolol) opgehoogd en moest er 's avonds opnieuw een hartfilmpje gemaakt worden. Qua bloedverdunners deden ze nu niets, maar goed, als de oorzaak bestreden wordt, is het ook goed. Tegen andere leerlingen zei ik ook dat als ze wilden weten wat atrium fibrilleren is, ze de pols van die patiënt moesten gaan voelen. Het voelt heel typisch, maar je herkent het ook direct. Ik vond het wel interessant en voelde me wel in mijn element. 

 

Van mijn werkbegeleider heb ik ook een goed stukje teruggekregen. Altijd fijn! Ik heb een datum gepland voor het maken van mijn verpleegplan. Ik had gezegd dat ik wel een patiënt uit ga kiezen met een wat uitgebreidere voorgeschiedenis, zodat ik er wat meer mee kan en misschien tijdens de patiëntenbespreking ook wat meer over kan uitleggen. Mijn werkbegeleider vond dat ook een goed idee. 

 

In de avond heb ik nog even gezwommen. Toch ging ook mijn hart tijdens de sprintjes tegensputteren. Ik had ineens een drukkend gevoel op de borst en kon niet meer verder zwemmen. Het ademen ging moeizaam en mijn hartslag was heel snel. Uiteindelijk maar gestopt, want het trok niet bij. Wat het was, was het, maar lekker voelde ik mij in ieder geval niet. Ook thuis wilde het nog niet, totdat mijn medicatie uiteindelijk ging werken. Toen trok het weer bij en voelde het uiteindelijk weer goed. Wel was ik heel moe en ging ik toch maar redelijk vroeg naar bed. 

Vandaag was het de bedoeling om uit te slapen, maar dat lukte niet. Ik zat niet lekker in mijn vel, irriteerde mij aan alles en deed bozig zonder reden. Jamilla had in de avond wat vriendinnen uitgenodigd en ze had al een paar keer gevraagd of ik ook mee wilde doen met het dobbelspel. Iedere keer twijfelde ik, had ik geen zin om cadeautjes te regelen etc. Uiteindelijk ging ik toch mee doen en moest ik het nog inpakken. Daarna kon ik even lekker een paar uur naar de sportschool; even mijn gedachten verzetten. Ik had dit keer geen groepsles, maar ging in de zaal trainen. Ik begon met 12 minuten steppen, daarna de krachtsonderdelen waarbij ik nog 2 extra oefeningen voor de benen/ billen deed (die niet op mijn schema staan) en daarna deed ik mee met het buikspierplezier. Toen dat afgelopen was, werkte ik het fit & fun circuit af en eindigde ik met 10 minuten op de fiets. Al met al dus behoorlijk wat gedaan! Gelukkig had ik wel weer een kortwerkend tabletje ingenomen, want het ritme was wederom niet stabiel. Nu ging het gelukkig daarna weer beter en kon ik toch sporten.

 

Ik moest na het sporten nog even mijn auto tanken, want dat was ook hard nodig. Anders kom ik maandag niet eens op mijn werk. Daarna reed ik nog even langs de Action en de Jumbo om chocolade te kopen van toblerone en tony chocolony voor het dobbelspel. Ach, dat wil bijna iedereen wel hebben. Daarna ging ik weer naar huis. Mijn ouders waren samen weg, dus was ik met Jamilla thuis. Ik heb nog een tijd met Jamilla gepraat. Ik voel me zo niet lekker, zo bozig, zo down, zo emotioneel, zo moe etc. Na een lange huilbui en eindelijk mijn emoties er echt uitgegooid te hebben, kon ik mezelf weer bij elkaar rapen. Ik ben een goede opkropper van emoties en dan ineens barst de bom. 

 

Snel de tranen gedroogd, mascara opgedaan en mijn vrolijke gezicht weer opgezet. Het was een gezellige avond. Ik vond het wel leuk dat Laura en Maaike er waren. Het dobbelspel wat we speelden was wel grappig. Ik had uiteindelijk mijn eigen badspullen weer terug. Dat was ook het enige. De bol.com cadeaukaart werd precies afgepakt vlak voordat de wekker ging. Jammer! Op een gegeven moment was ik het wel zat. Wat kunnen juffen bij elkaar druk zijn, zeg! Haha.

 

Vandaag had ik een dag op de radiologie. Ik liep nu daar mee om dingen te zien, meer achtergrond te krijgen qua onderzoeken en straks ook meer uitleg te kunnen geven aan patiënten. Ik moest mij 's morgens tussen 8 en 8.15 uur melden. Degene naar wie ik moest vragen, was er nog niet, dus zat ik met een aantal radiologie medewerkers in de koffiekamer. Daarna ging iemand mij alvast een kluisje geven. Toen kwam ook degene binnen die ervoor zou zorgen dat ik bij de juiste mensen zou komen. In de ochtend keek ik mee met het maken van röntgenfoto's. Er waren een paar patiënten die volgens het reuma- protocol gingen. Deze groep mensen heeft vaak wat vergroeiingen van de handen en voeten en dus werden er steeds 2 foto's gemaakt; 1 de handen of voeten zo plat mogelijk en 1 waarbij de handen of voeten wat meer gedraaid zijn (zodat alle kootjes uiteindelijk zichtbaar zijn). Ook was er een meisje dat en doof was en scoliose heeft. Niet een heel makkelijk klusje om dat uit te leggen wat er gedaan moest worden, maar de moeder hielp daarbij. De rug kan er niet in zijn geheel opgezet worden, dus worden er 2 opnames gemaakt die in elkaar geschoven worden, waardoor de verkrommingen zichtbaar worden. Ook veel thorax- foto's gezien en 1 met een hartoperatie (dat zag je aan de staaldraden rond het borstbeen). Verder werden er verschillende foto's van nek- en rugwervels gemaakt, terwijl de patiënt op de buik/ rug of zij gepositioneerd lag. Aan de andere kant, bij de spoedeisende hulp, zijn er ook 2 kamers waar röntgenfoto's gemaakt kunnen worden. Als er een trauma binnengebracht wordt, wordt de patiënt direct de traumakamer ingereden. Daar kunnen dus ook gelijk foto's gemaakt worden. De kamer is met veel materiaal ingericht wat mogelijk nodig zou kunnen zijn. De mensen die een botbreuk opgelopen hebben en zich melden op de SEH worden daar ook op de foto gezet en kunnen dan direct door naar de gipskamer. 

 

 

Vandaag moest ik weer naar school. Er was code geel afgegeven. Daardoor reed ook een trein niet en dus nam ik er 1 eerder, terwijl ik niet eerder op stond. Dat werd dus een beetje haasten, maar ik haalde hem net aan. Die trein reed natuurlijk prima volgens dienstregeling, maar ja, je zal het altijd zien... Het gevolg was dat ik natuurlijk veel te vroeg op school was, maar ik had mijn tijd wel nuttig besteed door een lijst te maken met alles wat ik mee moest nemen naar Terneuzen. Daarna zaten we in het klaslokaal de tijd uit te zitten. Ik ging wel wat bronnen opzoeken voor mijn verbetervoorstel, maar anderen deden helemaal niets. Daarna was het pauze en daarna kregen we les over een artsenvisite, multi disciplinair overleg (MDO) en team-/ werkoverleggen. Alsof we niet weten hoe dat gaat? Al vrij vroeg mochten we weer naar huis, maar ik bleef langer, want ik had namelijk nog wat handtekeningen nodig op mijn vaardigheden lijst. Ik had via ProfPortaal ook nog extra theorie gedaan van de ontbrekende handtekeningen en dus kon ik ze nu wel krijgen. De ontbrekende praktijkonderdelen worden de volgende periode op school getoetst. Daarna had ik nog even mijn frustraties geuit met betrekking tot het aanmelden voor examens binnen een veel te krap tijdsbestek, waardoor ik geacht wordt om van alles weer om te gooien. Aanvankelijk begreep mijn SLB'er het niet, maar na veel uitleg uiteindelijk wel. Ze heeft nu ook een mailtje gestuurd naar de examencommissie. Ik zeg ook: "Ik kan niet zomaar op een donderdag een examen maken. Ik zou op de thorax mee gaan lopen en een BPV- bezoek krijgen, maar dat moest ik weer omgooien. Wat nu als ik medische dingen gepland had? Wat als ik nachtdiensten zou hebben?" Uiteindelijk kreeg ik wel gelijk en vond ze het ook raar. Er is ook helemaal geen examenrooster bekend. Hoe kan dat?! Na die frustraties vertelde ik nog wat de nieuwe ontwikkelingen zijn op het gebied van mijn gezondheid. Ze vindt het knap dat ik ondanks alles toch blijf vechten en door blijf gaan met mijn studie. Dat ik niet bij de pakken neer ga zitten. Uhm, tja, wat moet je anders?! Ook had ik besproken wat Tom en ik nu hebben qua opzetje voor het verbetervoorstel en qua onderzoeksvraag. Het is lastig om die goed te formuleren en af te bakenen. Nu hebben we wel een mooie bedacht (al vind ik zelf): "Hoe kan het personeel dat patiëntencontact heeft op de kort verblijf afdeling van het LUMC de verspreiding van resistente bacteriën voorkomen, waardoor de patiëntveiligheid geborgd wordt?" Ook de doelstelling hebben we verwoord: De kennis vergroten van verpleegkundigen van de kort verblijf afdeling van het LUMC en het toepassen van de richtlijnen bij het verplegen van patiënten in de contact- of strikte isolatie op de afdeling. Wel fijn om dat te bespreken. Dan kunnen we daar tenminste mee verder. Ik had al verteld waar we naar toe willen, wat we willen doen, hoe etc. Dan weet je tenminste dat je op de goede weg bezig bent. 

 

Daarna ging ik weer richting Woerden. Ik had precies mazzel, want om 13.50 uur kwam ik met de bus aan bij station Leiden Lammenschans en om 13.57 vertrok de trein. Hoefde ik tenminste niet een lange tijd in de kou wachten. Daarna reed ik nog even langs de Action. Ik wilde nog een paar grote handdoeken aanschaffen. We hebben er niet heel veel. Zeker niet als we met zijn drietjes een heel weekend met de handdoeken moeten doen (en papa thuis nog wat moet houden). Daarna ging ik richting huis. Ik moest mijn tassen nog gaan pakken. Als ik ergens een hekel aan heb, is het tassen inpakken. Ik kan nooit kiezen wat ik mee wil nemen, hoeveel ik nodig heb en pak dus altijd teveel in. Jamilla is daar veel handiger in dan ik. In de avond aten we met zijn drietjes en ging ook Jamilla haar spullen pakken. Ik ging nog even in bad en daarna ging ik slapen of in ieder geval in bed liggen. 

Vandaag was het erg aan het stormen. Dat was gisteren al een beetje merkbaar, maar nu was het sinds 7 uur flink tekeer aan het gaan. De sloot bij ons achter leek eerder een rivier dan een slootje, haha. In de ochtend was ik al vroeg wakker, dus gaf ik Jamilla nog een knuffel. Zij gaat vandaag na het werk in het huisje met wat zwemmers, maar mama en ik gaan samen naar het Hampshire City hotel in Terneuzen. Dat ligt nog geen 1500m bij het zwembad vandaan, dus beter kan je het volgens mij niet treffen! 's Morgens namen we eerst afbakbroodjes. Papa at ook 2 broodjes mee, want die kwam laat thuis aangezien hij aangifte gedaan had op het politiebureau van een incident dat al eerder gebeurd was tijdens zijn werk. Daarna pakten we alle resterende spullen nog bij elkaar om vervolgens de auto in te laden. Rond half 12 gingen we rijden. Het was midden in de storm en dat merkten we dan ook, want de brandweer stond al bij ons in de straat. Er was namelijk een boom omgewaaid 3 huizen verderop en die was op een auto en tegen het huis aan gevallen. De brandweer ging ermee aan de slag. Wij gingen verder naar Woerden, maar ook daar was de brandweer al bezig met omgewaaide bomen (met wortel en al). Op de snelweg was een vrachtauto in de vangrail geknald met flinke schade aan de vangrail. Iets verderop stond een 2e vrachtwagen. Een aantal stoplichten en rode borden waarop een kruis afgebeeld kan worden, hingen scheef, gedraaid of los. Ook waren er veel wegen afgesloten, waardoor wij omleidingen volgden. Het ging vrij goed tot we voor de Zeelandbrug stonden. Toen konden we er niet door, omdat die afgesloten was vanwege ongelukken. Daardoor moesten we nog een heel stuk omrijden via Renesse en daar het water over. Dat zijn slechts 2 verschillende toegangswegen om de weg te vervolgen. Balen dat we flink om moesten rijden, maar goed, jammer. Ik zei nog van tevoren: "Oh, we kunnen ook via Renesse. Dat scheelt maar 2 minuten." Hadden we dat maar eerder geweten, want dat had veel tijd en onnodige kilometers gescheeld. Helaas werd het niet aangegeven door het navigatiesysteem. Op bepaalde delen van de route was het wel even moeilijk door de zware windstoten, maar al met al viel het mij mee. Op het nieuws lazen/ zagen we pas wat de storm voor schade aangericht had door het hele land heen, maar ik vond het "meevallen." Natuurlijk merkte je het wel, maar niet dat het zo erg was. Rond 15 uur kwamen we aan bij het hotel. Daar was het eerste wat we deden het toilet bezoeken. We hadden onderweg niet gestopt en waren zo'n 3,5 uur onderweg geweest. Tja, dan moet je wel. Daarna checkten we ons in en kregen we het kamerpasje. De auto werd uitgeladen en na een cup à soupje (we hebben een waterkoker op de kamer) gingen we naar het sportcomplex toe lopen. Kijken hoe het eruit ziet, waar we heen moeten, hoe het te lopen is etc. Het zwembad ziet er niet heel speciaal uit, maar ook niet verkeerd. Het is niet echt spectaculair wat mij betreft. We gingen gelijk een massage in laten plannen en namen wat te drinken in het restaurantje. Vanaf daar konden we van bovenaf de wedstrijd zien. De 1500m vrij was al 30 minuten later gestart vanwege het weer. Ik snap wel dat er misschien veel niet op tijd gekomen zijn of zich afgemeld hebben... De massage was echt lekker. Het kost €7.50 voor 20 minuten, maar het was echt wel fijn! 

 

Daarna liepen we naar het winkelcentrumpje. Het is best leuk en het voordeel is vooral dat het lekker dichtbij is. We namen een broodje en wat drinken bij de AH. Verder namen we nog enkele boodschapjes mee, zoals een toetje, iets te knabbelen, bolletjes en plakjes kaas. Bij de hotelkamer aangekomen, aten we onze slabak en toetje op. We keken wat televisie, ik ging nog lekker douchen en we lagen al lekker vroeg op bed. Niet dat we al sliepen, maar gewoon lekker liggen, tv kijken en met ons mobiel klooien.