Vandaag had ik weer een schooldag. Ik ben blij als ik straks klaar ben met school en niet meer in de huidige klas zit. Ik voel ineens de stress en de tijdsdruk behoorlijk opkomen. Mijn verpleegplannen van beroepsprestatie 3.1 zijn afgekeurd. De reden was dat mijn verpleegproblemen en doelen te medisch zijn. Uhm, wat moet je doen met klinisch redeneren? Juist. Op de stoel van de arts zitten en dan doe je dat en is het alsnog niet goed... Ook was 1 rapportage niet voldoende over alle verpleegplannen, dus moet ik overal nog een rapportage stoppen. Het is ook echt de eerste keer dat ik een onvoldoende gehaald heb voor een opdracht. Ik heb überhaupt geen herkansingen gedaan of onvoldoendes gehaald gedurende mijn hele verpleegkunde studie. 

 

Voor het symposium is het ook super geregeld (ahum). Ik zit in het groepje hartpatiënten, maar blijkbaar zijn er 2 al bezig met het maken van een PowerPoint. Er wordt niet gecommuniceerd en als ik dan vraag wat ik moet doen of kan doen, is de reactie: niets. Ik vind het niet fijn, ik wil niet meeliften met iemand anders, ik word er onzeker van (ik wil de opdracht wel halen) en wil ook een actieve bijdrage leveren aan het project. Ik had nog wat contact via whatsapp over en weer en heb met enkele klasgenootjes besproken waar ik tegen aan loop. Ze stelden mij wel gerust(er). Daarna kwam er nog een docent in de klas om BPV- bezoeken af te spreken, maar aan mij werd het niet gevraagd. De reden was, omdat ze gehoord had van Sonja dat ik toch studievertraging heb. Dan zou het nog wel een keer komen. Ik was daar, zeker om de manier waarop, niet van gecharmeerd. Ik heb toch net zoveel rechten als een ieder? Bovendien is het nog helemaal niet zeker dat ik daadwerkelijk langer door moet, want dat ligt nu bij Brigit... Ik snap wel dat deze docent daar verder niets van af weet, maar alles bij elkaar maakte dat ik behoorlijk boos werd en er gewoon klaar mee ben. Ik wil dat welverdiende diploma ooit eens in ontvangst kunnen nemen. 

 

Daarna moest ik snel naar de bushalte lopen verderop in de Breestraat. Ik kon ook teruglopen naar de parkeergarage van het LUMC, maar dat was best een eind en ik had daar eerlijk gezegd weinig zin in. Met andere woorden: ik was lui en nam de bus. Daarna met de auto richting het Universitair Medisch Centrum in Utrecht gereden. Het was heel slecht weer, maar  ik had een afspraak met de internist die zich specialiseert in bijzondere genetische afwijkingen en klachten. Daar zit ik dus op de goede plaats. We bespraken het een en het ander. Mijn moeder was door het slechte weer vanaf Leidsche Rijn naar het UMC gereden. Ze zou met mij meegaan naar de dokter, maar ze kwam iets te laat. Ik had al tig keer geprobeerd te bellen, maar zonder resultaat. Ik zei al tegen de arts dat er waarschijnlijk nog iemand binnen zou komen tijdens het gesprek. Niet veel later kwam ze inderdaad binnen.

 

 Het is een hele fijne arts en waaraan je aan alles kon merken dat hij zich enorm verdiept had in de nogal schaarse literatuur. Dat de literatuur schaars is, is natuurlijk niet zo gek als er slechts 50-80 mensen wereldwijd zijn die het hebben, maar het voelde heel fijn dat hij zoveel opgezocht had. Hij wil nog wle wat onderzoeken gedaan hebben. Het belangrijkste onderzoek is een MRI- scan van de hersenen en mijn bovenste 2 nekwervels. Hieruit wil hij afleiden hoe mijn atlas en draaier (2 nekwervels) staan ten opzichte van elkaar. Als de ene teveel door de ander heen komt, kan dat druk geven op de hersenstam, waardoor neurologische klachten kunnen ontstaan. De neurologische klachten schijnen in 50% van de gevallen voor te komen. Dat wil hij uitsluiten; al is het geen garantie voor de toekomst. Dat zal zo nu en dan eens herhaald moeten gaan worden. Daarnaast wil hij de botdichtheidsmeting herhalen. Deze heb ik 1x gehad, maar dat is al een lange tijd (waarin ik veel prednisonkuren gekregen heb) geleden. Als die laat zien dat er een afbraak van botten is, moet ik sowieso behandeld gaan worden. Het is schijnbaar zo dat je bij dit syndroom meer afbraak hebt dan opbouw. Dat wil hij in kaart brengen en vergelijken met mijn eerdere scan. Ook wilde hij bloed afnemen om te kijken naar he calcium en albuminegehalte in het bloed. Daarnaast moet ook het 25-OH vit D gehalte bepaald worden. Tot slot nog een hele speciale aanvraag. Het is voor Ctx. Dat wordt in het UMC niet bepaald, maar nu gaat dus dat buisje bloed naar het LUMC toe. Het kostte een hoop moeite om die aanvraag goed aangevraagd te krijgen, maar uiteindelijk was het gelukt. Het was echter 3 minuten over 5, doordat er zo lang over de aanvraag gedaan werd, waardoor ik eigenlijk te laat was voor het bloedprikken. Gelukkig kwam er nog iemand uit en kon ik toch nog even geprikt worden. Ze waren aanvankelijk een beetje nors, maar gelukkig hielpen ze me toch nog en hoef ik er ook niet speciaal voor terug te komen. 

 

Daarna gingen mama en ik in het restaurant wat eten. Ik nam zalm, aardappel met kaas en enkele gewone aardappelen en sperziebonen met worteltjes. Ook had ik er uiensoep bij als voorgerechtje. Lekker!

 

Vandaag had ik weer een zwemwedstrijd in Soest. We zouden met zijn drietjes en enkele clubgenootjes mee doen met het paastournooi, maar Jamilla was ziek, dus zwom ze niet mee. Mijn moeder wilde haar 200m vrij zien, waardoor ze zich alleen voor de 100m schoolslag had opgegeven. Ik had mij voor de 100m rug en 200m vrij opgegeven. Ik wist dat ik harder moest kunnen op de 100m rug en laatst zat ik nog maar 4 tiende van mijn persoonlijk record verwijderd, dus wilde ik het toch nog een keer proberen. Ik moet toch een keer die tijd uit de boeken kunnen zwemmen? 

 

Ruud was ook gekomen. Ik vond het fijn als hij er was en dus had ik het nog een keer gevraagd of hij wilde komen. Ik had best wel goed ingezwommen, keerpunten geoefend en wat snelheidswisselingen. Ik was klaar om te knallen! Ik moest van Ruud een hoge slagfrequentie houden en dat vast blijven houden. De laatste baan was de dood of de gladiolen. Kijken wat er nog over was. Oke, let's try it! Ik ging er vol voor en dat was te merken. Ik ging al in 39,45 af en kwam terug in 43,12. Dat resulteerde in een eindtijd van 1.22,57! Wauw! Al die tijd hikte ik tegen de 1.26 aan, maar nu ging ik er ineens dik onder. Super gaaf! Oh, ja, wat het extra leuk maakte, was dat ik hiermee ook sneller ben dan mijn moeder! Op de 50m is ze wel nog een stuk sneller, maar de 100m dus niet meer. 

 

Daarna even een luchtje geschept en naar buiten geweest. Even bijkomen, goed drinken en wat eten. Rond 13 uur moest mijn moeder zwemmen en dus moest ik natuurlijk even kijken hoe zij het er vanaf bracht. Ze zwom ook een persoonlijk record. Ze snoepte 4 tiende van haar oude tijd af. 

 

Vlak daarna was het mijn beurt om de 200m vrije slag te zwemmen. Ik dook het water in en dacht in eerste instantie dat het een lange 200m zou worden. Ik kwam niet lekker in mijn slag, ik kwam steeds in de lijn of de kant en kwam niet zo lekker vooruit. Toch heb ik heel goed op mijn keerpunten gelet. Ik moest al deels naar beneden duiken en dan snel het keerpunt inzetten. De laatste 25m probeerde ik nog wat aan te zetten en mijn eindtijd werd 2.50,79. Eveneens een persoonlijk record van 4 seconden! Dat terwijl ik dit jaar al 2x wat van mijn tijd afgehaald had... Super trots op mijn prestaties! Nu nog een keer de 50m rugslag zwemmen, want ik weet bijna zeker dat ik daar dan toch ook harder op moet kunnen. Als ik nu al in 39,45 open en dit seizoen 1x bij de 38,71 gekomen ben als beste tijd... Ik hoop dat hij er snel nog een keer op komt (in een 25m bad). 

 

Op de terugweg probeerden mijn moeder en ik opa en oma nog te bellen, maar iedere keer gaf hij aan dat de lijn bezet was. Dat duurde de hele weg vanuit Soest, dus dachten we dat dat niet kon kloppen. Daarom reden we even langs hun, want we wilden eigenlijk kijken of ze met ons mee wilden gourmetten. Mijn moeder had dat van de week bedacht, maar we vonden het stiekem toch ook wel gezellig als hun mee zouden eten. Het was natuurlijk een niet van tevoren uitgedacht plan, dus hup, alle zwemtassen eruit, krat eruit, hoedenplank eruit en de rolstoel inladen. Toen opa en oma ingeladen waren en mijn moeder met 1 wiel van de rolstoel op de achterbank zat, vertrokken we naar ons huis. Het was heel gezellig en lekker gegeten. Oma en opa wilden eigenlijk ook gpurmetten, maar met zijn tweetjes is het een hoop werk om dat allemaal te regelen. Vooral oma vond het dan ook erg leuk om te gourmetten. Ook nog wat fotootjes gemaakt van hun (met mij) en het gourmetten zelf. 

 

Na een tijdje werd oma het zat. Ze kon niet meer lekker zitten en dus gingen we weer terug naar hun huis. Mama en ik gingen daarna nog een gratis ijsje halen bij een nieuwe ijssalon vlak bij Cityplaza. We hadden de bonnen van opa en oma gekregen, dus ons toetje gehaald. 

 

Vandaag eerst ontbeten met zijn vieren met afbakbroodjes. We hadden een paasontbijtje. Daarna ging ik aan mijn studie. Vrijdag was ik al hard bezig geweest met mijn literatuurstudie voor mijn verbetervoorstel. Jamilla had toen meegezocht naar bronnen en samen met mijn eigen bronnen probeer ik hetgeen wat in de literatuur beschreven staat in mijn eigen woorden te zetten met bronvermelding. Ik moest wat specifieke bronnen hebben naar aanleiding van de probleemstelling: Er is een tekort aan kennis bij zowel de patiënt als de verpleegkundige met betrekking tot de isolatiepatiënt en de naleving van de protocollen/ richtlijnen. Dan moet je dus bronnen vinden die dat ook laten zien. Dat is dus best ingewikkeld, maar ik ben vandaag een heel eind gekomen. Ook de gewenste situatie is beschreven en het grootste deel van de PowerPoint zit in elkaar. Ik moet hem 12 april al gaan presenteren in het team, dus dat gaat ineens snel! Tussen de studie door heb ik met mijn moeder nog een groot rondje over en door het dorp gewandeld. Beiden moesten denken aan hoe we die rondjes liepen vlak na mijn hartoperatie en in de periode erna. Toen was ik steeds niet lekker, vloog mijn hartslag al snel omhoog en transpireerde ik als een malle. Nu had eerder mijn moeder moeite om mij bij te houden dan andersom.